Ostatni tom powieści - najsłabszy w mojej opinii. Za duzo tu niezrozumiałych dla mnie zachowań. Główna bohaterka nagle staje się szmacianą bezwolna lalką, która nie potrafi powiedzieć co myśli i czego potrzebuje, zachwuje się kompletnie dziwnie i nie logicznie itd. Bardzo mnie to denerwowało...
Poza tym jeszcze jedna uwaga - już kiedyś pisałam że bardzo nie w porządku wobec czytelników jest tworzenie takich serii ( trylogii na przykład) w których każdy tom ma max 250-270 stron, czyta sie to w 4-5 h i urywa się dosłownie w "pół zdania".
Tak jakby autor stworzył powieść od razu w całości, a potem posiekał na dwie albo na trzy części. I czytelnik musi kupic trzy ksiazki zamiast jednej... Efekt jest taki że przez tzw. weekend majowy przeczytałam trzy ksiązki. Brzmi dumnie, ale to po prosu naciąganie. Przeciętna ksiazka jednak ma te 350-400 stron.

Ostatni tom powieści - najsłabszy w mojej opinii. Za duzo tu niezrozumiałych dla mnie zachowań. Główna bohaterka nagle staje się szmacianą bezwolna lalką, która nie potrafi powiedzieć co myśli i czego potrzebuje, zachwuje się kompletnie dziwnie i nie logicznie itd. Bardzo mnie to denerwowało...
Poza tym jeszcze jedna uwaga - już kiedyś pisałam że bardzo nie w porządku...

Tego, jak trudne bywały czasy powojenne nie uczą w szkołach. Na lekcjach wspomina się jedynie o nowym podziale ziem polskich, do których zostały przyłączone dawne tereny, wcześniej należące do III Rzeszy. Jestem więc ogromnie wdzięczna autorom, którzy decydują się pokazać swoim czytelnikom, jak ciężkie bywało życie dla mieszkańców tych ziem, dla których stanowiły one ich małą ojczyznę. Większość z nich bowiem nie czuła przynależności ani do Niemiec, ani do Polski, czuli się oni Mazurami, Warmiakami, czy Ślązakami. Za mną trzeci już tom serii „Między jeziorami”. Serii niezwykłej, w które Pani Magdalena Wala nie boi się poruszać tematów bolesnych, o których milczano przez lata.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Prus Wschodnich, oprócz masowych gwałtów, morderstw i rabunków rozpoczyna się przewożenie Niemców i Mazurów na tereny dawnej Rzeszy. Udręczona ciężką pracą w obozie i dręczona własnymi ciężkimi przeżyciami Amalia, trafia do jednego z bydlęcych wagonów i zostaje w ostatniej chwili uratowana przez Piotra. Ten narażając swoje życie kłamie, iż jest ona Polką i jego żoną. Kobieta jest szczęśliwa, że widzi ponownie ukochanego, jednakże tęskni za pozostawioną w Niemczech córką i siostrą. Tymczasem komuniści dążą do weryfikacji autochtonów i zmuszają Mazurów do przyjęcia obywatelstwa polskiego, jeżeli chcą oni zostać na swoich ziemiach. Amalia staje przed niezwykle trudnym wyborem. Czy zostać z ukochanym i spróbować u jego boku odzyskać siły psychiczne i fizyczne, czy wyruszyć na poszukiwania swojej rodziny i przekreślić szansę na miłość. Czy znajdzie swoje dziecko? I czy miłość jej i Piotra przetrwa te bolesne chwile?
Pani Magdalena niezwykle obiektywnie przedstawia sytuację panującą w Prusach po zakończeniu wojny. Wywózki mieszkańców, przybywanie nowych przesiedleńców, prześladowania narodościowe i religijne i wyzysk udręczonych ludzi jest bowiem na porządku dziennym. Autorka nie boi się prawdy, pokazującej, że dobro i zło nie jest wynikiem urodzenia i przynależności narodowej, ale pochodzi od człowieka, jego przekonań i wychowania. „Nowy świt” to książka niezwykle wzruszająca, wywołująca wiele emocji, momentami przerażająca ogromem okrucieństwa, którego nie zakończył koniec wojny, ale potrzeba poprzez prawdę, która przebija z każdej jej strony. Jeżeli jeszcze nie znacie całej serii, to koniecznie musicie przeczytać.

Tego, jak trudne bywały czasy powojenne nie uczą w szkołach. Na lekcjach wspomina się jedynie o nowym podziale ziem polskich, do których zostały przyłączone dawne tereny, wcześniej należące do III Rzeszy. Jestem więc ogromnie wdzięczna autorom, którzy decydują się pokazać swoim czytelnikom, jak ciężkie bywało życie dla mieszkańców tych ziem, dla których stanowiły one ich...

Rewelacyjna. Ostatnia z serii, można powiedzieć, że nie taka mocna i ciężka, jak jej poprzedniczka.

Cała seria to doskonała lekcja historii Polski (Warmii i Mazur) po 45 roku. Zawierucha wojenna minęła, ale czy w Polsce było dobrze i spokojnie żyć? Człowiek wciąż się bał sąsiada i musiał uważać na to, co mówił. W służbach często pracowały szuje, wykorzystując swoje stanowisko. Sowieci to nie czerwona zaraza, tylko nasi "wyzwoliciele". Smutna, straszna rzeczywistość. Prawdziwi patrioci, AKowcy, walczący z nową władzą, zostali uznani za zdrajców Ojczyzny - wywożeni lub po cichu likwidowani. Rozdzierający obraz odradzającej się Polski. Nie chciałabym w takiej Polsce żyć. Polacy przedstawieni jako małostkowi ludzie, nienawistni i bardzo uprzedzeni.

A co się stało z naszą bohaterką Amalią i jej ukochanym Piotrem? Dziewczyna została przez Piotra uratowana z bydlęcego wagonu, który wiózł Niemców i Mazurów na Zachód. Piotr skłamał, że są małżeństwem. Nie było to trudne - wielu ludzi w wojennej zawierusze straciło swoje dokumenty. Rozpoczynają wspólne życie, Amalia udaje Amelię Marszewską. Niestety, dwie rzeczy nie dają jej spokoju: wielki niepokój o siostrę Fridę, która została w Schonwalde (przemianowane przez Polaków na Piękniewo). Amalia wraca na Mazury w poszukiwaniu siostry. Na szczęście siostra jest cała i zdrowa. Piotr próbuje zalegalizować ich związek i namówić do dziewczynę do weryfikacji - podania się za Polkę. Amalia jest rozdarta. Wciąż myśli o odzyskaniu córeczki przebywającej z teściami w Niemczech. Czy tęsknota sprawi, że Amelia podejmie batalię o córkę? Czy przywiezie ją na Mazury? Czy stworzą szczęśliwą rodzinę z Piotrem? Nie wszystko jest takie proste i oczywiste.... Polecam z całego serca. Prawdziwa lekcja historii!

Rewelacyjna. Ostatnia z serii, można powiedzieć, że nie taka mocna i ciężka, jak jej poprzedniczka.

Cała seria to doskonała lekcja historii Polski (Warmii i Mazur) po 45 roku. Zawierucha wojenna minęła, ale czy w Polsce było dobrze i spokojnie żyć? Człowiek wciąż się bał sąsiada i musiał uważać na to, co mówił. W służbach często pracowały szuje, wykorzystując swoje...

Zakończenie poruszającej trylogii o losie Mazurów w czasie i po II wojnie światowej. Seria ta ukazuje, że w czasach wojennych trudno o jasny podział na ofiary i katów, zwłaszcza jeśli chodzi o ludność cywilną, która po prostu stara się żyć, dostosowując się do zastanych warunków. Ostatnia część serii "Między jeziorami" jest najlżejsza, mniej tu traumatycznych przeżyć i dylematów moralnych niż w poprzednich tomach. Może dobrze, bo ta powieść daje nadzieję. Serdecznie polecam.

Zakończenie poruszającej trylogii o losie Mazurów w czasie i po II wojnie światowej. Seria ta ukazuje, że w czasach wojennych trudno o jasny podział na ofiary i katów, zwłaszcza jeśli chodzi o ludność cywilną, która po prostu stara się żyć, dostosowując się do zastanych warunków. Ostatnia część serii "Między jeziorami" jest najlżejsza, mniej tu traumatycznych przeżyć i...

Bardzo dobra powieść o nieznanej historii Mazurów w czasie i po II wojnie światowej. Warto przeczytać by zobaczyć, że ofiary były po obu stronach.

Bardzo dobra powieść o nieznanej historii Mazurów w czasie i po II wojnie światowej. Warto przeczytać by zobaczyć, że ofiary były po obu stronach.

Wojna światowa się kończy ale nie kończą się tragedie ludzkie. W ciekawy sposób pokazane rozterki mieszkańców Mazur- zostać czy opuścić rodzinne strony? Polecam

Wojna światowa się kończy ale nie kończą się tragedie ludzkie. W ciekawy sposób pokazane rozterki mieszkańców Mazur- zostać czy opuścić rodzinne strony? Polecam

Warto się nie poddawać...

Warto się nie poddawać...

"Polacy dostali Mazury, a Niemcy Mazurów..." znaczące słowa z powieści dotykającej słabo znanej historii. Interesująco poprowadzone wątki, zamknięcie cyklu warte przeczytania. Mniej wstrząsające niż poprzednia część, daje nadzieję.

"Polacy dostali Mazury, a Niemcy Mazurów..." znaczące słowa z powieści dotykającej słabo znanej historii. Interesująco poprowadzone wątki, zamknięcie cyklu warte przeczytania. Mniej wstrząsające niż poprzednia część, daje nadzieję.

Szkoda, że boska sprawiedliwość nie spotkała teścia głównej bohaterki...

Szkoda, że boska sprawiedliwość nie spotkała teścia głównej bohaterki...

Akcja książki rozgrywa się chwilę po II wojnie światowej. Poznajemy dalsze losy Amalii, córki mazurskich gospodarzy, która została żoną Niemca, jednak swoje serce oddała Polakowi.

Kobiecie udaje się opuścić wagon, którym przewożono Mazurów i Niemców na zachód. Od tego momentu chcąc przebywać z ukochanym w Polsce, musi podawać się za jego żonę. Był on niegdyś robotnikiem przymusowym u jej rodziny. Praktycznie od początku znajomości musieli z Piotrem ukrywać łączące ich uczucie.

Amalia nadal nie wie czy jej mąż przeżył wojnę, co dzieje się z jej córką, która wyjechała ze swoimi dziadkami do Niemiec, ani co z jej siostrą, która została w Schönwalde. Amalia jest rozdarta między uczuciem do Piotra, a miłością do rodziny. Towarzyszy jej ciągła niepewność o losy swoich bliskich. Nie wie czy zostać jeszcze z Piotrem w Polsce, czy rzucić wszystko i oddać się poszukiwaniom córki i siostry. Ukochany namawia ją, by zadeklarowała swoją polską narodowość. Jednak kobieta ma obawy, czy wtedy odzyska córkę. Nie jest jej łatwo żyć w powojennym świecie, bo oprócz trudności, które dotknęły każdego, musi jeszcze zadecydować o swojej przynależności narodowej. Sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana, gdyż jako Mazurka przez Polaków jest traktowana jak Niemka, a przez Niemców jak Polka.

Ta część podobała mi się najmniej ze wszystkich. Plus za dobre zakończenie. Jednak niewiele się tu działo. Cały czas mamy te same rozterki głównej bohaterki, kilka wątków z innymi osobami, które poznaliśmy we wcześniejszych tomach. Niemniej jednak całość serii oceniam pozytywnie. I jeśli lubicie książki wojenne, to te też Wam polecam.

Akcja książki rozgrywa się chwilę po II wojnie światowej. Poznajemy dalsze losy Amalii, córki mazurskich gospodarzy, która została żoną Niemca, jednak swoje serce oddała Polakowi.

Kobiecie udaje się opuścić wagon, którym przewożono Mazurów i Niemców na zachód. Od tego momentu chcąc przebywać z ukochanym w Polsce, musi podawać się za jego żonę. Był on niegdyś robotnikiem...