Pinokio

Pinokio to bohater książki dla dzieci żyjących w XIX wieku, które dostawały do rąk opowieść o drewnianej marionetce, która aby zmienić się w człowieka musi spełnić sporo warunków. Pamiętajmy, że był to XIX wiek. Inne warunki, inne standardy wychowania, zupełnie inna wrażliwość niż obecnie nasza. Wyobraźmy sobie tamten świat i doceńmy niezwykłość tej książki.
Według dzisiejszych kryteriów to powieść fantasy adresowana do bardzo młodych czytelników. Jest to fantastyczna historia, w której można zauważyć dużo elementów baśniowych. Główny bohater musi stoczyć walkę, a gdy zostaje pokonany, nie ma dla niego litości. Tylko, że tę walkę Pinokio, przez cały czas, toczy z samym sobą, z dziecięcą beztroską, niefrasobliwością, lenistwem, naiwnością, niekonsekwencją.
Świat wykreowany przez włoskiego pisarza musiał wówczas fascynować odbiorców świeżością pomysłów i nieoczekiwanym wykorzystaniem motywów wędrownych funkcjonujących w literaturze od wieków.
I z całą pewnością bardzo intensywnie oddziaływał na wrażliwośc i wyobraźnię dzieci. Dla dzisiejszego czytelnika lektura "Pinokia" może być trochę kłopotliwa. Myślę tu zwłaszcza o warstwie dydaktycznej utworu. Trochę zbyt nachalne i zbyt wprost wyrażone pouczenia mogą wywoływać niechęć i opór młodych czytelników.
Jednak, mimo tego, historia drewnianego pajacyka wrosła w naszą kulturę. Określenie "nos Pinokia" jako synonim bezczelnego kłamstwa funkcjonuje w świadomości społeczeństwa powszechnie i ma się bardzo dobrze.

Historia pajacyka napisana jest lekkim i zabawnym językiem, a sam Pinokio mimo, że jest nicponiem, wzbudza sympatię najmłodszych. Najważniejsza jest jednak metamorfoza pajacyka. Pinokio zawsze żałuje swojego nieposłuszeństwa. Co więcej, uczy nas, że nie ważne, ile błędów w życiu popełnimy, zawsze możemy zawrócić i obrać właściwy kierunek.
Jego historia to opowieść o dorastaniu i trudnej miłości, o stawaniu się odpowiedzialnym i dobrym człowiekiem, o wychodzeniu poza nasze naturalne ograniczenia dzięki sile uczucia, szczególnie tego, którym rodzic obdarza swoje dziecko. Bo przecież to od rodziców dziecko uczy się: tolerancji, troskliwości, miłości, gotowości do poświęcenia dla najbliższych, rezygnacji z własnego egoizmu, wytrwałości, odpowiedzialności i pracowitości.
Tak więc Carlo Collodi stworzył historię mającą wymiar ponadczasowy i uniwersalny.
Spędziłam z tą książką cały dzisiejszy dzień. Podczytywałam ją i równocześnie słuchałam audiobooka w fenomenalnym wykonaniu pani Anny Nehrebeckiej, której interpretacja dodała tekstowi bardzo dużo świeżości.

Pinokio to bohater książki dla dzieci żyjących w XIX wieku, które dostawały do rąk opowieść o drewnianej marionetce, która aby zmienić się w człowieka musi spełnić sporo warunków. Pamiętajmy, że był to XIX wiek. Inne warunki, inne standardy wychowania, zupełnie inna wrażliwość niż obecnie nasza. Wyobraźmy sobie tamten świat i doceńmy niezwykłość tej książki.
Według...

Pierwszy raz słuchałem do snu, gdy babcia i mama czytały mi ją jako dziecko, a teraz przeczytałem jako dorosły i powiem Wam, że jednak czuć, że dużo się zmieniło od 1881, bo wtedy właśnie została napisana książka przez Włocha Carlo.

Książka pouczająca i dość mroczna oraz smutna, ale wiecie co, perfekcyjna dla dziecka - małego charakteru, który się dopiero kształtuje. Zauważyłem, że świat przedstawiony w Pinokio jest dość ponury, niczym delikatniejsza wersja świata Sapkowskiego z Wiedźmina. Na każdym kroku zagrożenie, a naiwny Pinokio co rusz pakuje się w kłopoty. Dobrze, że jest z drewna, bo zwykły chłopiec mógłby gorzej znieść powieszenie za szyję na drzewie...

Świetna przestroga dla dzieci, podsumowując - dobra lektura, która uczy, że trzeba się uczyć, nie można wpadać w złe towarzystwo, trzeba uważać w co się inwestuje swoje pieniądze, trzeba uczyć się na błędach innych i słuchać mądrzejszych od siebie, ufać swojemu sumieniu i nie kraść. A i jeszcze więcej lekcji by się znalazło.

Pierwszy raz słuchałem do snu, gdy babcia i mama czytały mi ją jako dziecko, a teraz przeczytałem jako dorosły i powiem Wam, że jednak czuć, że dużo się zmieniło od 1881, bo wtedy właśnie została napisana książka przez Włocha Carlo.

Książka pouczająca i dość mroczna oraz smutna, ale wiecie co, perfekcyjna dla dziecka - małego charakteru, który się dopiero kształtuje....

Że tak powiem dupy nie urwało (tak, mówię o książce dla dzieci i zgadza się, mam prawie ćwierć wieku na karku). Historia leci w kółko według jednego schematu: Pinokio robi komuś świństwo, wpada przez to w tarapaty, jęczy, że sobie zasłużył, ktoś go ratuje i tak w kółko. Już wersje filmowe (zwłaszcza del Toro w 2022) ciekawiej podchodzą do tej historii. Ciekawie się czyta tę historię ze świadomością, że podobno autor tak naprawdę nienawidził dzieci, a pisał dla nich dlatego, że łatwiej je było zadowolić niż dorosłych.

Że tak powiem dupy nie urwało (tak, mówię o książce dla dzieci i zgadza się, mam prawie ćwierć wieku na karku). Historia leci w kółko według jednego schematu: Pinokio robi komuś świństwo, wpada przez to w tarapaty, jęczy, że sobie zasłużył, ktoś go ratuje i tak w kółko. Już wersje filmowe (zwłaszcza del Toro w 2022) ciekawiej podchodzą do tej historii. Ciekawie się czyta tę...

Pamiętam że czytana w dzieciństwie trochę mnie przerażała -podobnie jak bajki Andersena.

Pamiętam że czytana w dzieciństwie trochę mnie przerażała -podobnie jak bajki Andersena.

Książka ma bardzo dobry przekaz, pokazujący dzieciom, że trzeba się uczyć i starać się być dobrym człowiekiem. Przygody są ciekawe, jest bardzo dużo akcji, ale niektóre sceny są tak brutalne, że jak dla mnie totalnie nie nadają się dla dzieci.
Książka ogólnie okej, ale ja nie jestem fanką całej historii o Pinokiu, więc mnie nie urzekła.

Książka ma bardzo dobry przekaz, pokazujący dzieciom, że trzeba się uczyć i starać się być dobrym człowiekiem. Przygody są ciekawe, jest bardzo dużo akcji, ale niektóre sceny są tak brutalne, że jak dla mnie totalnie nie nadają się dla dzieci.
Książka ogólnie okej, ale ja nie jestem fanką całej historii o Pinokiu, więc mnie nie urzekła.

Słaby powrót do dzieciństwa.
Aktualnie ogrywam Lies of P, więc chciałem przypomnieć sobie książkową wersję Pinokia, jednak nie był to przyjemny powrót.
Dużo stereotypów, zero-jedynkowy świat, granie na poczuciu winy, srogie konsekwencje dla dzieci (a co z dorosłymi?),itp...
Opowieść ta chciałaby pokazać dzieciom co mają robić, by uniknąć kłopotów w dorosłym życiu (ucz się, ośle!),ale niestety to jest tylko bajka i świat jest bardziej złożony. Nie tylko lenistwo i zabawa ma minusy, ale edukacja i zbyt otwarte na innych serce również, jednakże tego w tej powieści już zabrakło.

Słaby powrót do dzieciństwa.
Aktualnie ogrywam Lies of P, więc chciałem przypomnieć sobie książkową wersję Pinokia, jednak nie był to przyjemny powrót.
Dużo stereotypów, zero-jedynkowy świat, granie na poczuciu winy, srogie konsekwencje dla dzieci (a co z dorosłymi?),itp...
Opowieść ta chciałaby pokazać dzieciom co mają robić, by uniknąć kłopotów w dorosłym życiu (ucz się,...

Charakterystyczna kukiełka wyrzeźbiona przez samotnego artystę jako pandemonium wskrzeszenia złych mocy? Oryginał jest brutalny, i żadna z późniejszych adaptacji tego nie ujawniła. Bestialska, nie dlatego, że mamy przerażające sceny, jak z Auschwitz, ale podskórnie sprawia lekkie zaniepokojenie, kiedy drewniany chłopczyk co krok kusi los, aby wylądował w tartaku. Pierwotna wizja jest niepokojąca, ponieważ Pinokio to osoba nieznośna, niesympatyczna i wypełniona łgarstwem, a jak wiemy - kłamstwo ma krótkie nogi, więc dosłownie mamy scenę, gdzie traci stopy! To dosyć bolesny portret dorastania do bycia prawdziwym chłopcem, a nie drewnem bez serca. Nie dziwię się, że jest nielubiany, nie najmilej wspominany, to gorzka lektura z małym dydaktycznym scenariuszem pod koniec serii nieszczęśliwych przygód z kukiełką, która dała się ponosić obcym, złym siłom. Dzieciom bym nie polecał - prędzej nastoletniej, rozwydrzonej młodzieży, aby sprawdzili, co ich czeka, jeśli będą zachowywać się jak niedojrzali chłopcy.

Charakterystyczna kukiełka wyrzeźbiona przez samotnego artystę jako pandemonium wskrzeszenia złych mocy? Oryginał jest brutalny, i żadna z późniejszych adaptacji tego nie ujawniła. Bestialska, nie dlatego, że mamy przerażające sceny, jak z Auschwitz, ale podskórnie sprawia lekkie zaniepokojenie, kiedy drewniany chłopczyk co krok kusi los, aby wylądował w tartaku. Pierwotna...

Tę książkę czytała mi mama. Opowiada ona o przygodach pajaca, który był niegrzeczny i nie słuchał taty. Miał przez to różne przygody, na przykład zmienił się w osła. Najbardziej podobało mi się jak Pinokio stał się chłopcem.

Michał lat 10

Bardzo lubię to nasze wspólne czytanie. Nie tylko spędzamy czas razem, ale też mam okazję przeczytać po raz kolejny lub poznać nowe książki.
Aż trudno mi w to uwierzyć, ale Pinokia czytałam po raz pierwszy. Znam oczywiście tę historię z bajek i książeczek Disneya, jednak oryginalnej książki nie miałam okazji czytać.
To historia napisana pod koniec XIX wieku, a wciąż tak bardzo aktualna. I pewnie będzie tak zawsze.
Autor ciekawie pokazuje nam przywary dzieci, które są nieposłuszne i nie chcą się uczyć. Do dzieci powinny przemówić nieszczęścia jakie spotykają Pinokia.
To było fajne doświadczenie wrócić do tej historii.

Marta

Tę książkę czytała mi mama. Opowiada ona o przygodach pajaca, który był niegrzeczny i nie słuchał taty. Miał przez to różne przygody, na przykład zmienił się w osła. Najbardziej podobało mi się jak Pinokio stał się chłopcem.

Michał lat 10

Bardzo lubię to nasze wspólne czytanie. Nie tylko spędzamy czas razem, ale też mam okazję przeczytać po raz kolejny lub poznać nowe...

To istotnie bardzo moralizatorska książka, w dodatku często według archaicznych, nieaktualnych już standardów wychowania. Pod kątem wysublimowania, czy inteligentnego humoru, nawet nie ma podjazdu do np. "Kubusia Puchatka". W zasadzie obiektywnie zasługuje na ocenę coś między 3 a 5/10, jednakże muszę przyznać, że oryginał czytało mi się super i byłem naprawdę zdziwiony, jak taka zadziorna, niegrzegczna wersja historii o drewnianym pajacyku działa na mnie wręcz terapeutycznie w zestawieniu z jego przesłodzonym, ocieplonym wizerunkiem zakodowanym w kulturze masowej przez Disneya, tudzież czytanki dla najmłodszych. Właśnie za ten kontekst, zdecydowanie umilający lekturę, daję trochę wyższą notę.

To istotnie bardzo moralizatorska książka, w dodatku często według archaicznych, nieaktualnych już standardów wychowania. Pod kątem wysublimowania, czy inteligentnego humoru, nawet nie ma podjazdu do np. "Kubusia Puchatka". W zasadzie obiektywnie zasługuje na ocenę coś między 3 a 5/10, jednakże muszę przyznać, że oryginał czytało mi się super i byłem naprawdę zdziwiony, jak...

Sprawdźcie jak wyobraża sobie książkę sztuczna inteligencja.

https://youtu.be/lX1uBebMQFg?si=YUW3Qz2OSprkf0kn

Sprawdźcie jak wyobraża sobie książkę sztuczna inteligencja.

https://youtu.be/lX1uBebMQFg?si=YUW3Qz2OSprkf0kn