Bardzo dobre książki, pozycja obowiązkowa dla fanów cyberpunka. Fabularnie najmniej podobała mi się trzecia część jednakże sposób przedstawienia świata i postaci wciągnął mnie bez reszty we wszystkich 3 książkach.

Bardzo dobre książki, pozycja obowiązkowa dla fanów cyberpunka. Fabularnie najmniej podobała mi się trzecia część jednakże sposób przedstawienia świata i postaci wciągnął mnie bez reszty we wszystkich 3 książkach.

Macie ochotę odkryć urok świata cyberpunkowego? Wystarczy sięgnąć po tę trylogię!😎

Trzy różne historie, a w każdej cała gama wątków fabularnych, pozornie odmiennych, ale idealnie zazębiających się w całość. W każdej części, bohaterowie są uwikłani w pozornie niepowiązane ze sobą zdarzenia, ale dziwnym trafem nakładają się one na siebie.

Wejście w ten świat nie jest łatwe. Poszatkowana narracja nie ułatwia sprawy, ale jak już się wsiąknie w tę dystopijną i mroczną wizję to niełatwo się od niej oderwać. To gęsta lektura, z niepokojącą atmosferą.

Świat przepełniony wirtualem, gdzie krawędzie rzeczywistości są rozmyte. Uniwersum pełne intryg, i przede wszystkim wartości jakie tworzy gnijące społeczeństwo.

To szybki, jaskrawy świat, gdzie ludzie żyją w ciągłym pędzie. Narkotyki i wszelakie dopalacze pozwalające na ucieczkę od rzeczywistości są normą, powodujące rozmycie własnego ja. Szalone ingerencje/wczepy w ciało. Sztuczna inteligencja. Neony. Hologramy. Salony gier. Chirurgiczny czarny rynek. Dominują gigakorporacje i bogate klany.

Ogrom tu brudnych sprawek i przedziwnych zwrotów akcji. Tym, co tu przyciąga to wątek ludzki, przebijający się przez całą trylogię. Niebezpieczeństwa jakie implikuje sztuczna inteligencja, uzależnienia, bieda, prostytucja, chęć bycia sławnym - to tematy, które wielokrotnie przebijają się w prezentowanej książce.

Gibson tworzy barwne, często groteskowe postacie, które mają głębię. Na kartach jego powieści bohaterowie ożywają, a sam autor wyraźnie kładzie nacisk na detale dotyczące wyglądu i ich ubioru. Kolorowe poszczególne kreacje sprawiają, że nie sposób ich zapomnieć. Świetnym przykładem jest Molly, dziewczyna z wszczepionymi lustrzanymi okularami, z wysuwanymi brzytwami pod paznokciami. Ta cyberfacetka po prostu wymiata.

Postępujący rozpad świata jakiego znamy. Opisy księżycowych krajobrazów, opustoszałe, zrujnowane miasta, śmieci, to wszystko tworzy mroczny klimat.

Jak się sobie uświadomi, kiedy ta książka została napisana?!🤯 W czasach, gdy Internet był abstrakcją. To mózg urywa! Gibson jest twórcą słowa "cyberprzestrzeń".

Ten fascynujący, cybernetyczny świat jest niczym równoległa wizja lat 80. XX wieku.

Moim faworytem z tej trylogii jest "Mona Liza Turbo". Podsumowując, to niezła pożywka dla mózgu i uczta dla wyobraźni.

Macie ochotę odkryć urok świata cyberpunkowego? Wystarczy sięgnąć po tę trylogię!😎

Trzy różne historie, a w każdej cała gama wątków fabularnych, pozornie odmiennych, ale idealnie zazębiających się w całość. W każdej części, bohaterowie są uwikłani w pozornie niepowiązane ze sobą zdarzenia, ale dziwnym trafem nakładają się one na siebie.

Wejście w ten świat nie jest...

Ciężka lektura, ale dotrwałem. Wciągające momenty, poprzedzielane nie do końca zrozumiałymi opisami świata. Gibson nie bierze jeńców - jak już ośmieliłeś się sięgnąć po trylogię ciągu, to powinieneś wiedzieć co tu się dzieje. Nikt nie będzie Ci tłumaczyć oczywistości.
Poza tym na pewno niepowtarzalny klimat, w szczególności ten z Neuromancera. Dla fanów sci-fi pozycja obowiązkowa.

Ciężka lektura, ale dotrwałem. Wciągające momenty, poprzedzielane nie do końca zrozumiałymi opisami świata. Gibson nie bierze jeńców - jak już ośmieliłeś się sięgnąć po trylogię ciągu, to powinieneś wiedzieć co tu się dzieje. Nikt nie będzie Ci tłumaczyć oczywistości.
Poza tym na pewno niepowtarzalny klimat, w szczególności ten z Neuromancera. Dla fanów sci-fi pozycja...

William Gibson powieścią „Neuromancer” wydaną w 1984 roku otworzył nowy rozdział w światowej sf. Stworzył całkiem inny, nowatorski wówczas kierunek fantastyki skupiający się na konsekwencjach funkcjonowania ludzi w zaawansowanej technologii komputerowej i informacyjnej oraz wynikającej z tego postawy życiowej, filozofii czy ideologii oraz funkcjonowaniu człowieka z zetknięciu z zaawansowaną cybernetyką. A wszystko to w dystopijnym, rządzonym przez korporacje świecie przyszłości. Było to zupełnie nowe spojrzenie na fantastykę biorąc pod uwagę fakt, że tak naprawdę technologia informatyczna była w swojej początkowej fazie rozwoju i to William Gibson przewidział w jakim kierunku może się rozwinąć i jakie konsekwencje dla ludzkości może przynieść jej rozwój. To od „Neuromancera” rozpoczął się cyberpunk, który dzisiaj jest już jednym z ciekawszych nurtów sf i zdążył podzielić się na kilka innych gatunków. Powieści, komiksy, filmy, gry, muzyka czy moda a wszystko to zapoczątkował „Neuromancer”.

Wydawnictwo „Mag” w swojej znakomitej serii Artefakty przypomniało tego amerykańskiego pisarza, przez wielu uznawanego za wizjonera, wydając w jednym zbiorze jego najgłośniejsze powieści wchodzące w skład Trylogii Ciągu: „Neuromancer”, „Graf Zero” i „Mona Liza Turbo”. Jest to niezła okazja by odkryć jak powstał cyberpunk.

Powieści powstawały w latach 1984 – 1988 a więc czterdzieści lat temu i przy lekturze warto o tym pamiętać by w pełni docenić jak odkrywcze czy wręcz wizjonerskie były niektóre koncepcje prezentowane przez Gibsona. Człowiek który przewidział przyszłość. Wirtualna rzeczywistość, sztuczna inteligencja, biotechnologia i cybernetyka, przenoszenie ludzkiej świadomości do SI, świat rządzony przez korporacje czy zanik więzi społecznych.

„Trylogia Ciągu” dotyka wszystkich tych aspektów. Może nie są to arcydzieła literackie gdyż William Gibson ma dość specyficzny sposób pisania, który potrafi czasami wręcz zniechęcić do lektury ale zdecydowanie warto spojrzeć na prezentowane przez niego czterdzieści lat temu koncepcje i zadać sobie pytanie, czy to o czym pisał to nadal sf czy to już rzeczywistość.

William Gibson powieścią „Neuromancer” wydaną w 1984 roku otworzył nowy rozdział w światowej sf. Stworzył całkiem inny, nowatorski wówczas kierunek fantastyki skupiający się na konsekwencjach funkcjonowania ludzi w zaawansowanej technologii komputerowej i informacyjnej oraz wynikającej z tego postawy życiowej, filozofii czy ideologii oraz funkcjonowaniu człowieka z...

Klasyczna trylogia od wybitnego pisarza jakim jest William Gibson. Obowiazkowa pozycja dla kazdego fana sci if, wielkich miast

Klasyczna trylogia od wybitnego pisarza jakim jest William Gibson. Obowiazkowa pozycja dla kazdego fana sci if, wielkich miast

Trylogia ciągu w jednej książce to coś więcej, niz kilka wieczorów z czytaniem :) Przeczytałem na razie tylko Neuromancera, ale teraz juz mogę napisać, że klimat cyberpunkowy aż wylewa się z tekstu. Wielkie dzięki za to, panie Gibson!

Trylogia ciągu w jednej książce to coś więcej, niz kilka wieczorów z czytaniem :) Przeczytałem na razie tylko Neuromancera, ale teraz juz mogę napisać, że klimat cyberpunkowy aż wylewa się z tekstu. Wielkie dzięki za to, panie Gibson!

Neuromancer - straszny chaos, ale fabuła nadrabia
Graf Zero - zbyt dużo zwolnień fabuły, czasami wieje nudą na sam ale da się czytać
Mona Liza Turbo - najgorsza z całego cyklu ale da się jakoś przeczytać

Dobry świat, który niestety cierpi z powodu prowadzenia narracji.

Neuromancer - straszny chaos, ale fabuła nadrabia
Graf Zero - zbyt dużo zwolnień fabuły, czasami wieje nudą na sam ale da się czytać
Mona Liza Turbo - najgorsza z całego cyklu ale da się jakoś przeczytać

Dobry świat, który niestety cierpi z powodu prowadzenia narracji.

Gibson wykreował swój własny, skrajnie futurystyczny świat, zamknął się w nim i eksploatuje go do cna. Stał się on jego wizytówką, tak jak i to, że wymaga od czytelnika niezwykłej, stałej czujności. Chwila nieuwagi i już – pogrążeni w opisach – niekiedy przesuwającymi się w fazie ku bełkotowi, zadajemy sobie pytanie „kim jest Turner?” czy inna postać. Oczywiście zaraz pojawia się wyczekiwane „aha, to ten przecież”, ale niekiedy może to zmęczyć.
Czy przez to jego powieści są złe? W żadnym razie, są jedynie powtarzalne.
Trylogia Ciągu, to opasłe tomiszcze, ale równo napisane.
„Neuromancer” - zdecydowanie najbardziej dynamiczny, z ciekawymi historiami poszczególnych postaci. Jest lekko pikantny i zagmatwany w stopniu umiarkowanym. 8/10
„Graf Zero” – tutaj odczułem jakąś dysproporcję w poszczególnych wątkach i właśnie Turner ciągle mi uciekał z pamięci. A szkoda, bo u Gibsona wypadają najlepiej najemnicy, wolni strzelcy, szlachetni, choć pokręceni. Ci „źli” są zwykle miałcy i nijacy. Wątek fabularny i tajemnicze pudełka to już wariacja sama w sobie. Nawet sam autor się chyba w tym zagubił. 7/10
„Mona Lisa Turbo” - początek opowieści to doskonałe déjà vu – to właśnie ta Gibsona hermetyczność świata, a przez to powtarzalność. Ale fabularnie to perełka po „Grafie...”. Jak na Gibsona wartka akcja i zbilansowane opisy. Wszystko zaczyna się składać w całość i wyjaśniać. 8/10

Gibson wykreował swój własny, skrajnie futurystyczny świat, zamknął się w nim i eksploatuje go do cna. Stał się on jego wizytówką, tak jak i to, że wymaga od czytelnika niezwykłej, stałej czujności. Chwila nieuwagi i już – pogrążeni w opisach – niekiedy przesuwającymi się w fazie ku bełkotowi, zadajemy sobie pytanie „kim jest Turner?” czy inna postać. Oczywiście zaraz...

"Neuromancer" to powieść, która zdefiniowała gatunek Cyberpunka. Poruszanie tematu AI, korporacji potężniejszych niż państwo i zatracenia człowieczeństwa w taniej technologii, która zamienia tkankę w maszynę zanim to jeszcze było modne. Stworzenie i spopularyzowanie takich haseł jak "cyberprzestrzeń" czy "Matrix". Za to Gibsonowi należy się szacunek i status klasyka.

Niestety, problem Neuromancera polega na tym, że ogromu wyobraźni autora nie uniosły jego umiejętności pisarskie.
Wizja świata przyszłości zdominowanej przez gangsterów, ćpunów, przez ulicznych samurajów i kowbojów cyberprzestrzeni z jednej strony wciąga, ale poszatkowana narracja, chaotyczne opisy miejsca akcji, które ciągle się zmienia i płaskie, nieciekawe postacie powodują, że powieść jest wyjątkowo ciężkostrawna i męcząca.

Z jednej strony rozumiem, że oniryczne wizje i opisy rodem z apokalipsy św. Jana mają pokazać nam świat zdominowany przez narkotyki i szaleństwo, że odczłowieczeni ludzie nie mają żadnych głębszych motywów, bo próbują po prostu przetrwać.
Z drugiej jednak strony uważam, ze wszystko to można było oddać w sposób znacznie ciekawszy, znacznie bardziej literacki i nie poświęcając przy tym zdrowia psychicznego czytelnika.

"Neuromancer" to powieść, która zdefiniowała gatunek Cyberpunka. Poruszanie tematu AI, korporacji potężniejszych niż państwo i zatracenia człowieczeństwa w taniej technologii, która zamienia tkankę w maszynę zanim to jeszcze było modne. Stworzenie i spopularyzowanie takich haseł jak "cyberprzestrzeń" czy "Matrix". Za to Gibsonowi należy się szacunek i status...

Bardzo nierówna trylogia. Pierwsza część najbardziej wciągająca. Choć całość napisana jest dość dziwnie. Jakby ktoś zapisywał zbyt szybko dyktowana treść. To bardzo utrudnia czytanie, ale też budowanie bardziej zaawansowanych opisów. Ewentualne braki w jakiś mierze przykrywa dość ciekawy pomysł na fabułę.

Bardzo nierówna trylogia. Pierwsza część najbardziej wciągająca. Choć całość napisana jest dość dziwnie. Jakby ktoś zapisywał zbyt szybko dyktowana treść. To bardzo utrudnia czytanie, ale też budowanie bardziej zaawansowanych opisów. Ewentualne braki w jakiś mierze przykrywa dość ciekawy pomysł na fabułę.