"Wierni wrogowie" to już piąty tom serii "Kroniki Belorskie" autorstwa Olgi Gromyko, który tym razem przenosi nas lata wstecz w historii świata. Na początku miałam lekki obawy, bo w końcu polubiłam historię Lena i Wolhy, ale okazały się bezpodstawne, bo ta książka jest zdecydowanie moją ulubioną z cyklu.



Wszystko, co podobało mi się w poprzednich tomach, czyli przede wszystkim styl i humor autorki nadal są obecne i w tym tomie. Mimo tego, że książka nie jest cienka, to czyta się ją błyskawicznie, a i często podczas lektury się uśmiechałam. Kilka humorystycznych scen jak narty, Burek i cytatów bardzo utkwiło mi w pamięci.

Jeśli miałabym na coś narzekać stylowo, to jak zwykle u autorki niektóre sceny akcji są nieco chaotyczne i idzie się w nich momentami pogubić.

Wyeliminowano za to inne wady. W poprzednich tomach często pojawiały się losowe przygody naszych bohaterów, które wydawały się mieć nijaki wpływ na całą fabułę i znajdować się w niej trochę na doczepkę. Tutaj w końcu miałam wrażenie, że wszystkie te przygody, na które trafiali bohaterowie po drodze i na początku były potrzebne! Służyły budowaniu postaci, relacji między nimi, uzupełnianiu drużyny, a niektórzy bohaterowie z początku wracali w końcówce lub pojawiały się do nich nawiązania. Naprawdę w końcu to zagrało.



Ta książka stoi przede wszystkim bohaterami i relacjami między nimi, bo choć fabuła wciąga, to nie jest to jakaś odkrywcza i bardzo nieprzewidywalna fantastyka. Relacja Szeleny i Weresa była napisana cudownie. Od początku czuć było ich przyciąganie, choć teoretycznie powinni być wrogami i jak ich przeszłość wpływała no to, jak teraz się do siebie odnoszą. Uwielbiam ich oboje, a w szczególności Szelenę, która najprawdopodobniej zostanie moją ulubioną kobiecą postacią w tym roku.

Polubiłam również postacie drugoplanowe, w tym Virrę, Mroka czy Resta, chociaż są zdecydowanie mniej rozwinięci niż główni bohaterowie i większości opierają się na kilku charakterystycznych cechach. Sama się dziwię, ale również postacie stanowiące kompletne tło w większości przypadły mi do gustu.



Naprawdę ujęło mnie zakończenie. Przede wszystkim dlatego, że nie było do końca szczęśliwe. Dodatkowo wątek Szeleny i Weresa został bardzo dobrze zakończony. Z jednej strony możemy się domyślać, jak zakończyła się ich konfrontacja, ale z drugiej nic nie jest napisane wprost, przez co ich relacja wybrzmiewa jeszcze lepiej.



"- Ona nie jest zwykłym wilkołakiem - westchnął Wers [...]. - Sprawa wygląda znacznie gorzej...

- To znaczy?

- Ona jest kobietą - wyjaśnił czarownik grobowym głosem. - A tego nie uleczysz żadnym eliksirem."



Niestety pewne rzeczy i moje narzekania na stronę techniczną wydań książek od wydawnictwa Papierowy Księżyc są widać niezmienne. Naprawdę nie wiem, co tu poszło nie tak i czy ktoś robił w ogóle korektę tekstu. Praktycznie na 2/3 stron brakuje co najmniej jednego przecinka i to w takich podstawowych miejscach, jak przed na przykład "ale". No i jak spróbowałam znaleźć w stopkach redakcyjnych, kto za korektę odpowiada, to nie widnieje tam w ogóle taka rubryczka, więc pewnie moja teoria jest słuszna, że nikt tego nie sprawdzał i "poszło, jak było". Szkoda, że pewne podstawowe rzeczy są aż tak zaniedbywane.



Podsumowując, naprawdę polecam wam zapoznanie się z "Wiernymi wrogami" nawet jeśli nie podeszły wam wcześniejsze tomy z cyklu lub nie planujecie ich czytać, bo książka jest całkowicie niezależna, a czyta się ją fantastycznie!

"Wierni wrogowie" to już piąty tom serii "Kroniki Belorskie" autorstwa Olgi Gromyko, który tym razem przenosi nas lata wstecz w historii świata. Na początku miałam lekki obawy, bo w końcu polubiłam historię Lena i Wolhy, ale okazały się bezpodstawne, bo ta książka jest zdecydowanie moją ulubioną z cyklu.



Wszystko, co podobało mi się w poprzednich tomach, czyli przede...

Okay, to było naprawdę długie czytanie. Na pewno podobało mi się bardziej, niż Zawód Wiedźma, ale chyba nie jestem fanem pióra autorki i mam wrażenie, że te 680 stron to jednak trochę za dużo jak na to, co się działo. Samą Szelenę polubiłam już od pierwszej strony i jej przygody śledziłam z zainteresowaniem. Gorzej z tą drugą połowę, bo same wędrówki i wojny mnie wynudziły i im bliżej końca tym bardziej miałam dość ><. Jest mocno okay, ale bez zachwytów.

Okay, to było naprawdę długie czytanie. Na pewno podobało mi się bardziej, niż Zawód Wiedźma, ale chyba nie jestem fanem pióra autorki i mam wrażenie, że te 680 stron to jednak trochę za dużo jak na to, co się działo. Samą Szelenę polubiłam już od pierwszej strony i jej przygody śledziłam z zainteresowaniem. Gorzej z tą drugą połowę, bo same wędrówki i wojny mnie wynudziły...

Top 3 najlepszych książek, jakie dane mi było czytać.

Top 3 najlepszych książek, jakie dane mi było czytać.

Jest to wg mnie najlepsza książka z cyklu kronik belorskich! Zdecydowanie inna (ale nie że zła, tylko świeższa). Przenosi nas w przeszłość (ale Katissa Łabska nadal w grze - ile ona ma lat?!!) do starych czasów,. Poznajemy nowych bohaterów. Główna bohaterka, żywiołowa, złośliwa i ogl mega fajna, ale ma swój mały sekret.... Po prostu mega fajna, chociaż gruba, to dosyć szybko się ją czyta.

Jest to wg mnie najlepsza książka z cyklu kronik belorskich! Zdecydowanie inna (ale nie że zła, tylko świeższa). Przenosi nas w przeszłość (ale Katissa Łabska nadal w grze - ile ona ma lat?!!) do starych czasów,. Poznajemy nowych bohaterów. Główna bohaterka, żywiołowa, złośliwa i ogl mega fajna, ale ma swój mały sekret.... Po prostu mega fajna, chociaż gruba, to dosyć...

Za dużo lania wody. Za mało konkretnej, wciągającej fabuły. Wyjątkowo męczył mnie również styl autorki.

Za dużo lania wody. Za mało konkretnej, wciągającej fabuły. Wyjątkowo męczył mnie również styl autorki.

Trzeba przyznać, że widać, że powieść tworzona później niż "Zawód wiedźma". Może nie idealna - parę dłużyzn się trafiło, ale warsztat dużo lepszy niż przy starszych częściach :)

Trzeba przyznać, że widać, że powieść tworzona później niż "Zawód wiedźma". Może nie idealna - parę dłużyzn się trafiło, ale warsztat dużo lepszy niż przy starszych częściach :)

Trzymaj przyjaciół blisko, ale wrogów jeszcze bliżej.
Moja przyjaciółka namówiła mnie na książkę tej autorki. Podchodziłam bardzo ostrożnie, gdyż w ostatnio czytanych fantasy polskich autorek dominowały wątki romansowe. Ostrożnie wybrałam jednotomowe dzieło autorki, ale okazało się, że świetnie się bawiłam.
Główną bohaterką jest nietypowy wilkołak zwany też pomrokiem, ale też piękna kobieta Szelena. Pewnego razu w karczmie o uroczej nazwie „Wilcza Paszcza” dowiedziała się o pobitym i umierającym w rowie magu. Magowie polują na pomroki, a więc tam leżał jej wróg. Poszła sprawdzić i okazało się, że mag Weres jeszcze żyje. Ku własnemu zdziwieniu zabiera go do siebie i leczy. Postanawia, że gdy wykuruje Weresa, stoczy z nim uczciwy pojedynek. Przy okazji musi też wziąć pod opiekę młodego ucznia maga Resta, który nie jest miłym chłopcem, ale dla maga zrobi wszystko. Niestety nie będzie im dane stoczyć pojedynku, przynajmniej w przewidywalnym czasie. Wręcz muszą połączyć swoje siły, gdyż ludzi atakują stwory podobne do wilkołaków. Ktoś je stworzył i nimi kieruje. Do drużyny dołącza młody smok Mrok, który przynosi wieści o śmierci królowej driad. Okazuje się, że na pustkowiach powstają nowe siły, które mogą zniszczyć świat. Co się dzieje z konwentem arcymagów? Nasza drużyna, aby pokonać przeciwników, musi zachęcić do współpracy driady, elfy i krasnoludy. Jednak te ludy nie są do siebie przychylnie nastawione. Zadanie to będzie wymagało dużo sprytu. Dostajemy w tej powieści przegląd różnych stworzeń: elfy, driady, krasnoludy, trolle, szhory, wilkołaki i magowie. Zostajemy wciągnięci w wir niezwykłych, szalonych i zaskakujących przygód, ale też walki. Ostatnia bitwa jest zaskakująca.
Nieczęsto zdarza się, żeby się śmiała podczas czytania książki. Świetne wykreowani bohaterowie. Samotny mag, wyrzucony za jakieś przewiny z konwentu arcymagów. Chudy, wiecznie głodny, oszukujący wręcz na jedzeniu i słabnący po kolejnych czarach. Jego sarkastyczne poczucie humoru i narzekania wzbudzają dużą sympatię. Opis smoka Mroka po przemianie w chłopca rozbawił mnie. Nie można nazwać go przystojniakiem, ale chociaż niezbyt potrafi, stara się poderwać każdą dziewoję. Nas smok jest bardzo kochliwy. Młody uczeń maga Resta jest bardzo dokuczliwym dzieckiem. Resta nie może zrozumieć, dlaczego jego nauczyciel, zamiast zamordować wilkołaka, współpracuje z nią. Narratorką jest Szelena, która nie z własnej woli została wilkołakiem. Jednak nawet pod postacią wilkołaka nie traci cech człowieka. Trudno orzec, czy ostrzejsze ma kły, czy język. Powieść napisana jest barwnym dowcipnym językiem, dialogi skrzą się humorem. Oprócz tego świetny humor sytuacyjny. Do dzisiaj wzbudza mój uśmiech scena, gdy po raz pierwszy wilkołak i smok jeżdżą na nartach.
Autorka wspaniale wpasowała się w moje poczucie humoru, byłam zachwycona i świetnie się bawiłam. Na pewno sięgnę po inne książki tej autorki.

Trzymaj przyjaciół blisko, ale wrogów jeszcze bliżej.
Moja przyjaciółka namówiła mnie na książkę tej autorki. Podchodziłam bardzo ostrożnie, gdyż w ostatnio czytanych fantasy polskich autorek dominowały wątki romansowe. Ostrożnie wybrałam jednotomowe dzieło autorki, ale okazało się, że świetnie się bawiłam.
Główną bohaterką jest nietypowy wilkołak zwany też pomrokiem, ale...

Piąty tom Kronik Belorskich. Tym razem zetkniemy się z zupełnie nowymi bohaterami, ponieważ akcja tej części rozgrywa się wiele lat przed narodzeniem Wolhy.
Powiedzenie "Trzymaj przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej", jak najbardziej ma zastosowanie w przypadku Szeleny i Weresa.
Pomimo faktu, że mag polował na Szel, ona postanawia z nieznanych sobie pobudek pomóc mu, gdy ten zostaje bardzo ciężko pobity przez zwykłych mieszkańców wioski.
Ten rozejm doprowadzi naszych bohaterów do miejsca, w którym nigdy nie spodziewali się być.
Pełna niebezpieczeństw i humoru podróż Wilkołaka i Czarodzieja. A w komplecie ze smokiem, nasza drużyna może już tylko wpadać w kolejne niebezpieczne sytuacje.
Jednak to właśnie oni sprawią, że z pozoru beznadziejna sytuacja w kraju znajdzie swoje szczęśliwe zakończenie.
Polecam.

Piąty tom Kronik Belorskich. Tym razem zetkniemy się z zupełnie nowymi bohaterami, ponieważ akcja tej części rozgrywa się wiele lat przed narodzeniem Wolhy.
Powiedzenie "Trzymaj przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej", jak najbardziej ma zastosowanie w przypadku Szeleny i Weresa.
Pomimo faktu, że mag polował na Szel, ona postanawia z nieznanych sobie pobudek pomóc mu,...

Całkiem zgrabna historia z typowym humorem i niedopowiedzeniami. Świat wilkołaków i innych pomrok, elfów i magów. Czasami męczyło mnie stałe nadążanie za bystrym umysłem Gromyko i miałam ochotę na jakąś większą oczywistość a końcówka jak to często, pozostawiła mi dużą dawkę niedosytu, ale do przeżycia. ;-)

Całkiem zgrabna historia z typowym humorem i niedopowiedzeniami. Świat wilkołaków i innych pomrok, elfów i magów. Czasami męczyło mnie stałe nadążanie za bystrym umysłem Gromyko i miałam ochotę na jakąś większą oczywistość a końcówka jak to często, pozostawiła mi dużą dawkę niedosytu, ale do przeżycia. ;-)

Samodzielna powieść ze świata Belorii, i moim zdaniem zdecydowanie najlepsza fabularnie.

Błagam tylko, niech ktoś ogarnie porządnie redakcję! Bo tam błąd goni błąd i się skupić na treści nie można :)

Samodzielna powieść ze świata Belorii, i moim zdaniem zdecydowanie najlepsza fabularnie.

Błagam tylko, niech ktoś ogarnie porządnie redakcję! Bo tam błąd goni błąd i się skupić na treści nie można :)