Bardzo dobra, poetycka powieść. Przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż druga książka Barysa, teraz wypatruję trzeciej. To człowiek, który ma naprawdę duży talent, protect him at all costs!

Bardzo dobra, poetycka powieść. Przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż druga książka Barysa, teraz wypatruję trzeciej. To człowiek, który ma naprawdę duży talent, protect him at all costs!

Barys mnie nie zachwycił. "Kości, które nosisz w kieszeni" mają swoje zalety, ale i dosyć poważne wady. Przede wszystkim nie rozumiem, dlaczego jest to sprzedawane jako powieść, skoro jest to ewidentnie zbiór opowiadań. Każdy fragment stanowi zamkniętą całość i w sumie to mało je łączy. Poza tym, główna bohaterka nie do końca mnie przekonuje. Piętnastoletnie Ula jest z biednej rodziny, a jej mama pracuje w Biedronce i co chwilę ma nowego konkubenta. Nie wpływa to pozytywnie na nią i jej rodzeństwo. Nawet babcia nie szczędzi przykrych słów. Myślałem, że to będzie coś w stylu "Shuggie Bain" czy "Elegii dla bidoków", ale w polskich warunkach. Jednak historia jest nieszczególnie ciekawa, a i bohaterów jakoś nie polubiłem. Rozumiem, że dorastają w biedzie, ale kompletnie tego nie czuć. Rzucanie kliszami nie sprawia, że angażuję się i współczuję. Całość ratuje język, chociaż i tutaj można się przyczepić do kilku elementów. Popkulturowe wrzutki mimo wszystko wybrzmiewają nieco sztucznie. I nie do końca rozumiem, po co wtrącać realizm magiczny (scena z babcią),która aż tak bardzo nie pasuje do całości powieści?

Oczywiście sięgnę po inne książki Barysa, gdyż jestem nałogowym czytelnikiem i pisarz ten zdobywa wiele nagród, ale prawdopodobnie nie prędko.

Barys mnie nie zachwycił. "Kości, które nosisz w kieszeni" mają swoje zalety, ale i dosyć poważne wady. Przede wszystkim nie rozumiem, dlaczego jest to sprzedawane jako powieść, skoro jest to ewidentnie zbiór opowiadań. Każdy fragment stanowi zamkniętą całość i w sumie to mało je łączy. Poza tym, główna bohaterka nie do końca mnie przekonuje. Piętnastoletnie Ula jest z...

Trochę smutna, trochę zabawna, trochę dziwna. Nie do końca wiedziałem co to "danse maccabre" chce mi przekazać. Ale to bardzo sprawna, plastyczna proza, dobrze się ją czytało. Forma zdecydowanie wyprzedza treść. Ale może i o to chodzi - bardziej esej o czuciu życia i obecności śmierci niż powieść fabularna.

Trochę smutna, trochę zabawna, trochę dziwna. Nie do końca wiedziałem co to "danse maccabre" chce mi przekazać. Ale to bardzo sprawna, plastyczna proza, dobrze się ją czytało. Forma zdecydowanie wyprzedza treść. Ale może i o to chodzi - bardziej esej o czuciu życia i obecności śmierci niż powieść fabularna.

Lubię poetyzujących pisarzy, lubię małe historie wielkich ludzi wplatane w historię dominującą, lubię dobry tytuł i to było. Mała książeczka, wrażliwy człowiek piszący cenne słowa.
Nie lubię historii pisanych z pozycji dziecka (chłopca, dziewczynki, małych czy dojrzewających dzieci) to zawsze dla mnie element manipulacji, któremu nie lubię ulegać i pierwsza osoba, która bardzo ułatwia pisarzowi zadania, do tego za dużo smutku, beznadziei, patologii. Aby skupić na tych elementach uwagę czytelnika, może warto położyć coś na drugiej szali literackiej wagi. Troche mi tego zabrakło. Ale lubię język Barysa. Chciałabym go tylko poszukać w innej historii.

Lubię poetyzujących pisarzy, lubię małe historie wielkich ludzi wplatane w historię dominującą, lubię dobry tytuł i to było. Mała książeczka, wrażliwy człowiek piszący cenne słowa.
Nie lubię historii pisanych z pozycji dziecka (chłopca, dziewczynki, małych czy dojrzewających dzieci) to zawsze dla mnie element manipulacji, któremu nie lubię ulegać i pierwsza osoba, która...

Ja już mam długą historię odpalania sobie przypadkowych lekkich audiobooków, spodziewając się niezbyt wymagającej treści, tylko po to by tak się wciągnąć, że kończę nadrabiając całą książkę w papierze. Ale co ja poradzę; „Kości” tak mnie otuliły swoim czarem, że wracałam do nich wciąż myślami aż znalazłam chwilę, by je dokończyć.

Początek zaistniał u mnie w głosie Marty Dylewskiej i do końca już słyszałam go w głowie. Obudził we mnie niezmierną sympatię do głównej bohaterki, Uli, której dzieciństwo rozgrywa się w najbardziej burej polskiej rzeczywistości, jaką możemy sobie wyobrazić. Postawiona w sytuacji nadodpowiedzialności dziecięcej to przesadnie martwi się o swoje rodzeństwo czy psa, to przenosi uczucia na nieosiągalne już dla niej osoby.

W domu, który poznajemy, panuje paskudna bieda, a jego członkowie tkwią w beznadziei, z której raczej nie odnajdą wyjścia. Matka tkwi na kasie w Biedronce i próbuje przebić smutek codzienności szukając miłości u kolejnych kochanków; siostra łapie się każdej krzty okazywanej jej uwagi; brat w nowych tatuśkach upatruje tego jedynego, a Ula stale przekracza granicę między snem a jawą, światem żywych i umarłych.

Z jednej strony mamy bardzo autentycznie opisane Pabianice, z drugiej wciągamy się w historie 𝘪𝘯𝘯𝘺𝘤𝘩 𝘭𝘶𝘥𝘻𝘪. Wzdychamy wraz z bohaterami do kamiennych cmentarnych rzeźb, zazdrościmy miłości Dorze Diamant, nieznośnie patrzymy na koleżankę, której udaje się niejako wydostać ze świata patologii, który przydzielił jej los.

To, co urzekło mnie najbardziej to styl narracji; bezwstydnie bezpośredni, ale też urzekający spostrzegawczością. Możliwe, że nie każdemu przypadnie do gusty specyficzne poczucie humoru, które wybrzmiewa tu niemal na każdej stronie, niemniej mnie kupiło od pierwszych stron.

Jest to twór całkiem baśniowy, choć jest to opowieść obdarta z piękna i złudzeń. Od pogrążenia się w czarnej rozpaczy nas, czytelników, ratuje właśnie aspekt humorystyczny; ale czy jest coś, co uratuje występujące w niej postacie?

ig: @tylkotrocheczytam

Ja już mam długą historię odpalania sobie przypadkowych lekkich audiobooków, spodziewając się niezbyt wymagającej treści, tylko po to by tak się wciągnąć, że kończę nadrabiając całą książkę w papierze. Ale co ja poradzę; „Kości” tak mnie otuliły swoim czarem, że wracałam do nich wciąż myślami aż znalazłam chwilę, by je dokończyć.

Początek zaistniał u mnie w głosie Marty...

Ciężka i zarazem intrygująca książka. Trzeba się wczuć w sytuację, żeby ogarnąć o co chodzi.

Ciężka i zarazem intrygująca książka. Trzeba się wczuć w sytuację, żeby ogarnąć o co chodzi.

Smutna. Napisana z perspektywy dziecka. O trudnym dzieciństwie z niezwykle ciekawymi elementami surrealistycznymi będącymi efektem wyobraźni dziewczyni.

Smutna. Napisana z perspektywy dziecka. O trudnym dzieciństwie z niezwykle ciekawymi elementami surrealistycznymi będącymi efektem wyobraźni dziewczyni.

"Kości, które nosisz w kieszeni" to książka, która nie pozostaje obojętna. Opowiada ona historię nastoletniej dziewczyny z biednej rodziny, która stawia czoła licznych wyzwaniom życiowym, takim jak opieka nad chorą babcią czy trudności związane z samotną matką i rodzeństwem. Autor przenosi czytelnika w świat pełen smutku, tęsknoty i trudności, które trafiają w serce.

Pamiętnik tej nastolatki prowadzi czytelnika przez jej myśli, obserwacje i doświadczenia. Interesujący jest fakt, że autor poprzez swoje zainteresowania śmiercią i wizyty na cmentarzach, wplata w narrację elementy refleksji nad przemijaniem i życiem. Jednakże, opisuje także życie w rodzinie, która zmaga się z problemami finansowymi oraz dynamiczne relacje między członkami rodziny.

Mimo że czytanie tej książki może być przyjemne, to niektórym czytelnikom może brakować czegoś więcej. Opisana patologia rodzinna i trudności życiowe mogą wydawać się zbyt przytłaczające, a czasem nawet przekraczać granicę realizmu. Istnieje również ryzyko, że narracja może być interpretowana jako opowieść osoby cierpiącej na problemy psychiczne.

W ostatecznym rozrachunku, "Kości, które nosisz w kieszeni" jest lekturą, która wywołuje mieszane uczucia. Choć porusza trudne tematy i ukazuje życie z jego mroczną stroną, to jednak może nie spełnić oczekiwań niektórych czytelników. Jest to książka, która wymaga otwartego umysłu i gotowości do refleksji nad trudnościami, z jakimi zmagają się niektórzy ludzie.

"Kości, które nosisz w kieszeni" to książka, która nie pozostaje obojętna. Opowiada ona historię nastoletniej dziewczyny z biednej rodziny, która stawia czoła licznych wyzwaniom życiowym, takim jak opieka nad chorą babcią czy trudności związane z samotną matką i rodzeństwem. Autor przenosi czytelnika w świat pełen smutku, tęsknoty i trudności, które trafiają w...

Odsłuchałam w tym wypadku audiobooka i podejrzewam, że za sprawą lektorki i jej interpretacji nieco łaskawiej patrzę na tę książkę, tzn. jestem w stanie wybaczyć różne manieryzmy i egzaltację. „Kości, które nosisz w kieszeni” to coś w rodzaju stylizowanego pamiętnika nastolatki i jej perypetii ze światem żywych i umarłych. Książka jest udana, tyle że mnie już się chyba nie chce po raz n-ty czytać wyobrażeń polskich pisarzy o dorastaniu na prowincji, starych kobietach, pracy w Biedronce i newsach z lokalnych gazet.

Odsłuchałam w tym wypadku audiobooka i podejrzewam, że za sprawą lektorki i jej interpretacji nieco łaskawiej patrzę na tę książkę, tzn. jestem w stanie wybaczyć różne manieryzmy i egzaltację. „Kości, które nosisz w kieszeni” to coś w rodzaju stylizowanego pamiętnika nastolatki i jej perypetii ze światem żywych i umarłych. Książka jest udana, tyle że mnie już się chyba nie...

Wymęczyła mnie ta miniatura literacka dość mocno. Nie wiem, może się nie znam, ale to była dla mnie spora przeprawa. Taka trochę kość uwierająca i nie dająca się sklasyfikować.

Coś tam niby świtało, że jakieś dorastanie, poszukiwanie siebie, silna więź ze zmarłymi, ale czy to, o to autorowi chodziło, nie wiem.

Problem dzieci pozostawionych samych sobie, jak najbardziej temat na czasie, brak wsparcia w rodzicu, zrozumienia, czułości i odpowiedzialności też. Myślę, że w nadchodzących latach często będziemy spotykać się z tego typu problematyką, bo indolencję rodziców widać już na każdym kroku, a będzie coraz gorzej, niestety.

Ps. Jako młoda osoba też uwielbiałam cmentarze, a w szczególności, te stare, zaniedbane. Coś mnie do nich ciągnęło, jakaś tajemnicza, metafizyczna aura.

Wymęczyła mnie ta miniatura literacka dość mocno. Nie wiem, może się nie znam, ale to była dla mnie spora przeprawa. Taka trochę kość uwierająca i nie dająca się sklasyfikować.

Coś tam niby świtało, że jakieś dorastanie, poszukiwanie siebie, silna więź ze zmarłymi, ale czy to, o to autorowi chodziło, nie wiem.

Problem dzieci pozostawionych samych sobie, jak najbardziej...