NA JEDNEJ Z BAŁTYCKICH PLAŻ

Po książki Moniki A. Oleksy sięgam z ogromną przyjemnością i jeszcze nigdy się nie zawiodłam. Są to powieści pisane sercem, zawsze można znaleźć w nich jakąś radę, sugestię albo temat do przemyśleń. Pierwszą część cyklu "Dąbki" zatytułowaną "Tylko morze zapamięta" przeczytałam już dość dawno, ale pamiętam, że była to dla mnie emocjonująca przygoda. Z niecierpliwością czekałam też na ciąg dalszy.
Teraz, kiedy wśród wydawniczych nowości pojawił się trzeci i zarazem ostatni tom tej opowieści postanowiłam nadrobić zaległości. Ostatnie wieczory spędziłam zatem na środkowym wybrzeżu w towarzystwie Irki, Łucji, Maksa, Arlety, Oliwii i Kacpra oraz poszukującego weny pisarza kryminałów Szymona Błęckiego. Wszyscy oni w powieści "Spotkajmy się nad morzem" dzielą się z nami swoją historią.

Po czterech latach od tragicznych wydarzeń Maks Szymoniuk wraca z Islandii do Dąbek aby pozamykać swoje sprawy z przeszłości. Chce wyremontować rodzinny dom i przekształcić go na pensjonat, ale przede wszystkim pragnie nawiązać stosunki z synem. Mężczyzna przywozi ze sobą narzeczoną Ingrid - kobietę, z którą wiąże swoją przyszłość. Irka nadal pracuje w świetlicy, samotnie wychowuje czteroletnią córeczkę Łucję - niezwykle rezolutną i ciekawą świata dziewczynkę oraz wynajmuje pokoje turystom. Najbliższe wakacje spędza u niej Szymon, który przyjechał na wybrzeże pisać swoją kolejną kryminalną powieść. Każdy z bohaterów ma swoje tajemnice i każdy próbuje rozwiązać zadawnione problemy, aby móc z nadzieją patrzeć w przyszłość. Czy im się to uda, z jakimi przeciwnościami przyjdzie im się mierzyć i jakie decyzje podejmą przeczytacie w książce, która otula szumem morza i czaruje różnorodnością fal.

"Spotkajmy się nad morzem" to opowieść, która mnie oczarowała od samego początku. Kontynuacja losów bohaterów jest tak samo ciekawa i intrygująca jak część pierwsza. Wybierając się do Dąbek od razu mamy poczucie, że znaleźliśmy się we właściwym miejscu i czasie, a wcześniejsze wydarzenia powracają do nas natychmiast niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nie mamy żadnego problemu z powrotem do przeszłości i z przyjemnością towarzyszymy postaciom w ich codziennych radościach i smutkach.

Monika Oleksa pisze barwnie, ciekawie i obrazowo. W subtelny i delikatny sposób worowadza elementy liryczne, melancholijne oraz te z pogranicza jawy i snu. Wiele sytuacji, które są udziałem bohaterów możemy przenieść na własną codzienność. Podejmowane przez nich decyzje niejednokrotnie pokrywają się z naszymi poglądami i podejściem do życia. Historia bardzo mocno przystaje do rzeczywistości, skłania do przemyśleń i wyciągania wniosków. Wydarzeniom towarzyszą emocje, które mocno odciskają się na naszej duszy.

"Spotkajmy się nad morzem" to opowieść w rytmie morskich fal, ich przypływów i odpływów oraz zmieniających się pór roku. Bałtyk ze swoją niepokorną naturą jest ważnym bohaterem tej powieści. Ukazuje cały swój ekspresyjny temperament, uczy pokory, dyscypliny i cierpliwości. Budzi tęsknotę, wycisza i uspokaja, a innym razem burzy myśli, jest nieposkromiony, niszczycielski i żywiołowy.

"Spotkajmy się nad morzem" to historia o trudnych wyborach, rozterkach i dylematach oraz wybaczeniu, które ma ogromne znaczenie przede wszystkim dla strony pokrzywdzonej. Bo jak czytamy w książce, wybaczyć to znaczy uwolnić kogoś od ciężaru winy, ale przede wszystkim uwolnić siebie od zaskorupiałego żalu, nienawiści i bolesnego rozpamiętywania.

Autorka ponownie zaserwowała nam istny rollercoaster emocji. Jest smutek, żal i tęsknota, ale sporo tu również radości, nadziei i szczęśliwych chwil, które pojawiają się jakby na przekór i pomimo wszystko. Irka i Maks to dwójka moich ulubionych bohaterów. Bardzo im kibicowałam i widziałam już dla nich wspólną przyszłość, a tymczasem autorka miała w tej kwestii zupełnie inne zdanie i nakreśliła dla nich obojga kompletnie inny scenariusz.

Powieści Moniki Oleksy są dla mnie cudowną odskocznią od codzienności. Tchną klimatem i atmosferą opisywanych miejsc. Dają się całkowicie zapomnieć w powieściowej rzeczywistości i sprawiają, że ma się ochotę zatrzymać na chwilę, pomyśleć i zastanowić. Już nie mogę się doczekać zakończenia tej opowieści. Ciekawa jestem jaką koncepcję pani Monika tym razem przewidziała dla swoich bohaterów. "Dom w którym zamieszkała miłość" już czeka na półce.

NA JEDNEJ Z BAŁTYCKICH PLAŻ

Po książki Moniki A. Oleksy sięgam z ogromną przyjemnością i jeszcze nigdy się nie zawiodłam. Są to powieści pisane sercem, zawsze można znaleźć w nich jakąś radę, sugestię albo temat do przemyśleń. Pierwszą część cyklu "Dąbki" zatytułowaną "Tylko morze zapamięta" przeczytałam już dość dawno, ale pamiętam, że była to dla mnie emocjonująca...

Drugi tom trzyma poziom i klimat, - nie tylko nadmorski ;-),ale różnych dylematów i wyborów obyczajowych oraz stosunków międzyludzkich.

Główny bohater Maks, oczywiście zapętlony uczuciowo i rodzinnie, czym dalej czytamy tym bardziej, a to dlatego ..., by nastąpiła część trzecia. I dobrze, bo mnie ta historia wciągnęła, tylko, żeby nie przesadzić, bo wtedy z Maksa wyjdzie ciapa, zamiast macho; czyli trylogia wystarczy.

Drugi tom trzyma poziom i klimat, - nie tylko nadmorski ;-),ale różnych dylematów i wyborów obyczajowych oraz stosunków międzyludzkich.

Główny bohater Maks, oczywiście zapętlony uczuciowo i rodzinnie, czym dalej czytamy tym bardziej, a to dlatego ..., by nastąpiła część trzecia. I dobrze, bo mnie ta historia wciągnęła, tylko, żeby nie przesadzić, bo wtedy z Maksa wyjdzie...

„Wybaczanie, … to uwolnienie. Uwolnienie kogoś od ciężaru winy, ale przede wszystkim uwolnienie siebie od zaskorupiałego żalu, nienawiści i bolesnego rozpamiętywania. Prawdziwe wybaczenie, takie z dna ludzkiego serca, jest trudne i wymaga prawdziwej dojrzałości, ale jednocześnie daje wolność. Bo ten jeden dojrzały, najtrudniejszy krok jest krokiem w zupełnie innym kierunku, niż do tej pory szliśmy. Do tego jest krokiem bez nadbagażu noszonej w sobie latami skorupy żalu. Bo wybaczając komuś, tak naprawdę uwalniamy i leczymy siebie.”

Ta powieść to kontynuacja pięknej i wzruszającej książki Moniki Oleksy "Tylko morze zapamięta", która bardzo mnie urzekła, wciągając w trudne i powikłane losy bohaterów - Maksa, Beaty, Ireny, Arlety i wielu innych. Minęły kolejne cztery lata od pobytu Maksa w nadmorskich Dąbkach, z których, tak na dobrą sprawę, uciekł na Islandię po pożarze rodzinnego domu. Tym razem przyjeżdża z Ingrid, kobietą z którą ma zamiar związać swoje życie, ale wcześniej musi rozliczyć się z przeszłością, wyremontować i sprzedać rodzinny dom, a przede wszystkim zamknąć wszystkie bolesne sprawy, tkwiące głęboko w jego duszy i sercu, pogodzić się ze stratą ukochanej Beaty, zacząć patrzeć w przyszłość i budować życie na nowo, ale także wyzwolić się od kłamstw i półprawd, podjąć odpowiedzialność za ojcostwo, do którego do tej pory się nie poczuwał. Czy starczy mu odwagi i determinacji, aby stawić czoła tym wszystkim wyzwaniom, jak zareaguje Karol na wieść, że Maks jest jego ojcem, czy Irka wyjawi Maksowi swoje uczucia i tęsknoty, a przede wszystkim czy powie mu kim jest dla niego mała Łucja? Czy te kilka tygodni w Dąbkach, zmieni Maksa, czy pozwoli mu odpędzić demony z przeszłości, stać się kimś innym, zacząć wracać do tu i teraz, doceniać teraźniejszość ... ?

Autorka po raz kolejny opowiedziała nam piękną historię o zwykłych ludziach, ich uczuciach i marzeniach, tych spełnionych i niespełnionych, o odpowiedzialności, prawdziwej przyjaźni, która daje nam kopa do działania, wspiera, daje siły i wiarę. Dużo w niej życiowej mądrości, myśli i słów, które zmuszają do refleksji, zastanowienia się nad życiem. Bohaterowie to ludzie z krwi i kości, którzy ulegają normalnym ludzkim instynktom, namiętnościom, takim jak miłość, agresja, strach, nienawiść, bezmyślność, szacunek, troska …
Kolorytu i realności powieści, podobnie jak w pierwszej części, nadaje fakt osadzenia fabuły w polskich realiach, w małej nadmorskiej miejscowości Dąbki, a także w Darłowie, czy innych pobliskich miejscowościach.

Niestety, nie wszystkie sprawy i wątki zostaną wyjaśnione w tej powieści, a więc kolejne miesiące czytelnik będzie musiał oczekiwać na dalsze losy bohaterów.

„Wybaczanie, … to uwolnienie. Uwolnienie kogoś od ciężaru winy, ale przede wszystkim uwolnienie siebie od zaskorupiałego żalu, nienawiści i bolesnego rozpamiętywania. Prawdziwe wybaczenie, takie z dna ludzkiego serca, jest trudne i wymaga prawdziwej dojrzałości, ale jednocześnie daje wolność. Bo ten jeden dojrzały, najtrudniejszy krok jest krokiem w zupełnie innym kierunku,...

Drugi tom tak samo ciekawy jak pierwszy, no i tutaj też było i bardzo smutno i bardzo wesoło, mimo wszystko ;)

Drugi tom tak samo ciekawy jak pierwszy, no i tutaj też było i bardzo smutno i bardzo wesoło, mimo wszystko ;)

Obydwie części tej sagi przeczytałam z zainteresowaniem ale też i pewnym smutkiem. Żal mi było przede wszystkim kobiet, które miały nadzieję związać się z głównym bohaterem. Maks, niestety miał charakter wiecznego uciekiniera i egoisty. Pogrążając się w swoich smutkach dawał sobie prawo do krzywdzenia innych. Czy gdyby powrócił do Dąbek i zastał Beatę-alkoholiczkę kochałby ją nadal? Szczerze wątpię, raczej uciekłby przed problemami z powrotem na Islandię. Czy Beata, gdyby zaczęła edukację aktorską wróciłaby do Maksa? Cóż, obydwoje niestety byli kompletnie niezrównoważeni emocjonalnie i nieodpowiedzialni. No i o tym chyba jest ta książka. Krzywda, odrzucenie nie powinna usprawiedliwiać nagłego znikania i pojawiania się w życiu rodziny i przyjaciół w zależności od własnego widzimisię. Ktoś choruje, wymaga opieki, dorasta, nie da się już potem nadrobić godzin, lat, które minęły na oczekiwaniu na bliską osobę. Czy Maks dojrzeje? Może dostanie swoją szansę w trzeciej części? Polecam

Obydwie części tej sagi przeczytałam z zainteresowaniem ale też i pewnym smutkiem. Żal mi było przede wszystkim kobiet, które miały nadzieję związać się z głównym bohaterem. Maks, niestety miał charakter wiecznego uciekiniera i egoisty. Pogrążając się w swoich smutkach dawał sobie prawo do krzywdzenia innych. Czy gdyby powrócił do Dąbek i zastał Beatę-alkoholiczkę kochałby...

Nadmorskie Dąbki żyją swoim rytmem, wkomponowanym w zmieniające się pory roku. Coś wisi w powietrzu. Już niedługo niespieszny rytm nadmorskiego miasteczka zostanie zachwiany przez nadchodzące wydarzenia. Morze to żywioł, czasem faluje spokojnie i rytmicznie, by w czasie sztormu ukazać swój prawdziwy temperament. Podobnie jak uczucia - od czasu do czasu spokój musi zostać zburzony, by namiętność otworzyła drogę dla miłości

Nadmorskie Dąbki żyją swoim rytmem, wkomponowanym w zmieniające się pory roku. Coś wisi w powietrzu. Już niedługo niespieszny rytm nadmorskiego miasteczka zostanie zachwiany przez nadchodzące wydarzenia. Morze to żywioł, czasem faluje spokojnie i rytmicznie, by w czasie sztormu ukazać swój prawdziwy temperament. Podobnie jak uczucia - od czasu do czasu spokój musi zostać...

Kontynuacja powieści "Tylko morze zapamięta". Piękna obyczajowa opowieść o tym jak życie uparcie toczy się swoim rytmem i nie zamierza odpuszczać tego, co dla nas przygotowało. Po tym jak Maks zmierzył się z bólem po stracie Beaty oraz matki postanawia zamknąć ten rozdział życia i otworzyć nowy. Jednak życie miało wobec Maksa inne plany.

Kontynuacja powieści "Tylko morze zapamięta". Piękna obyczajowa opowieść o tym jak życie uparcie toczy się swoim rytmem i nie zamierza odpuszczać tego, co dla nas przygotowało. Po tym jak Maks zmierzył się z bólem po stracie Beaty oraz matki postanawia zamknąć ten rozdział życia i otworzyć nowy. Jednak życie miało wobec Maksa inne plany.

+

+

Akcja powieści toczy się w pięknych Dąbkach,w nadmorskiej miejscowości.
Okładka cudowna,letnia przykuła moją uwagę,urzeka pięknem,bardzo mi się podobała,że postanowiłam sięgnąć po tą książkę i dałam się porwać tej mądrej,prawdziwej,uroczej historii,cudowne krajobrazy,klimat morski fantastyczny,morze przepiękne.
Pozytywnie odebrałam książkę,pod dobrym wrażeniem jej jestem.
Zabrałam się w podróż wakacyjną do świata wspaniałego,z którego nie chciałam wyjść.
Emocji i wzruszeń dużo dostarczyła mi autorka,lekkie pióro autorki i przepięknie napisana powieść.
Z każdą stroną czytanej książki zaczytana byłam,oczarowana lekturą.
książka nad którą zarwałam nockę,a bardzo miło się czyta.
To wzruszająca,piękna i wyjątkowa książka.
Zarwałam nockę wczoraj przy powieści,spotkanie i to po raz trzeci wypadło w moich oczach bardzo dobrze.
Sięgnę po pierwszą część powieści nie miałam okazji przeczytać książki,skradnie moje serce i to również.
Kocham tą książkę piękną z przyjemnością przeczytana.

Akcja powieści toczy się w pięknych Dąbkach,w nadmorskiej miejscowości.
Okładka cudowna,letnia przykuła moją uwagę,urzeka pięknem,bardzo mi się podobała,że postanowiłam sięgnąć po tą książkę i dałam się porwać tej mądrej,prawdziwej,uroczej historii,cudowne krajobrazy,klimat morski fantastyczny,morze przepiękne.
Pozytywnie odebrałam książkę,pod dobrym wrażeniem jej...

Jest to kontynuacja powieści "Tylko może zapamięta". Książka przypadkowo wpadła w moje ręce - mimo, iż nie czytałam pierwszej części skusiłam się ją przeczytać. Na początku troszeczkę nie mogłam się w niej odnaleźć, ale po przeczytaniu kilkunastu stron udało mi się rozeznać w historii. Więc polecam jednak czytać tę serię w kolejności. Bardzo urzekły mnie opisy Bałtyku, miejsc, w które sama z ogromną przyjemnością powracam. Jednak sami bohaterowie i ich losy mnie nie porwały. Jest to książka pełna emocji, tajemnic ale moim zdaniem czegoś w niej zabrakło. Dla mnie największym plusem tej historii jest nadmorski klimat.

Jest to kontynuacja powieści "Tylko może zapamięta". Książka przypadkowo wpadła w moje ręce - mimo, iż nie czytałam pierwszej części skusiłam się ją przeczytać. Na początku troszeczkę nie mogłam się w niej odnaleźć, ale po przeczytaniu kilkunastu stron udało mi się rozeznać w historii. Więc polecam jednak czytać tę serię w kolejności. Bardzo urzekły mnie opisy Bałtyku,...