Sorge

Sorge, och, Sorge.

Chwyciło mnie za gardło, a potem zaczęło podduszać. Było to bolesne, niekomfortowe. Jednak zarazem toksycznie uzależniające.

Trzy kobiety. Trzy różne historie, a jednocześnie tak podobne. Bolesne.

Sorge to koniec i początek wszystkiego. Sorge to miasto, o którym się nie zapomina. Chociaż chce się zapomnieć.

Tula i jej żałoba za córką. Adela i jej wspomnienia z lat młodości. I w końcu dziewczyna; niby zwyczajna, a jednak przeklęta. Wszystkie historie niby proste, niby oczywiste.

A jednak Sorge wzięło sobie kawałek mojego serca i umysłu. Roztrzaskało, aby później poskładać. Zraniło i przytuliło zarazem.

Och, Sorge.

Sorge, och, Sorge.

Chwyciło mnie za gardło, a potem zaczęło podduszać. Było to bolesne, niekomfortowe. Jednak zarazem toksycznie uzależniające.

Trzy kobiety. Trzy różne historie, a jednocześnie tak podobne. Bolesne.

Sorge to koniec i początek wszystkiego. Sorge to miasto, o którym się nie zapomina. Chociaż chce się zapomnieć.

Tula i jej żałoba za córką. Adela i jej...

Ileż ja się namęczyłam czytając tę książkę... brak dialogów i zdania wielokrotnie złożone sprawiają, że nie sposób się skupić i wczuć w historię. Niby przeczytałam, a nie potrafię powiedzieć o czym była bo w ogóle mnie nie zaciekawiła. Poczułam ulgę jak skończyłam, wreszcie mogę sięgnąć po coś bardziej interesującego .

Ileż ja się namęczyłam czytając tę książkę... brak dialogów i zdania wielokrotnie złożone sprawiają, że nie sposób się skupić i wczuć w historię. Niby przeczytałam, a nie potrafię powiedzieć o czym była bo w ogóle mnie nie zaciekawiła. Poczułam ulgę jak skończyłam, wreszcie mogę sięgnąć po coś bardziej interesującego .

Mocna, prosta ale nie banalna, i na pewno nie lekka. Piękna opowieść.

Mocna, prosta ale nie banalna, i na pewno nie lekka. Piękna opowieść.

Bardzo wymęczona książka.
Sięgnęłam po tę pozycję nie tylko dlatego, że była dosyć mocno promowana w mediach literackich, ale także dlatego, że autorka jest twórczynią jednego z opowiadań w "Hardej Hordzie", która mnie ostatnio zachwyciła. Uczucia mam mieszane, początkowo mi się nawet podobało, ale bez przesady, ten styl i narracja nie są w stanie utrzymać uwagi czytelnika przez dłużej niż 50 stron, bo mniej więcej wtedy zaczęłam chcieć, żeby to się już skończyło.
To, że książka jest wyjątkowo pesymistyczna, mroczna, szara i dołująca to nic, na mnie to naprawdę nie robi wrażenia. Gorzej, że coś takiego się tutaj zadziało, że tego się w pewnym momencie niemalże nie da czytać. Historia sama w sobie jak wiele innych, nieporywająca, ale i nie dla sensacji sięgam po książki, jak pisarz dobry, to o wszystkim mogę czytać. Męczyło mnie to, że opisane były same nieistotne zdarzenia i to w sposób wyjątkowo rozwlekły, nie dość, że nudny, to i w mojej opinii wybitnie nieudany. Do tego w książce panuje chaos, w samej fabule panuje chaos, nie wiadomo kiedy coś się dzieje, czy to się już działo wcześniej, czy to może w głowie którejś z bohaterek; na domiar złego, czytelnik nie do końca wie kto jest kim, mylą się te osoby, niby tyle opisów, tyle ich przeżyć wewnętrznych, ale to są postaci z papieru, żadnej osobowości, żadnego punktu odniesienia dla czytelnika.
Początkowo nie wiedziałam co ja czytam, o kim, w ogóle jakiś kosmos.
Niemniej, również początkowo, to nawet mi się podobało, wyczułam jakąś inspirację Chutnik, zwłaszcza w opisywaniu miast(a) i miejsc, potem niestety pojawiła się maniera a la Tokarczuk, czyli życie codziennie opisywane jako coś magicznego. Nie kupuję tego, nie robią na mnie wrażenia bardzo trudne słowa w bardzo trudnej narracji zatopione w bardzo nudnej historii.
Tak bardzo szkoda czasu.

Bardzo wymęczona książka.
Sięgnęłam po tę pozycję nie tylko dlatego, że była dosyć mocno promowana w mediach literackich, ale także dlatego, że autorka jest twórczynią jednego z opowiadań w "Hardej Hordzie", która mnie ostatnio zachwyciła. Uczucia mam mieszane, początkowo mi się nawet podobało, ale bez przesady, ten styl i narracja nie są w stanie utrzymać uwagi czytelnika...

* flaming * trzask * skrzydłokwiat *
Trzy historie splecione w jedną. Trzy kobiety, w tym jedna bezimienna dziewczyna.
Wiele rodzajów straty. Chyba aż za wiele... Z pewnością za wiele jak na...
Jedno [małe] miasteczko. Miasteczko depresyjne, odizolowane.
To co kiedyś tętniło życiem, teraz zamiera. A perspektywa zmian nie wywołuje zadowolenia.
Smutku i cierpienia tu do granic możliwości. Innych emocji wcale. Niby dołująca, ale oderwać się nie można.
Wspaniale poprowadzona narracja, urzeka językiem. Mnóstwo niuansów i mistrzowskie nie nazywanie rzeczy po imieniu.
Literacki majstersztyk!
Gorąco polecam!

* flaming * trzask * skrzydłokwiat *
Trzy historie splecione w jedną. Trzy kobiety, w tym jedna bezimienna dziewczyna.
Wiele rodzajów straty. Chyba aż za wiele... Z pewnością za wiele jak na...
Jedno [małe] miasteczko. Miasteczko depresyjne, odizolowane.
To co kiedyś tętniło życiem, teraz zamiera. A perspektywa zmian nie wywołuje zadowolenia.
Smutku i cierpienia tu do...

Aleksandra Zielińska pisze znakomicie. "Sorge" długo czekało na swoją kolej na półce, bo wiedziałam, że nie będzie to łatwa lektura. Jednak autorka nie zawiodła mnie. To poruszająca, piękna i subtelna opowieść. Dziewczyna, Adela i Tula na długo zostaną w mojej pamięci, podobnie jak Bura z jej wcześniejszej powieści. Czekam na więcej!

Aleksandra Zielińska pisze znakomicie. "Sorge" długo czekało na swoją kolej na półce, bo wiedziałam, że nie będzie to łatwa lektura. Jednak autorka nie zawiodła mnie. To poruszająca, piękna i subtelna opowieść. Dziewczyna, Adela i Tula na długo zostaną w mojej pamięci, podobnie jak Bura z jej wcześniejszej powieści. Czekam na więcej!

Historia kobiet, pełna żałoby, trudnych emocji, samotności, traum... Opis pozbawiony dialogów. Jak na mój gust - za bardzo chaotyczna, ale nie żałuję czasu, jaki na nią poświęciłam.

Historia kobiet, pełna żałoby, trudnych emocji, samotności, traum... Opis pozbawiony dialogów. Jak na mój gust - za bardzo chaotyczna, ale nie żałuję czasu, jaki na nią poświęciłam.

Dużo dobrego czytałem o twórczości Pani Aleksandry, czas najwyższy było przekonać się o tym osobiście. Niestety ta książka nie przekonała mnie do polubienia jej pisarstwa. Początek książki już nie był udany, gubiłem się w wątkach opisywanych bohaterek, zupełnie nie przekonał mnie styl autorki i forma pozbawionej dialogów powieści. Sama historia jest sama w sobie mocno dołująca i i pozbawiona linearnej narracji, co dodatkowo sprawiło, że z trudem brnąłem przez kolejne rozdziały. Może gdyby podać fabułę w bardziej przystępnej formie odbiór książki byłby lepszy. Doceniam starania autorki, że podjęła się opisania w książce tak poważnego tematu jakim jest żałoba i strata najbliższych osób, ale sposób w jaki przedstawiła to zagadnienie nie pozwala mi wystawić tej powieści wysokiej oceny.

Dużo dobrego czytałem o twórczości Pani Aleksandry, czas najwyższy było przekonać się o tym osobiście. Niestety ta książka nie przekonała mnie do polubienia jej pisarstwa. Początek książki już nie był udany, gubiłem się w wątkach opisywanych bohaterek, zupełnie nie przekonał mnie styl autorki i forma pozbawionej dialogów powieści. Sama historia jest sama w sobie mocno...

Bardzo ciekawy sposób pisania. Niespieszny, pozwalający zanurzać się .. historia kobiet, przeżywających straty. Poruszające.

Bardzo ciekawy sposób pisania. Niespieszny, pozwalający zanurzać się .. historia kobiet, przeżywających straty. Poruszające.

Umiejętne połączenie poszczególnych wątków w parze ze świetnym piórem i w moim odczuciu dość specyficzną, ale wybitnie odpowiadającą mi emocjonalnością autorki sprawia, że całość robi naprawdę przejmujące wrażenie i na długo zostaje w głowie.

Czyta się „Sorge” mocno, „do trzewi” i nieustępliwie, pomimo nieustannie towarzyszącego myślom trzasku.

To nie jest książka na weekend.

To jest literatura, która głęboko zapada w pamięć.

Lektura, która traktuje o niekończącej się żałobie. Po zmarłych i po żywych.
O zjawisku utraconego pokolenia.
O tym, jak ludzie próbują radzić sobie z tragicznymi wydarzeniami.
I wreszcie (a może przede wszystkim?) o tym, jaka siła drzemie w kobietach.

Umiejętne połączenie poszczególnych wątków w parze ze świetnym piórem i w moim odczuciu dość specyficzną, ale wybitnie odpowiadającą mi emocjonalnością autorki sprawia, że całość robi naprawdę przejmujące wrażenie i na długo zostaje w głowie.

Czyta się „Sorge” mocno, „do trzewi” i nieustępliwie, pomimo nieustannie towarzyszącego myślom trzasku.

To nie jest książka na...