Mógłbym się podpisać pod opinią recenzenta „Die Zeit”, który pisze: „Zaskakujące, jak spokojna jest to książka, mimo że tyle w niej się dzieje…” Nieśpieszna jest jej narracja, poetycka i impresjonistyczna w swoim charakterze, skonstruowana jest na zasadzie obrazów, a jej fabuła „dzieje się” na dwóch planach. „Ucieczka” na wieś 67-letniego bohatera książki wyzwala w jego pamięci wspomnienia lata, które jako piętnastoletni chłopiec spędził wraz z ojcem w podobnej, wiejskiej scenerii. W oszczędny sposób autor umiejętnie rysuje portrety psychologiczne występujących na kartach powieści postaci oraz wzajemnych relacji synowsko-ojcowskich. Z książki przebija ciepły stosunek Pettersena do wsi i całego związanego z nią kontekstu, do zwyczajnego życia jej mieszkańców, szacunek dla ich pracy i uwielbienie nieskażonej cywilizacją przyrody.

Mógłbym się podpisać pod opinią recenzenta „Die Zeit”, który pisze: „Zaskakujące, jak spokojna jest to książka, mimo że tyle w niej się dzieje…” Nieśpieszna jest jej narracja, poetycka i impresjonistyczna w swoim charakterze, skonstruowana jest na zasadzie obrazów, a jej fabuła „dzieje się” na dwóch planach. „Ucieczka” na wieś 67-letniego bohatera książki wyzwala w jego...

Cudowna, spokojna opowieść o drobiazgach życia w samotności na wsi, która pachnie bardzo mocno dzieciństwem. O prostocie, pracy, małych przyjemnościach. I o tym, że choć nie unikniemy w życiu bólu i będzie on straszny, to decyzja, kiedy ma boleć, pozostaje bardzo często w naszej gestii. Polecam. Dobra, żeby się ogrzać.

Cudowna, spokojna opowieść o drobiazgach życia w samotności na wsi, która pachnie bardzo mocno dzieciństwem. O prostocie, pracy, małych przyjemnościach. I o tym, że choć nie unikniemy w życiu bólu i będzie on straszny, to decyzja, kiedy ma boleć, pozostaje bardzo często w naszej gestii. Polecam. Dobra, żeby się ogrzać.

Ciągnąca się spokojnie, jak życie na wsi powieść. Z momentami zwrotnymi, ale nawet one przychodzą jakby w spowolnionym tempie. Książka na prześwietlone słońcem popołudnia. Na ogródek, przy lemoniadzie, zimnym piwie albo zmrożonej kawie z lodem.

Bohater w późnym wieku przenosi się na pustkowie, które generuje wspomnienia. Powieść o przemijaniu i kolejnych etapach życia, które uciekają niepostrzeżenie. Zauważamy, że były dopiero na starość. U schyłku wszystkiego.

Ciągnąca się spokojnie, jak życie na wsi powieść. Z momentami zwrotnymi, ale nawet one przychodzą jakby w spowolnionym tempie. Książka na prześwietlone słońcem popołudnia. Na ogródek, przy lemoniadzie, zimnym piwie albo zmrożonej kawie z lodem.

Bohater w późnym wieku przenosi się na pustkowie, które generuje wspomnienia. Powieść o przemijaniu i kolejnych etapach życia,...

Jak zachwyca, skoro nie zachwyca?

Akcja powieści dzieje się w dwóch planach czasowych - lato 1948, kiedy 15-letni bohater spędza lato z ojcem na norweskim zalipiu, i zimą 1999/ 2000 roku, kiedy jako starszy człowiek postanawia zamieszkać na podobnym co wtedy odludziu i prowadzić proste życie. Dlaczego to robi? Czy chce wrócić pamięcią do tamtych czasów, zbrzydło mu życie w mieście i ludzie, pociąga go prostota i praca fizyczna, która daje konkretne rezultaty? Nie wiadomo.

I to jest mój największy zarzut wobec tej książki. Psychologia postaci jest całkowicie niezrozumiała, powody dla których podejmują takie a nie inne decyzje, ich zachowania czy reakcje.

Narracja płynie powoli, co pozwala uczestniczyć w działaniach bohatera, ale nie daje to wystarczającego pogłębienia psychologii postaci mimo wielu okazji, aby pokazać ich wnętrze.

Wg mnie współczesna literatura norweska ma wiele dużo ciekawszych książek i autorów do zaoferowania.

Jak zachwyca, skoro nie zachwyca?

Akcja powieści dzieje się w dwóch planach czasowych - lato 1948, kiedy 15-letni bohater spędza lato z ojcem na norweskim zalipiu, i zimą 1999/ 2000 roku, kiedy jako starszy człowiek postanawia zamieszkać na podobnym co wtedy odludziu i prowadzić proste życie. Dlaczego to robi? Czy chce wrócić pamięcią do tamtych czasów, zbrzydło mu życie...

To spokojna, niespieszna historia.
Norweskie lasy, obcowanie z przyrodą uspokajają chociaż
treść powieści niesie jednak pewien niepokój wynikający z rozliczania się z życiem przez bohatera. Pogodzenie się z wyborami osób najbliższych, którzy zawiedli i zrozumienie młodości tworzą niezwykły klimat tej opowieści.

To spokojna, niespieszna historia.
Norweskie lasy, obcowanie z przyrodą uspokajają chociaż
treść powieści niesie jednak pewien niepokój wynikający z rozliczania się z życiem przez bohatera. Pogodzenie się z wyborami osób najbliższych, którzy zawiedli i zrozumienie młodości tworzą niezwykły klimat tej opowieści.

Opowieść niespieszna, pomimo trudnej rzeczywistości Petterson pozwala poczuć otaczająca przyrodę i afirmuje uważność.

Opowieść niespieszna, pomimo trudnej rzeczywistości Petterson pozwala poczuć otaczająca przyrodę i afirmuje uważność.

Lubię takie klimaty o samotności wśród dzikiej przyrody, ze względu na swój "mental", a powoli i wiek. Liczyłem na poziom Mankella z "Włoskich butów", czy "Szwedzkich kaloszy". Niestety, to nie ten poziom i nie rozumem otrzymanych nagród, za tę książkę.
Pomimo że akcja dzieje się w dwóch czasach, to ogólnie wieje nudą. Jedyny pozytyw jaki wyciągnąłem z tej powieści, to jeszcze większe zrozumienie, dla swoistych cech charakterologicznych narodów skandynawskich.

Lubię takie klimaty o samotności wśród dzikiej przyrody, ze względu na swój "mental", a powoli i wiek. Liczyłem na poziom Mankella z "Włoskich butów", czy "Szwedzkich kaloszy". Niestety, to nie ten poziom i nie rozumem otrzymanych nagród, za tę książkę.
Pomimo że akcja dzieje się w dwóch czasach, to ogólnie wieje nudą. Jedyny pozytyw jaki wyciągnąłem z tej powieści, to...

Książka bliska bo opisane wydarzenia tak podobne do własnych. Wzruszyłem się kilkukrotnie. To w sumie tylko życie. Podobne do setek a nawet tysięcy innych. Książka dla dorosłych, z bagażem.

Książka bliska bo opisane wydarzenia tak podobne do własnych. Wzruszyłem się kilkukrotnie. To w sumie tylko życie. Podobne do setek a nawet tysięcy innych. Książka dla dorosłych, z bagażem.

Nie zwróciłabym pewnie uwagi na tę książkę gdyby nie wyczytana gdzieś informacja że norweski film "Kradnąc konie" zrealizowany na podstawie tej powieści został wybrany Najlepszą Międzynarodową Adaptacją Literatury 2019 roku.
A że słowo pisane zawsze ma u mnie pierwszeństwo postanowiłam przed ewentualną wizytą w kinie sięgnąć po książkę Pera Pettersona.

Po lekturze mogę powiedzieć że to jest taka literatura którą cenię sobie najbardziej, która w oszczędnej formie mówi o rzeczach istotnych dla każdego człowieka: miłości, przyjaźni, pogodzeniu się z upływającym czasem. "Kradnąc konie" to nostalgiczna opowieść o życiu, swoista "księga życia" głównego bohatera, który zbliżając się do 70-tki postanawia zaszyć się z dala od cywilizacji by ostatnie lata swego życia spędzić w samotności i bliskim kontakcie z naturą. Przeszłość nie daje mu jednak o sobie zapomnieć. Jedyny sąsiad którego chata znajduje się w okolicy okazuje się dawnym znajomym który sprawia że Trond Sander wraca myślami do lat minionych i pewnych wakacji z ojcem na wsi które zmieniły jego życie.
Książka poprzez historię głównego bohatera ukazuje też wojenną i powojenną Norwegię z jej trudną historią, oszałamiającą przyrodą i ludźmi żyjącymi zgodnie z jej rytmem.

Nieśpieszna akcja gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością a upalne lat z mroźną zimą wciąga czytelnika w wir tajemnic i skrywanych sekretów na końcu stawiając pytanie czy należy w życiu kierować się sercem czy rozumem i poczuciem obowiązku.

Oczarowała mnie ta książka swa prostotą i uniwersalnością. Polecam czytelnikom którzy od literatury oczekują czegoś więcej niż prostej rozrywki.

Nie zwróciłabym pewnie uwagi na tę książkę gdyby nie wyczytana gdzieś informacja że norweski film "Kradnąc konie" zrealizowany na podstawie tej powieści został wybrany Najlepszą Międzynarodową Adaptacją Literatury 2019 roku.
A że słowo pisane zawsze ma u mnie pierwszeństwo postanowiłam przed ewentualną wizytą w kinie sięgnąć po książkę Pera Pettersona.

Po lekturze mogę...

Całkiem przez przypadek natrafiłem na tego audiobooka. Zachęciła mnie okładka, krótki opis oraz sam tytuł. Kilka tygodni temu przeglądałem półkę z audiobookami w mojej lokalnej bibliotece i właśnie natrafiłem na pudełko z płytami CD. W trakcie słuchania poszperałem trochę w Internecie aby więcej dowiedzieć się o autorze, jego twórczości oraz o tej konkretnej książce. Natrafiłem na świetną audycję radiową BBC World Service z serii "World Book Club", która poświęcona była właśnie Perowi Pettersenowi.
Per Petterson przez niektórych krytyków literacki uważany jest za najwybitniejszego współczesnego autora norweskiego piszącego powiedzmy niekryminalne książki non-fiction. Norwegię dobrze osobiście znam z kilkunastu książek Jo Nesbo, które udało mi się już przesłuchać. Dotychczas nie miałem okazji zapoznać się z literaturą norweską innych współczesnych autorów. Bardzo się cieszę, że właśnie natrafiłem na tą książkę, na tego autora.
Klimat książki jest bardzo skandynawski. Część fabuł umiejscowiona jest w scenerii jesiennej i zimowej. Albo mamy pochmurne, ciemne dni listopadowe, albo śnieżne dni styczniowe. Ale nie tylko mamy taką scenerię.
Słuchając audycji BBC w której radiosłuchacze BBC zadają bezpośrednio pytania samemu autorowi, dowiedziałem się bardzo ciekawej rzeczy o Norwegach, generalnie mówiąc o Skandynawach. Ponieważ główna postać w książce w wieku 67 lat postanawia zamieszkać w małym domku na odludziu, dowiadujemy się w tym kontekście czym oznacza być potrzeba bycia samym. Skandynawowie na swój sposób, tak właśnie jest z główną postacią w książce, rozróżniają bycie samym od bycia samotnym. Sam autor i jego skandynawscy czytelnicy podkreślają, że jest różnica między tymi dwoma stanami samotności. Można być samym, z wyboru i czuć się z tym dobrze, można być samym i czuć się z tym źle. W książce mamy opisany stan samotności, gdzie główny bohater z wyboru szuka samotności i czuje się z tym dobrze.
Akcja książki toczy się dość wolno, ale nie jest to moim zdaniem jakaś negatywna cecha tej książki. Myślę, że śmiało można zakwalifikować tę książkę do kategorii "Slow reading". Stan ducha jaki mnie ogarniał podczas słuchania tego audiobooka można właśnie określić jako "slow life".
Muszę jednak przyznać, że mimo stanu duchowego "slow life" w jaki mnie ta książką wprowadziła, jest w niej od czasu do czasu trochę dynamicznego życia. Tytułowe "kradnięcie koni" nawiązuje do zabawy dziecięcej, którą przypomina sobie na starość nasz główny bohater, Trond. Jak wcześniej wspomniałem poznajemy go kiedy jako emeryt przeprowadza się na odludzie. Żyjąc na odludziu spotyka się z przyjacielem swojej młodości i przypomina sobie zabawy z dzieciństwa, między innymi tytułowe "kradnięcie koni".
Oprócz zabaw z końmi w książce sporo miejsca zajmują relacje głównego bohatera z jego matką, ojcem z czasów kiedy był on nastolatkiem. Charakter "slow life" książki był też spowodowany tym, iż te relacje były harmonijne, nie było w nich wielkiego dramatyzmu no, a przede wszystkim nie było w niej buntu, który stereotypowo pojawia się wśród nastoletnich dzieci. Ale może to też kwestia tego, iż po ponad 50 latach główny bohater przywołuje z pamięci zdarzenia z czasu jak był nastolatkiem i z premedytacją filtruje przypominając sobie tylko te pozytywne aspekty relacji z rodzicami? W wywiadzie autor potwierdził, że bardzo mu zależało, by napisać o relacjach dziecko-rodzic w pozytywny świetle. Przyznaję, że się to autorowi udało. Chociaż jak autor stwierdził na jednym z jego odczytów z Ljubljanie, stolicy Słowenii dość intensywnie, prawie godzinę dyskutował z ponad 200 osobowym tłumem na temat tego czy relacja ojca i syna przedstawiona w książce rzeczywiście była osobista. Widać na tym przykładzie jak reagowali czytelnicy ze Słowenii jak różnie można interpretować tą książkę i interpretowanie zależne może też być od kultury, punktu widzenia czytelnika.
Bardzo ciekawym wątkiem w książce jest kwestia realiów jakie panowały w Norwegii podczas Drugiej Wojny Światowej. Trond, nasz główny bohater będąc kilkunastoletnim chłopcem właśnie przeżył okupację hitlerowską Norwegii i wybrane przeżycia z czasów okupacji opisuje w książce. Ciekawe w tym jest to iż, Norwegia została okupowana przez hitlerowców błyskawicznie, bez walki. Król norweski uciekł do Anglii. Część ludności norweskiej kolaborowała z okupantem, część działała czynnie w ruchu oporu. Ten aspekt jest pośrednio poruszony w książce. Sąsiednia Szwecja zachowała neutralność podczas Drugiej Wojny Światowej. Oznaczało to, iż podczas Drugiej Wojny Światowej granica szwedzko-norweska była strzeżona przez Niemców, którzy zapobiegali przemytowi oraz ucieczkom działaczy ruchu oporu, Żydów i innych prześladowanych ludzi z okupowanej przez hitlerowców Norwegii do neutralnej Szwecji.
Na początku przyznam, że trudno mi się słuchało tę książkę, mniej więcej od jednej trzeciej słuchanie jednak mnie wciągnęło i bardzo cieszę się tą książką. Ze względu na charakter "slow reading" nie jest to powiedzmy książka dla każdego czytelnika. Jest to książka dla kogoś kto lubi historie obyczajowe. Można bardzo dobrze poznać Norwegię, Skandynawię czytając tą książkę. Cieszę się, że na nią natrafiłem .

A tak a propos, ciekawe dla mnie było iż główny bohater Trond w samotności na odludziu godzinami lubił słuchać BBC World Service aby dowiadywać się o tym co dzieje się na świecie w najbardziej egzotycznych miejscach. Podczas audycjibBNC World Service Book Club poproszono go o odczytanie tego fragmentu książki.

Całkiem przez przypadek natrafiłem na tego audiobooka. Zachęciła mnie okładka, krótki opis oraz sam tytuł. Kilka tygodni temu przeglądałem półkę z audiobookami w mojej lokalnej bibliotece i właśnie natrafiłem na pudełko z płytami CD. W trakcie słuchania poszperałem trochę w Internecie aby więcej dowiedzieć się o autorze, jego twórczości oraz o tej konkretnej książce....