Kiedy dojrzeją porzeczki

Kto by pomyślał, iż ilustracje w połączeniu z paroma głębokimi zdaniami mogą wywołać w sercu taki zamęt? Jestem zakochana w tej pozycji

Kto by pomyślał, iż ilustracje w połączeniu z paroma głębokimi zdaniami mogą wywołać w sercu taki zamęt? Jestem zakochana w tej pozycji

To żona moja kochana podsuwa mi czasem takie książki, a ja patrzę, czytam, łzy ocieram i przeżywam w 10 minut więcej niż podczas lektury tysiącstronicowego tomiszcza.
Dziękuję.

To żona moja kochana podsuwa mi czasem takie książki, a ja patrzę, czytam, łzy ocieram i przeżywam w 10 minut więcej niż podczas lektury tysiącstronicowego tomiszcza.
Dziękuję.

Bardzo nastrojowa i niespieszna historia. O dostrzeganiu i cieszeniu się z małych, prostych rzeczy, o spokoju ducha, o docenianiu chwili obecnej.
Rysunki rewelacja!

Bardzo nastrojowa i niespieszna historia. O dostrzeganiu i cieszeniu się z małych, prostych rzeczy, o spokoju ducha, o docenianiu chwili obecnej.
Rysunki rewelacja!

Takie historie, jak ta zawarta w “Kiedy dojrzewają porzeczki” są idealną dla mnie opcją na wyciszenie i oderwanie się od rzeczywistości. Nie ma większego sensu rozkładać jej tu na czynniki pierwsze i analizować co autorka miała na myśli. Zdecydowanie nie jest to tego typu książka, którą trzeba wyjaśnić od początku do końca. Każdy powinien znaleźć w niej własną ścieżkę. Jedno jest pewne. Jest to piękna i poruszająca opowieść o samotnej starości, utraconej nadziei i ciszy. Bardzo życiowa, zawierająca w sobie dużo symboli, które na pierwszy rzut oka wcale nie są tak oczywiste. Piękna rzecz, do której będę wracać.

Takie historie, jak ta zawarta w “Kiedy dojrzewają porzeczki” są idealną dla mnie opcją na wyciszenie i oderwanie się od rzeczywistości. Nie ma większego sensu rozkładać jej tu na czynniki pierwsze i analizować co autorka miała na myśli. Zdecydowanie nie jest to tego typu książka, którą trzeba wyjaśnić od początku do końca. Każdy powinien znaleźć w niej własną ścieżkę....

Nastrojowa, w klimacie przemijania, spokoju, kontemplacji zastanej chwili, dogłębnego przeżywania emocji. Minimum słów, następujące po sobie obrazy kreślone ołówkiem czy kredką pozwalają zatrzymać i utrwalić ulotne chwile życia. Poprzez sylwetkę pana Henryka i jego otoczenie pokazują, czym jest życie i odchodzenie. W subtelny i symboliczny sposób.
http://madebybibi.blogspot.com/2020/12/kiedy-dojrzeja-porzeczki.html

Nastrojowa, w klimacie przemijania, spokoju, kontemplacji zastanej chwili, dogłębnego przeżywania emocji. Minimum słów, następujące po sobie obrazy kreślone ołówkiem czy kredką pozwalają zatrzymać i utrwalić ulotne chwile życia. Poprzez sylwetkę pana Henryka i jego otoczenie pokazują, czym jest życie i odchodzenie. W subtelny i symboliczny sposób....

"...Patrzeć na malutkie rzeczy..."

"Kiedy dojrzeją porzeczki" to pierwsza wydana w Polsce autorska książka Joanny Concejo – wybitnej twórczyni książek obrazowych. Piękna i poruszająca opowieść o starości, samotności, czekaniu i odchodzeniu. Intymny, a zarazem uniwersalny dziennik z podróży w przeszłość. Pełna symboli i emocji opowieść o świecie, który przeminął, ale na zawsze pozostaje częścią naszego życia. To książka wypełniona nostalgią, a zarazem spokojem i zgodą na świat, kontemplacją codziennych chwil. Jak pisze autorka: „W tej książce można zabłądzić, nawet trzeba. Nie szukać porządku, nie śledzić następstwa zdarzeń. Trzeba znaleźć własną ścieżkę, wydeptać ją sobie przez pole czy łąkę. Nie chcę tej książki tłumaczyć, wyjaśniać. Jest bardzo osobista i niech niektóre rzeczy zostaną za mgłą”. To niezwykle wyrafinowany przykład literatury wizualnej.

Książka, podobnie jak poprzednia, którą czytałam Wydawnictwa Wolno - "Bracia krwi", jest po prostu niesamowita. Niby prosta, a jednak nazbyt skomplikowana. Może nie zachwyca grubością, długością tekstu, czy wartkością akcji, ale za to urzeka swoją prostotą, doniosłością i prawdziwością. Niesamowicie spodobały mi się ilustracje, które czasem mówią więcej niż jakikolwiek tekst.

Książka traktuje o czasie, przemijaniu, starości, samotności, ciekawości świata. Jest to też pozycja o podziwianiu świata, wszystkiego, co nas otacza, o traktowaniu życia jako cudu, cudu, który zdarza się tylko raz. Cudu, który każdy z nas powinien wykorzystać i przeżyć jak najlepiej się da. Jest to pewien rodzaj podsumowania jestestwa. Emanuje z niej tak wielkie ciepło, spokój, jest poruszająca, kojąca, po prostu literackie cudo. Bardzo ciekawym zabiegiem jest tutaj również różnorodność formy - z jednej strony mamy krótkie słowa, teksty po polsku, sentencje czy cytaty w języku francuskim, z drugiej zaś jakieś urywki, skrawki, zdjęcia z przeszłości, wreszcie ciekawe ilustracje, szkice. Tutaj, tak jak w poprzedniej książce tego wydawnictwa, jest zawarta mnogość interpretacji - każdy czytelnik może zinterpretować tę pozycję inaczej. Nie można również pominąć kwestii kolorystyki utworu - przewijają nam się tutaj głównie kolory niebieski oraz szary. Dlaczego właśnie te? Czy kolor niebieski może oznaczać tytułowe porzeczki? Czy może bezkres nieba? Każdy z nas może zinterpretować to inaczej.

Książka opowiada również o czasie, który odszedł bezpowrotnie. O mężczyźnie - Henryku, który przygotowuje się do odejścia, do swych ostatnich dni na tym świecie, a zapewniający jednocześnie, że "wróci". Myślę, że tę pozycję można jednocześnie traktować jako cały utwór, ale również każdą z kartek jako osobną historię - to jest element, który niesamowicie mnie urzekł i świadczy o wielkim kunszcie autorki. Nigdy nie spotkałam się z taką koncepcją, ale nie ma, co się dziwić - wydawnictwo, które publikuje tak świetne, oryginalne pozycje, jest samo w sobie fascynujące i nieszablonowe.

Niesamowite jest to, jak niewiele słów wystarczy, by opowiedzieć historię, tak świetną historię, niby prostą w fabule, a jednak tak bardzo na czasie. Bo w końcu każdego z nas to czeka... starość, samotność, śmierć. U każdego z nas w końcu, tytułowe porzeczki dojrzeją. Gorąco polecam każdemu przeczytać tę cudowną pozycję, która na pewno na długo pozostanie w waszej pamięci. Kolejna perełka na mojej półce.

"...Patrzeć na malutkie rzeczy..."

"Kiedy dojrzeją porzeczki" to pierwsza wydana w Polsce autorska książka Joanny Concejo – wybitnej twórczyni książek obrazowych. Piękna i poruszająca opowieść o starości, samotności, czekaniu i odchodzeniu. Intymny, a zarazem uniwersalny dziennik z podróży w przeszłość. Pełna symboli i emocji opowieść o świecie, który przeminął, ale na...

Książka kontemplacyjna, wizualnie - cudo :)

Książka kontemplacyjna, wizualnie - cudo :)

Genialna książka graficzna o czasie, jego upływie, dojrzewaniu i przemijaniu. Emanuje ciepłem i spokojem, jest bardzo kojąca i jednocześnie poruszająca. I piękna. Rarytas.

Genialna książka graficzna o czasie, jego upływie, dojrzewaniu i przemijaniu. Emanuje ciepłem i spokojem, jest bardzo kojąca i jednocześnie poruszająca. I piękna. Rarytas.

Pierwsza książka w języku polskim polskiej graficzki i ilustratorki, od 1998 roku mieszkającej we Francji. Tekstu w niej niewiele. Książka jak osobisty notatnik - tu jakby jakieś wklejone zdjęcie z przeszłości, tam fragment jakiegoś szkicu, gdzieniegdzie jakaś notatka po polsku albo po francusku. Grafiki zrobione bardzo drobną kreską, przeważnie w różnych odcieniach szarości albo w stonowanych beżach i niebieskim. Rzadko coś w innych kolorach, ale też łagodnych. Niby proste w technice, ale świadczące o kunszcie autorki, pełne wyrazu, nostalgii, wspomnień. Świat, który odszedł. I Henryk, przygotowujący się do odejścia, ale zapowiadajacy - "wrócę".
Polecam.

Pierwsza książka w języku polskim polskiej graficzki i ilustratorki, od 1998 roku mieszkającej we Francji. Tekstu w niej niewiele. Książka jak osobisty notatnik - tu jakby jakieś wklejone zdjęcie z przeszłości, tam fragment jakiegoś szkicu, gdzieniegdzie jakaś notatka po polsku albo po francusku. Grafiki zrobione bardzo drobną kreską, przeważnie w różnych odcieniach...

Książeczka obrazkowa z niewielką ilością tekstu. O przemijaniu, samotności, pamięci przeszłości, odchodzeniu. Rodzaj poezji wizualnej. Estetycznie przemyślana i dopracowana. Po lekturze całości, później, kiedyś, można po prostu otworzyć na dowolnej stronie i rozmyślać po swojemu nad obrazkiem który się trafił. Można całość traktować jak jeden utwór, ale równie dobrze, każda strona, każda niemal grafika, może być odrębnym wierszem, odrębna historią. Pozycja podatna na rozmaite interpretacje, mocno uzależnione od osobowości i doświadczeń życiowych. Interesujące.

Ludzie ponoć mocno się wzruszają przy lekturze, ja jednakowoż pozostałem raczej chłodny, ale doceniam koncepcję.
7/10
______

Książeczka obrazkowa z niewielką ilością tekstu. O przemijaniu, samotności, pamięci przeszłości, odchodzeniu. Rodzaj poezji wizualnej. Estetycznie przemyślana i dopracowana. Po lekturze całości, później, kiedyś, można po prostu otworzyć na dowolnej stronie i rozmyślać po swojemu nad obrazkiem który się trafił. Można całość traktować jak jeden utwór, ale równie dobrze, każda...