Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania.

Czwarty tom kontynuuje wątek epidemii dżumy zapoczątkowany w tomie 3. Jednak najmocniejszą stroną jest druga połowa mangi - tutaj Umezz zaczął uderzać w klimaty mrocznego horroru, jakiego nie powstydziłby się Junji Ito.

7.5/10

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Du...

Rozwiń

Zwiń

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania.

Mimo wyraźnych podobieństw do Ito, Dryfująca Klasa uderza w inne nuty. Nie mamy tutaj body-horrorowej uczty z powykręcanymi monstrami rodem z Uzumaki czy Tomie. Umezz szokuje w inny sposób np: brutalną przemocą wobec małoletnich.

Trzeci tom najbardziej obfituje w akcje ze wszystkich dotychczas wydanych. Czego tu nie ma? Epidemia dżumy, mumie i robaki. Do tego całość kończy się mocnym cliffhangerem, który zmusza do rychłego sięgnięcia po tom nr. 4.

7.5/10

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Du...

Rozwiń

Zwiń

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania.

Mimo wyraźnych podobieństw do Ito, Dryfująca Klasa uderza w inne nuty. Nie mamy tutaj body-horrorowej uczty z powykręcanymi monstrami rodem z Uzumaki czy Tomie. Umezz szokuje w inny sposób np: brutalną przemocą wobec małoletnich.

Drugi tom jest godnym kontynuatorem pierwszego. Nie wprowadza rewolucji, ale utrzymał poziom poprzednika.

7/10

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Du...

Rozwiń

Zwiń

Po mocno szokującym i dramatycznym finale Nawałnicy Mieczy przyszła pora na spokojniejszą i bardziej stonowaną Ucztę Dla Wron.

Akcja Uczty Dla Wron rozgrywa się zaraz po zakończeniu Krwi i Złota. Większość kluczowych graczy o tron została zmieciona z szachownicy, ale niedobitki wciąż koczują w lasach. Po zamordowaniu Tywina Lannistera rządy nad królestwem przejęła królowa regentka, a jej największy rywal o tron Stannis Baratheon jednoczy siły na północy.

Jak już wspomniałem we wstępie, Uczta Dla Wron jest znacznie spokojniejsza od swojego poprzednika. Spowodowane jest to przez fakt, że Martin wybił większość kluczowych postaci w poprzednim tomie i zaczyna wprowadzać nowe. Dużym plusem jest to, że poruszono wątki, które w poprzednich tomach zostały potraktowane po macoszemu np: Dorne, ale smuci, że nadal nie wiemy jak potoczyły się dalsze losy Theona - Martin ewidentnie wymaga od swoich czytelników sporo cierpliwości.

Uczta Dla Wron nie wywołuje tak potężnych wstrząsów jak Nawałnica Mieczy, ale nie jest pozbawiona zwrotów akcji i znakomitych dialogów. Zwieńczenie pewnego wątku miażdzy niemniej niż śmierć Robba Starka w Nawałnicy Mieczy. Dla niektórych wadą może być fakt, że połowa postaci została pominięta, ale dzięki temu Martinowi udało się lepiej rozwinąć pozostałe postacie, które wcześniej znajdowały się zaledwie na peryferiach sagi, a obecnie grają pierwsze skrzypce.

Uczta Dla Wron trzyma poziom Pieśni Lodu i Ognia.

9/10

Po mocno szokującym i dramatycznym finale Nawałnicy Mieczy przyszła pora na spokojniejszą i bardziej stonowaną Ucztę Dla Wron.

Akcja Uczty Dla Wron rozgrywa się zaraz po zakończeniu Krwi i Złota. Większość kluczowych graczy o tron została zmieciona z szachownicy, ale niedobitki wciąż kocz...

Rozwiń

Zwiń