Wywodząca się z niewielkiej, pustynnej osady Zirra zbiera cenny surowiec, białopył. Po powrocie jednej z wypraw odkrywa, że jej siostra została porwana. Kobieta wyrusza więc na jej poszukiwanie, a na jej drodze staje były kapitan poszukiwany listem gończym.

Niełatwo jest mi trafić na tradycyjne high fantasy, które byłoby przynajmniej zjadliwe. „Pieśń pustyni” Grzegorza Wielgusa na szczęście okazało się całkiem sprawnym kawałkiem przygody, choć nie pozostaje bez wad.
Moja główna uwaga co do tej książki jest taka, że… nie poczułam się wciągnięta. Kiedy czytałam, to czytałam, jakoś to leciało. Ale kiedy odkładałam „Pieśń pustyni” chociaż na chwilę to okazywało się, że wcale nie mam ochoty do niej wracać. Miałam też problem z immersją i z zawieszeniem niewiary. Niby wszystko tu grało, a jednak bezustannie miałam poczucie, że autorowi jednak nie udało się mnie oszukać i wprowadzić w pełni w swój świat. To są jednak odczucia bardzo personalne i tak naprawdę trudno na ich bazie wydać „obiektywny” osąd co do książki.
To książka generalnie napisana całkiem sprawnie, z dobrym ciężarem w słowie. Czasem jednak coś po prostu tutaj nie grało. Na przykład, postacie zaskakująco często mówią same do sobie. I o ile to np. ma sens w przypadku przebywającej samotnie na pustyni Zirry, o tyle już niekoniecznie działa, kiedy ktoś samodzielnie wyważa drzwi płonącego budynku i komentuje do siebie taką sytuację. Czasem też ekspozycji wydaje się zbyt dużo, bywa że w dialogach brakuje odrobiny CZEGOŚ, abym faktycznie mogła poczuć chemię między bohaterami. Nie wszystkie wątki są też na równi interesujące, a czasem historii brakuje odpowiedniego tempa.
Niemniej, „Pieśń pustyni” czyta się bez większego bólu. Widać, że autor ma wiedzę, którą na kartach powieści wykorzystuje. Styl powieści, jak i sam świat nie są zbytnio udziwnione, pozwalając odnaleźć się w typowych dla gatunku motywach, ale z drugiej strony nie są aż tak wtórne, aby to przeszkadzało w lekturze.
Podoba mi się też główna relacja pomiędzy Zirrą a Karamisem. Bardzo często w popularnych książkach fantasy w sytuacji, kiedy samotna kobieta spotyka samotnego mężczyznę od razu autor zaczyna pisać romans. Tutaj jest wprawdzie lekko zasygnalizowany, ale powieść wcale się na nim nie skupia. Protagoniści mają po prostu ważniejsze sprawy na głowie, niż rozmyślanie o miłostkach i w ich sytuacji to jest po prostu całkiem realistyczne. Acz ponownie, w dialogach tych postaci brakuje mi jednak odrobiny chemii i jakiegoś takiego… życia.
„Pieśń pustyni” kojarzy mi się trochę z „Opowieściami Piasków” Krzysztofa Piskorskiego, zarówno pod względem tematyki (i tu, i tu mamy w końcu pustynię),i jakości. Bo obydwie te historie są całkiem solidne, ale po prostu widać, że czegoś w nich tu jeszcze brakuje.

Wywodząca się z niewielkiej, pustynnej osady Zirra zbiera cenny surowiec, białopył. Po powrocie jednej z wypraw odkrywa, że jej siostra została porwana. Kobieta wyrusza więc na jej poszukiwanie, a na jej drodze staje były kapitan poszukiwany listem gończym.

Niełatwo jest mi trafić na tradycyjne high fantasy, które byłoby przynajmniej zjadliwe. „Pieśń pustyni” Grzegorza...

Jedna z lepszych książek fantasy jaką ostatnio czytałem. Dobrze zarysowane postacie i interesująca historia.

Jedna z lepszych książek fantasy jaką ostatnio czytałem. Dobrze zarysowane postacie i interesująca historia.

Ciągnie się, dużo wątków - miałam problem spory na początku żeby połapać się kto jest kim. Retrospekcje i wcielanie się w inne postaci też nie było zbyt wyraźnie zaakcentowane.

Ciągnie się, dużo wątków - miałam problem spory na początku żeby połapać się kto jest kim. Retrospekcje i wcielanie się w inne postaci też nie było zbyt wyraźnie zaakcentowane.

Książka mi sie jednocześnie podoba i niepodoba xD
Bardzo podoba mi się koncepcja świata i kreacja Białookiej.
Gubiłam się w wydarzeniach przez ogromną liczbę bohaterów wprowadzanych nagle, których nie potrafiłam identyfikować po cechach szczególnych (albo nie były wymienione, albo ich nie przyswoiłam).
Niesamowity język, barwny, przepiękne porównania, które jednocześnie bardzo pasowały do brutalnej fabuły. Gdyby wyjąć metaforyczne zdania, to można by uznać, że pochodzą z literatury pięknej. Zaskakiwało mnie, że może to tak współgrać z gladiatorami i krwawymi walkami.
Całość logiczna, decyzje spójne na tyle na ile zrozumiałam fabułę.
Chciałabym kupić tę książkę by docenić ogrom pracy autora, a jednocześnie móc do niej wrócić za kilka lat i na spokojnie w papierze zanurzyć się w ten świat ponownie. Czekam na drugi tom!

Książka mi sie jednocześnie podoba i niepodoba xD
Bardzo podoba mi się koncepcja świata i kreacja Białookiej.
Gubiłam się w wydarzeniach przez ogromną liczbę bohaterów wprowadzanych nagle, których nie potrafiłam identyfikować po cechach szczególnych (albo nie były wymienione, albo ich nie przyswoiłam).
Niesamowity język, barwny, przepiękne porównania, które jednocześnie...

Spodobał mi się wykreowany przez autora świat, choć przyznaję, że pewne elementy mogły mi umknąć. Pustynia okazała się świetną lokalizacją do umiejscowienia historii. Prawie czuć było pustynny wiatr i niebezpieczeństwo wynikające z przebywania na niej. Tak jak bohaterowie ma swoje różne oblicza - ci którzy ją znają i potrafią się na niej poruszać przetrwają, a innych czeka przykra śmierć; ma także tajemnice, które na kartach powieści zostają powoli odkrywane. A skoro mowa o postaciach to rzadko mi się zdarza abym tak szybko obdarzyła sympatią bohaterów. Zazwyczaj jestem wybredna wobec kobiecych postaci w książkach, a jednak Zirrę polubiłam od razu. Nie jest idealna, jak czegoś chce to nie odpuści, prze do przodu pomimo kłód rzucanych pod nogi. Myślę, że Karamis dołączy do grona moich ulubieńców. Choć perspektywy Staurosa i Astris mniej mnie przyciągały to i tak doceniam kreację tych bohaterów i jestem ogromnie ciekawa ich rozwoju w kolejnym tomie, który ma się pojawić jeszcze w tym roku :)

Muszę jednak przyznać, że Pieśń pustyni ostatecznie trafiła w moje ręce w złym momencie. Nie miałam czasu aby w pełni skupić się na fabule, prawdziwie zaangażować się w losy bohaterów. Lektura książki zajęła mi miesiąc, ale zaznaczam, że w żaden sposób nie jest to wina historii! Myślę że gdybym sięgnęła po nią pół roku wcześniej to pochłonęłabym ją w kilka dni, a Pieśń pustyni tak jak u innych trafiłaby do ulubieńców. Zamiast tego doceniam ją, uważam że to kawał naprawdę dobrej fantastyki i czekam na więcej licząc, że przy premierze drugiego tomu będę miała kilka wolnych wieczorów aby podążać wraz z bohaterami wyznaczoną im drogą

Spodobał mi się wykreowany przez autora świat, choć przyznaję, że pewne elementy mogły mi umknąć. Pustynia okazała się świetną lokalizacją do umiejscowienia historii. Prawie czuć było pustynny wiatr i niebezpieczeństwo wynikające z przebywania na niej. Tak jak bohaterowie ma swoje różne oblicza - ci którzy ją znają i potrafią się na niej poruszać przetrwają, a innych czeka...

To całkiem dobra książka. Dla mnie trochę rozwlekła, bywały chwile, gdy lekko ziewałam. Zirra nie zdołała całkowicie skraść mojego serca, ale wiele nie brakowało. Całkiem niczego sobie relacja między nią a Karamisem. Wątek Staurosa był tym, który dla mnie był prawie zbędny.

To całkiem dobra książka. Dla mnie trochę rozwlekła, bywały chwile, gdy lekko ziewałam. Zirra nie zdołała całkowicie skraść mojego serca, ale wiele nie brakowało. Całkiem niczego sobie relacja między nią a Karamisem. Wątek Staurosa był tym, który dla mnie był prawie zbędny.

Pieśń pustyni to pierwszy tom cyklu Ostrze Erkal, powieść mocno rozbudowana, wielowątkowa ale powoli wszystko łączy się w całość za sprawą głównej bohaterki Zirry.
Piasek pustyni z białopyłem, arena walk gladiatorów, kult Wszechśmierci a wszystko to połączone pradawnymi tajemnicami, intrygami, brutalną walką o dominację i władzę.
Polecam czekając na kolejny tom.

Pieśń pustyni to pierwszy tom cyklu Ostrze Erkal, powieść mocno rozbudowana, wielowątkowa ale powoli wszystko łączy się w całość za sprawą głównej bohaterki Zirry.
Piasek pustyni z białopyłem, arena walk gladiatorów, kult Wszechśmierci a wszystko to połączone pradawnymi tajemnicami, intrygami, brutalną walką o dominację i władzę.
Polecam czekając na kolejny tom.

Zirra wychowała się na pustyni i nienawidzi Dominium, nienawidzi zbierania drogocennej rudy, ale jest coś, a raczej ktoś kogo kocha – swoją siostrę. Więc oczywiste, że gdy ta zostaje porwana, Zirra rusza na ratunek.

Co takiego planuje zrobić z dziewczyną klut Wszhechśmierci? I czy wątpliwe przymierze z Karamisem będzie dobrym rozwiązaniem?

Oboje tej dwójki, jest także porucznik Staurosa oraz Astris, młoda dyplomatka zza morza, która ma wykraść księga sekretów kultu

Różni bohaterów z różnymi przygodami, które składają się w całość. Przeszłość budzi się do życia, a mroczne sekrety wychodzą na jaw. Czy da się jeszcze je zatrzymać?

Fascynująca i niecodzienna historia. Kto by pomyślał jak wiele sekretów i niebezpieczeństw może kryć piasek. Wydaje się taki niepozorny, a jednak ta pustynia może o wiele więcej. Różnorodni bohaterowie i zaskakujące wątki dodają tylko ciekawości w trakcie czytania.

Zirra wychowała się na pustyni i nienawidzi Dominium, nienawidzi zbierania drogocennej rudy, ale jest coś, a raczej ktoś kogo kocha – swoją siostrę. Więc oczywiste, że gdy ta zostaje porwana, Zirra rusza na ratunek.

Co takiego planuje zrobić z dziewczyną klut Wszhechśmierci? I czy wątpliwe przymierze z Karamisem będzie dobrym rozwiązaniem?

Oboje tej dwójki, jest także...

• Pieśń pustyni to fantasy prawie doskonałe. Genialna, wielowątkowa fabuła, postacie budzące ogrom emocji i bardzo mocno rozbudowany świat. To jak autor zgrabnie tkał całą historię i powoli łączył poszczególne wątki było naprawdę super. Bardzo żałuję, że nie czytałem tylko słuchałem tej powieści, bo myślę, że w "papierze" moje uwielbienie byłoby większe. To nie tak, że audio ma jakieś wady, bo jest przygotowane naprawdę profesjonalnie i solidnie, ale dla mnie zawsze na pierwszym miejscu jest "papier".

• Rewelacyjne jest również to jak autor wykreował postacie. Niemal wszystkie czarują swoją barwnością i charakterem. Oczywiście, moją ulubioną postacią z miejsca stala się białooka, która jest książkowym przykładem dobrze wykreowanego bohatera fantasy. To, jak jej emocje i motywy zostały mocno podkreślone było świetne, jednak to jej powolna przemiana spowodowana zrzuceniem swoich "kajdan" i relacją z Karamisem była kwintesencją tego jak ta postać jest dobrze wykreowana.

• Bardzo rozbudowany świat przekazany w bardzo przystępny sposób jest kolejnym mocnym punktem tej historii. Autor bardzo dobrze balansował wiedzę o świecie z akcją. Bardzo podobało mi się to poznawanie oczami Zirry z jej zachwytem, niechęcią czy nienawiścią. Ogrom tego świata dla pustynnej był oszałamiający i to się czuło.

• Jedyny, całkowicie subiektywny minus tej powieści to zbyt wiele perspektyw. Niektóre z nich były dla mnie po prostu nudne. Niecierpliwie wyczekiwałem końca z nadzieją, że następny rozdział będzie już oczami Zirry. Dla mnie to jedna z tych powieści i tych postaci, gdzie jedna/dwie perspektywy byłyby w sam raz. Rozumiem zamysł i chęć przedstawienia różnych perspektyw, bo to bardziej oddaje świat, jednak wadą tego jest to, że niektóre elementy fabuły stały się dosyć przewidywalne.

• Pieśń pustyni to fantasy prawie doskonałe. Genialna, wielowątkowa fabuła, postacie budzące ogrom emocji i bardzo mocno rozbudowany świat. To jak autor zgrabnie tkał całą historię i powoli łączył poszczególne wątki było naprawdę super. Bardzo żałuję, że nie czytałem tylko słuchałem tej powieści, bo myślę, że w "papierze" moje uwielbienie byłoby większe. To nie tak, że...

Powieść można przesłuchać w formie audiobooka w aplikacji @empikgo

Zirra to Pustynna, która zajmuje się zbieraniem białopyłu. Pewnego dnia gdy wraca do osady okazuje się, że Kult Wrzechśmierci porwał jej siostrę, a ona jest gotowa zrobić wszystko by ją odzyskać i wyrusza w pościg. Dołącza do niej mężczyzna poszukiwany listem gończym oraz pewna kobieta, która ma swój własny cel w tej podróżny.

Co z tego wyniknie ? Czy Zirra może komukolwiek zaufać ? Czy odzyska ukochaną siostrę ?
Jakie przygody czekają ją podczas pościgu?
Na te i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedź, sięgając po tę wspaniałą powieść !

Pieśń pustyni to spory grubasek, bo aż 700 stron jednak czyta się błyskawicznie.
Znajdziemy tutaj bardzo dobrze nakreślonych bohaterów, są wyraźni, każdy jest inny i oryginalny.
Świat wykreowany naprawdę świetnie! Bardzo dopracowany. Widać, że autor spędził dużo czasu na tworzeniu go.
Mamy wielowątkowość, a historię poznajemy z perspektywy kilku bohaterów, co daje nam lepszy wgląd w powieść.
Akcji mamy sporo i zaczyna się od pierwszych stron. W dodatku cały czas trzyma w napięciu. Powiem Wam szczerze, że jest to kawał naprawdę bardzo dobrej, wciągającej i oryginalnej powieści.

Czekam na dalszy ciąg.

Drogi autorze proszę, nie pozwól długo czekać !

Powieść można przesłuchać w formie audiobooka w aplikacji @empikgo

Zirra to Pustynna, która zajmuje się zbieraniem białopyłu. Pewnego dnia gdy wraca do osady okazuje się, że Kult Wrzechśmierci porwał jej siostrę, a ona jest gotowa zrobić wszystko by ją odzyskać i wyrusza w pościg. Dołącza do niej mężczyzna poszukiwany listem gończym oraz pewna kobieta, która ma swój własny...