Crooked Kingdom

„Strach jest jak Feniks: choćbyś tysiąc razy widziała, jak spłonął, zawsze wróci.”

𝐊𝐫𝐨𝐥𝐞𝐬𝐭𝐰𝐨 𝐊𝐚𝐧𝐜𝐢𝐚𝐫𝐳𝐲 mnie zmęczyło, rozmemłało i wypluło.

Ta książka nie wniosła do mojego życia kompletnie nic. Ale do niej, w porównaniu do poprzedniczki, podeszłam bez żadnych oczekiwań. I dopiero teraz dostrzegłam, że świat Wron przypomina trochę średniowieczną Holandię, a sam pomysł na Kaza i spółkę to marna (i wkurzająca) próba odwzorowania Oceans 11. Tych sprytnych myków, iluzji i oszustw połączonych z szantażami i przekupstwami było zwyczajnie zbyt wiele, żeby ogarnąć to umysłem.

I jak w pierwszym tomie zachwycałam się bystrym umysłem Kaza, tak tutaj miałam już trochę dosyć tego młodzieńca. Lubię, gdy bohaterowie są pewni siebie i swoich racji, ale gdy zaczyna zahaczać o bezczelność i myślenie, że jest się nieśmiertelnym, to mój humor spada na łeb na szyję. Ponadto nie potrafię zrozumieć jak ktoś tak łebski jak Kaz nie potrafi rozgryźć dziewczyny, Inej. Uważam, że określanie ich relacji mianem romantycznej jest obelgą dla relacji romantycznych.

Podobnie rzecz się ma ze związkiem homoseksualnym, który jest równie potrzebny co dziura w moście. Mam wrażenie, że Bardugo poleciała trochę Netflix style i musiała poszerzyć reprezentację, bo TAK WYPADA.

Nie wiem czy warto wspominać o dialogach między bohaterami, które są po prostu głupie i złe. Każdy z bohaterów próbował być mądrzejszy od pozostałych, a jego głos musiał być decydujący. Czytanie tego było zmorą i już wolałam niekończące się wewnętrzne introspekcje.

Myślę, że tę książkę zabiło zagmatwanie, z którego sama Bardugo nie potrafiła wybrnąć. Działo się za dużo, za szybko i ze zbyt wieloma dygresjami. Zbyt wiele małych i niepotrzebnych wątków sprawiło, że ten główny został dosłownie pochowany żywcem. A szkoda, bo to mogło się udać.

Jest to prawdopodobnie moje ostatnie spotkanie z Bardugo, bo jeśli pozostałe jej książki są na takim poziomie, to ja dziękuję, bo zawiodłam się ogromnie.

„Strach jest jak Feniks: choćbyś tysiąc razy widziała, jak spłonął, zawsze wróci.”

𝐊𝐫𝐨𝐥𝐞𝐬𝐭𝐰𝐨 𝐊𝐚𝐧𝐜𝐢𝐚𝐫𝐳𝐲 mnie zmęczyło, rozmemłało i wypluło.

Ta książka nie wniosła do mojego życia kompletnie nic. Ale do niej, w porównaniu do poprzedniczki, podeszłam bez żadnych oczekiwań. I dopiero teraz dostrzegłam, że świat Wron przypomina trochę średniowieczną Holandię, a sam pomysł na...

Ciąg dalszy historii która nie wciąga. Głównymi bohaterami dalej są nastolatkowie, którzy w swoim prywatnym życiu mają dziecięce problemy i miłostki za to w "zawodowym" conajmiej 40 lat doświadczenia. To swoiste rozdwojenie było tak nie do zniesienia, że bardzo cieżko się to czytało. Autorce udało się wprowadzić kilka ciekawych dialogów i spostrzeżeń. Niemiej całość wynudziło mnie okropnie.

Ciąg dalszy historii która nie wciąga. Głównymi bohaterami dalej są nastolatkowie, którzy w swoim prywatnym życiu mają dziecięce problemy i miłostki za to w "zawodowym" conajmiej 40 lat doświadczenia. To swoiste rozdwojenie było tak nie do zniesienia, że bardzo cieżko się to czytało. Autorce udało się wprowadzić kilka ciekawych dialogów i spostrzeżeń. Niemiej całość...

Początek troch wolny ale nie dziwota skoro akcja nie może cały czas pędzić i musi znaleźć się miejsce na opisy, tłumaczenia i historie co i skąd się wzięło ale druga połowa i finał nadrabia ilością akcji i zaskoczeń. Na plus imo, że jednak taki nie do końca happy end! Jak dla mnie takie mechanizmy pokazują dojrzałość i więcej "realizmu".

Początek troch wolny ale nie dziwota skoro akcja nie może cały czas pędzić i musi znaleźć się miejsce na opisy, tłumaczenia i historie co i skąd się wzięło ale druga połowa i finał nadrabia ilością akcji i zaskoczeń. Na plus imo, że jednak taki nie do końca happy end! Jak dla mnie takie mechanizmy pokazują dojrzałość i więcej "realizmu".

Flashbacki bez polotu...
Fillery Romantyczne kiepskiej jakość...
I tak masakrycznie rozjebany heist, który miał szanse być na równi z pierwszym heistem z domu z papieru...
To miało takie zadatki na coś świetnego, a teraz to mid, smutno mi
Duologia ta powinna być jedną książką

Flashbacki bez polotu...
Fillery Romantyczne kiepskiej jakość...
I tak masakrycznie rozjebany heist, który miał szanse być na równi z pierwszym heistem z domu z papieru...
To miało takie zadatki na coś świetnego, a teraz to mid, smutno mi
Duologia ta powinna być jedną książką

Równie dobra co pierwszy tom 🤗

Równie dobra co pierwszy tom 🤗

ja chce jeszcze raz

ja chce jeszcze raz

Po Szóstce Wron miałem wygórowane oczekiwania, w sumie wystarczyło, aby autorka napisała taką samą powieść tylko z innym wątkiem, niestety...
Pani Bardugo postanowiła podkręcić wyrazistość i wybrała beznadziejne aspekty.
Mamy tu bardzo fajny wątek główny, bohaterowie wpadają z deszczu pod rynnę, mamy tu dobrze skrojone postacie o wyrazistych charakterach, mamy tez Ketterdam, mamy uczucie pomiędzy Griszą, a kimś kto został nauczony ją nienawidzić.
Ale wszystko to jest przyćmione:
1. Dennymi dialogami, gdzie każdy próbuje być bardziej wyszczekany od pozostałych - dialogi są tak słabe, że każda postać mogłaby wypowiedzieć dowolną linijkę i i tak się nie połapiemy.
2. Całkowicie zbędnym związkiem homoseksualnym, który spokojnie mógłby być przyjaźnią, ale nie bo trzeba złapać tęczowe spektrum niemal jak w Netflixie.
3. Brakiem równowagi - i tu właśnie chodzi mi o powyższe w porównaniu z rozterkami Kaza, wewnętrzną walką Niny, całym zamknięciem Ketterdamu, walącym się światem dookoła. Spotlight jest zdecydowanie na niepotrzebne wątki.
Powieść wciąż polecam, bo jest dobra, niestety zapchana niepotrzebnymi treściami.

Po Szóstce Wron miałem wygórowane oczekiwania, w sumie wystarczyło, aby autorka napisała taką samą powieść tylko z innym wątkiem, niestety...
Pani Bardugo postanowiła podkręcić wyrazistość i wybrała beznadziejne aspekty.
Mamy tu bardzo fajny wątek główny, bohaterowie wpadają z deszczu pod rynnę, mamy tu dobrze skrojone postacie o wyrazistych charakterach, mamy tez...

Ogólnie książka bardzo mi się podobała, ale nie mogę przeżyć tego, co autorka zrobiła Matthiasowi…

Ogólnie książka bardzo mi się podobała, ale nie mogę przeżyć tego, co autorka zrobiła Matthiasowi…

Przede wszystkim: Piękna szata graficzna!
Historia była ciekawa, ale później juz mi się dłużyła i nudziła. Podobał mi sie styl pisania autorki i kreowanie postaci. Musze jednak przyznać, ze pierwszy tom bardziej mi się podobał. Mam wrażenie, ze troszkę sie zawiodłam, bo naczytałam sie wielu nader pozytywnych recenzji ;((

Przede wszystkim: Piękna szata graficzna!
Historia była ciekawa, ale później juz mi się dłużyła i nudziła. Podobał mi sie styl pisania autorki i kreowanie postaci. Musze jednak przyznać, ze pierwszy tom bardziej mi się podobał. Mam wrażenie, ze troszkę sie zawiodłam, bo naczytałam sie wielu nader pozytywnych recenzji ;((

Druga część Szóstki Wron. Niby dalej ciekawa akcja, ciekawi bohaterowie ze swoimi historiami i przeżyciami, porządnie zawiązana, przeprowadzona i rozwiązana intryga (z kilkoma twistami),ale strasznie mi się ta książka dłużyła. Przeczytałem pół rozdziału i odkładałem lub brałem się za inną lekturę. i tak aż do końca. Pierwszą część przeleciałem właściwie na dwa, trzy posiedzenia, a z tą się bardzo męczyłem. Może trzeba zrobić większą przerwę między tomami, bo oba tomy dość podobne w konstrukcji i może nastąpił jakiś przesyt.

Druga część Szóstki Wron. Niby dalej ciekawa akcja, ciekawi bohaterowie ze swoimi historiami i przeżyciami, porządnie zawiązana, przeprowadzona i rozwiązana intryga (z kilkoma twistami),ale strasznie mi się ta książka dłużyła. Przeczytałem pół rozdziału i odkładałem lub brałem się za inną lekturę. i tak aż do końca. Pierwszą część przeleciałem właściwie na dwa, trzy...