Książka pt.'' Dwie kobiety'', zaskoczyła mnie tym przede wszystkim, że jest to zbiór czterech opowiadań, czy nowelek, a nie jak przypuszczałam jedna historia. Obejrzałam film nakręcony na podstawie, jak się okazało, pierwszego tytułowego opowiadania i nie wiedzieć dlaczego, założyłam że w książce jest tylko ta jedna historia, a tu niespodzianka, historii jest aż cztery. Jednak każda z nich pokazuje różne rodzaje miłości, oraz jej konsekwencje. Doris Lessing uczula nas za pomocą opowiedzianych przez nią historii, że miłość to nie tylko motyle w brzuchu i całe to zamieszanie które zna każda zakochana osoba, autorka ukazuje że ta opiewana w pieśniach i wierszach, od zarania dziejów, miłość to przede wszystkim ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Odpowiedzialność za siebie i swoje poczynania, za tę drugą osobę oraz za ewentualne '' skutki '' tej wielkiej, jedynej i niepowtarzalnej, jak się niektórym zdaje.

1.)Pierwsze opowiadanie, tytułowe, przedstawia dość dziwaczną relację czwórki, a później i szóstki ludzi. Dwie kobiety - matki, dwie kobiety - żony i dwóch dorosłych synów i jednocześnie mężów. Oraz tajemnica jednych przed drugimi . Sytuacja tutaj wytworzyła się dość patowa, ale nie powiem wam czy autorka znajduje jej rozwiązanie.

2.)Opowiadanie drugie nosi tytuł : '' Wiktoria i Staveneyowie '', tutaj pisarka pokazuje nam relację między rasami, mogłabym rzec w wielkim uproszczeniu. Ciemnoskóra piękna choć nie specjalnie bogata dziewczyna spotyka bogatego białego chłoptasia z dobrego i bardzo liberalnego domu, z tego '' związku '' rodzi się dziecko. Co dalej z nim będzie. Co zdecyduje matka ? czy pozwoli rodzinie ojca dziecka ingerować w życie swojej córki ?

3.)Opowiadanie trzecie ''Przyczyna '', to historia o miłości rodzicielskiej i o odwiecznej '' walce '' starości z nowością, o młodzieży która nie chce uczyć się na błędach rodziców, tylko koniecznie musi na swoich własnych . Bardzo chce zebrać swoje cięgi od losu :) Kiedy czytałam to akurat opowiadanie, koniecznie zachciało mi się posłuchać jakże mądrej piosenki zespołu Kombi '' Pokolenie ''

https://www.youtube.com/watch?v=h7ES_rO9bFM&ab_channel=KombiiVEVO

4.)Opowiadanie czwarte to jedna z ogromnej ilości historii wojskowo wojennej, gdzie po ''żołnierzach '' , zostaje sporo dzieci, dzieci takie się rodzą i co dalej ? czy uważacie że mają prawo znać historię swojego poczęcia i przyjścia na świat ?

Niestety, sprawy uczuć i ich konsekwencji przeważnie są skomplikowane i ciężko podjąć takie decyzje by nikt nie ucierpiał . Zawsze ktoś pozostanie skrzywdzony, czy rozżalony . O tym wszystkim właśnie pisze Doris Lessing w swojej książce. To kolejna autorka która dla mnie jest nowością, a ta książka pierwszą jej, jaką przeczytałam . Niezaprzeczalni ma ona swój styl pisania który zdecydowanie jest rozpoznawalny. Pisze ciepło, bez oceniania i moralizatorstwa, przedstawia '' fakty '', a Ty czytelniku sam sobie zdecyduj....Polecam

Książka pt.'' Dwie kobiety'', zaskoczyła mnie tym przede wszystkim, że jest to zbiór czterech opowiadań, czy nowelek, a nie jak przypuszczałam jedna historia. Obejrzałam film nakręcony na podstawie, jak się okazało, pierwszego tytułowego opowiadania i nie wiedzieć dlaczego, założyłam że w książce jest tylko ta jedna historia, a tu niespodzianka, historii jest aż cztery....

Rewelacyjne dwa pierwsze opowiadania, ostatnie trochę mniej acz też ciekawe (nie podeszło mi tylko to futurystyczne). Nowele są gotowymi scenariuszami filmowymi, mają duże przeskoki czasu, które dają możliwość wypełnienia ich fabularną treścią (dwie kobiety z resztą miały doskonałą ekranizację).

Rewelacyjne dwa pierwsze opowiadania, ostatnie trochę mniej acz też ciekawe (nie podeszło mi tylko to futurystyczne). Nowele są gotowymi scenariuszami filmowymi, mają duże przeskoki czasu, które dają możliwość wypełnienia ich fabularną treścią (dwie kobiety z resztą miały doskonałą ekranizację).

Lektura w czas grypy. W pozycji leżącej. Szybki bieg po literkach czterech historii przedstawionych przez Doris Lessing. Właściwie trzech, bo opowiadania zatytułowanego "Przyczyna" nie zmogłam. Odkopany po 7 tysiącach lat manuskrypt opisujący dzieje walk o władzę, jej nadużycia znudził mnie. Zapamiętałam z niego tylko pragnienie zostaeienia po sobie świadectwa, potrzeba zapisania historii zanim jej bohater umrze.
Książkę czyta się dobrze. To jakby spotkanie z konkretnymi osobami, że zdarzeniami, o które się w życiu spotykają, albo które wydają im się wychodzenie na światło. Realistycznie, sugestywnie przedstawione.

Tytułowa opowieść przedstawia historię dwóch zaprzyjaźnionych ze sobą kobiet, które szukają odchodzącej młodości w ciałach swoich synów. W tej opowieści padają słowa: "I nagle...rodzice przestają być już tacy młodzi, jakby trochę maleją, a nawet się kurczą, a już na pewno tracą kolor i blask...Dzieci strzelają w górę i to na nich spływa teraz splendor, to za nimi wędruje wzrok, nie za rodzicami.". W "Dwóch kobietach" pojawia się też łacińska maksyma "tempus fugit", bez dopełniających ją słów "aeternitas manet". Nie przypadkiem nie wspomniano o nich, bo opowieść jest w duchu "czas ucieka". Bez perspektywy: "wieczność pozostaje".

"Wiktoria i Staveneyowie" to opowieść o Afroamerykance juz na początku historii niezauważonej przez białych z racji czarnej skóry. Zestawione w niej dwa światy: białych, bogatych, znanych z kuchnią wielkości całego mieszkania Wiktorii, tej której nie stać na szkołę dająca wystarczające wykształcenie, która nie ma czasu na naukę latami opiekując się starą ciotka. Ten dwa światy łączy lato miłosnych uniesień między młodym Staveneyem i Wiktoria i owoc tych uniesień córeczka Mary.

"Dziecko wojny" zaczyna się w czas II Wojny Światowej. W Anglii, na morzu, pod podkładem statku , który wiezie tysiące żołnierzy brytyjskich, w Kapsztadzie, Bombaju, centralnych Indiach i znów w Anglii. Każde z tych miejsc jest kolejno wtajemniczaniem bohatera w politykę i poezję, w cierpienie i upodlenie, w miłość, w tęsknotę za nigdy niewidzianym synem, w zwyczajność. Słowa "Jeśli to chcesz nazywać miłością" kończą książkę pisaną przez 84-letnią pisarke, która cztery lata później dostanie nagrodę Nobla.

CYTATY:
- "Wrzawa i krzyki ustały, dowódcy i królowie odjechali" z Kiplinga " Hymnu skruchy", a propos upragnionego przez Indusów uwolnienia Indii od Brytyjczyków, do którego dojdzie kilka lat później w 1947 roku
- "Teraz nigdy niewiadomo, czy chorzy mają świadomość tego, co się wokół nich dzieje. Słowo teraz odnosi się nie do jakiejś nowo nabytej zdolności umierających pacjentów, lecz do nowego podejścia do nich. Podejrzewano, że chorzy mogą wiedzieć bardzo dokładnie o wszystkim, ci dzieje się dookoła, nawet jeśli są w śpiączce, na wpół martwi albo wręcz martwi."
- Afrykanka - "W moim kraju seks nazywamy wspólnym śmiechem".
- "Utop się albo płyń".

Lektura w czas grypy. W pozycji leżącej. Szybki bieg po literkach czterech historii przedstawionych przez Doris Lessing. Właściwie trzech, bo opowiadania zatytułowanego "Przyczyna" nie zmogłam. Odkopany po 7 tysiącach lat manuskrypt opisujący dzieje walk o władzę, jej nadużycia znudził mnie. Zapamiętałam z niego tylko pragnienie zostaeienia po sobie świadectwa, potrzeba...

Jestem niepoprawnie nieobiektywną wielbicielką pisarstwa Lessing, dlatego od razu daję znać - ta opinia nie jest obiektywna ;)

Oto kilka gorzkich historii z życia (w tym jedna dziejąca się w świecie nieistniejącym, fantazji, świecie alternatywnym - nie wiadomo). Zwyczajne żywoty zwyczajnych ludzi. Momentami piękne, częściej gorzkie. Miłości. Smutki. Niewykorzystane szanse. Bohaterstwo, na które nie ma miejsca, choć niby dostało swoją szansę...

Uwielbiam!

Jestem niepoprawnie nieobiektywną wielbicielką pisarstwa Lessing, dlatego od razu daję znać - ta opinia nie jest obiektywna ;)

Oto kilka gorzkich historii z życia (w tym jedna dziejąca się w świecie nieistniejącym, fantazji, świecie alternatywnym - nie wiadomo). Zwyczajne żywoty zwyczajnych ludzi. Momentami piękne, częściej gorzkie. Miłości. Smutki. Niewykorzystane szanse....

Opowiadania ciekawe, dające pole do dyskusji, choć nie są kunsztowne, jak twierdzi wydawca. Nie zachwycają pod względem stylistycznym, ostatnie (Dziecko miłości) jest wręcz przeciętną historią miłosną.

Opowiadania ciekawe, dające pole do dyskusji, choć nie są kunsztowne, jak twierdzi wydawca. Nie zachwycają pod względem stylistycznym, ostatnie (Dziecko miłości) jest wręcz przeciętną historią miłosną.

Książka przeczytana w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki. Dzieli się ona na 4 niezależne opowiadania. Pierwsze dwa podobały mi się, dotykają tematów kontrowersyjnych jak np. Miłość starszej kobiety do syna przyjaciółki... Myślę, że dyskusja o tej książce może być burzliwa.

Książka przeczytana w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki. Dzieli się ona na 4 niezależne opowiadania. Pierwsze dwa podobały mi się, dotykają tematów kontrowersyjnych jak np. Miłość starszej kobiety do syna przyjaciółki... Myślę, że dyskusja o tej książce może być burzliwa.

Książka zawiera 3 krótkie opowiadania...Przyznam szczerze, że niestety ale żadne mnie nie urzekło ani nie porwało. Opowiadania są jak dla mnie zbyt banalne, mało interesujące. Bark w nich jakiejkolwiek akcji, zaskoczenia czytelnika. Może nie zrozumiałam całego przekazu, który chciała zawrzeć w nich autorka a może nie tylko ja mam takie negatywne odczucia..

Książka zawiera 3 krótkie opowiadania...Przyznam szczerze, że niestety ale żadne mnie nie urzekło ani nie porwało. Opowiadania są jak dla mnie zbyt banalne, mało interesujące. Bark w nich jakiejkolwiek akcji, zaskoczenia czytelnika. Może nie zrozumiałam całego przekazu, który chciała zawrzeć w nich autorka a może nie tylko ja mam takie negatywne odczucia..

Cztery opowiadania świetnie nadające się na scenariusze filmowe, co zresztą stało się udziałem „Dwóch Kobiet”. Autorka porusza w nich ważne kwestie społeczne wiążąc je z losami bohaterów. Ale to żadna gwarancja na udaną książkę. Wydaje mi się, że tematy zostały spłycone przez Doris Lessing i przez to stały się nijakie. Brakuje mi tego, co porwało mnie w jej innych czytanych przeze mnie książkach, zdań lekkich jak piórko, gdzie autorka kilkoma słowami oddawała zagmatwane uczucia, stany emocjonalne i nastroje. Brakuje mi napięcia w dialogach, słów mających drugą wewnętrzną historię, zdań które czyta się parokrotnie dla ich piękna.
Wolałbym, aby każda z tych historii stała się osobną książką, by autorka rozpisała się w swoim niepowtarzalnym stylu, którego tu nie znalazłem.

Cztery opowiadania świetnie nadające się na scenariusze filmowe, co zresztą stało się udziałem „Dwóch Kobiet”. Autorka porusza w nich ważne kwestie społeczne wiążąc je z losami bohaterów. Ale to żadna gwarancja na udaną książkę. Wydaje mi się, że tematy zostały spłycone przez Doris Lessing i przez to stały się nijakie. Brakuje mi tego, co porwało mnie w jej innych czytanych...

Bardzo ciekawe opowiadania, piękny język.Najciekawsze jest pierwsze opowiadanie,ale pozostale tez sa warte przczytania.

Bardzo ciekawe opowiadania, piękny język.Najciekawsze jest pierwsze opowiadanie,ale pozostale tez sa warte przczytania.

Cztery nowele wspaniałej, brytyjskiej pisarki (Noblistki nota bene). Nie przepadam za opowiadaniami, ale te, zrobiły na mnie duże wrażenie. Szczególnie tytułowe, umieszczone na końcu zbioru (polecam film nakręcony na jego podstawie).

Cztery nowele wspaniałej, brytyjskiej pisarki (Noblistki nota bene). Nie przepadam za opowiadaniami, ale te, zrobiły na mnie duże wrażenie. Szczególnie tytułowe, umieszczone na końcu zbioru (polecam film nakręcony na jego podstawie).