Wiewiórki z Central Parku są smutne w poniedziałki

Pocieszna, ale dłuuuuuga, momentami surrealistyczna.

Tak bym w największym skrócie określiła tę ksiązkę.

Dużo traktuje ten tytuł o miłości. O jej różnych wersjach - o miłości dojrzałej, o miłości młodzieńczej, o pierwszej miłości.

Odchudziłabym ją o jakieś 300 stron, a część z wątków przeniosła do innego tytułu, ponieważ niektóre elementy zaburzały mi odbiór poszczególnych bohaterów i głównej akcji.

I jakże znamiennym jest stworzenie postaci dwulatka, który jest najmądrzejszy ze wszystkich bohaterów…

Nie zostanę wielką fanką, ale nie będę też odpolecać.
www.instagram.com/zaczytana_olcia/

Pocieszna, ale dłuuuuuga, momentami surrealistyczna.

Tak bym w największym skrócie określiła tę ksiązkę.

Dużo traktuje ten tytuł o miłości. O jej różnych wersjach - o miłości dojrzałej, o miłości młodzieńczej, o pierwszej miłości.

Odchudziłabym ją o jakieś 300 stron, a część z wątków przeniosła do innego tytułu, ponieważ niektóre elementy zaburzały mi odbiór...

Tytuł: Wiewiórki w Central Pasku są smutne w poniedziałki. Na okładce Central Park. Myślałam, że akcja będzie się działa w Nowym Jorku,...

A tu impreza celebrytów, na którą nie wpuszczają Francuzów. Mimo to dziewczynie udaje się wejść. Chlanie, ćpanie, obmacywanie się pod stertą markowych płaszczy gości... Po 25 stronach otwieram w środku i zaczynam czytać. Dalej te same klimaty. Przeskakuję 50 stron dalej, znowu to samo.

Serio ktoś to czyta?

Tytuł: Wiewiórki w Central Pasku są smutne w poniedziałki. Na okładce Central Park. Myślałam, że akcja będzie się działa w Nowym Jorku,...

A tu impreza celebrytów, na którą nie wpuszczają Francuzów. Mimo to dziewczynie udaje się wejść. Chlanie, ćpanie, obmacywanie się pod stertą markowych płaszczy gości... Po 25 stronach otwieram w środku i zaczynam czytać. Dalej te same...

Przeczytałam pierwszą część, a potem od c razu trzecią. Środkowa mi uciekła,ale z pewnością nadrobię. Bo warto. To jest taka książka, którą się czyta z olbrzymią przyjemnością. Owszem,bywa pokręcona, ale to tylko dodaje jej uroku. Jestem pod jej wielkim wrażeniem. Dalsze losy bohaterów, miłości,skandale, dorastające dzieci i codzienne problemy. Niby banalnie, ale tu nic nie jest oczywiste i proste.

Przeczytałam pierwszą część, a potem od c razu trzecią. Środkowa mi uciekła,ale z pewnością nadrobię. Bo warto. To jest taka książka, którą się czyta z olbrzymią przyjemnością. Owszem,bywa pokręcona, ale to tylko dodaje jej uroku. Jestem pod jej wielkim wrażeniem. Dalsze losy bohaterów, miłości,skandale, dorastające dzieci i codzienne problemy. Niby banalnie, ale tu nic nie...

Po dwóch częściach w końcu po długiej przerwie sięgnęłam po trzecią i na początku poczułam ogromne zdziwienie, jak bardzo ciężko czyta mi się ostatnią książkę z trylogii. Dwie pierwsze części napisane w bardziej lekki sposób, przyzwyczaiły mnie do pewnego stylu pisarki. Po wzięciu głębszego oddechu bardziej się skupiłam i wniknęłam w bohaterów, wczuwając się w ich ból, zdumienie, rozczarowanie, spowodowane wieloma nieszczęściami, a przede wszystkim śmiercią siostry Josephine. Każdemu z nas wiele razy wydaje się, iż sytuacja w naszym życiu jest beznadziejna i nic dobrego nas już nie czeka. "Pewnego dnia spotkał kolegę....miał na imię Fred. Zaciągnął go na szczyt wieżowca. Dzień był deszczowy i zimny, a widoczność nie przekraczała 10 metrów. Fred oświadczył, że za tą mglą rozciąga się na pewno wspaniała panorama, a to, że jej nie widać, nie świadczy o tym, że jej nie ma". Hortens, jak taran idzie przez życie, nie patrząc na nic, ani na nikogo, byleby dojść do celu. Na początku nie lubiłam tej postaci, jednakże w jej determinacji i pewności siebie jest wielki sens, jeśli ktoś bardzo wie czego chce, to powinien za wszelką cenę dążyć do celu, oczywiście nie niszcząc nikogo po drodze i nie krzywdząc go, a z tym Hortens ma wielki problem. Problemu takiego nie ma Zoe, która po matce ma ciepły i dobry charakter, jest uczuciowa i pewna swojej miłości do Gaetana, z którym los ją rozdzieli, lecz aby czy na zawsze??? Najbardziej zdumiewający jest mały geniusz, syn Josiane i Marcela, który dzieckiem przestał być w chwili narodzin, co okazuje się zbawienne dla tej dwójki, pomimo ominięcia wieku "dzidziusiowego". Ze swoim bystrym umysłem, spostrzegawczością, darem czytania w myślach innych ludzi chroni swoich rodziców w najbardziej możliwy dla niego sposób, taktycznie i strategicznie niczym doskonały wódz na polu bitwy. Wszystkich dorosłych bohaterów łączy jednak jedno, bardzo złe wspomnienia dzieciństwa, które zaważają na większości ich decyzji. Ciągną za sobą przeszłość, zamiast ją zamknąć i skupić się na przyszłości - jak bardzo jest to trudne pewnie wie to miliony osób, włącznie ze mną. Znalezienie celu w życiu, odcięcie się od przeszłości, to gwarancja na ruszenie dalej i tak właśnie postępują główni bohaterowie, układają swoje życia, spinają brakujące elementy układanki i w końcu są gotowi na wszystko co los dla nich niesie.

Po dwóch częściach w końcu po długiej przerwie sięgnęłam po trzecią i na początku poczułam ogromne zdziwienie, jak bardzo ciężko czyta mi się ostatnią książkę z trylogii. Dwie pierwsze części napisane w bardziej lekki sposób, przyzwyczaiły mnie do pewnego stylu pisarki. Po wzięciu głębszego oddechu bardziej się skupiłam i wniknęłam w bohaterów, wczuwając się w ich ból,...

momentami surrealistyczna. Druga część mi podchodziła chyba lepiej, choć żadną bym nie poleciła. Dosyć głupi tytuł, zarówno pierwszej części jak i drugiej oraz trzeciej. Nie czytałam pierwszego tomu, ale spokojnie można czytać jeden bez drugiego. Na dole każdej strony są przypisy przypominające w której części dana sytuacja miała miejsce.
Nie porwała mnie żadna część, więc trudno mi je polecić. Właściwie to nawet nie chce mi się tracić czasu na wysublimowane opinie o nich. Jak dla mnie to takie trochę nie wiadomo co... i taka tez jest moja opinia.

momentami surrealistyczna. Druga część mi podchodziła chyba lepiej, choć żadną bym nie poleciła. Dosyć głupi tytuł, zarówno pierwszej części jak i drugiej oraz trzeciej. Nie czytałam pierwszego tomu, ale spokojnie można czytać jeden bez drugiego. Na dole każdej strony są przypisy przypominające w której części dana sytuacja miała miejsce.
Nie porwała mnie żadna część, więc...

Dramat. Czytałam tą książkę rok. Wielowątkowość zabiła ta powieść. Niedorzeczna, chwilami infantylna. Ponad 800 w których nie dzieje się nic. Nie polecam.

Dramat. Czytałam tą książkę rok. Wielowątkowość zabiła ta powieść. Niedorzeczna, chwilami infantylna. Ponad 800 w których nie dzieje się nic. Nie polecam.

Niestety nie dałam rady, może kiedyś mi się uda przeczytać całą.

Niestety nie dałam rady, może kiedyś mi się uda przeczytać całą.

Lepsza od poprzedniej, którą czytałam. Czyta się dobrze. Polecam

Lepsza od poprzedniej, którą czytałam. Czyta się dobrze. Polecam

Nie przebrnęłam, zirytowała mnie mnogość postaci i ich historii, denerwowali główni bohaterowie, szkoda(

Nie przebrnęłam, zirytowała mnie mnogość postaci i ich historii, denerwowali główni bohaterowie, szkoda(

.

.