Jeden dzień. Strata. Brak, ale jeszcze obecność ukochanej osoby.
Taka historia może stać się moją historią. Nie wiem jednak, czy spędziłabym dzień ze zmarłym mężem. Rozumiem pobudki Alice, która wie, że "kiedy tylko lekarze, sąsiedzi i ludzie z przedsiębiorstwa pogrzebowego zaczną troszczyć się o jej męża, straci go w przeciągu godziny". Na zawsze. Chce być z nim jeszcze chwilę, zatrzymać czas. Dla niej Jules "nie był martwy tak długo, jak długo nikomu o tym nie mówiła. Żył, dopóki tego chciała. Miała mu jeszcze tyle do powiedzenia".

Jeden dzień na pożegnanie, na rozmowę, na wspomnienie przeszłości, na życie. Ostatni dzień. Poruszające doznanie czytelnicze.

Jeden dzień. Strata. Brak, ale jeszcze obecność ukochanej osoby.
Taka historia może stać się moją historią. Nie wiem jednak, czy spędziłabym dzień ze zmarłym mężem. Rozumiem pobudki Alice, która wie, że "kiedy tylko lekarze, sąsiedzi i ludzie z przedsiębiorstwa pogrzebowego zaczną troszczyć się o jej męża, straci go w przeciągu godziny". Na zawsze. Chce być z nim jeszcze...

Książka jest tak krótka, że standardowej długości recenzja streściłaby ją aż nazbyt dokładnie. A jednak tyle się w niej dzieje, tyle w niej emocji, tyle kruchości, delikatności a zarazem siły. Wracałam do niej kilkakrotnie, za każdym razem przeżywając ją od nowa.

Książka jest tak krótka, że standardowej długości recenzja streściłaby ją aż nazbyt dokładnie. A jednak tyle się w niej dzieje, tyle w niej emocji, tyle kruchości, delikatności a zarazem siły. Wracałam do niej kilkakrotnie, za każdym razem przeżywając ją od nowa.

Mała książeczka, niepozorna, a tu spore zaskoczenie...

Mała książeczka, niepozorna, a tu spore zaskoczenie...

Mała perełka, cieniutka, niepozorna, którą łatwo przeoczyć w rzędzie książek o pokaźnych rozmiarach, która tchnie spokojem, wyciszeniem, prostotą języka i stylu, ale po skończeniu jest niczym tornado, które zrobiło spustoszenie w duszy, nie pozwala sięgnąć po kolejna książkę z łatwością, domagając się uwagi na dłużej i przemyślenia.

Mała perełka, cieniutka, niepozorna, którą łatwo przeoczyć w rzędzie książek o pokaźnych rozmiarach, która tchnie spokojem, wyciszeniem, prostotą języka i stylu, ale po skończeniu jest niczym tornado, które zrobiło spustoszenie w duszy, nie pozwala sięgnąć po kolejna książkę z łatwością, domagając się uwagi na dłużej i przemyślenia.

Wzruszająca opowieść o miłości. Takiej zwyczajnej, codziennej. Bez spektakularnych zwrotów, fanfar i niepotrzebnych wątków pobocznych. Mimo, że wolę większe objętości, ta cienka książeczka w zupełności wyczerpuje temat. Nie trzeba nic więcej. To wielka sztuka zawrzeć tyle emocji na niewielu stronach.

Wzruszająca opowieść o miłości. Takiej zwyczajnej, codziennej. Bez spektakularnych zwrotów, fanfar i niepotrzebnych wątków pobocznych. Mimo, że wolę większe objętości, ta cienka książeczka w zupełności wyczerpuje temat. Nie trzeba nic więcej. To wielka sztuka zawrzeć tyle emocji na niewielu stronach.

Książka, a właściwie opowiadanie o jednym dniu, w którym można wyjawić wszelkie tajemnice, wybaczyć i zrozumieć.
Piękna opowieść o miłości dwojga ludzi, którzy przeżyli zdradę, poronienie, a teraz także i śmierć. Opowiadanie skłania do refleksji, do zatrzymania się choć na chwilę i spojrzenia na naszą egzystencję. Ukazuje nam kruchość szczęścia, kruchość ludzkiego życia.

Książka, a właściwie opowiadanie o jednym dniu, w którym można wyjawić wszelkie tajemnice, wybaczyć i zrozumieć.
Piękna opowieść o miłości dwojga ludzi, którzy przeżyli zdradę, poronienie, a teraz także i śmierć. Opowiadanie skłania do refleksji, do zatrzymania się choć na chwilę i spojrzenia na naszą egzystencję. Ukazuje nam kruchość szczęścia, kruchość ludzkiego życia.

Bardzo pasuje mi tu cytat z innej książki: "Co by było, gdyby zabrakło jutra? Gdyby zostało nam tylko dzisiaj?
Jeśli przydarzyłoby się to właśnie nam, liczyłabym na najdłuższy
dzień spędzony w twoim towarzystwie. Wypełniłabym ten dzień tobą
i robiłabym wszystko, co uwielbiam: śmiałabym się, rozmawiała,
słuchała, poznawała i kochała, kochała, kochała. Każdy dzień
uczyniłabym tym dzisiejszym i spędziła go tylko z tobą. Ani przez
chwilę nie martwiłabym się o jutro, kiedy ciebie nie będzie. A gdy to
budzące w nas strach jutro nadejdzie, wiedz, proszę, że nie chciałam
cię zostawić ani odejść w zapomnienie i że wszystkie chwile spędzone
z tobą były tymi najwspanialszymi w moim życiu."
Cecelia Ahern (z książki Zakochać się)

Bardzo pasuje mi tu cytat z innej książki: "Co by było, gdyby zabrakło jutra? Gdyby zostało nam tylko dzisiaj?
Jeśli przydarzyłoby się to właśnie nam, liczyłabym na najdłuższy
dzień spędzony w twoim towarzystwie. Wypełniłabym ten dzień tobą
i robiłabym wszystko, co uwielbiam: śmiałabym się, rozmawiała,
słuchała, poznawała i kochała, kochała, kochała. Każdy dzień
uczyniłabym...

Nie zdobędę się, niestety, na lepszą ocenę tej książki niż przeciętna. Po bardzo dobrym początku historii następują niepotrzebne, moim zdaniem, retrospekcje, które zresztą nie harmonizują z całością. Końcówka, podobnie jak początek, całkiem dobra. Szkoda, że autorka nie rozwinęła nieco bardziej tej minipowieści.

Nie zdobędę się, niestety, na lepszą ocenę tej książki niż przeciętna. Po bardzo dobrym początku historii następują niepotrzebne, moim zdaniem, retrospekcje, które zresztą nie harmonizują z całością. Końcówka, podobnie jak początek, całkiem dobra. Szkoda, że autorka nie rozwinęła nieco bardziej tej minipowieści.

Warto było przeczytać aczkolwiek spodziewałam się czegoś więcej, większej liczby niewyjaśnionych spraw między małżonkami i że bardziej poznam bohaterów

Warto było przeczytać aczkolwiek spodziewałam się czegoś więcej, większej liczby niewyjaśnionych spraw między małżonkami i że bardziej poznam bohaterów

„Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”… Stara prawda, znany wiersz, świetnie zdajemy sobie z tego sprawę. Tylko dlaczego w takim razie żyjemy tak, jakby nasi najbliżsi, ci których kochamy, mieli specjalny glejt od Pana Boga na wieczne życie?
Kiedy śmierć przychodzi w efekcie nieuleczalnej choroby, po długich i ciężkich cierpieniach, jest czas na to, by się z nią oswoić, by powoli przygotować się do rozstania. Kiedy jednak spada nagle, jak grom z jasnego nieba, czujemy się oszukani przez Boga, Los czy Przeznaczenie. Przecież on mógł jeszcze żyć, przecież ona mogła jeszcze tak wiele zrobić, przeżyć, doświadczyć… A i my sami mogliśmy…
 
W takich właśnie chwilach przychodzą nam na myśl wszystkie dobre słowa, których nie powiedzieliśmy, wszystkie uśmiechy, które „na później” schowaliśmy za gniewnie zaciśniętymi ustami, wszystkie ważne wyznania, nieujawnione uczucia, nieprzeproszone krzywdy…
W takich właśnie chwilach wydaje nam się, że wystarczyłoby parę godzin, choćby jeden jeszcze dzień, a pożegnalibyśmy się tak, jak chcielibyśmy, żeby i nas kiedyś żegnano. W takim dniu nadrobilibyśmy zaległości całego życia, mówiąc wszystkie te dobre, ważne rzeczy, na które przez całe lata jakoś nie starczyło nam czasu.
 
O tym właśnie jest ta książka.
 
Dla Alice śmierć Julesa była szokiem i zaskoczeniem. Nie godząc się z jego nagłym i niespodziewanym odejściem, postanawia ten fakt ukryć i przeznaczyć jeden dzień na długie pożegnanie z ukochanym.

„Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”… Stara prawda, znany wiersz, świetnie zdajemy sobie z tego sprawę. Tylko dlaczego w takim razie żyjemy tak, jakby nasi najbliżsi, ci których kochamy, mieli specjalny glejt od Pana Boga na wieczne życie?
Kiedy śmierć przychodzi w efekcie nieuleczalnej choroby, po długich i ciężkich cierpieniach, jest czas na to, by się z nią...