Znając „Tatusia Muminka i morze” przeczytałam wcześniejszy komiks o zbliżonej treści, by poznać pierwotny zamysł, co pozwoliłoby pojąć myśl przyświecającą Autorce.
Lecz raczej zaciemnił niźli wyjaśnił.
Pomimo obecności mej ulubionej Panny Migotki trochę rozczarował mnie.
Część obrazków staranna (wykorzystana później w książce) część taka sobie.
Zachowania nie zawsze muminkowe, co widać już przy „Zabawie w udawanie”.
Muminek pozwala sobie na prostackie odezwanie przy Pannie Migotce, co mym zdaniem ani śmieszne ani mądre. W książkach był czasem niezręczny, lecz nigdy prostacki. Na szczęście ona jest za dobra, by przywiązać do tego wagę.
Inaczej niż w książce od początku wiadomo, że poprzedni Latarnik przeszedł w stan spoczynku, Tatuś zaś chce objąć to stanowisko, by … pisać powieść, oczywiście bezskutecznie. Co dziwniejsze wie jak obsługiwać sprzęt, lecz nie zapala latarni z powodów, które chyba przyświecały Latarnikowi w książce.
Tu Latarnik i Rybak są odrębnymi postaciami.

Rybak rozmowniejszy niż w książce, bez względu na porę dnia zapytywany o połów powtarza w kółko: ładny widok. Co w końcu trochę nudne.

Bez Koników Morskich i Buki, chyba dobrze.
Konik jako przedmiot nieodwzajemnionych zachwytów Muminka był raczej zbędny, wątek Buki nie został jednoznacznie rozwiązany.
Również brak Mi, też dobrze, zważywszy co wyczynia w książce, gdzie Autorka trochę przesoliła.

Zdziwiło mnie powielenie wątków z „Czarodziejskiego Kapelusza” (polowanie na wielką rybę, wypadło oczywiście słabiej) i „Pamiętników” (też znacznie słabiej, Duch, tym razem wyglądający jak Hatifnat, tylko na czarno, wystraszony Muminek zamiast Wiercipiętka, odważna Panna Migotka zamiast Mimbli i pomysłowa Too-tiki zamiast Fredriksona) jakby Autorka nie potrafiła wymyślić czegoś nowego (to samo w „Muminki zostają marynarzami”). Muminek pokonuje strach dzięki podstępowi Panny Migotki, co w skrócie przedstawia też książeczka „Muminek i mały duch”.

Wybuch dryfującej miny mym zdaniem zbędny.

Too-tiki jest złotą rączką, wypada lepiej niż w książkach.

Mama Muminka tęskni za domem, co pokazane w sposób oszczędniejszy niż w książce. W końcu Tatuś też zaczyna tęsknic, uznając, że może pisać powieść gdzie indziej i o czym innym.

Zakończenie następuje ex machina, gość z nadzoru (wyglądający tak sobie, lepsza byłaby jakaś Ochotnicza Paszczakowska Straż Wybrzeża) stwierdza usterki w działaniu latarni i wyrzuca ich stamtąd. Żegna ich Rybak, mówiąc że ryby wreszcie brały. Odpływają na tratwie zrobionej przez Too-tiki, gdyż jedna łódź wpadła na skały, a druga przyczepiona do pierwszej została pozbawiona napędu.

Przemek
„wersja animowana jest pewną kompilacją obydwu tych źródeł”
Tak, chociaż nie do końca. W odcinku 25 „Wyprawa do latarni morskiej” i 26 „Latarnik” wyruszają pod wpływem snu Tatusia, w drodze na wyspę mijają statek - widmo, dodany bez potrzeby, oprócz Panny Migotki jest Mi (trochę grzeczniejsza niż w książce) a Włóczykij zamiast Too-tiki (mym zdaniem mogła zostać). Rybak znów tożsamy z Latarnikiem dostaje towarzystwo w osobie Tofta z „Listopada”. Ogólnie miło, lecz i tak dostatecznie poplątane.

„Dżungla w domu Muminków”
Początek obiecujący, skoro były już kometa, powódź i mroźna zima, powinna być i susza. Upał latem tak wielki, że wysechł strumyk. Podczas kąpieli w morzu Muminka i Panny Mogotki (tu wyjaśnienie do czego służy kabina kąpielowa, otóż Muminek chodzący zwykle bez ubrania do kąpieli zakłada majteczki, co prawda w „Komecie” nurkował bez nich) Mi trafia na pływającą skrzynię z nasionami tropiklanymi. Zasiane wyrastają w ciągu jednej nocy, również te wrzucone przez Mamę do kosza, co wygląda na powtórzenie Czarodziejskiego Kapelusza, tylko tam było uzasadnione czarami, a tu nijak.
Wśród roślin są też mięsożerne z oczami, jakby powielenie Angostury z „Komety” lecz oczywiście marniejsze.
Dalszy ciąg ze zwierzętami ściągniętymi z Zoo mym zdaniem zbyt odjechany.
Wąż w piecu powtórzony w późniejszym „Paszczaku, który kochał ciszę”.
Z nadejsciem jesieni dżungla więdnie i można z niej zrobić opał, zwierzęta wracają do Zoo, Muminki skutkiem podobieństwa do hipopotamów chwilowo trafiają za kraty, uratowane częściowo dzięki Mi, przyjaźniejszej dla otoczenia niż w książkach.
Treść dość ściśle oddają odcinki 18 „Tajemnicza skrzynia”, 19 „Dżungla” i 20 „Zoo”.

Znając „Tatusia Muminka i morze” przeczytałam wcześniejszy komiks o zbliżonej treści, by poznać pierwotny zamysł, co pozwoliłoby pojąć myśl przyświecającą Autorce.
Lecz raczej zaciemnił niźli wyjaśnił.
Pomimo obecności mej ulubionej Panny Migotki trochę rozczarował mnie.
Część obrazków staranna (wykorzystana później w książce) część taka sobie.
Zachowania nie zawsze...

Turlała się po różnych półkach ta książka, a ja wciąż zastanawiałam się, czemu dzieci nie chcą jej czytać. I dziś, gdy przypadkiem wpadła w me dłonie zagadka się wyjaśniła. Otóż, to bynajmniej nie jest komiks dla dzieci. No, bo czy dzieci rozbawią dobre rady panny Migotki, usiłującej pomóc Muminkowi uruchomić silnik? Albo rozterki Tatusia Muminka podczas pisania epopei morskiej, do której jak się okazuje zapału wcale nie ma. A i okoliczności też nie są sprzyjające, choć miały takie być. Jednym słowem ja bawiłam się świetnie, wprost oderwać się nie mogłam, a dzieci muszą jeszcze trochę dorosnąć. Polecam.

Turlała się po różnych półkach ta książka, a ja wciąż zastanawiałam się, czemu dzieci nie chcą jej czytać. I dziś, gdy przypadkiem wpadła w me dłonie zagadka się wyjaśniła. Otóż, to bynajmniej nie jest komiks dla dzieci. No, bo czy dzieci rozbawią dobre rady panny Migotki, usiłującej pomóc Muminkowi uruchomić silnik? Albo rozterki Tatusia Muminka podczas pisania epopei...

Tym razem dwie historie (zekranizowane w filmie animowanym): "Dżungla w Dolinie Muminków" oraz "Muminki i morze". Pierwsza historia opowiada o tym co stało się gdy Mamusia Muminka zasadziła dziwne tropikalne nasiona oraz historię wypuszczenia zwierząt z ZOO przez Bobka. Druga historia dla mnie była bardziej intrygująca. Przerabia ona temat powieści "Tatuś Muminka i morze". Opisuje wydarzenia, które spotkały Muminki na wyspie latarnika. Niestety zawiodłem się niespójnościami. W książce na wyspę popłynęli Rodzice Muminka, Muminek oraz Mi, a w komiksie Rodzice Muminka, Muminek oraz Migotka. Dołącza do nich również Too-tiki. W książce płynęli żaglówką; tutaj łodzią motorową z przyczepką. W książce Tatuś Muminka nie potrafi załączyć latarni; tutaj nie ma z tym kłopotu. W książce nie wiadomo kto jest latarnikiem; tutaj latarnik wręcza Tatusiowi klucz. Wreszcie, motywy Tatusia, dla których wypływa na wyspę są inne w komiksie i w książce. Okazuje się następnie, że wersja animowana jest pewną kompilacją obydwu tych źródeł.

Tym razem dwie historie (zekranizowane w filmie animowanym): "Dżungla w Dolinie Muminków" oraz "Muminki i morze". Pierwsza historia opowiada o tym co stało się gdy Mamusia Muminka zasadziła dziwne tropikalne nasiona oraz historię wypuszczenia zwierząt z ZOO przez Bobka. Druga historia dla mnie była bardziej intrygująca. Przerabia ona temat powieści "Tatuś Muminka i morze"....