Światło i dźwięk, czyli o niedoskonałości świata

Jakie to było dobre i urzekające!

Mam wrażenie, że Pan Kornel jest jedną z niewielu osób w świecie literatury, których pióro z tak codziennych, zwykłych historii i sytuacji potrafi wyczarować coś magicznego, pełnego spokoju, zrozumienia otaczającego świata i ludzi.
Jednym zdaniem potrafi przenieść nas w ten świat i dosłownie wczuć się w to wszystko, stać się tym.
Coś niesamowitego, jestem ogromnie oczarowana, szczególnie ciepło będę wspominać 'Wspomnienia są moim słodkim pokarmem', 'Niedzielna wycieczka, czyli o prostocie serca', 'Chwila, w której wszystkie języki świata...' oraz tytułowe opowiadanie!

Jakie to było dobre i urzekające!

Mam wrażenie, że Pan Kornel jest jedną z niewielu osób w świecie literatury, których pióro z tak codziennych, zwykłych historii i sytuacji potrafi wyczarować coś magicznego, pełnego spokoju, zrozumienia otaczającego świata i ludzi.
Jednym zdaniem potrafi przenieść nas w ten świat i dosłownie wczuć się w to wszystko, stać się tym.
Coś...

„...Wspomnienia, kiedy przychodzą, są natarczywe, nie ma przed nimi obrony ani ucieczki. Są chaotyczne i nieuporządkowane w czasie i przestrzeni, ich ruch jest niemożliwy do przewidzenia. Jawią się niespodziewanie i równie nieoczekiwanie znikają. Ale czekamy na nie, jesteśmy szczęśliwi, gdy przychodzą. Są naszym najsłodszym pokarmem, który spada na nas z góry, z nieba, niczym manna. Wspomnienia żywią nas najlepszą cząstką tego, co było kiedyś, dawno, każą zapominać zło, które przyszło później, i pozwalają mieć nadzieję, że, być może, mamy przed sobą jeszcze coś dobrego. Dzięki nim możemy żyć nie tylko tym, co jest i będzie, ale także tym, co było. A nawet, gdyby nam odjęto całą teraźniejszość i przyszłość – czyż nie pozostanie nam jeszcze pod dostatkiem tego, co było?...”

Mistrz krótkiej formy podglada świat poprzez światło i dźwięk, czyli o niedoskonałości świata. Prosty, prowincjonalny świat, piękno natury, którego bohaterem jest zwyczajny człowiek, ma zwyczajne pragnienia i problemy, niezwyczajna jest warstwa emocjonalna i wrażliwość.
Pierwszym opowiadaniem narattor wprowadza nas w ciąg niezwykle skomplikowanych mechanizmów, którymi rządzą wspomnienia, pamięć stając się pomostem pomiędzy przeszłością i teraźniejszością, wracają obrazy, ludzie, sytuacje, które niczym mozaika budują tożsamość, wartość i człowieczeństwo. Powracający obraz Marii wywołany może być nieoczekiwanym spojrzeniem na człowieka, przedmiot, słyszymy dźwięk czy słowo. To próba przebrnięcia przez utratę i odchodzenie bliskiego człowieka, pogodzenie się ze śmiercią, przemijaniem i filozofią dalszej egzystencji.
Każde z opowiadań krąży wokół natury człowieka, natury świata z bólem egzystencjalnym.


Zbiór opowiadań:
– Wspomnienia są moim słodkim pokarmem
– Światło i dźwięk, czyli o niedoskonałości świata
– Miód, czyli o nadmiarze
– Po wigilii, czyli o przewrotności uczuć i tęsknocie za ubóstwem
– Początek
– Obywatel Wolny
– Chwila, w której wszystkie języki świata...
– Szczur
– Niedzielna wycieczka, czyli o prostocie serca
– Głupia rozmowa dwóch starych ludzi w pięknym krajobrazie
– Z notatnika snów
– Pomnik

„...Wspomnienia, kiedy przychodzą, są natarczywe, nie ma przed nimi obrony ani ucieczki. Są chaotyczne i nieuporządkowane w czasie i przestrzeni, ich ruch jest niemożliwy do przewidzenia. Jawią się niespodziewanie i równie nieoczekiwanie znikają. Ale czekamy na nie, jesteśmy szczęśliwi, gdy przychodzą. Są naszym najsłodszym pokarmem, który spada na nas z góry, z nieba,...