Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacząłbym od tego, że książka wydaje się idealnym materiałem na film. Film, który ponoć miał powstać, jednakże projekt został porzucony w następstwie zamachów z 11 września 2001 roku. Potem Palahniuk zapowiadał serial, ale dotychczas "Rozbitek" ekranizacji się chyba nie doczekał, a szkoda, bo przy odpowiednim castingu, reżyserii i dobrej adaptacji powieści na scenariusz, mógłby powstać klasyk w stylu "Fight Club".

No właśnie, jeżeli ktoś nie zna prozy Palahniuka, a widział "Fight Club" na podstawie jego opus magnum, to klimat jest w zasadzie taki sam. Od razu nasuwa mi się skojarzenie z "American Psycho", ewentualnie z "Chłopięcym światem", filmem z De Niro i DiCaprio, powstałym także na kanwie książki. Jak sprawdziłem, wszystkie te dzieła mieszczą się w nurcie literackim zwanym minimalizmem i to jest dla mnie osobiście największym minusem "Rozbitka", lecz o tym za chwilę.

Przesłanie jest tu bardzo łatwe do uchwycenia, to gorzka satyra na społeczeństwo konsumpcyjne (szczególnie w ujęciu amerykańskim), na monetyzację praktycznie wszystkich aspektów egzystencji, w tym takich fundamentów jak religia, życie czy śmierć. W końcu dostrzegamy w książce również krytykę może nie samej religijności, co jej wypaczonej, purytańskiej, patologicznej wersji.

Sama treść jest dla mnie strasznie chaotyczna. Dzieje się tu tak dużo tak dziwnych rzeczy, że w pewnym momencie karykatura bierze górę nad nawet najbardziej naciąganym realizmem. Jako, że akcja powieści przedstawiona jest w praktycznie w formie narracji retrospektywnej, monologu nagrywanego na czarną skrzynkę w samolocie, to mamy do czynienia z mocnym wrażeniem "opowieści wariata", albo konfabulanta, który zupełnie dowolnie dorzuca do swojej historii kolejne, coraz bardziej odklejone od rzeczywistości, a z pozoru współgrające ze sobą zdarzenia, przez co nawet największe zawieszenie niewiary nie pozwoliło mi się wciągnąć w powieść na satysfakcjonującym poziomie. Pomimo, iż doceniam lekkie pióro, przesłanie, wiele ciekawych tzw. hot take'ów i ironię, to ostatecznie przygoda z lekturą była co najwyżej "OK".

Zacząłbym od tego, że książka wydaje się idealnym materiałem na film. Film, który ponoć miał powstać, jednakże projekt został porzucony w następstwie zamachów z 11 września 2001 roku. Potem Palahniuk zapowiadał serial, ale dotychczas "Rozbitek" ekranizacji się chyba nie doczekał,...

Rozwiń

Zwiń

Główny pomysł i motyw przewodni książki faktycznie bardzo ciekawy, chociaż u mnie nie spowodował efektu "wow". Pozytywnie zaskoczyła mnie natomiast historia i narracja autora dotycząca rewolucji kulturalnej w Chinach, gdzie jej ocena jest dość jednoznacznie negatywna, a towarzyszą temu opisy przykładów absurdalnego terroru, czy gorzkich refleksji czerwonogwardzistów w późniejszym życiu dorosłym.

"Problem trzech ciał" istotnie twardym sci-fi stoi, osobom będącym trochę na bakier z fizyką, techniką i astronomią (jak ja) ciężko będzie się połapać we wszystkich przedstawionych procesach, ale nie przeszkadzało mi to w ogólnym odbiorze powieści, bo rezultaty czy sens poszczególnych ruchów bez problemu wyłapujemy z kontekstu. Co więcej dużo bardziej wolę takie hard sci-fi od jakiegoś pitu-pitu działającego tylko w głowie autora, bez podstaw naukowych.

Bohaterowie książki to również oddzielny i warty rozkminy punkt - według mnie zachowują się oni emocjonalnie trochę nietypowo, niektórzy wręcz mocno autystycznie, inni dziwnie naiwnie. Zastanawiam się na ile ma tu wpływ różnica kulturowa i chińska perspektywa (niestety nie mam porównania z innymi pozycjami tamtejszej literatury).

Oczywiście powieść można także odczytywać bardziej metaforycznie, czy to jako krytykę drogi obranej przez naszą cywilizację, niszczenie przez nią naszej planety, nieumiejętność dystrybucji dóbr na świecie, czy to jako krytykę polityki chińskiej i bezpardonowego rozprawiania się przez władze z wszelką opozycją, ale chyba nawet sam autor w posłowiu wspominał, iż nie miał i nie ma takich intencji w swojej twórczości (pytanie na ile to prawda).

Fanom gatunku z czystym sumieniem polecam, bo można się koncepcją "Problemu trzech ciał" zachwycić, a że ponoć druga część jest nawet lepsza od pierwszej, to tym bardziej za jakiś czas do serii wrócę.

Główny pomysł i motyw przewodni książki faktycznie bardzo ciekawy, chociaż u mnie nie spowodował efektu "wow". Pozytywnie zaskoczyła mnie natomiast historia i narracja autora dotycząca rewolucji kulturalnej w Chinach, gdzie jej ocena jest dość jednoznacznie negatywna, a towarzysz...

Rozwiń

Zwiń

Nie ocenię tej autobiografii, bo nie potrafię, a wręcz nie chcę być obiektywny. Książki z Potterem miały bardzo duży wpływ na mnie w dzieciństwie i młodości, filmy tylko spotęgowały i przedłużyły zaangażowanie emocjonalne w serię, do dziś chłonę dużą część nowych przedsięwzięć z uniwersum, od kolejnych filmów po gry. Najsilniej oczywiście jestem związany z oryginalną sagą i jej bohaterami, a w przypadku Toma Feltona dodatkową "okolicznością spajającą", jest fakt naszego niemalże rówieśnictwa. Jeżeli macie podobną historię, "Po drugiej stronie różdżki" na pewno wam się spodoba, bo po raz kolejny przenosi nas w sentymentalną, miejscami wręcz ckliwą podróż do tamtych czasów, przy okazji zdradzając mnóstwo smaczków i anegdot zza kulis powstawania filmów. W zasadzie jest to główna część całej biografii. Język jest prosty i inkluzywny, przez co młodsi fani bez problemu pochłoną książkę. Odrzucając cała otoczkę Harrego Pottera, to obiektywnie dzieciństwo i młodość Feltona nie były jakoś nad wyraz pasjonujące, w zasadzie chyba każdy z nas przeżył podobne sytuacje (może poza ostatnim rozdziałem), sam autor jest z pewnością lepszym aktorem niźli pisarzem, zresztą prawie każdy rozdział ma tu trochę charakter gloryfikowania i podziękowań dla kolegów z planu zdjęciowego, ale kurde... przecież to sam Draco Malfoy! Także podsumuję tak - dla fanów 10/10, dla nie-fanów (biedni, biedni ludzie :P) 6/10.

Nie ocenię tej autobiografii, bo nie potrafię, a wręcz nie chcę być obiektywny. Książki z Potterem miały bardzo duży wpływ na mnie w dzieciństwie i młodości, filmy tylko spotęgowały i przedłużyły zaangażowanie emocjonalne w serię, do dziś chłonę dużą część nowych przedsięwzięć z uniwersum,...

Rozwiń

Zwiń

Mnóstwo osób pisze, jak trudna i wymagająca jest to lektura i szczerze mówiąc liczyłem na to, że będę w stanie napisać o niej coś więcej i bardziej ambitnie, ale poległem. Tzn. książkę skończyłem, jednakże same wykłady Golema to była istna orka na ugorze (część wstępna i końcowa są znacznie lepiej przyswajalne). Tak, to ciekawe wizja SI z czasów, gdy takowej jeszcze nie było, rozważania nad Ewolucją, Rozumem, naszym miejsce w kosmosie, piętnowanym przez Lema - nie po raz pierwszy z resztą - antropocentryzmem itd., ale w ujęciu całościowym nie była to dla mnie tak ciekawa filozofia, bym potrafił się odpowiednio skupić, a bez tego przez "Golema" przebrnąć trudno - w dużej mierze z powodu języka, który jest chyba jakąś formą psikusa ze strony autora... żeby superinteligentna maszyna przeplatała twarde terminy techniczne z dość frywolnym językiem literackim? Mało intuicyjne dla mnie. Na szczęście co jakiś czas można wyłapać co ciekawszą myśl, przez co nie uważam dłuższego okresu z tą książką za bezsensowny, lecz na pewno jest to najtrudniejsza pozycja pisarza, z jaką miałem do czynienia i nie polecam jej jako "książkę inicjującą". Trudno się po niej w Lemie zakochać, a autor jest to przecież wielki.

Mnóstwo osób pisze, jak trudna i wymagająca jest to lektura i szczerze mówiąc liczyłem na to, że będę w stanie napisać o niej coś więcej i bardziej ambitnie, ale poległem. Tzn. książkę skończyłem, jednakże same wykłady Golema to była istna orka na ugorze (część wstępna i końcowa są znaczni...

Rozwiń

Zwiń

Rewelacyjny reportaż. Językowo i storytellingowo idealnie mój klimat. Co do samej treści, mimo iż patrzę na historię Śląska z perspektywy warszawiaka, to dzięki pochodzeniu mojej mamy (Katowice) i jej części rodziny, mam z tym regionem swoje wspomnienia, historię i więź. Żyją wśród opowieści rodzinnych wspomnienia powstańców śląskich, ale w starych albumach mundur niemiecki czy zdjęcia szkolne w towarzystwie swastyki także nie są czymś niespotykanym... O tym również po trochu jest ta książka.

"Kajś" umiejętnie łączy różne, często bardzo odległe wątki dotyczące burzliwej historii, kultury śląskiej, czy ambicji różnych grup w regionie, co jest też jego doskonałą metaforą. Poza tym sama historia rodzinna autora jest ciekawa i wciągająca. Najważniejsze dla mnie osobiście po lekturze było to, iż zrozumiałem więcej mechanizmów oraz praw, jakimi rządzi (i rządził) się Górny Śląsk, skąd wynikają pewne frustracje, antagonizmy, czy na pierwszy rzut oka "odklejone" postulaty niektórych ludzi żywo zaangażowanych w kultywowanie odrębności regionu. Myślę, że taka nieco mniej konfrontacyjna pozycja lepiej trafi do szerszego odbiorcy. Nagroda Nike w pełni zasłużona, polecam!

Rewelacyjny reportaż. Językowo i storytellingowo idealnie mój klimat. Co do samej treści, mimo iż patrzę na historię Śląska z perspektywy warszawiaka, to dzięki pochodzeniu mojej mamy (Katowice) i jej części rodziny, mam z tym regionem swoje wspomnienia, historię i więź. Żyją wśród opowieś...

Rozwiń

Zwiń

Szczerze mówiąc, ciekawszą od treści samego dramatu, jest historia autora, geneza powstania i wystawienia tej sztuki po raz pierwszy na deskach teatru. Wówczas "Ubu król" na pewno wzbudzał kontrowersje i "grzał" widownię, lecz dziś to taka sobie, nieco chaotyczna komedyjka, przy której kilka razy się uśmiechnąłem. Na pewno lepiej wypada na scenie, a wybór Polski na miejsce akcji nie wydaje się przypadkowy. Stricte do czytania to jednak co najwyżej średnia rozrywka.

Szczerze mówiąc, ciekawszą od treści samego dramatu, jest historia autora, geneza powstania i wystawienia tej sztuki po raz pierwszy na deskach teatru. Wówczas "Ubu król" na pewno wzbudzał kontrowersje i "grzał" widownię, lecz dziś to taka sobie, nieco chaotyczna komedy...

Rozwiń

Zwiń

Pomysł przewodni bardzo ciekawy. Książkę czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, lubię taką formę krótkich rozdziałów. Proza też się broni, są "momenty", bywa poetycko, melancholijnie, jest też duże pole do interpretacji treści. Jedyny problem mam z tym, iż wyczuwa się, jakby autor trochę na siłę chciał przekonać nas, że Mr Gwyn to książka niezwykle piękna, ten opisywany pietyzm rzemiosła, dziwactw i zwyczajów bohaterów (przede wszystkim głównego bohatera) balansuje na granicy pretensjonalności. To pozycja dobra, ciekawa i przepełniona arsenałem arcydzielnych zagrań znanych z literatury pięknej, sama w sobie arcydziełem jednak nie jest.

Pomysł przewodni bardzo ciekawy. Książkę czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, lubię taką formę krótkich rozdziałów. Proza też się broni, są "momenty", bywa poetycko, melancholijnie, jest też duże pole do interpretacji treści. Jedyny problem mam z tym, iż wyczuwa się, jakby au...

Rozwiń

Zwiń

Audiobook. Całkiem ciekawa rozkmina, zgrabnie ubrana w krótką fabułę. Nie wiem na ile i czy w ogóle wytrzymuje próbę czasu w świetle współczesnej wiedzy oraz koncepcji tego jak funkcjonuje wszechświat (a także sztuczna inteligencja), ale warto przeczytać dla samej, przewodniej myśli futurologicznej Asimova.

Audiobook. Całkiem ciekawa rozkmina, zgrabnie ubrana w krótką fabułę. Nie wiem na ile i czy w ogóle wytrzymuje próbę czasu w świetle współczesnej wiedzy oraz koncepcji tego jak funkcjonuje wszechświat (a także sztuczna inteligencja), ale warto przeczytać dla samej, przewodniej myśli futuro...

Rozwiń

Zwiń

Nareszcie, moje pierwsze spotkanie z twórczością Kinga. Jako, że książka powstała w kooperacji, nie wiem na ile jest to dla niego reprezentatywna proza, ale czytało się świetnie i ekspresowo (również przez objętość). Nie jest to jakieś wysmakowane czy wybitne pisarstwo, jednakże na pewno przez lata szlifowane, jakościowe rzemiosło. Wartka akcja, proste dialogi, mega przystępny język, dreszczyk emocji, grozy i tajemnicy - dobra zabawa i idealny materiał na młodzieżowy, netfliksowy film/serial. Polecam jako dobrą, niegłupią rozrywkę do połknięcia w jeden-dwa wieczory.

Nareszcie, moje pierwsze spotkanie z twórczością Kinga. Jako, że książka powstała w kooperacji, nie wiem na ile jest to dla niego reprezentatywna proza, ale czytało się świetnie i ekspresowo (również przez objętość). Nie jest to jakieś wysmakowane czy wybitne pisarstwo, jednakże na pewno p...

Rozwiń

Zwiń