Picnic in the Storm

O twórczości Yukiko Motoyi usłyszałam po raz pierwszy u Azjatyckiej Półki. Wydany w Polsce zbiór opowiadań* autorki przeszedł bez echa — do tego stopnia, że nie miała go nawet moja biblioteka akademicka. Sięgnęłam więc po Motoyę w języku angielskim. Warto zaznaczyć, że "The Lonesome Bodybuilder" (tytuł alternatywny "Picnic in The Storm") zawiera inny wybór tekstów niż polska "Samotna kulturystka" (a także jest od niej o 100 stron dłuższy).

Teksty w zbiorze są dość zróżnicowane. Większość z nich skupia się na kobietach, niektóre jednak przedstawiają losy mężczyzn. Motoya wykorzystuje różne narracje: pierwszo- i trzecioosobową oraz konwencje: realistyczną i surrealistyczną. "The Lonesome Bodybuilder" to w moich oczach bardzo nierówny zbiór. Znalazłam w nim teksty, które mi się podobały (zwłaszcza tytułowy),jak i te, które do mnie nie trafiły.

Przede wszystkim doceniam tematykę poruszoną przez autorkę. Motoya zwraca uwagę na problemy w związkach międzyludzkich, zwłaszcza na rolę kobiet — w romantycznej relacji oraz w społeczeństwie. Co ważne kobiety nie są u Motoyi sprowadzone jedynie do roli ofiary. Nierzadko potrafią walczyć o swoje lub, chociaż wewnętrznie, kwestionować utarte schematy. Niekiedy one same też stają się oprawcami.

Niestety, mam z częścią opowiadań pewien problem. Niektóre teksty są najzwyczajniej w świecie za długie (jak zwycięzca nagrody Akutagawy "An Exotic Marriage"). Bywały momenty, gdy dawno domyśliłam się przesłania danej historii, a ona trwała, nie wnosząc niczego nowego. Często powtarzam, że zwięzłość to niedoceniana cnota — niektóre teksty Motoyi niestety jej nie posiadają.

Finalnie, moje uczucia są mieszane. Wydawca zaprezentował w zbiorze zarówno teksty, które do mnie trafiły, jak i takie, od których kompletnie się odbiłam i mocno się przy nich zmęczyłam (te niestety przeważają). Do mojej wrażliwości zdecydowanie bardziej przemówiły krótsze, nieco bardziej bliskie rzeczywistości historie.

*Książka ukazała się w Polsce w 2020. roku nakładem Wydawnictwa Dialog.

cw: motyw k*zirodztwa w jednym z opowiadań

O twórczości Yukiko Motoyi usłyszałam po raz pierwszy u Azjatyckiej Półki. Wydany w Polsce zbiór opowiadań* autorki przeszedł bez echa — do tego stopnia, że nie miała go nawet moja biblioteka akademicka. Sięgnęłam więc po Motoyę w języku angielskim. Warto zaznaczyć, że "The Lonesome Bodybuilder" (tytuł alternatywny "Picnic in The Storm") zawiera inny wybór tekstów niż...

Nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie Martyna z Azjatyckiej Półki (polecam blog i konto na IG). Yukiko Motoya to laureatka nagrody Akutagawy, więc byłam trochę zaskoczona, że zbiór jej opowiadań nie ukazał się w jakimś rozpoznawalnym wydawnictwie i serii oraz że jest to autorka całkowicie dla mnie anonimowa.

Tymczasem opowiadania są świetne, od pierwszego do ostatniego zdania. I te utkane z przywidzeń (Wołam cię po imieniu, Złączenie),i te pokazujące wewnętrzny świat bohaterek (kapitalne Outside, Samotna kulturystka),i te, w których ich przeżycia w nieszablonowy sposób odsłaniają społeczną rzeczywistość oczekiwań wobec kobiet (Tajfun, fenomenalne Q&A),Yukiko Motoya trzyma wysoki poziom, bawiąc się konwencjami (Widmoza),narracjami (trochę niesamowite i przerażające Dziewczyny, przezabawne How to burden a girl) i perspektywami.

Niezależnie od przyjętego stylu, typu opowieści i fabuły, opowiadania te mają jeden wspólny mianownik: podwójne standardy i nieskończenie fałszywy wizerunek kobiet, z którego - każda na swój sposób - wyzwalają się jej prawdziwe, żywe bohaterki. Czasem z humorem, czasem groteskowo, czasem z barokowo przerysowanym okrucieństwem.

Ta książeczka zdecydowanie zasługuje na więcej czytelniczej uwagi i większe rozpoznanie, więc jeśli zobaczysz ją w bibliotece lub w księgarni, nawet się nie zastanawiaj.

Nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie Martyna z Azjatyckiej Półki (polecam blog i konto na IG). Yukiko Motoya to laureatka nagrody Akutagawy, więc byłam trochę zaskoczona, że zbiór jej opowiadań nie ukazał się w jakimś rozpoznawalnym wydawnictwie i serii oraz że jest to autorka całkowicie dla mnie anonimowa.

Tymczasem opowiadania są świetne, od pierwszego do ostatniego...

Krótki tom opowiadań i czcionka jeszcze do tego jakaś taka spora ale zawartość w środku treściwa, czyta się wartko, często narracja skręca w stronę elementów surrealistycznych czy groteski ale poruszane tematy rzeczywiście skłaniają do przemyśleń, zwłaszcza że kręcą się wokół ludzkich motywacji, samotności, samorealizacji, życiowych wyborów. Niby więc o niczym nowym ale jakoś inaczej bo zapadają w pamięć te opowiadane historie

Krótki tom opowiadań i czcionka jeszcze do tego jakaś taka spora ale zawartość w środku treściwa, czyta się wartko, często narracja skręca w stronę elementów surrealistycznych czy groteski ale poruszane tematy rzeczywiście skłaniają do przemyśleń, zwłaszcza że kręcą się wokół ludzkich motywacji, samotności, samorealizacji, życiowych wyborów. Niby więc o niczym nowym ale...

Wydanie tej niepozornej książeczki jakoś przeszło bez echa i to był przeogromny błąd! Damn, co za znakomita lektura to była! „Samotna kulturystka” to antologia opowiadań, której autorką jest Yukiko Motoya – pisarka, reżyserka, dramatopisarka. Każde z opowiadań jest zachwycająco dziwne, oparte na szalenie ciekawych założeniach, a jednocześnie wyjątkowo trafnie diagnozujące kondycję społeczeństwa i pozycję kobiety w tymże.

Motoya jest świetną obserwatorką, a swoją uwagę zwraca na środowisko najbliższe sobie – inne kobiety. Ich losy jako żon, matek, bizneswomen, osób samotnych, starszych, młodszych. Fascynujące, jak szerokie spektrum udaje jej się uchwycić na tak niewielu stronach. Autorka mówi o ważnych potrzebach, jak bycie zauważonym, docenionym, kochanym. O odnalezieniu własnej wartości i o tym, że jest się wystarczającym. To bardzo aktualna pod tym względem antologia.

Zabierzcie się za tę książkę jak najszybciej. Może jest niepozorna, ale kryje w sobie wielką siłę. Lektura zajmie wam jeden wieczór, a przemyśleń będziecie mieli na tygodnie. Ta książka w was zostanie. Dawno z takim zapałem nie chciałam krzyczeć: czytajcie tę książkę!

Jeśli to jeszcze nie przekonało, zapraszam na dalszą analizę na bloga: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2021/04/15/samotna-kulturystka/

Wydanie tej niepozornej książeczki jakoś przeszło bez echa i to był przeogromny błąd! Damn, co za znakomita lektura to była! „Samotna kulturystka” to antologia opowiadań, której autorką jest Yukiko Motoya – pisarka, reżyserka, dramatopisarka. Każde z opowiadań jest zachwycająco dziwne, oparte na szalenie ciekawych założeniach, a jednocześnie wyjątkowo trafnie diagnozujące...

Opowiadania Yukiko Motoyi to coś... innego. Autorka to młoda pisarka japońska, pisząca eksperymentatorsko, lubiąca zabawę słowem, ale przede wszystkim skupiająca się na emocjach. To, co kłębi się w myślach człowieka, wyraźnie fascynuje pisarkę, i potrafi ona po mistrzowsku zbudować narrację wokół tych emocji. Wydarzenia są tu drugoplanowe, ale wyraźnie zależą od tego, jak zadziała bohater kierujący się właśnie emocjami. Czasem te emocje, wewnętrzne monologi wydają się dziwne czy dziecinne, ale chyba tak właśnie z nami w głębi duszy jest... Autorka potrafi od prostej sytuacji wyjść ku niespodziewanemu zakończeniu, potrafi też prześledzić uważnie wewnętrzne dylematy człowieka, strach przed odrzuceniem, przed brakiem akceptacji ze strony bliskich osób (vide świetne opowiadanie tytułowe). Świetnie napisane, bardzo oryginalne, bardzo ciekawe - mam nadzieję, że to pierwsze polskie wydanie tekstów Yukiko Motoyi nie będzie ostatnim!

Opowiadania Yukiko Motoyi to coś... innego. Autorka to młoda pisarka japońska, pisząca eksperymentatorsko, lubiąca zabawę słowem, ale przede wszystkim skupiająca się na emocjach. To, co kłębi się w myślach człowieka, wyraźnie fascynuje pisarkę, i potrafi ona po mistrzowsku zbudować narrację wokół tych emocji. Wydarzenia są tu drugoplanowe, ale wyraźnie zależą od tego, jak...

Wiele lat bezustannej fascynacji literaturą azjatycką sprawia, że czasem wydaje mi się, że trudno mnie zaskoczyć. A jednak! Ciągle trafia się coś nowego, co przypomina mi, że w literaturze zawsze jest coś do odkrycia. „Samotna kulturystka” to jedna z książek, które przeczytałam prawie bez przerw. Chociaż gorąco polecam również czytanie jej na raty, kosztując każde opowiadanie z osobna.
Każde z opowiadań wciąga i prowadzi czytelnika słowo po słowie, zdanie po zdaniu… do nieoczekiwanego zakończenia. Yukiko Motoya, o ile się zorientowałam, słusznie wyrasta na jedną z najciekawszych współczesnych pisarek. Pomysły, które się u niej pojawiają przypominają mi pisarzy latynoamerykańskich; może trochę B. Schulza? Z pewnością jest to proza niezwykła, surrealistyczna.

„Samotna kulturystka” to jedna z najciekawszych książek, które przeczytałam w czasie pandemii. Kupiłam ją razem z książką „Goodbye” Osamu Dazai i obie niezwykle polecam.

Wiele lat bezustannej fascynacji literaturą azjatycką sprawia, że czasem wydaje mi się, że trudno mnie zaskoczyć. A jednak! Ciągle trafia się coś nowego, co przypomina mi, że w literaturze zawsze jest coś do odkrycia. „Samotna kulturystka” to jedna z książek, które przeczytałam prawie bez przerw. Chociaż gorąco polecam również czytanie jej na raty, kosztując każde...