Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po częściowym nadrobieniu zaległości co do znajomości treści książek tzw. bestsellerowych, zaczynam podejrzewać, że znalazłam wspólny mianownik gwarantujący ich komercyjny sukces. „Zostań, jeśli kochasz” to kolejny tytuł, który jest zlepkiem obrazów, tym samym stanowi gotowy materiał pod ekranizację – która już zresztą powstała. Dla wielu stanowi to zaletę – bo przemawia do wyobraźni, bo odbiór jest łatwiejszy, bo to taka oszczędność czasu. A we mnie zabija ciekawość – bo co to za przyjemność, kiedy mam wszystko podane na tacy i autor ograbia mnie z własnych przemyśleń, nie pozostawiając miejsca na jakąkolwiek interpretację czy refleksje? Przez taki sposób konstruowania powieści i przemieszanie akcentów, nie miałam cienia szansy by się zaangażować emocjonalnie, a narracja uboga w opisy oraz sprowadzająca dylemat bohaterki do kilku retrospekcji, nie ułatwiła tego zadania. Książka nie broni się warsztatowo - język jest zbyt prosty, nie oddaje złożoności sytuacji, nie wpływa na spotęgowanie emocji i nie polepsza odbioru bohaterów. Bohaterów, którzy są papierowi i bez wyrazu – psychologicznie książka leży i kwiczy, a szkoda.

Chyba fakt, że po przeczytaniu pierwowzoru i obejrzeniu ekranizacji najbardziej podobała mi się piosenka przewodnia do filmu w wykonaniu Toma Odella, to słaba rekomendacja.

Po częściowym nadrobieniu zaległości co do znajomości treści książek tzw. bestsellerowych, zaczynam podejrzewać, że znalazłam wspólny mianownik gwarantujący ich komercyjny sukces. „Zostań, jeśli kochasz” to kolejny tytuł, który jest zlepkiem obrazów, tym samym stanowi gotowy materiał pod ekranizację – która już zresztą powstała. Dla wielu stanowi to zaletę – bo przemawia do...

Ostatnie osiągnięcia „Słowika” mogą przemawiać do wyobraźni mola książkowego. Wysokie miejsca na listach sprzedaży, obecność w zestawieniach mających wyłonić najlepsze książki roku, zadawalająca średnia ocen na portalach czytelniczych i co za tym idzie, entuzjastyczne opinie czytelników. Wydawałoby się, że nie ma i nie może być w tym wszystkim przypadku.

Już od pierwszych kart powieści da się zauważyć, że autorka postawiła sobie określoną tezę na temat znaczenia roli kobiet w czasie zawieruchy wojennej i wokół niej obudowała całą historię. Szkoda tylko, że ta jest prowadzona w sposób, który bardziej przystaje do obrazu filmowego aniżeli lektury, a wojna została potraktowana przez Hannah w sposób bardzo instrumentalny. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że ten motyw stanowi asumpt do igrania z emocjami czytelnika, bo siła możliwości tkwiących z takiego osadzenia akcji w czasie, nie została zupełnie wykorzystana. Realia historyczne zostały okrojone do tego stopnia, że zostały odarte z autentyzmu, a w czytelniku budzą się podejrzenia co do tego, iż przygotowanie merytoryczne zostało zastąpione przez wyobrażenia autorki na temat rzeczywistości wojennej. Warsztatowo „Słowikowi” bliżej do niewymagającego czytadła aniżeli książki aspirującej do miana lektury traktującej o poważnych problemach. Język szkolny, przesycony sformułowaniami żywcem wyjętymi z ckliwych powiastek, zaś bohaterowie są mocno szablonowi i przez to nijacy. Za sprawą nagromadzenia antagonistycznych konstrukcji, ocena wydarzeń i pobudek bohaterów zostaje czytelnikowi z góry narzucona, bowiem autorka nie zostawiła mu miejsca na swobodną interpretację, czy nawet domysły.

Zamerykanizowana fantazja na temat wojny, pozbawiona jej kolorytu i odarta z dylematów moralnych.

Ostatnie osiągnięcia „Słowika” mogą przemawiać do wyobraźni mola książkowego. Wysokie miejsca na listach sprzedaży, obecność w zestawieniach mających wyłonić najlepsze książki roku, zadawalająca średnia ocen na portalach czytelniczych i co za tym idzie, entuzjastyczne opinie czytelników. Wydawałoby się, że nie ma i nie może być w tym wszystkim przypadku.

Już od...

Jeżeli miałabym jednym słowem opisać swoje uczucia po przeczytaniu tego tytułu, najwłaściwszym określeniem byłoby „ambiwalentne”. Co prawda obyło się bez zachwytów, ale jestem daleka od klasyfikowana powyższej pozycji jako niewypału.

Nie mogę powiedzieć by książka była równa – początek jawi się obiecująco i budzi nadzieje na interesująca lekturę z racji problematyki, jakiej dotyka. Niestety, w miarę rozwoju akcji, entuzjazm ulega osłabieniu, przede wszystkim przez zbyt liniowe prowadzenie fabuły. Z biegiem czasu ta ostatnia staje się aż nazbyt czytelna i oczywista, do tego stopnia, że czytelnik jest w stanie przewidzieć nie tylko kolejne ruchy bohaterów, ale i całe rozwiązanie tajemnicy, jaka się kryje za stanem głównej bohaterki. To, co mi jeszcze przeszkadzało, to potraktowanie po macoszemu postaci drugoplanowych – jakaś pogłębiona analiza charakterologiczna i psychologiczna występuje jedynie w przypadku narratorki, cała reszta pozostaje anonimowa do tego stopnia, że niemal zlewa się z tłem. I końcówka powieści nie zmienia mego punktu widzenia. Zarzuty można też czynić co do sensowności poszczególnych posunięć bohaterów i aspektu realizmu na płaszczyźnie relacji interpersonalnych, bowiem można znaleźć uproszczenia, które da się wytłumaczyć jedynie tym, że zostały wprowadzone na potrzeby fabuły.

Mimo tych kilku uwag, książkę czytało mi się płynnie. Podobało mi się oddanie emocji, jakie targały główną bohaterką; sam proces dochodzenia przez nią do prawdy również zgłębiałam uważnie, choć udało mi się przewidzieć rozwiązanie. Nie uważam, że zapoznanie się z tym tytułem było stratą czasu, ale tym, co dopiero mają w planach lekturę tej pozycji, radzę nie rozciągać tego procesu w czasie – bowiem ze względu na jej specyfikę, czytanie etapowe może być nużące

Jeżeli miałabym jednym słowem opisać swoje uczucia po przeczytaniu tego tytułu, najwłaściwszym określeniem byłoby „ambiwalentne”. Co prawda obyło się bez zachwytów, ale jestem daleka od klasyfikowana powyższej pozycji jako niewypału.

Nie mogę powiedzieć by książka była równa – początek jawi się obiecująco i budzi nadzieje na interesująca lekturę z racji problematyki,...