Cała saga wspaniała, serdecznie polecam. Niezwykły klimat Neapolu i jego mieszkańców z biedniejszych części, ich bolączek, marzeń dążeń na tle zmieniającego się świata.

Cała saga wspaniała, serdecznie polecam. Niezwykły klimat Neapolu i jego mieszkańców z biedniejszych części, ich bolączek, marzeń dążeń na tle zmieniającego się świata.

Początek nie był zachęcający ale szybko przeniosłam się do Neapolu, do nastoletnich rozterek i tego powolnego stylu. Książka w 100% obyczajowa ale ma w sobie dużo ciepła, czytam właśnie 2 część bo to jednak cudowne oderwanie od rzeczywistości. Dzieciństwo naszych dziadków; tylko nie jak w Chłopkach, a włoskich kamieniczkach przy zapachu serów i wędlin ;) do tego wyjątkowo przyjemna lektorka na Legimi - równie miło czytać jak słuchać.

Początek nie był zachęcający ale szybko przeniosłam się do Neapolu, do nastoletnich rozterek i tego powolnego stylu. Książka w 100% obyczajowa ale ma w sobie dużo ciepła, czytam właśnie 2 część bo to jednak cudowne oderwanie od rzeczywistości. Dzieciństwo naszych dziadków; tylko nie jak w Chłopkach, a włoskich kamieniczkach przy zapachu serów i wędlin ;) do tego wyjątkowo...

Na ten moment nie wiem, co wszyscy widzą w tej książce.
Czyta się odrobinę topornie, prawie nie ma dialogów.

Na ten moment nie wiem, co wszyscy widzą w tej książce.
Czyta się odrobinę topornie, prawie nie ma dialogów.

Według mnie książka była dość nierówna, momentami pasjonująca a momentami wręcz nudna. Natomiast zakończenie - fantastyczne.

Według mnie książka była dość nierówna, momentami pasjonująca a momentami wręcz nudna. Natomiast zakończenie - fantastyczne.

Nie doczytałem do końca - opowieść o dorastaniu w Napolu w latach pięćdziesiątych... nic fascynującego... nic, co by mnie ciągnęło do poznania losów bohaterek powieści.
Schemat psychologiczny dość prosty... skryta zazdrość -
"nie dla tego, że jestem gorsza, jestem lepsza, ale okoliczności mi nie pozwoliły być na twoim miejscu" - , mogłaby mówić jedna, a druga nie docenia siebie wpatrzona w tą "lepszą:
Lektorka monotonie czyta, co też nie zachęca do lektury.

Nie doczytałem do końca - opowieść o dorastaniu w Napolu w latach pięćdziesiątych... nic fascynującego... nic, co by mnie ciągnęło do poznania losów bohaterek powieści.
Schemat psychologiczny dość prosty... skryta zazdrość -
"nie dla tego, że jestem gorsza, jestem lepsza, ale okoliczności mi nie pozwoliły być na twoim miejscu" - , mogłaby mówić jedna, a druga nie docenia...

Piękny język, bardzo nieoczywiste, ale obrazowe porównania, niesamowity klimat zbudowany ze scen-symboli i wielu niedopowiedzeń (pole do samodzielnego "łączenia kropek" w fabule).
Po przeczytaniu uderzyła mnie jedna rzecz - jak bardzo uniwersalna i mimo wszystko aktualna jest ta historia. O młodości, kształtowaniu siebie i pierwszych relacji. O mechanizmach rządzących się w małych społecznościach, o dążeniach ludzi, który mają inną wrażliwość niż ich pierwotne otoczenie. O życiu

Piękny język, bardzo nieoczywiste, ale obrazowe porównania, niesamowity klimat zbudowany ze scen-symboli i wielu niedopowiedzeń (pole do samodzielnego "łączenia kropek" w fabule).
Po przeczytaniu uderzyła mnie jedna rzecz - jak bardzo uniwersalna i mimo wszystko aktualna jest ta historia. O młodości, kształtowaniu siebie i pierwszych relacji. O mechanizmach rządzących się...

Nie byla aż tak poruszająca, jak słyszałam od innych czytelniczek, mnie nie zachwyciła, po prostu książka o życiu.

Nie byla aż tak poruszająca, jak słyszałam od innych czytelniczek, mnie nie zachwyciła, po prostu książka o życiu.

Lekko się czytało, ale w sumie to wszystko. Zatracenie się w przemocy bez zaskoczeń i bez większych wniosków.

Lekko się czytało, ale w sumie to wszystko. Zatracenie się w przemocy bez zaskoczeń i bez większych wniosków.

Genialna

Genialna

„Nie tęsknię za dzieciństwem. Naszym dzieciństwem rządziła przemoc. Codziennie doświadczałyśmy wszystkiego, co najgorsze, w domu i poza domem, ale nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pomyślała, że życie, które przypadło mi w udziale, było szczególnie podłe. Było, jakie było, i tyle”.

Kiedy sześćdziesięciosześcioletnia Lila nie tylko znika, ale i zaciera wszelkie ślady swojego istnienia, Elena nie jest zaskoczona. Wraca wspomnieniami do początków znajomości z Lilą i opowiada historię ich niedojrzałej przyjaźni, opartej na rywalizacji i zazdrości. Wyjątkowo niesforna Lila Cerullo pojawiła się w życiu Eleny Greco w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Dorastały razem w ubogiej dzielnicy Neapolu, gdzie kobiety walczyły ze sobą jeszcze bardziej zawzięcie niż mężczyźni. Łączyło je nie tylko pochodzenie, ale i próba ucieczki z szarej rzeczywistości do lepszego świata. Choć tak różne od siebie, to obie marzyły, by w przyszłości żyć życiem lepszym niż wiedli ich rodzice. To właśnie bieda i środowisko odgrywają decydujący wpływ na życie dziewczyn, możliwość edukacji, spędzanie wolnego czasu i dokonywane wybory.
Elena Ferrante ma dar uwodzenia czytelników słowami. Dobrze się to czyta, historia wciąga i ciekawi. Może uda mi się pójść za ciosem i dowiedzieć się, jak kończy się ta opowieść. Chciałabym poznać zakończenie więc chyba nie mam innego wyboru, jak tylko sięgnąć po kolejną część.

„Nie tęsknię za dzieciństwem. Naszym dzieciństwem rządziła przemoc. Codziennie doświadczałyśmy wszystkiego, co najgorsze, w domu i poza domem, ale nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pomyślała, że życie, które przypadło mi w udziale, było szczególnie podłe. Było, jakie było, i tyle”.

Kiedy sześćdziesięciosześcioletnia Lila nie tylko znika, ale i zaciera wszelkie ślady swojego...