Nieśmiertelność

Niestety. To tylko bardzo dobra książka. Jakoś nie mogłem odnaleźć "dawnego" Kundery. Wszystko jest tak jak trzeba. nawet bardzo. Tylko tego "czegoś" mię zabrakło. Tak, że przeczytać należy.
Polecam. Również. Chętnie też poczytam. Opinie, w sensie.

Niestety. To tylko bardzo dobra książka. Jakoś nie mogłem odnaleźć "dawnego" Kundery. Wszystko jest tak jak trzeba. nawet bardzo. Tylko tego "czegoś" mię zabrakło. Tak, że przeczytać należy.
Polecam. Również. Chętnie też poczytam. Opinie, w sensie.

Książka już od pierwszej strony intryguje nas swoim niesamowitym konceptem. Milan Kundera opisuje, jak widzi na basenie sześćdziesięcioparolatkę, która po lekcji pływania wykonuje gest machnięcia ręką. Zwraca on uwagę na młodzieńczość tego nawyku, opisując go jako pełny wdzięku, którego nie ma już ani twarz, ani ciało kobiety. Jednocześnie już na początku autor daje nam znać, że będzie on głównym narratorem tej historii. I rzeczywiście, podczas czytania czuć wyraźną obecność Kundery, przez co mamy okazję lepiej poznać autora jako osobę.

Milan Kundera bawi się formą i przeplata fikcję z rzeczywistością w sposób trudny do odróżnienia, które jest które. Niełatwo jest sklasyfikować tę powieść do konkretnego gatunku, co jest następnym ciekawym zabiegiem. Autor w książce porusza kwestie jedności prowadzenia akcji i daje nam znać, że powieść ta powstała, aby wyłamać się z przyjętego przez wszystkich schematu. Milan Kundera wychodzi przed szereg i pokazuje nam coś zupełnie innego. Przeplata główną fabułę książki swoimi przemyśleniami czy rozmowami z profesorem Averaniusem. Czasem możemy również poczytać o życiu Goethego, który konwersuje z Napoleonem czy też wymyślone dialogi, które mógłby przeprowadzić Ernest Hemingway. Choć jest to interesujące, nierzadko wprowadza niestety sporo chaosu utrudniającego czytanie czy czasem wręcz nudzącego.

Całą recenzje przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2024/05/08/niesmiertelnosc-recenzja-ksiazki-czasem-gest-ma-znaczenie/

Książka już od pierwszej strony intryguje nas swoim niesamowitym konceptem. Milan Kundera opisuje, jak widzi na basenie sześćdziesięcioparolatkę, która po lekcji pływania wykonuje gest machnięcia ręką. Zwraca on uwagę na młodzieńczość tego nawyku, opisując go jako pełny wdzięku, którego nie ma już ani twarz, ani ciało kobiety. Jednocześnie już na początku autor daje nam...

Zostałam zaczarowana, wchłonięta bez reszty i przełykania. Najbardziej zachwyca mnie, z resztą niezmiennie, misterna konstrukcja powieści. Umiejętnie utkana sieć połączeń, znaczeń i delikatnie insynuowanych wskazówek do przewidywania zdarzeń. Książka jednocześnie filozoficzna jak i zabawna. Moim zdaniem arcydzieło Czecho-słowackiego autora, które zostanie ze mną aż po (STWÓRCO DAJ) śmiertelność.

Nieznośna lekkość bytu polegać ma właśnie na nieustannie powtarzających się gestach - na chwilach zamrożonych w postaci zdjęć, które potem będziemy drzeć, ze strachu przed własną nieśmiertelnością. Ta książka uczy, że nawet w najbardziej niewinnym geście starzejącej się kobiety wychodzącej z basenu ukryta być może pętla pędząca przez historię dwóch, skłóconych sióstr oraz ich mniej lub bardziej szczęśliwych małżeństw oraz Goethego.

Do kwestii tak poważnej jak nieśmiertelność należy nabrać pokory. Czy skoro nie chcemy spędzić jej z obecnym partnerem, warto dalej ciągnąć parodię miłości? Czy pozostanie po nas coś więcej niż samolubna pieśń uwielbienia własnych spraw? Kundera bezbłędnie adresuje ludzkie potrzeby i złudzenia związane z zakłamanym czarem życia wiecznie pod postacią własnej sławy lub wspomnień w głowach w głowach innych ludzi. Za pomocą szeptów i epizodycznych postaci, pisarz wprawia w ruch klepsydrę czekającą tylko aż piasek przesypie się z jednego brzucha klepsydry do drugiego tak jak powietrze uchodzi powoli z przebitej opony.
Myślę, że Kundera nie próbuje nas niczego nauczyć, stracił wiarę, że cokolwiek zrozumiemy i śmieje się z nami w twarz rozpadowi ludzkich cząstek.

Powinniśmy bowiem zdać sobie sprawę z przypadkowości życia. Zupełnie tak jakby wszechświat magicznym zbiegiem okoliczności organizował całkowicie sensowne ciągi zdarzeń przyczynowo skutkowych. Kobieta siada na jezdni, mijają ją 3 samochody. Oprócz niej giną wszyscy- w tym Twoja ukochana, i choć nie masz o tym pojęcia jesteś wdzięczny, że spóźniasz się dokładnie kwadrans, by mieć ją w ramionach gdy wydaje ostatnie tchnienie. To uwalnia cię, pozwala być z siostrą zamarłej - prawdziwą miłością twojego życia. Wszystko co przytrafia się rodzajowy ludzkiemu swoją losowością pozbawia się jakiejkolwiek powagi. Taką lekcję wysnuł ze swoich rozważań autor ulokowany w basenie obok postaci książkowych i swojego przyjaciela który słuchając opisów pisarza wdziera się w świat przedstawiony zmieniając bieg wydarzeń, co parę rozdziałów powracających do kluczowych motywów.

Zostałam zaczarowana, wchłonięta bez reszty i przełykania. Najbardziej zachwyca mnie, z resztą niezmiennie, misterna konstrukcja powieści. Umiejętnie utkana sieć połączeń, znaczeń i delikatnie insynuowanych wskazówek do przewidywania zdarzeń. Książka jednocześnie filozoficzna jak i zabawna. Moim zdaniem arcydzieło Czecho-słowackiego autora, które zostanie ze mną aż po...

Czym jest nieśmiertelność? Marzeniem wielu, tajemnicą, możliwością uchwycenia czynu, gestu, człowieka - na wieczność.
Delikatny gest dłoni, ni to machnięcie, ni to skinienie, wykonany przez 60-letnią kobietę na basenie, staje się początkiem wielopłaszczyznowej opowieści zamieszkanej przez prawdziwych i fikcyjnych bohaterów.
Agnes ma męża, córkę i siostrę. Niby niczego jej nie brak, ale szuka samotności, ucieczki od życia, w którym obsesja uwieczniania i zapamiętywania. Siostra - uwikłana w relację z młodszym kochankiem, później wybiera równie niestandardowo. Mąż - cóż, trochę zagadka, trochę dupek. W ich życie wplecione są opowieści o wielkich tego świata, szczególnie o Goethem i Bettinie, która poprzez związek ze starym poetą chciała osiągnąć nieśmiertelność. Sporo tu refleksji o naturze miłości i o cierpieniu, fundamencie jestestwa.
Najważniejsza jednak jest tytułowa nieśmiertelność, którą Kundera dzieli na tę osiąganą dzięki pamięci ludzi nas znających i na tę dzięki pamięci tych, którzy nas nie znali. Drugi przypadek dotyczy artystów, tych często śmiesznych nieśmiertelnych, którym "wypomina" się grzechy życia, zapominając, że to dzieła powinny przemawiać, a nie życiorysy. Artysta marzy o nieśmiertelności, a ona jest "wiecznym procesem sądowym", odgrzebywaniem prywatnych listów, wstydliwych tajemnic, wystawianiem na widok publiczny każdej słabości...
Uważaj, o czym marzysz, bo może się spełnić.

Czym jest nieśmiertelność? Marzeniem wielu, tajemnicą, możliwością uchwycenia czynu, gestu, człowieka - na wieczność.
Delikatny gest dłoni, ni to machnięcie, ni to skinienie, wykonany przez 60-letnią kobietę na basenie, staje się początkiem wielopłaszczyznowej opowieści zamieszkanej przez prawdziwych i fikcyjnych bohaterów.
Agnes ma męża, córkę i siostrę. Niby niczego jej...

To będzie chyba mój ulubiony Kundera. Mam czasem wrażenie, że zna on swoich bohaterów lepiej niż ja samą siebie, czuć w tej książce pewien francuski intelektualny klimat (z którego autor kilkukrotnie pozwala sobie także zadrwić) i (domyślam się) fascynację lacanowską psychoanalizą. Uczta!

To będzie chyba mój ulubiony Kundera. Mam czasem wrażenie, że zna on swoich bohaterów lepiej niż ja samą siebie, czuć w tej książce pewien francuski intelektualny klimat (z którego autor kilkukrotnie pozwala sobie także zadrwić) i (domyślam się) fascynację lacanowską psychoanalizą. Uczta!

Nieśmiertelność - esencja Kundery. Całość sprowadza się do gestu, sama książka jest jakby tym gestem, który zainspirował autora, zaczyna oraz kończy książkę, przechodząc z godziny pierwszej na drugą, gdzie o drugiej, słysząc znajomy dzwon, doznajemy refleksji z czasów godziny pierwszej. Wątki tu się zacierały, nachodziły na siebie, sam autor ujawnił się w treści, trochę można było się zgubić, ale był to raczej ciekawy zabieg. Elementy epizodyczne okazywały się kluczowe dla głównego nurtu wydarzeń, o czym też jest książka, o drobnych gestach i ich nieśmiertelności.
O Kunderze myślę, że ciężko pisać, jego książki trzeba po prostu przeczytać.
Przeczytałem Tożsamość oraz Niewiedzę, gdy dopiero na esejach Spotkanie, zrozumiałem, co w Kunderze jest takiego niesamowitego oraz jak chcę ubrać w słowa to, co o autorze myślę. Przede wszystkim uważam, że Kundera jest mistrzem operowania słowem i przedstawiania za ich pomocą natury ludzkiej. Bez wahania pokazuje ciemną stronę człowieka, przeplatającą się z chwilami uniesienia. Jest przy tym wulgarny, ale robi to w sposób tak naturalny, że nie zastanawiamy się nad tym ani chwili dłużej, idziemy dalej, aby zobaczyć, co ten doświadczony człowiek może nam jeszcze pokazać i czym nas zaskoczyć. Zaskoczyć? Może trochę wyborami bohaterów, pokazanym życiem, ale przede wszystkim tym brakiem wstydu czy krytyki w opisywaniu. Bohaterowie są ludzcy i tak się zachowują, a my widzimy ich poczynania oraz czytamy ich myśli, które stają się bliskie, pojawiają się dookoła nas lub w nas samych, bo Kundera wie kim jest człowiek. Kundera potrafi przedstawić różne refleksje w nowatorski sposób, pokazując je tak, jakby widziało się je po raz pierwszy. Opisuje to, co kiedyś przemknęło mi przez myśl, ale nie zastanawiałem się nad tym dłużej, bo nie potrafiłem ubrać tego w słowa. On to robi i otwiera oczy na kluczowe znaczenie tych myśli. Jego opowieści nie są subtelne. Pojawiają się narzekania na współczesne mu czasy, uszczypliwe utyskiwania, a tym samym próby zatracenia się w życiu poprzez przyjemność, słowa, ludzi dookoła. Występuje dużo erotyzmu, który przeplata się między słowami, aż ujawnia się w scenach. Znakiem rozpoznawczym Kundery jest jakby kuszenie treścią, bawienie się zakazanym owocem na naszych oczach, czego skutki widzimy w wyborach bohaterów, którzy mają problemy z samymi sobą, w relacjach, szukają w sobie i innych ludziach odpowiedzi na pytania, dojście do refleksji - to wspólne cechy, które posiadają powieści autora. Przyznaję, że wszystkie te wątki po skończeniu książek mi się zlewają i zacierają, ale przez to chcę wrócić do nich od razu, żeby je sobie utrwalić i zgłębić. Bo mimo że motywy się powtarzają, są one odświeżane tak, że nie mogą znudzić, a pragnie czytać się ich więcej lub sięgnąć po książkę ponownie, aby się w nich zatracić.

Nieśmiertelność - esencja Kundery. Całość sprowadza się do gestu, sama książka jest jakby tym gestem, który zainspirował autora, zaczyna oraz kończy książkę, przechodząc z godziny pierwszej na drugą, gdzie o drugiej, słysząc znajomy dzwon, doznajemy refleksji z czasów godziny pierwszej. Wątki tu się zacierały, nachodziły na siebie, sam autor ujawnił się w treści, trochę...

To opowieść łącząca dwie historie - pisarza Goethego i miłosnego trójkąta między Agnes, Paulem i Laurą. Bohaterowie zmagają się z różnymi rozterkami i przemyśleniami. Nie brakuje rozważań egzystencjalnych, poruszających sens bytu oraz nieśmiertelności.

Bo czym tak naprawdę jest nieśmiertelność? Czy jej sensem jest długowieczność? Pozostawienie po sobie spuścizny,... jakiegoś śladu?

Milan Kundera tworzy powieść wielowymiarową, nieoczywistą. Bohaterowie choć specyficzni zostali świetnie wykreowani - ich relacje i przemyślenia są bardzo dopracowane przez autora. Czytamy o ludziach, życiu, różnych wyborach i decyzjach. Autor ukazuje, że czasami od małego gestu może zmienić się wszystko.

To opowieść łącząca dwie historie - pisarza Goethego i miłosnego trójkąta między Agnes, Paulem i Laurą. Bohaterowie zmagają się z różnymi rozterkami i przemyśleniami. Nie brakuje rozważań egzystencjalnych, poruszających sens bytu oraz nieśmiertelności.

Bo czym tak naprawdę jest nieśmiertelność? Czy jej sensem jest długowieczność? Pozostawienie po sobie spuścizny,......

Książka inna od tych które czytałam, dobra, choć może sięgnęłam po nią zbyt wcześnie lub w złym czasie. Bardzo chciałam przeczytać coś Kundery padło na Nieśmiertelność. Jedno wiem napewno, ilość wątków mnie osobiście przerastała i zmuszała do myślenia ponad siły.... Niestety nie byłam w stanie czytać jej jednym ciągiem, a szkoda bo na pewno wiele mi przez to umknęło. To tak jak z obrazami surrealistów lub abstrakcji, gdy już wydaje mi się, że wiem o co chodzi to okazuje się, że nic nie wiem, bo jest nowy wątek. I właśnie przez to książka zapewne zostanie w mojej pamięci jako ta trudna, której być może nie zrozumiałam, ale miała tak mocne akcenty że chętnie wrócę po więcej. Bo te fragmenty były tak dobre :)

Książka inna od tych które czytałam, dobra, choć może sięgnęłam po nią zbyt wcześnie lub w złym czasie. Bardzo chciałam przeczytać coś Kundery padło na Nieśmiertelność. Jedno wiem napewno, ilość wątków mnie osobiście przerastała i zmuszała do myślenia ponad siły.... Niestety nie byłam w stanie czytać jej jednym ciągiem, a szkoda bo na pewno wiele mi przez to umknęło. To...

Bardzo ciekawa i głęboka lektura. Gama tematów, która zawiera książka zdaje się być niewyczerpalna. Sposób narracji także jest niekonwencjonalny i zasługuje na uznanie.

Bardzo polubiłem "Nieśmiertelność" za to w jak skondensowany sposób łączy wątki, które są w życiu bardzo istotne. Przemyślenia o miłości, rozstaniu, trwaniu i tytułowej nieśmiertelności. Czytając te przemyślenia mogę się dowiedzieć dlaczego "mniej znaczy więcej". Choć konkretne fragmenty zajmują niewiele miejsca to w istocie zająć mogą wiele miejsca w sercu i duszy czytelnika. I za taką właśnie moc ceni się dobre książki, oby takowych poznać tylko jak najwięcej!

Bardzo ciekawa i głęboka lektura. Gama tematów, która zawiera książka zdaje się być niewyczerpalna. Sposób narracji także jest niekonwencjonalny i zasługuje na uznanie.

Bardzo polubiłem "Nieśmiertelność" za to w jak skondensowany sposób łączy wątki, które są w życiu bardzo istotne. Przemyślenia o miłości, rozstaniu, trwaniu i tytułowej nieśmiertelności. Czytając te...

Autor kreuje bohaterów oraz uniwersum w taki sposób, aby jego przekaz był jak najbardziej zrozumiały. Nie przeszkadza to jednak w podążaniu za fabułą, wręcz przeciwnie jesteśmy w stanie przywiązać się do postaci oraz wyciągnąć ogrom błyskotliwych wniosków.

Autor kreuje bohaterów oraz uniwersum w taki sposób, aby jego przekaz był jak najbardziej zrozumiały. Nie przeszkadza to jednak w podążaniu za fabułą, wręcz przeciwnie jesteśmy w stanie przywiązać się do postaci oraz wyciągnąć ogrom błyskotliwych wniosków.