Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocna powieść kryminalna - z trochę zbyt filmowym zakończeniem.

Mocna powieść kryminalna - z trochę zbyt filmowym zakończeniem.

Nie doczytałem do końca - opowieść o dorastaniu w Napolu w latach pięćdziesiątych... nic fascynującego... nic, co by mnie ciągnęło do poznania losów bohaterek powieści.
Schemat psychologiczny dość prosty... skryta zazdrość -
"nie dla tego, że jestem gorsza, jestem lepsza, ale okoliczności mi nie pozwoliły być na twoim miejscu" - , mogłaby mówić jedna, a druga nie docenia siebie wpatrzona w tą "lepszą:
Lektorka monotonie czyta, co też nie zachęca do lektury.

Nie doczytałem do końca - opowieść o dorastaniu w Napolu w latach pięćdziesiątych... nic fascynującego... nic, co by mnie ciągnęło do poznania losów bohaterek powieści.
Schemat psychologiczny dość prosty... skryta zazdrość -
"nie dla tego, że jestem gorsza, jestem lepsza, ale okolic...

Rozwiń

Zwiń

Podchodziłem do tej powieści, jak do każdej historii kryminalnej, jak pies do jeża. A do tego jeża hiszpańskiego kompletnie nie miałem zaufania i kompletnie nie miałem racji.
Mocna, sarkastyczna opowieść o kobiecie z superinteligencją ( inteligencja, która momentami, miałem wrażenie, że jej bardziej przeszkadza niż pomaga ) oraz o mężczyźnie, który wcale nie jest gruby.
Trochę się rozczarowałem medycznym eksperymentem, ale nie można mieć wszystkiego. W opowieść Juana G. Jurado otrzymałem kawał porządnej rozrywki.
Wygląda na to, że rok 2024 upłynie mi na słuchaniu książek kryminalnych, bo tych najwięcej wydają w wersji audio - nad czym mocno ubolewam.

Podchodziłem do tej powieści, jak do każdej historii kryminalnej, jak pies do jeża. A do tego jeża hiszpańskiego kompletnie nie miałem zaufania i kompletnie nie miałem racji.
Mocna, sarkastyczna opowieść o kobiecie z superinteligencją ( inteligencja, która momentami, miałem wrażenie, że j...

Rozwiń

Zwiń

Dla mnie " Zwykła przyzwoitość" to najlepsza powieść tego cyklu. Ważne tematy, fabuła bliska rzeczywistości - poza głównym bohaterem, który może pretendować do polskiego supermena. On jest gniotsa nie łamiotsa polskiej powieści sensacyjnej. Duży plus za powolne rozsupływanie życiorysu głównego bohatera, jest powód aby przeczytać kolejną cześć Bezimiennego w chwili czytelniczej posuchy.

Dla mnie " Zwykła przyzwoitość" to najlepsza powieść tego cyklu. Ważne tematy, fabuła bliska rzeczywistości - poza głównym bohaterem, który może pretendować do polskiego supermena. On jest gniotsa nie łamiotsa polskiej powieści sensacyjnej. Duży plus za powolne rozsupływanie życi...

Rozwiń

Zwiń

Jaki kraj taki Jack Reacher - w tej
opowieści jest więcej fantazji niż w
Opowieściach z Narni. Ale jako rozrywka
może być.
Świetnie przeczytana przez lektora scena rozmowy gangstera polskiego z czeskim na wieży widokowe. Boki zrywać.

Jaki kraj taki Jack Reacher - w tej
opowieści jest więcej fantazji niż w
Opowieściach z Narni. Ale jako rozrywka
może być.
Świetnie przeczytana przez lektora scena rozmowy gangstera polskiego z czeskim na wieży widokowe. Boki zrywać.

Pogodna i zgrabna historia z drugim dnem.
Marcinowi Matczakowi tak książka na pewno by się nie spodobała ( jeśli w ogóle czyta tego typu literaturę ).Dlaczego? Bo rozważa czy lepiej mieć czy lepiej być. Z tym pierwszym wiąże się praca ponad siły, w licznych nadgodzinach, w ciągłym stresie, prowadząca do tego, że zbiegiem lat stajemy się zgorzkniali i bez chęci do życia. Druga strona tego medalu to zachowanie balansu między pracą a odpoczynkiem, po to aby odkrywać swoje pasje, czy po prostu leniuchować na tapczanie np. z książką w ręku. Bohaterowie zastanawiają się, czy lepiej robić coś co lubimy i jesteśmy tym zainteresowani ale bez spektakularnych finansowych sukcesów i wbrew utartym schematom, czy machnąć ręką na to co daje satysfakcję i i robić pieniądze. Ale nawet jak robimy coś z pasją, co przynosi nam zadowolenie, to nie możemy zapomnieć o leniwej stronie życia, które mamy tylko jedno.

Pogodna i zgrabna historia z drugim dnem.
Marcinowi Matczakowi tak książka na pewno by się nie spodobała ( jeśli w ogóle czyta tego typu literaturę ).Dlaczego? Bo rozważa czy lepiej mieć czy lepiej być. Z tym pierwszym wiąże się praca ponad siły, w licznych nadgodzinach, w ciągłym stresie...

Rozwiń

Zwiń

Trzy opowieści o kobietach żyjących we Francji w drugiej połowy dwudziestego wieku. Opowiadane w pierwszej osobie jako wspomnienie z przeszłości. Wszystkie te historie łączy, poza narratorką, która zawsze jest pisarką i mieszka w kraju croissanta i bagietki to, że żyje w świecie zdominowanym przez mizoginie, konwenanse religijne oraz patriarchat nie pozwalające kobiecie na życie po swojemu. Jeśli zaszła w ciąże to musi urodzić, a dodatkowo bez męża, to jest kurwą. Gdy ulega swoim przekonaniom to jest latawica, w przeciwieństwie do mężczyzn, którzy mają prawo się wyszaleć i zaliczać panienki na prawo i lewo mimo, że już za rogiem czai się ślub z ukochaną kobietą. Ta sławetna równość i wolność francuska kończy się także, gdy dojrzała kobieta spotka się z dużo młodszym mężczyzną. Są potępieńcze spojrzenia, kąśliwe uwagi, ostracyzm.
Zastanawiam się, czy świat się dużo zmienił od lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku? Patrząc na to co dzieje się w Polsce, USA czy Korei południowej śmiem twierdzić, że nie.

Trzy opowieści o kobietach żyjących we Francji w drugiej połowy dwudziestego wieku. Opowiadane w pierwszej osobie jako wspomnienie z przeszłości. Wszystkie te historie łączy, poza narratorką, która zawsze jest pisarką i mieszka w kraju croissanta i bagietki to, że żyje w świecie zdominowan...

Rozwiń

Zwiń