Książka „Nareszcie w Dudapeszcie” napisana przez Krzysztofa i Aleksandra Daukszewicza, to pełne humoru i celnych spostrzeżeń dotyczące naszej rzeczywistości krótkie felietony napisane dwa lata temu w okresie pandemii. Śmiech przez zły…
Książka słuchana ma dodatkowo tę zaletę, że zawarte w niej piosenki śpiewa autor.
Zawiane śniegiem ulice i domy nie zachęcają do spacerów więc może ta książka czytana w zaciszu domowym ociepli wieczorne chłody.

Książka „Nareszcie w Dudapeszcie” napisana przez Krzysztofa i Aleksandra Daukszewicza, to pełne humoru i celnych spostrzeżeń dotyczące naszej rzeczywistości krótkie felietony napisane dwa lata temu w okresie pandemii. Śmiech przez zły…
Książka słuchana ma dodatkowo tę zaletę, że zawarte w niej piosenki śpiewa autor.
Zawiane śniegiem ulice i domy nie zachęcają do spacerów...

„Nareszcie w Dudapeszcie” - to zbiór krótkich form literackich (feleietony, listy, teksty piosenek),zebranych i napisanych w roku 2020 w czasie pandemii, przez znanego satyryka Krzysztofa Daukszewicza i jego syna Aleksandra.
Teksty są krótkie, napisane z poczuciem humoru, celnie trafiające w śmieszne, głupie zachowania oraz absurdalne decyzje rządzących. Barwnie i dowcipnie odsłania paradosy życia kulturalnego, społecznego i politycznego w naszym kraju. Daukszewicz z dużą inteligencją i wnikliwością, dobitnie obnaża kuriozalne wypowiedzi naszych polityków i ogólnie rzecz ujmując dużej części społeczeństwa.
Znajdziemy też wiele anegdot z dnia codziennego.
W mojej ocenie czyta się szybko, ale lekturę lepiej dawkować, inaczej ma się wrażenie powtarzalności.
Dodatkowym smaczkiem tej książki są świetne ilustracje wykonane przez Pawła Kryńskiego.

„Nareszcie w Dudapeszcie” - to zbiór krótkich form literackich (feleietony, listy, teksty piosenek),zebranych i napisanych w roku 2020 w czasie pandemii, przez znanego satyryka Krzysztofa Daukszewicza i jego syna Aleksandra.
Teksty są krótkie, napisane z poczuciem humoru, celnie trafiające w śmieszne, głupie zachowania oraz absurdalne decyzje rządzących. Barwnie i...

Trafne spostrzeżenia, miłe anegdotki, ale napisane takim językiem, że odrobinę się męczyłam.

Trafne spostrzeżenia, miłe anegdotki, ale napisane takim językiem, że odrobinę się męczyłam.

Tak zwana „magia nazwiska” działa na wielu polach eksploatacji. Instynktownie sięgamy po płyty sygnowane marką ulubionego zespołu, po książki z widniejącym nazwiskiem dobrze znanego autora, po film z „kultowym” bohaterem. Ja mam podobnie z publikacjami Pana Krzysztofa, choć prawdę mówiąc odnoszę wrażenie, że Himalaje celnego humoru osiągnął w latach 90-tych XX wieku. Do dziś chętne wracam do ikonicznych kaset o znamiennych tytułach „Bieda” (1990) oraz „Prośba” (1996). Tamte teksty i melodie wcale się nie zestarzały, a nawet nabrały dodatkowego znaczenia. To samo dotyczy wydawnictw książkowych z serii „Między Worłujem i Przyszłozbożem”.
„Nareszcie w Dudapeszczie” to próba powrotu do lat apogeum popularności. Próba nawet dość udana, a w każdym razie nostalgiczna. Wraca forma epistolograficznej rozmowy prowadzonej z Panem Hrabią, uzupełniana bieżącą korespondencją między Synem a Ojcem. Wracają dawne piosenki z dostosowanymi do obecnych czasów linijkami (tu uwaga: wydaje mi się, że „Niedziela będzie dla nas” pochodzi raczej z repertuaru Niebiesko-Czarnych, aniżeli Czerwonych Gitar). Będą dobrze znane serie krótkich żartów, działających niczym flesz aparatu fotograficznego. Powraca także formuła zapisu wydarzeń społeczno-politycznych, co sprzyja łatwiejszemu przypomnieniu, czym żyliśmy przed kilku laty. Czytając ten mini-pamiętnik z czasów zarazy nachodziła mnie myśl niczym Pana Rzeckiego: czy ja rzeczywiście to wszystko przeżyłem… Czy tak wyglądał rok 2020; dziś wydaje mi się jedną wielką pustką i straconym czasem.
Reasumując: przeczytałem i nie jestem rozczarowany, a to wiele w obecnych czasach. Nie jest wprawdzie absolutny top w dorobku Pana Krzysztofa, ale zwyżka formy cieszy.

Tak zwana „magia nazwiska” działa na wielu polach eksploatacji. Instynktownie sięgamy po płyty sygnowane marką ulubionego zespołu, po książki z widniejącym nazwiskiem dobrze znanego autora, po film z „kultowym” bohaterem. Ja mam podobnie z publikacjami Pana Krzysztofa, choć prawdę mówiąc odnoszę wrażenie, że Himalaje celnego humoru osiągnął w latach 90-tych XX wieku. Do...

Bardzo lekka i przyjemna. Przemyślenia znanego satyryka, z czasów pandemii i wyborów. Trudna rzeczywistość z przymrużeniem okna.

Bardzo lekka i przyjemna. Przemyślenia znanego satyryka, z czasów pandemii i wyborów. Trudna rzeczywistość z przymrużeniem okna.

Bardzo fajna książka do poczytania i pośmiania się naszej z rzeczywistości. Inteligencja, talent i erudycja autora nadaje książce lekkości. Całość urozmaicona ilustracjami geniusza rysunku Pawła Kryńskiego. Książka dla każdego.

Bardzo fajna książka do poczytania i pośmiania się naszej z rzeczywistości. Inteligencja, talent i erudycja autora nadaje książce lekkości. Całość urozmaicona ilustracjami geniusza rysunku Pawła Kryńskiego. Książka dla każdego.

Czytałem na raty. Książka znakomicię się do tego nadaje, gdyż jest to zbiór krótkich felietonów, tekstów piosenek, wierszy znanego satyryka. Teksty w większości bardzo dobre, niestety książka dość szybko się starzeje. Aż nie chce się wierzyć, że niektóre wydarzenia miały miejsce dwa lata temu.

Czytałem na raty. Książka znakomicię się do tego nadaje, gdyż jest to zbiór krótkich felietonów, tekstów piosenek, wierszy znanego satyryka. Teksty w większości bardzo dobre, niestety książka dość szybko się starzeje. Aż nie chce się wierzyć, że niektóre wydarzenia miały miejsce dwa lata temu.

Fajna książka polecam

Fajna książka polecam

Uśmiałem się niezmiernie. Gdyby nie to, że nie lubię się brzydko wysławiać, to napisałbym 8 gwiazdek (5 u góry, 3 na dole).

Uśmiałem się niezmiernie. Gdyby nie to, że nie lubię się brzydko wysławiać, to napisałbym 8 gwiazdek (5 u góry, 3 na dole).

Niezwykle barwne, dowcipne odwzorowanie naszej rzeczywistości w ubiegłym roku. Czyta się doskonale jak wszystko Krzysztofa Daukszewicza.

Niezwykle barwne, dowcipne odwzorowanie naszej rzeczywistości w ubiegłym roku. Czyta się doskonale jak wszystko Krzysztofa Daukszewicza.