Kiedy dwa miesiące po wybuchu wojny Zabużko pisała że Polacy, ze względu na swoją historię, traumę II wojny światowej, powstania warszawskiego, mogą przejrzeć się w Ukrainie jak w lustrze, pewnie miało to uzasadnienie. Ja sama pamiętam tamten okres dobrze. Co nam z tego dziś zostało? Ile naszej woli, humanitaryzmu, ugięło się pod presją dezinformacji, frustracji, czasu?
Nie zawsze zgadzam się z diagnozami, które stawia autorka, ale zawsze dostrzegam w nich wiele emocji, podszytych jednak głęboką świadomością narodową, nienacjonalistyczną. Nikt nie jest wolny od kontekstu.
Czy my, wszyscy na zachód od Ukrainy, jesteśmy głupi i ślepi? Nie wiem. Może po prostu chcemy wierzyć, że wcale nie jest tak źle. Równocześnie, gdybym miała jej wyrazić taką opinię prosto w twarz, pewnie zmiotła by mnie argumentami, bo sama wiem że szukam usprawiedliwień i myślę życzeniowo. Może to taka połuda.
Czy Zabuzko hiperbolizuje swój narodowy żal? Do ZSRR, Rosji czy Zachodu? A może po prostu trafia w sedno i nie bierze jeńców?
Lubię jej styl i to, że wyprowadza mnie ze strefy komfortu, zmusza do refleksji.
Momentami jednak i sama Zabużko daje się ponieść pewnej życzeniowości i uproszczeniom.

A podróż - rzeczywiście - długa.

Kiedy dwa miesiące po wybuchu wojny Zabużko pisała że Polacy, ze względu na swoją historię, traumę II wojny światowej, powstania warszawskiego, mogą przejrzeć się w Ukrainie jak w lustrze, pewnie miało to uzasadnienie. Ja sama pamiętam tamten okres dobrze. Co nam z tego dziś zostało? Ile naszej woli, humanitaryzmu, ugięło się pod presją dezinformacji, frustracji, czasu?
Nie...

Rewelacja. Jak lekcja historii. Do lektur dla licealistów powinniśmy wpisać.

Rewelacja. Jak lekcja historii. Do lektur dla licealistów powinniśmy wpisać.

''Najdłuższa podróż'' jest znakomitą odtrutką na forsowaną z różnych stron perspektywę rosyjskich okularów na wojnę w Ukrainie, ukraińską tożsamość i historię.
Odtrutka podana jest w formie mieszanki - osobistych doświadczeń Oksany Zabużko i opisu wydarzeń, które wciąż żywo oddziałują rzeczywistość za naszą wschodnią granicą.

''Najdłuższa podróż'' jest znakomitą odtrutką na forsowaną z różnych stron perspektywę rosyjskich okularów na wojnę w Ukrainie, ukraińską tożsamość i historię.
Odtrutka podana jest w formie mieszanki - osobistych doświadczeń Oksany Zabużko i opisu wydarzeń, które wciąż żywo oddziałują rzeczywistość za naszą wschodnią granicą.

"Najdłuższa podróż" jest moim pierwszym spotkaniem z Oksaną Zabużko i myślę, że nie ostatnim. Jej esej o historii Ukrainy i jej relacjach z Rosją, głównie w ostatnich trzydziestu latach, choć niekiedy wybiegający nawet kilkaset lat wstecz, jest nadzwyczaj trafny. Do myślenia daje szczególnie opisana taktyka przejmowania przez Rosję wpływu w innych państwach, oparta na wyznaniach Jurija Bezmienowa, dawnego funkcjonariusza KGB. Aż się człowiek zaczyna zastanawiać na jakim etapie rosyjskiego planu jesteśmy my, Polacy, i czy Rosja przejdzie wobec nas do kolejnych etapów i jeśli tak, to kiedy.

"Najdłuższa podróż" jest moim pierwszym spotkaniem z Oksaną Zabużko i myślę, że nie ostatnim. Jej esej o historii Ukrainy i jej relacjach z Rosją, głównie w ostatnich trzydziestu latach, choć niekiedy wybiegający nawet kilkaset lat wstecz, jest nadzwyczaj trafny. Do myślenia daje szczególnie opisana taktyka przejmowania przez Rosję wpływu w innych państwach, oparta na...

Piekielnie dobry esej i zupełnie nowe spojrzenie. Nie powiem, że każdy musi przeczytać, ale jest to książka, której nie powinno się ignorować i odkładać na później

Piekielnie dobry esej i zupełnie nowe spojrzenie. Nie powiem, że każdy musi przeczytać, ale jest to książka, której nie powinno się ignorować i odkładać na później

W eseju ukraińskiej pisarki mamy kalendarium ostatnich trzech wieków historii Ukrainy, ze szczególnym uwzględnieniem relacji z Rosją od początku lat 90tych XX wieku. Służy to trzem wątkom: schemat rosyjskiego podporządkowywania krajów ościennych od czasów carskich. System władzy, osoby ją sprawujące, ustrój zmienia się, czasem ma większe, czasem mniejsze znaczenie. Niezmienna jest jedna cecha - połuda (mgła),jaką roztacza wokół siebie Rosja, by ukryć to co robi, by odwrócić znaczenia słów i czynów. Dotyczy to jej obywateli; państw, w których buduje swoje wpływy; a przede wszystkim zachodu, by utrzymać m.in. poczucie wyrozumiałości.
Inny wątek to osobiste i rodzinne doświadczenia związane z rusyfikacją, ocalaniem tożsamości, godności narodowej, wspomnienia sięgające czasów wielkiego głodu.

Przede wszystkim to jednak historia narodzin narodu, który wbrew wpływom sąsiada, wieloletnim procesom wynaradawiania, obojętności i niezrozumieniu zachodu, korupcji, biedzie rozpoczął budowę państwa obywatelskiego, tworzenia tożsamości poprzez oddolne, poziomo a nie pionowo ustrukturalizowane formy, stworzył podwaliny dla swojego istnienia.

Nie brak tu patosu, mitologizowania, heroizmu, złości, czy wielu innych emocji, jednak czas napisania i kontekst (rok 2022) usprawiedliwiają to, jak również formę, czasem wydającą się chaotyczną. Mimo wszystko ważna książka poruszająca wiele istotnych spraw, dotyczących nie tylko samej Ukrainy.

W eseju ukraińskiej pisarki mamy kalendarium ostatnich trzech wieków historii Ukrainy, ze szczególnym uwzględnieniem relacji z Rosją od początku lat 90tych XX wieku. Służy to trzem wątkom: schemat rosyjskiego podporządkowywania krajów ościennych od czasów carskich. System władzy, osoby ją sprawujące, ustrój zmienia się, czasem ma większe, czasem mniejsze znaczenie....

Mapa i terytorium. Pomagają studiować perspektywę i wpatrywać się aktywnie tak, by przystosowana już do raportów wojennych uwaga nie straciła ostrości. Oby jak najszybciej stały się tylko pamiątką z czasu.

Mapa i terytorium. Pomagają studiować perspektywę i wpatrywać się aktywnie tak, by przystosowana już do raportów wojennych uwaga nie straciła ostrości. Oby jak najszybciej stały się tylko pamiątką z czasu.

Niesamowicie chaotyczna, przeczytałam z wielkim trudem. Na plus, że lepiej można zrozumieć to co dzieje się obecnie w Ukrainie.

Niesamowicie chaotyczna, przeczytałam z wielkim trudem. Na plus, że lepiej można zrozumieć to co dzieje się obecnie w Ukrainie.

Książka pisana "jednym tchem" ze wszystkimi tego wadami i zaletami. Lektura pozwala lepiej poznać genezę i przebieg konfliktu między Rosją a Ukrainą, natomiast obraz ten jest częściowo przesłonięty przez chaotyczny styl i patriotyzm autorki, co w efekcie powoduje że z częścią nie sposób się zgodzić.

Książka pisana "jednym tchem" ze wszystkimi tego wadami i zaletami. Lektura pozwala lepiej poznać genezę i przebieg konfliktu między Rosją a Ukrainą, natomiast obraz ten jest częściowo przesłonięty przez chaotyczny styl i patriotyzm autorki, co w efekcie powoduje że z częścią nie sposób się zgodzić.

Pisana na gorąco. Doświadczenie wojny toczącej się dziś w Ukrainie osadzone w szerokim (choć podanym w pigułce strawnej dla każdego czytelnika) kontekście historycznym, politycznym, społecznym. Książka bardzo ważna i bardzo potrzebna. Oby była czytana masowo jako odtrutka na rosyjską "połudę".
(Czym jest "połuda" czytamy na stronach: 145-147.)

Pisana na gorąco. Doświadczenie wojny toczącej się dziś w Ukrainie osadzone w szerokim (choć podanym w pigułce strawnej dla każdego czytelnika) kontekście historycznym, politycznym, społecznym. Książka bardzo ważna i bardzo potrzebna. Oby była czytana masowo jako odtrutka na rosyjską "połudę".
(Czym jest "połuda" czytamy na stronach: 145-147.)