Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej powieści. Z jednej strony, przeczytałam i to już dużo, biorąc pod uwagę bardzo średni początek tej historii. Z drugiej, poza początkiem, wiele wad w niej dostrzegam choć równocześnie przyznaję, że bywa wciągająca. Wniosek z tego taki, że powieść jest wyjątkowo nierówna, tak za sprawą stylu jak i treści. Jest to czytanie lekkie, nieobciążające głowy, miejscami nawet infantylne ale kto co lubi. Krótkie zdania, wyjaśnianie wszystkiego czytelnikowi czy styl w typie szkolnego wypracowania mnie nie przekonuje, wręcz zniechęca. I tu zagadka spora, bo ten styl ewoluuje z kartki na kartkę. Co ciekawe, są fragmenty, które męczą, są i takie, które od książki oderwać się nie pozwalają. Po 100 stronach opowieść nabiera tempa, a stylistyka wydaje się pochodziła spod pióra innego autora. Co muszę napisać, zastanawia mnie zasadność wydania kolejnego tytułu w cyklu Błękitne Brzegi. Wygląda to jakby autorka bała się wyjść spod ciepłego koca, opuścić temat, który przyjął się na rynku, a tak obiektywnie na treść patrząc, ma ona tyle wspólnego z dwoma pierwszymi częściami, co ja z modelką Victoria Secret. Co więcej, choć to czwarta część serii, każda z nich opiera się na tym samym schemacie i ma się nieodparte wrażenie czytelniczego déjà vu. Szkoda, bo pomysł odkrywania rodzinnych tajemnic to dobry patent na ciekawą powieść, a tu zniechęcona zostałam przez powielanie wzorca. Jest też miłość, dużo natury i ładnych ludzkich historii. Niestety, "Po tamtej stronie lasu" powiela błędy swojej poprzedniczki, historia jest tak wydumana, że aż zgrzyta między zębami. Ktoś powie, że pojawia się, modny ostatnio ogromnie, temat LGBT. Tak, pojawia się ale dlaczego on brzmi jak uświadamiający program społeczny? Ponadto, w wykonaniu Bichalskiej wszystkiego jest "dużo i mocno", więc i tu pozostaje się cieszyć, że to fikcja literacka, bo ludzkości groziłoby wyginięcie. Wierzę, że książka może spodobać się paniom lubiącym powieści obyczajowe, głównie tym, które wcześniejszych części nie znają. Od razu spieszę napisać, że ich znajomość nie jest wymagana, co stety niestety potwierdza moją teorię, że autorka nie potrafi się odciąć od poprzednich. Co więcej, zrozumiem, jeśli książka was wzruszy i przyniesie ukojenie, bo wielu takiego nieskomplikowanego czytadła potrzebuje. Uważam, że byłoby naprawdę sympatycznie, gdyby historia o Błękitnych Brzegach skończyła się na drugiej części. Dla mnie był to tom ostatniej szansy i mój kredyt zaufania się wyczerpał, tym samym kończę swoją przygodę z twórczością autorki. Dotarłam do czwartej części naiwnie wierząc, że za systematycznym pisaniem powinien iść progres, autor powinien się z każdą wydaną książką rozwijać, z większą intensywnością przekonywać do siebie czytelnika. Tu tego nie znalazłam.