Książka niczym nie wyróżniającą się, a szkoda bo początkowo miała potencjał

Książka niczym nie wyróżniającą się, a szkoda bo początkowo miała potencjał

Dałem się zaczarować temu, co napisano na obwolucie. Książka chaotyczna, autor skacze z tematu na temat. Dla kogoś, kto interesuje się i ogląda piłkę od dziecka, książka była stratą czasu.

Jeśli chcesz ciekawych historii, anegdot o piłce i pięknych opisów - sięgnij po "Futbol w słońcu i w cieniu" Eduardo Galeano.

Jeśli chcesz uaktualnić swoją wiedzę o systemach piłkarskich, zrobić krótki przegląd swojej wiedzy taktycznej - sięgnij po "Gegenpressing i tiki-taka" Michaela Coxa i "Odwróconą piramidę" Jonathana Wilsona.

Jeśli chcesz zgłębić temat piłki nożnej jako produktu, poszukać zależności i pooddychać statystykami - sięgnij po "Futbonomię" Simona Kupera i Stefana Szymańskiego.

Tylko nie trać czasu na tę książkę!

Dałem się zaczarować temu, co napisano na obwolucie. Książka chaotyczna, autor skacze z tematu na temat. Dla kogoś, kto interesuje się i ogląda piłkę od dziecka, książka była stratą czasu.

Jeśli chcesz ciekawych historii, anegdot o piłce i pięknych opisów - sięgnij po "Futbol w słońcu i w cieniu" Eduardo Galeano.

Jeśli chcesz uaktualnić swoją wiedzę o systemach...

Słaba - masa anegdotek, które nie wiele wnoszą. Poziom przekazywanej wiedzy na poziomie osoby mało zorientowanej w tematach taktyki czy schematów gry. Spodziewałem się wiele więcej.

Słaba - masa anegdotek, które nie wiele wnoszą. Poziom przekazywanej wiedzy na poziomie osoby mało zorientowanej w tematach taktyki czy schematów gry. Spodziewałem się wiele więcej.

Ta książka może spotykać się z rozbieżnymi ocenami. Bo właściwie nie jest to biografia znakomitego, wszechstronnego zawodnika, jak niektórzy czytelnicy mogliby po cichu liczyć. To raczej zbiór przemyśleń poświęconych różnym aspektom gry w piłkę nożną. Znajdzie się miejsce na omówienie systemów gry, pozycji piłkarzy na boisku, różnic w szkoleniu juniorów w krajach Europy Zachodniej.
Struktura książki dość karkołomna, wątki przeplatają się bez wyraźnego uporządkowania, zdarzają się zbędne powtórzenia, zaś Ruud Gullit nie ustrzegł się błędów merytorycznych (wytkniętych przez czujnego tłumacza),co można poczytywać w kategorii wad. Ale co mnie zaskoczyło – książka czyta się całkiem przyjemnie. Może dlatego, że Autor zachowuje dystans do własnych osiągnięć, nie kreuje się na „wszechwiedzącego eksperta”, przeplatając opowieść o taktyce własnymi wspomnieniami, przypominając zawodników sprzed lat. Pozostaje krytyczny odnośnie systemu szkolenia w Holandii, dopuszczania rodzimych zawodników do pierwszych składów, wprowadzania nowinek technicznych do sędziowania.
Przypomina też proste prawdy związane z futbolem. Nie odkrywa wprawdzie Ameryki, ale patrząc na obecny rozwój futbolu warto sobie o nich przypomnieć. Część czytelników może poczuć się tym rozczarowana, ale w mojej prywatnej opinii ta odmienność sprawia, że mamy do czynienia z interesującą publikacją.

Ta książka może spotykać się z rozbieżnymi ocenami. Bo właściwie nie jest to biografia znakomitego, wszechstronnego zawodnika, jak niektórzy czytelnicy mogliby po cichu liczyć. To raczej zbiór przemyśleń poświęconych różnym aspektom gry w piłkę nożną. Znajdzie się miejsce na omówienie systemów gry, pozycji piłkarzy na boisku, różnic w szkoleniu juniorów w krajach Europy...

Książka jest zbyt ogólna. Jest ciekawa, ale jakoś sposób w jaki próbuje przekazywać informacje do mnie średnio trafiał. Trochę ją męczyłem (ona mnie też).

Książka jest zbyt ogólna. Jest ciekawa, ale jakoś sposób w jaki próbuje przekazywać informacje do mnie średnio trafiał. Trochę ją męczyłem (ona mnie też).

Ruud Gullit, pamiętam tego wspaniałego piłkarza w dredach, gdy wraz z ekipą pomarańczowych, zdobywali tytuł mistrzów Europy. To była ekipa. Jestem amatorem, jeśli chodzi o piłkę nożną. Okazało się, że dodatkowo totalnym ignorantem, jeśli idzie o taktykę, schematy, style. Na szczęście nie przeszkadza mi to w odbiorze piłki na swój sposób. Wiem, kiedy jest spalony. Nie muszę znać tych wszystkich trików taktycznych, by wiedzieć, czy mecz mnie wciąga, czy też nie. Pozycja napisana bardzo prostym dla laika językiem. Wg mnie świetnie przybliża czytelnikowi zakamarki warsztatu menedżera drużyny piłkarskiej. Może, gdyby nasza husaria wnikliwie przeanalizowała tę pozycję, to mecz o honor nie byłby pierwszym meczem grupowym. Dotychczas było to ostatnie spotkanie w tej fazie turnieju.

Ruud Gullit, pamiętam tego wspaniałego piłkarza w dredach, gdy wraz z ekipą pomarańczowych, zdobywali tytuł mistrzów Europy. To była ekipa. Jestem amatorem, jeśli chodzi o piłkę nożną. Okazało się, że dodatkowo totalnym ignorantem, jeśli idzie o taktykę, schematy, style. Na szczęście nie przeszkadza mi to w odbiorze piłki na swój sposób. Wiem, kiedy jest spalony. Nie muszę...

Na minus pobieżna opowieść kariery zawodnika. Na plus ciekawostki taktyczne. Jeżeli ktoś rozpoczyna przygodę z piłką nożną lub zaczyna interesować się taktykami jest to książka dla niego.

Na minus pobieżna opowieść kariery zawodnika. Na plus ciekawostki taktyczne. Jeżeli ktoś rozpoczyna przygodę z piłką nożną lub zaczyna interesować się taktykami jest to książka dla niego.

Zawiodłem się na tej książce. Liczyłem na poważny i merytoryczny materiał (tym bardziej patrząc na tytuł) a dostałem takie pitu-pitu o wszystkim i o niczym, dość luźno związanym z piłką nożną. I nie odbieram Gullitowi wiedzy, ale chyba do końca nie potrafił ją przekazać. Szkoda.

Zawiodłem się na tej książce. Liczyłem na poważny i merytoryczny materiał (tym bardziej patrząc na tytuł) a dostałem takie pitu-pitu o wszystkim i o niczym, dość luźno związanym z piłką nożną. I nie odbieram Gullitowi wiedzy, ale chyba do końca nie potrafił ją przekazać. Szkoda.

Książka zaczyna się ciekawie i taka też pozostaje, ale w większości tylko w przypadku opisów wspomnień Ruuda z jego kariery.
Jeżeli już chodzi o kwestie merytoryczne, zasad piłki nożnej i taktyk, to niewątpliwie jest to napisane sprawnie, prostym językiem i zrozumiałe dla każdego laika. No i właśnie tutaj mam największy zawód /pewnie dla wielu będzie to plus/ - dla kogoś kto widział tych meczów tysiące, książka w pewnym momencie staje się nudna i niczym nie zaskakuje /poza oczywiście wątkami z kariery autora/.

Książka zaczyna się ciekawie i taka też pozostaje, ale w większości tylko w przypadku opisów wspomnień Ruuda z jego kariery.
Jeżeli już chodzi o kwestie merytoryczne, zasad piłki nożnej i taktyk, to niewątpliwie jest to napisane sprawnie, prostym językiem i zrozumiałe dla każdego laika. No i właśnie tutaj mam największy zawód /pewnie dla wielu będzie to plus/ - dla kogoś...

Nie przeczę, że czytało mi się ją całkiem nieźle, ale jeżeli chodzi o poziom zawartych w niej informacji, to szału nie ma. Wydaje mi się, że autor nie jest w stanie oderwać się od schematów wtłoczonych mu w czasach, gdy sam grał w piłkę. Szczególnie te teorie o diametralnie różnym sędziowaniu w Anglii i na kontynencie nie znajdują już odbicia w rzeczywistości. Piłka stała się bardziej uniwersalna, a przenikanie się różnych kultur piłkarskich osiągnęło tak wysoki poziom, że zespoły z czołówki grają w bardzo podobny sposób.

Spójrzmy na to w ten sposób - teoria o niskim poziomie agresywności i waleczności zespołów holenderskich jest obecnie obalana przez genialny Ajax.
Teoria dotycząca różnych sposobów sędziowania została zdeprecjonowana w Futbonomii - książce przedstawiającej matematyczne podstawy, a nie tylko wizualne wrażenia z obserwacji poszczególnych spotkań.
Niechęć do wideoweryfikacji i szerszego zastosowania technologii okazała się bezpodstawna, a implementacja systemu VAR znacząco zmniejszyła liczbę kluczowych błędów sędziowskich.
Brak piłkarzy mogących zastąpić w Holandii jej dawnych zawodników? Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt, czy Memphis Depay zdają się przeczyć tej teorii.
I do tego powtarzanie, że żadna drużyna nie jest w stanie obronić tytułu ligi mistrzów, gdy w zasadzie trzy kolejne lata po opublikowaniu książki zwycięża w tych rozgrywkach Real Madryt, troszkę podkopują prestiż Gullita jako wybitnego eksperta.
W zasadzie trudno mi sobie przypomnieć jakąkolwiek weryfikowalną teorię Ruuda Gullita, która by się sprawdziła, a to nie najlepiej świadczy o książce.

Nie przeczę, że czytało mi się ją całkiem nieźle, ale jeżeli chodzi o poziom zawartych w niej informacji, to szału nie ma. Wydaje mi się, że autor nie jest w stanie oderwać się od schematów wtłoczonych mu w czasach, gdy sam grał w piłkę. Szczególnie te teorie o diametralnie różnym sędziowaniu w Anglii i na kontynencie nie znajdują już odbicia w rzeczywistości. Piłka stała...