Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania.

Mimo wyraźnych podobieństw do Ito, Dryfująca Klasa uderza w inne nuty. Nie mamy tutaj body-horrorowej uczty z powykręcanymi monstrami rodem z Uzumaki czy Tomie. Umezz szokuje w inny sposób np: brutalną przemocą wobec małoletnich.

Trzeci tom najbardziej obfituje w akcje ze wszystkich dotychczas wydanych. Czego tu nie ma? Epidemia dżumy, mumie i robaki. Do tego całość kończy się mocnym cliffhangerem, który zmusza do rychłego sięgnięcia po tom nr. 4.

7.5/10

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im...

Strach przed zarazą jest silniejszy niż wszystko.

Strach przed zarazą jest silniejszy niż wszystko.