(#planetaksiążek)

Ondjaki to najmłodszy (rocznik 1977) przedstawiciel całkiem pokaźnego grona angolańskich pisarzy, którzy zdołali odnieść międzynarodowy sukces – w Polsce to postać wciąż mało znana (sam przed startem projektu nie wiedziałem o jego istnieniu),na szczęście dociekliwy czytelnik zdoła dotrzeć do kilku tłumaczeń jego tekstu. W nieocenionym wydaniu „Literatury na świecie” poświęconym Luzo Afryce można przeczytać kilkanaście jego wierszy (uchodzi za najciekawszego współczesnego poetę Angoli – zupełnie odmiennego od swoich wielkich poprzedników) oraz intrygujący fragment powieści „Ile świtów ma noc” (może kiedyś M. Lipszyc zdecyduje się na całość),do projektu trafiła jednak jedyna jego w pełni przetłumaczona na polski powieść - „Babcia 19 i sowiecki sekret”. I jest to rzecz unikalna, tak w swojej formie, jak i treści. Sam przykuwający uwagę tytuł skojarzył mi się z cudnie kiczowatymi powieściami sci-fi sprzed kilkudziesięciu lat, i obiecuje nietuzinkową historię, ale to, co dostaje czytelnik, jest jeszcze bardziej zwariowane. Czego tu nie ma: kubańscy agenci, sowieci i ich tytułowy „sekret”, tajemnicza babcia i zagadka jej pseudonimu, grupa dzieciaków, która w obawie przed wysadzeniem ich domów przez Rosjan postanawia wykraść dynamit i wysadzić w powietrze (a raczej wysłać w kosmos) mauzoleum Agostinho Neto (mające, a jakże!, kształt rakiety). To właśnie wciąż stojące w centrum Luandy mauzoleum pierwszego prezydenta Angoli, ojca narodu i największego poety (zbiór jego wierszy otwierał zresztą angolską część projektu!) jest równorzędnym bohaterem powieści – to taki odpowiednik naszego Pałacu Kultury i Nauki, niechciany prezent do sowietów, wokół którego narosło mnóstwo legend i który stał się symbolem zewnętrznego ucisku. Ale „Babcia 19...” nie jest angolską wersją „Małej apokalipsy” - to raczej oniryczna opowieść o utraconej przeszłości widzianej przez pryzmat dzieci i zwariowana bajka o świecie, który wcale nie jest mniej prawdziwy nawet, jeśli wcale się nie wydarzył. Sam autor w finale wszak pisze: „miasto Luanda wzrosło w chaosie współczesności. Dawniej nadal jest ważne i piękne”.
-
https://bibliotekaswiata.blogspot.com/2023/06/53-angola-ondjaki-babcia-19-i-sowiecki.html

(#planetaksiążek)

Ondjaki to najmłodszy (rocznik 1977) przedstawiciel całkiem pokaźnego grona angolańskich pisarzy, którzy zdołali odnieść międzynarodowy sukces – w Polsce to postać wciąż mało znana (sam przed startem projektu nie wiedziałem o jego istnieniu),na szczęście dociekliwy czytelnik zdoła dotrzeć do kilku tłumaczeń jego tekstu. W nieocenionym wydaniu „Literatury...

Jeśli podobał Wam się "Ośli brzuch" to na pewno spodoba się i "Babcia 19 i sowiecki sekret". Mimo, że obie książki mówią o czymś zupełnie innym wydają mi się w pewien sposob podobne - "egzotyczna", obca dla polskiego czytelnika sceneria, szczerość i dziecko jako narrator.

Jeśli podobał Wam się "Ośli brzuch" to na pewno spodoba się i "Babcia 19 i sowiecki sekret". Mimo, że obie książki mówią o czymś zupełnie innym wydają mi się w pewien sposob podobne - "egzotyczna", obca dla polskiego czytelnika sceneria, szczerość i dziecko jako narrator.

Żal mi ją było kończyć. Pięknie napisana, żywym, pełnym metafor językiem, dostosowanym do dziecinnego rozumowania świata. Pewnie wiele w tym zasługi tłumacza. To taki oniryczny styl opisywania idylli, arkadii, ale właściwy dla pisania o dzieciństwie, kiedy udana zabawa była jedynym zmartwieniem.
Ciekawa historia, w której nie zabrakło sporej dawki humoru, ale też akcji i adrenaliny, interesująca także pod względem miejscowej specyfiki. O Angoli jeszcze nie czytałam.

Żal mi ją było kończyć. Pięknie napisana, żywym, pełnym metafor językiem, dostosowanym do dziecinnego rozumowania świata. Pewnie wiele w tym zasługi tłumacza. To taki oniryczny styl opisywania idylli, arkadii, ale właściwy dla pisania o dzieciństwie, kiedy udana zabawa była jedynym zmartwieniem.
Ciekawa historia, w której nie zabrakło sporej dawki humoru, ale też akcji i...

Nie potrafię skończyć tej książki. Zatrzymałam się na stronie 120 i musiałam się poddać. Powieść nie jest zła, jest świetna mówiąc szczerze, ale mimo to nie mogę jej czytać dalej. Sposób, w jaki jest napisana, sielski i oniryczny klimat sprawiają że strasznie męczy mnie jej czytanie.
Mimo wszystko powtarzam- to nie jest zła książka!

Nie potrafię skończyć tej książki. Zatrzymałam się na stronie 120 i musiałam się poddać. Powieść nie jest zła, jest świetna mówiąc szczerze, ale mimo to nie mogę jej czytać dalej. Sposób, w jaki jest napisana, sielski i oniryczny klimat sprawiają że strasznie męczy mnie jej czytanie.
Mimo wszystko powtarzam- to nie jest zła książka!

wspaniała

wspaniała

Nawet nie do końca wiem, dlaczego ta książka tak mnie wciągnęła – tak, właśnie to słowo, wciągnęła do siebie, do środka i kołysała, aż do ostatniej strony. Czułam, że ogarnia mnie, jak nazwał to odczucie sam Ondjaki, pisząc o momencie, w którym kończył pracę nad książką, „łagodna czułość – niemal smutna – której nie umiem ani wyjaśnić, ani zaakceptować”. Ta historia ma barwę przedwieczornego słońca, smak egzotycznych owoców (choć nigdy nie jadłam zielonego mango z grubą solą),szumi niczym morze, melancholijnie balansuje między spokojem a niepokojem, jest jak zanurzenie się w pianie morskiej w upalny dzień. Jeśli Ondjaki jest wspaniałym poetą, to musi nim być także i Michał Lipszyc – jego przekład wzbudza chęć poznania oryginału, ale nie ze względu na jakieś swoje wady, a właśnie dzięki temu, jak wspaniale płynie. Do wielokrotnej lektury.

Nawet nie do końca wiem, dlaczego ta książka tak mnie wciągnęła – tak, właśnie to słowo, wciągnęła do siebie, do środka i kołysała, aż do ostatniej strony. Czułam, że ogarnia mnie, jak nazwał to odczucie sam Ondjaki, pisząc o momencie, w którym kończył pracę nad książką, „łagodna czułość – niemal smutna – której nie umiem ani wyjaśnić, ani zaakceptować”. Ta historia ma...

Powieści pisane pod wpływem snów, powstałe z ich inspiracji, dosyć często pozostawiają wiele do życzenia w kwestii logicznego następstwa faktów, co jednocześnie przyprawione bezpiecznym wariactwem i fantazją autora, wprowadza całkiem przyjemny harmider. Wybacza się im nawet wulgarne ociosanie postaci, nieregularną i wyboistą fabułę, przerywanie ciągów przyczynowo-skutkowych czy pokręconą narrację. I chyba właśnie Babcia 19 i sowiecki sekret Ondjakiego coś takiego chciała nam podarować, aby uczynić powieść luźną, łatwą w lekturze, przystępną dla normalsa. Wyszło jak wyszło.

Więcej o książce: http://niechec-blog.tumblr.com/post/165682656609/trzy-problemy-ondjakiego

Powieści pisane pod wpływem snów, powstałe z ich inspiracji, dosyć często pozostawiają wiele do życzenia w kwestii logicznego następstwa faktów, co jednocześnie przyprawione bezpiecznym wariactwem i fantazją autora, wprowadza całkiem przyjemny harmider. Wybacza się im nawet wulgarne ociosanie postaci, nieregularną i wyboistą fabułę, przerywanie ciągów przyczynowo-skutkowych...

Polowałam długo ale udało się. "Babcia 19 i sowiecki sekret" to proza Ondjakiego, znanego w Angoli również jako poeta. Powieść obsadzona w latach 80., w ojczyźnie poety równie nieciekawych jak u nas - a nawet bardziej, bo szalała tam wojna domowa. Jednak w powieści jest to zaledwie cień, przesłaniający ogromne, rozżarzone słońce nad stolicą - Luandą i wybrzeżem oceanu. To książka o dzieciach, które żyją w tym urokliwym zakątku, bawią się na zakurzonych podwórkach i śpią spokojnie pod czujnym okiem czarnoskórych babek. O duchach przodków ale bardziej współczesnych niż kiedy myślimy o literaturze afrykańskiej. O małych Angolczykach, którzy oglądają filmy akcji w lokalnym kinie i nie różnią się zbytnio od dzieci Zachodu. Treść książki jest równie przesycona barwami, co okładka, pełna nostalgii i ciepłego uśmiechu.
Skąd wzięli się sowieccy żołnierze w Angoli? Dlaczego babcia Agnette została Babcią 19? Komu wznoszone jest gigantyczne mauzoleum? Wystarczy sięgnąć po krótką powieść z Afryki. Ostrzegam - może skończyć się połknięciem na raz.

Polowałam długo ale udało się. "Babcia 19 i sowiecki sekret" to proza Ondjakiego, znanego w Angoli również jako poeta. Powieść obsadzona w latach 80., w ojczyźnie poety równie nieciekawych jak u nas - a nawet bardziej, bo szalała tam wojna domowa. Jednak w powieści jest to zaledwie cień, przesłaniający ogromne, rozżarzone słońce nad stolicą - Luandą i wybrzeżem oceanu. To...

Historia dorastania w Luandzie ponad trzydzieści lat temu, kiedy w czasie wojny domowej do rzeczywistości mieszają się sowieci. Ironia i humor przeplatają się ze sobą, lekko i przyjemnie napisane przez bardzo utalentowanego młodego afrykańskiego twórcę, dużo lepsze niż sterty przereklamowanych nazwisk zalegających w empikach. Beztroskie dni mijające na zabawie i żartach, kiedy dziecko nie zdaje sobie sprawy z faktycznego stanu, polityki i zagrożeń. Ciekawa i niebanalna historia w zgrabnej i równie nieoklepanej formie.

Historia dorastania w Luandzie ponad trzydzieści lat temu, kiedy w czasie wojny domowej do rzeczywistości mieszają się sowieci. Ironia i humor przeplatają się ze sobą, lekko i przyjemnie napisane przez bardzo utalentowanego młodego afrykańskiego twórcę, dużo lepsze niż sterty przereklamowanych nazwisk zalegających w empikach. Beztroskie dni mijające na zabawie i żartach,...

urocza :)

urocza :)