Nieśmiertelność - esencja Kundery. Całość sprowadza się do gestu, sama książka jest jakby tym gestem, który zainspirował autora, zaczyna oraz kończy książkę, przechodząc z godziny pierwszej na drugą, gdzie o drugiej, słysząc znajomy dzwon, doznajemy refleksji z czasów godziny pierwszej. Wątki tu się zacierały, nachodziły na siebie, sam autor ujawnił się w treści, trochę można było się zgubić, ale był to raczej ciekawy zabieg. Elementy epizodyczne okazywały się kluczowe dla głównego nurtu wydarzeń, o czym też jest książka, o drobnych gestach i ich nieśmiertelności.
O Kunderze myślę, że ciężko pisać, jego książki trzeba po prostu przeczytać.
Przeczytałem Tożsamość oraz Niewiedzę, gdy dopiero na esejach Spotkanie, zrozumiałem, co w Kunderze jest takiego niesamowitego oraz jak chcę ubrać w słowa to, co o autorze myślę. Przede wszystkim uważam, że Kundera jest mistrzem operowania słowem i przedstawiania za ich pomocą natury ludzkiej. Bez wahania pokazuje ciemną stronę człowieka, przeplatającą się z chwilami uniesienia. Jest przy tym wulgarny, ale robi to w sposób tak naturalny, że nie zastanawiamy się nad tym ani chwili dłużej, idziemy dalej, aby zobaczyć, co ten doświadczony człowiek może nam jeszcze pokazać i czym nas zaskoczyć. Zaskoczyć? Może trochę wyborami bohaterów, pokazanym życiem, ale przede wszystkim tym brakiem wstydu czy krytyki w opisywaniu. Bohaterowie są ludzcy i tak się zachowują, a my widzimy ich poczynania oraz czytamy ich myśli, które stają się bliskie, pojawiają się dookoła nas lub w nas samych, bo Kundera wie kim jest człowiek. Kundera potrafi przedstawić różne refleksje w nowatorski sposób, pokazując je tak, jakby widziało się je po raz pierwszy. Opisuje to, co kiedyś przemknęło mi przez myśl, ale nie zastanawiałem się nad tym dłużej, bo nie potrafiłem ubrać tego w słowa. On to robi i otwiera oczy na kluczowe znaczenie tych myśli. Jego opowieści nie są subtelne. Pojawiają się narzekania na współczesne mu czasy, uszczypliwe utyskiwania, a tym samym próby zatracenia się w życiu poprzez przyjemność, słowa, ludzi dookoła. Występuje dużo erotyzmu, który przeplata się między słowami, aż ujawnia się w scenach. Znakiem rozpoznawczym Kundery jest jakby kuszenie treścią, bawienie się zakazanym owocem na naszych oczach, czego skutki widzimy w wyborach bohaterów, którzy mają problemy z samymi sobą, w relacjach, szukają w sobie i innych ludziach odpowiedzi na pytania, dojście do refleksji - to wspólne cechy, które posiadają powieści autora. Przyznaję, że wszystkie te wątki po skończeniu książek mi się zlewają i zacierają, ale przez to chcę wrócić do nich od razu, żeby je sobie utrwalić i zgłębić. Bo mimo że motywy się powtarzają, są one odświeżane tak, że nie mogą znudzić, a pragnie czytać się ich więcej lub sięgnąć po książkę ponownie, aby się w nich zatracić.

Nieśmiertelność - esencja Kundery. Całość sprowadza się do gestu, sama książka jest jakby tym gestem, który zainspirował autora, zaczyna oraz kończy książkę, przechodząc z godziny pierwszej na drugą, gdzie o drugiej, słysząc znajomy dzwon, doznajemy refleksji z czasów godziny pierwszej. Wątki tu się zacierały, nachodziły na siebie, sam autor ujawnił się w treści, trochę...

To opowieść łącząca dwie historie - pisarza Goethego i miłosnego trójkąta między Agnes, Paulem i Laurą. Bohaterowie zmagają się z różnymi rozterkami i przemyśleniami. Nie brakuje rozważań egzystencjalnych, poruszających sens bytu oraz nieśmiertelności.

Bo czym tak naprawdę jest nieśmiertelność? Czy jej sensem jest długowieczność? Pozostawienie po sobie spuścizny,... jakiegoś śladu?

Milan Kundera tworzy powieść wielowymiarową, nieoczywistą. Bohaterowie choć specyficzni zostali świetnie wykreowani - ich relacje i przemyślenia są bardzo dopracowane przez autora. Czytamy o ludziach, życiu, różnych wyborach i decyzjach. Autor ukazuje, że czasami od małego gestu może zmienić się wszystko.

To opowieść łącząca dwie historie - pisarza Goethego i miłosnego trójkąta między Agnes, Paulem i Laurą. Bohaterowie zmagają się z różnymi rozterkami i przemyśleniami. Nie brakuje rozważań egzystencjalnych, poruszających sens bytu oraz nieśmiertelności.

Bo czym tak naprawdę jest nieśmiertelność? Czy jej sensem jest długowieczność? Pozostawienie po sobie spuścizny,......

Książka inna od tych które czytałam, dobra, choć może sięgnęłam po nią zbyt wcześnie lub w złym czasie. Bardzo chciałam przeczytać coś Kundery padło na Nieśmiertelność. Jedno wiem napewno, ilość wątków mnie osobiście przerastała i zmuszała do myślenia ponad siły.... Niestety nie byłam w stanie czytać jej jednym ciągiem, a szkoda bo na pewno wiele mi przez to umknęło. To tak jak z obrazami surrealistów lub abstrakcji, gdy już wydaje mi się, że wiem o co chodzi to okazuje się, że nic nie wiem, bo jest nowy wątek. I właśnie przez to książka zapewne zostanie w mojej pamięci jako ta trudna, której być może nie zrozumiałam, ale miała tak mocne akcenty że chętnie wrócę po więcej. Bo te fragmenty były tak dobre :)

Książka inna od tych które czytałam, dobra, choć może sięgnęłam po nią zbyt wcześnie lub w złym czasie. Bardzo chciałam przeczytać coś Kundery padło na Nieśmiertelność. Jedno wiem napewno, ilość wątków mnie osobiście przerastała i zmuszała do myślenia ponad siły.... Niestety nie byłam w stanie czytać jej jednym ciągiem, a szkoda bo na pewno wiele mi przez to umknęło. To...

Bardzo ciekawa i głęboka lektura. Gama tematów, która zawiera książka zdaje się być niewyczerpalna. Sposób narracji także jest niekonwencjonalny i zasługuje na uznanie.

Bardzo polubiłem "Nieśmiertelność" za to w jak skondensowany sposób łączy wątki, które są w życiu bardzo istotne. Przemyślenia o miłości, rozstaniu, trwaniu i tytułowej nieśmiertelności. Czytając te przemyślenia mogę się dowiedzieć dlaczego "mniej znaczy więcej". Choć konkretne fragmenty zajmują niewiele miejsca to w istocie zająć mogą wiele miejsca w sercu i duszy czytelnika. I za taką właśnie moc ceni się dobre książki, oby takowych poznać tylko jak najwięcej!

Bardzo ciekawa i głęboka lektura. Gama tematów, która zawiera książka zdaje się być niewyczerpalna. Sposób narracji także jest niekonwencjonalny i zasługuje na uznanie.

Bardzo polubiłem "Nieśmiertelność" za to w jak skondensowany sposób łączy wątki, które są w życiu bardzo istotne. Przemyślenia o miłości, rozstaniu, trwaniu i tytułowej nieśmiertelności. Czytając te...

Autor kreuje bohaterów oraz uniwersum w taki sposób, aby jego przekaz był jak najbardziej zrozumiały. Nie przeszkadza to jednak w podążaniu za fabułą, wręcz przeciwnie jesteśmy w stanie przywiązać się do postaci oraz wyciągnąć ogrom błyskotliwych wniosków.

Autor kreuje bohaterów oraz uniwersum w taki sposób, aby jego przekaz był jak najbardziej zrozumiały. Nie przeszkadza to jednak w podążaniu za fabułą, wręcz przeciwnie jesteśmy w stanie przywiązać się do postaci oraz wyciągnąć ogrom błyskotliwych wniosków.

Jedna z najlepszych, którą miałem przyjemność przeczytać. Filozofia Kundery jest ponadczasowa. W tej powieści mówi o dwóch rodzajach nieśmiertelności. Wszyscy jesteśmy śmiertelni, lecz jest coś, co sprawia, że choć ciało trafia do piachu, to nie znikamy całkiem z powierzchni Ziemii. Pozostaje po nas pamięć, to, co uczyniliśmy za życia. Tu idealnie pasuje Tabula Rasa czy Non Omnis Moriar.

Najważniejsze jest dzieło naszego życia, to, co dajemy innym. Tylko szlachetne czyny są trwałe. Czyniąc dobro, wznosimy wielki pomnik na wielkość piramid egipskich.

To także historie kilku ludzi, między innymi Laury, która fatalnie się zakochała, ale jest tu coś pozytywnego. Fakt, kiedy ona jest starsza od mężczyzny, to żadna przeszkoda. Nie mówi się o samym życiu erotycznym, ale i duchowym. Najważniejsze, aby byli idealni dla siebie, znaleźli wspólny język i patrzyli w tym, samym kierunku. Oczywiście Ja uważam, że to dotyczy niewielkich różnic jak dziesięć lat, a nie dwadzieścia czy trzydzieści, jak to niektórym odbiło, żeby się odmłodnić, biorąc kogoś, kto mógłby być ich dzieckiem...

Właśnie zdałem sobie sprawę, że każdym czynem, słowem zapisanym, też unieśmiertelniam duszę. Jest to, jak horkruks, który nie pozwalał Voldemortowi umrzeć. No i jakże się cieszę! Coś w tym jest, widzę w samym życiu. Mój największy mistrz, nie żyje już, ale przed odejściem można powiedzieć, że przekazał mi część swoich umiejętności i to procentuje.

Zapewniam, że ta książka nie znudzi się nikomu, jeśli lubi rozkminiać.

Jedna z najlepszych, którą miałem przyjemność przeczytać. Filozofia Kundery jest ponadczasowa. W tej powieści mówi o dwóch rodzajach nieśmiertelności. Wszyscy jesteśmy śmiertelni, lecz jest coś, co sprawia, że choć ciało trafia do piachu, to nie znikamy całkiem z powierzchni Ziemii. Pozostaje po nas pamięć, to, co uczyniliśmy za życia. Tu idealnie pasuje Tabula Rasa czy Non...

Trudno ocenić książkę wybitnego autora, która nie przypasowała. Ale dobrze czytać takie książki, bo to powoduje refleksje, czego oczekujemy od literatury, dlatego cieszę, że sięgnęłam po "Nieśmiertelność".

"Nieśmiertelność" była dla mnie zbyt chaotyczna, powodując dyskomfort. Gdy jakiś wątek się ciągnął, chwytałam się tego jak tonący brzytwy i gdy już się cieszyłam z tej chwilowej (cudownej, wspaniałej!) linearności... Następował przeskok do zupełnie innej opowieści, refleksji.

Doceniam erudycję i zmuszenie czytelnika do intelektualnego wysiłku, bo temat nieśmiertelności jest ukazany z wielu niebanalnych stron: nieśmiertelność gestów, uczuć... Ale forma nie była tym czego oczekuję.

Polecam, bo jest to świetny trening intelektualny. Jeśli komuś to "ćwiczenie" się nie spodoba, to można skorzystać z innego w literackiej siłowni ;) Na pewno jeszcze sięgnę po Kunderę.

Trudno ocenić książkę wybitnego autora, która nie przypasowała. Ale dobrze czytać takie książki, bo to powoduje refleksje, czego oczekujemy od literatury, dlatego cieszę, że sięgnęłam po "Nieśmiertelność".

"Nieśmiertelność" była dla mnie zbyt chaotyczna, powodując dyskomfort. Gdy jakiś wątek się ciągnął, chwytałam się tego jak tonący brzytwy i gdy już się cieszyłam z tej...

Postmodernistyczne dzieło w którym autotematyzm i ogromna samoświadomość Kundery grają pierwsze skrzypce, a narracja i bohaterowie są tylko przy okazji i dla zabawy, a więc, tworzone dla czystej przyjemności pisarskiej, której on nie ukrywa, a wręcz się nią dzieli, jednocześnie analizując i demaskując z obezwładniającą szczerością swój proces twórczy.
I choć bardzo lubię jego przenikliwość, analityczność i inteligencję (a przy tym przejrzystość i łatwość w przekazywaniu często zawiłych myśli),brakowało mi tutaj większej "wagi" wydarzeń; tej swoistej ciężkości charakteryzującej fikcję "tradycyjną", ciągłości i jednolitości wydarzeń i świata przedstawionego. Książka ta wydawała mi się momentami zbyt płynna; "rozwodniona" przez analizy pisarza i ciągłe zmiany kontekstów i postaci, i choć niezmiernie ją doceniam, chyba mam gdzieś w sobie tego uporczywego tradycjonalistę, który nie pozwoli mi zaliczyć jej do listy moich ulubionych książek.

Postmodernistyczne dzieło w którym autotematyzm i ogromna samoświadomość Kundery grają pierwsze skrzypce, a narracja i bohaterowie są tylko przy okazji i dla zabawy, a więc, tworzone dla czystej przyjemności pisarskiej, której on nie ukrywa, a wręcz się nią dzieli, jednocześnie analizując i demaskując z obezwładniającą szczerością swój proces twórczy.
I choć bardzo lubię...

No co ja mogę powiedzieć, no przepadłam już po pierwszych stronach. Pożarłam ją praktycznie na jednym posiedzeniu i zakochałam się nie tylko w tym stylu pisania ale i narracji. Koniecznie muszę zapolować na własny egzemplarz

No co ja mogę powiedzieć, no przepadłam już po pierwszych stronach. Pożarłam ją praktycznie na jednym posiedzeniu i zakochałam się nie tylko w tym stylu pisania ale i narracji. Koniecznie muszę zapolować na własny egzemplarz

Wybitne. Francusko-czeski pisarz i tyle. Nobla dalej brak :(

Wybitne. Francusko-czeski pisarz i tyle. Nobla dalej brak :(