And the Mountains Echoed

Wzruszająca

Wzruszająca

Oficjalny opis do tej książki mógłby być równie dobrze streszczeniem któregokolwiek z opowiadań w niej zawartych i też by nic nie powiedział o czym ona jest.

Niby afgańska saga ciągnąca się od późnych lat trzydziestych XX w. do lat 2000. Formalnie oczywiście są więzy krwi ale przestrzeń i czas dzieląca poszczególne postacie powoduje rozmycie i odcięcie od korzeni. Za mało jest w niej i powiązań rodzinnych, wspólnych miejsc, są luki w historii losów bohaterów. Dużo jest o presji rodzinnej (ale żadne patologie itp.).
Spoiwem jest oczywiście Afganistan ale takim jakimś subtelnym.
I o tym jest ta książka.

Losy kilkudziesięciu bohaterów dzieją się w kilku miastach, na kilku kontynentach. Każdy z rozdziałów to nowy bohater-narrator i kilku drugoplanowych, nowa historia zazębiająca się z poprzednimi i popychająca wydarzenia nieznacznie do przodu. Niektóre wątki są bardzo emocjonalne ze względu na opisane koleje życia. Po pewnym czasie tych bohaterów robi się bardzo dużo i część z nich pełni rolę poboczną.


W sumie to nie wiem czy autor chciał opisać losy uchodźców, emigrantów czy rozpuszczenie się w kulturze zachodu, a potem nagły zew powrotu do Afganistanu.

Oficjalny opis do tej książki mógłby być równie dobrze streszczeniem któregokolwiek z opowiadań w niej zawartych i też by nic nie powiedział o czym ona jest.

Niby afgańska saga ciągnąca się od późnych lat trzydziestych XX w. do lat 2000. Formalnie oczywiście są więzy krwi ale przestrzeń i czas dzieląca poszczególne postacie powoduje rozmycie i odcięcie od korzeni. Za mało...

To moje trzecie spotkanie z twórczością amerykańskiego pisarza afgańskiego pochodzenia Khaleda Hosseiniego.
Jednak w przypadku tej powieści nie było takiego zachwytu jak przy dwóch pozostałych książkach tego autora.

Moim zadaniem opis książki jest nieco mylący. Dowiadujemy się z niego, że to historia o Abdullahu i Pari, rodzeństwie rozdzielonym w dzieciństwie, ale jak się okazuje w trakcie lektury, to tylko jeden z kilku wątków pojawiających się w książce.

„I góry odpowiedziały echem” to wielowątkowa i wielopokoleniowa historia, której fabuła rozgrywa się w ciągu sześćdziesięciu lat, w kilku miejscach na świecie, począwszy od Kabulu, przez Paryż, Kalifornię, aż po grecką wyspę Timos.
Akcja rozpoczyna się w latach 50. XX w. w Afganistanie, gdzie w małej wiosce żyje rodzeństwo Abdullah i Pari wraz z ojcem i macochą. Brata i jego młodszą siostrę łączy niezwykle silna więź i bezgraniczna miłość. Jednak zła sytuacja materialna rodziny zmusza ojca do oddania Pari bogatemu małżeństwu z Kabulu. Rodzeństwo zostaje rozdzielone, ale trauma związana z tym wydarzeniem odbije się na ich dalszym życiu.

❝Przekonałem się, że świat nie widzi twojego wnętrza, że nie obchodzą go nadzieje i marzenia, a także smutki kryjące się pod maską skóry i kości.❞

Początek był bardzo obiecujący i wciągający, ale pojawiające się z czasem coraz to nowe wątki (niektóre dosyć oderwane od głównej historii),przeskoki czasowe i kolejni bohaterowie nie pozwoliły mi w pełni zaangażować się w fabułę.
Mimo że mam w stosunku do niej kilka zarzutów i moim zdaniem trochę ustępuje dwóm innych powieściom Hosseiniego, to wciąż jest to warta uwagi książka mająca swój klimat i mogąca poruszyć czytelnika przez to, że dotyka trudnych i ważnych tematów związanych z rozstaniem, tęsknotą, przyjaźnią i rodziną oraz tragiczną historią Afganistanu.

To moje trzecie spotkanie z twórczością amerykańskiego pisarza afgańskiego pochodzenia Khaleda Hosseiniego.
Jednak w przypadku tej powieści nie było takiego zachwytu jak przy dwóch pozostałych książkach tego autora.

Moim zadaniem opis książki jest nieco mylący. Dowiadujemy się z niego, że to historia o Abdullahu i Pari, rodzeństwie rozdzielonym w dzieciństwie, ale jak się...

Warto przeczytać, jednak dzięki książce "Chłopiec z latawcem" autor sam sobie zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko, ta książka jest dobra, jednak nie tak dobra jak pozostałe, momentami nużąca, niespójna, trudno odpłynąć, oddać się czytelniczemu wirowi, gdyż mnogość bohaterów, różne ramy czasowe powodują, że cały czas czytelnik musi pozostać skupiony, domyślać się, przypominać sobie kto jest kto , zwłaszcza pod koniec powieści , kiedy zostają wprowadzeni kolejno nowi bohaterowie, bez krwi i kości, i nie jest to zdecydowanie zaletą tej książki. Zakończenie mnie rozczarowało- pogubiłam się pod koniec, spodziewałam się zupełnie czegoś innego, finishu głębszego, bardziej chwytającego za serce, emocjonalnego...

Warto przeczytać, jednak dzięki książce "Chłopiec z latawcem" autor sam sobie zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko, ta książka jest dobra, jednak nie tak dobra jak pozostałe, momentami nużąca, niespójna, trudno odpłynąć, oddać się czytelniczemu wirowi, gdyż mnogość bohaterów, różne ramy czasowe powodują, że cały czas czytelnik musi pozostać skupiony, domyślać się, przypominać...

Jak zwykle u tego autora można zaobserwować ciekawie przedstawioną, jakże odmienną mentalność opisanych bohaterów książki. Mentalność, do której nie jesteśmy przyzwyczajeni.
Wartościowa książka. Zachęcająca do przemyśleń.

Jak zwykle u tego autora można zaobserwować ciekawie przedstawioną, jakże odmienną mentalność opisanych bohaterów książki. Mentalność, do której nie jesteśmy przyzwyczajeni.
Wartościowa książka. Zachęcająca do przemyśleń.

Bardzo ciekawa historia, choć trochę gorsza od "Tysiąc wspaniałych słońc" i "chłopca z latawcem".
Książka opowiada tak naprawdę kilka historii, początek o Abdullahu i jej siostrze Pari, kolejne rozdziały to historie innych bohaterów, Nili Wahdadi, kuzynów Abdullaha, jego córki. Po opisie książki spodziewałam się czegoś innego, ale i tak jestem zadowolona z lektury.

Bardzo ciekawa historia, choć trochę gorsza od "Tysiąc wspaniałych słońc" i "chłopca z latawcem".
Książka opowiada tak naprawdę kilka historii, początek o Abdullahu i jej siostrze Pari, kolejne rozdziały to historie innych bohaterów, Nili Wahdadi, kuzynów Abdullaha, jego córki. Po opisie książki spodziewałam się czegoś innego, ale i tak jestem zadowolona z...

Piękna książka, choć trochę odstaje od Tysiąca wspaniałych slońc czy też Chłopca z latawcem. Ale i tak polecam, bo autor jest genialnym pisarzem!

Piękna książka, choć trochę odstaje od Tysiąca wspaniałych slońc czy też Chłopca z latawcem. Ale i tak polecam, bo autor jest genialnym pisarzem!

Mam wrażenie, jakbym czytała ponownie historię, którą już czytałam. Nie tylko styl autora, ale niektóre wątki są tak podobne do "Tysiąca Wspaniałych Słońc", że mam wrażenie, że autor pisał tą samą książkę. Ta książka nie zna odcieni szarości, wszystko jest albo czarne, albo białe, jak w bajkach - albo ktoś jest zły, albo kryształowo dobry. Albo jest strasznie bogaty i mieszka w pałacu, albo musi kraść, bo jego ojcem jest złodziej, a matka prostytutką. Ilość cierpień przypadająca na 1 osobę w tej książce wydawała mi się przesadzona, tak jakby autor wziął sobie za cel wywołanie łez u czytelnika. Książka ma dobre momenty, ale powinna skończyć się w 1/3. W biegu książki autor wprowadza tyle postaci, tyle nowych wątków, które mimo, że ostatecznie łączą się fabularnie, potrafiły zmęczyć. Dość trudno było też słuchać narracji pierwszoosobowej, jakbyśmy czytali pamiętnik, co w połączeniu z monotonnym czytaniem Marii Seweryn bywało nużące. Czasem mniej znaczy więcej. Lubię styl pisania autora i ta książka miała duży potencjał, jednak gdyby była inna od pozostałych, mogłaby być dużo lepsza. Nie jest to zła pozycja, ale zdecydowanie najgorsza z trzech, które przeczytałam. Polecam "Chłopca z latawcem". Gdyby to była pierwsza książka autora, podobałaby mi się, ale nie jest pierwsza i uważam, że autor poszedł na łatwiznę. Najgorsza książka autora.

Mam wrażenie, jakbym czytała ponownie historię, którą już czytałam. Nie tylko styl autora, ale niektóre wątki są tak podobne do "Tysiąca Wspaniałych Słońc", że mam wrażenie, że autor pisał tą samą książkę. Ta książka nie zna odcieni szarości, wszystko jest albo czarne, albo białe, jak w bajkach - albo ktoś jest zły, albo kryształowo dobry. Albo jest strasznie bogaty i...

Rewelacyjna.

Rewelacyjna.

Khaled Hosseini wie jak poruszyć serce, jego książki są naładowane emocjami, sięgają głęboko w sam środek duszy. ,,Chłopiec z latawcem" wywarł na mnie ogromne wrażenie, podobnie jest z książką,, I góry odpowiedziały echem''. To przepiękna opowieść o siostrzano -braterskiej miłości z tragiczną historią Afganistanu w tle. Wzruszyły mnie relacje Abdullaha i Pari, poświęcenie Nabiego, który opiekował się sparaliżowanym Solejmanem, oraz historia kalekiej Masumy. Niestety pogubiłam się pod koniec tej powieści, autor wprowadził kolejne pokolenia tej rodziny i zupełnie straciłam wątek, a szkoda bo książka jest naprawdę rewelacyjna. Końcówka zawiodła, mimo to oceniam powieść 8/10.

Khaled Hosseini wie jak poruszyć serce, jego książki są naładowane emocjami, sięgają głęboko w sam środek duszy. ,,Chłopiec z latawcem" wywarł na mnie ogromne wrażenie, podobnie jest z książką,, I góry odpowiedziały echem''. To przepiękna opowieść o siostrzano -braterskiej miłości z tragiczną historią Afganistanu w tle. Wzruszyły mnie relacje Abdullaha i Pari, poświęcenie...