Iron Flame

Takie same odczucia jak przy pierwsze, ale chyba ta część jest lepsza. Bardziej zaskakująca, więcej niespodziewanych zwrotów akcji i mimo grubości czyta się ją szybko.

Takie same odczucia jak przy pierwsze, ale chyba ta część jest lepsza. Bardziej zaskakująca, więcej niespodziewanych zwrotów akcji i mimo grubości czyta się ją szybko.

Pokochałam "Fourth Wing" i ich świat. Mimo, że bardziej podobał mi się pierwszy tom, drugi również mocno zaskakuje i jest naprawdę wspaniały! Bardzo przywiązałam się do bohaterów i cudownie bawiłam się czytając tą książkę. Niesamowite emocje, bardzo dużo akcji i cudownie wpleciony romans!

Pokochałam "Fourth Wing" i ich świat. Mimo, że bardziej podobał mi się pierwszy tom, drugi również mocno zaskakuje i jest naprawdę wspaniały! Bardzo przywiązałam się do bohaterów i cudownie bawiłam się czytając tą książkę. Niesamowite emocje, bardzo dużo akcji i cudownie wpleciony romans!

Po drugiej części czuję niesmak. Autorka ma zdecydowanie lekkie pióro, bogatą wyobraźnię, lecz ta opowieść mnie nie porwała.

Po drugiej części czuję niesmak. Autorka ma zdecydowanie lekkie pióro, bogatą wyobraźnię, lecz ta opowieść mnie nie porwała.

Ciężko mi odpowiednio wyrazić jak niemiłosiernie mi się ta książka dłużyła. Przez rozwleczone tempo akcji nie byłam w stanie się w nią zaangażować. Nie ma jednak tragedii, bo fabuła wciąż była w stanie mnie przy tej historii przytrzymać, choć wyraźnie widać pewne schematy stosowane przez autorkę.

Ciężko mi odpowiednio wyrazić jak niemiłosiernie mi się ta książka dłużyła. Przez rozwleczone tempo akcji nie byłam w stanie się w nią zaangażować. Nie ma jednak tragedii, bo fabuła wciąż była w stanie mnie przy tej historii przytrzymać, choć wyraźnie widać pewne schematy stosowane przez autorkę.

Bardzo czekalam na druga czesc, bardzo sie niecierpliwilam, no i w koncu zaczelam czytac i .....nic.
Ksiazka mnie zmeczyla, znudzila i poczulam sie bardzo rozczarowana.
Jedyne co mnie zaskoczylo , to zakonczenie, bylo po prostu zaskakujace.

Bardzo czekalam na druga czesc, bardzo sie niecierpliwilam, no i w koncu zaczelam czytac i .....nic.
Ksiazka mnie zmeczyla, znudzila i poczulam sie bardzo rozczarowana.
Jedyne co mnie zaskoczylo , to zakonczenie, bylo po prostu zaskakujace.

DNF 70/86

DNF 70/86

"Żelazny płomień" czyli druga część "Czwartego skrzydła". Bałam się, całkiem słusznie, że główna bohaterka zamiast skupić się na najważniejszym zacznie rozkminiać: czy kocha, czy nie, czy jest kochana, czy ją kochają, czy jest piękna wystarczająco, żeby ją kochać, czy to miłość czy tylko pożądanie czy jednak połączenie jednego z drugim? A może ktoś wpłynął na to, że jest tak, a może wcale tak nie jest, tylko ktoś wpływa na nią i dlatego tak jej się wydaje?
Ja za stara jestem na takie rzeczy. Ja lubię jasno i konkretnie bez zmuszania kogoś do domyślania się.
Na szczęście ta bardzo melodramatyczna cześć wreszcie się kończy i wracamy na właściwe tory, na których byliśmy w pierwszej części. Później jest akcja, jeszcze więcej akcji i cała masa akcji. Są emocje i wyidealizowany do granic Xaden Riorson, którego, muszę przyznać, uwielbiam i ja. Hardy, twardy, wojowniczy i stanowczy. Stanowczo przystojny, rycerski i jednocześnie oczywiście romantyczny. Czego chcieć więcej?
W tym tomie również Autorka zafundowała nam kilka świetnych twistów, które napędzają fabułę, i wyostrzają apetyt. Było ciut gorzej niż w pierwszej części, jednak nadal bardzo dobrze. Czekam na kolejną.

"Żelazny płomień" czyli druga część "Czwartego skrzydła". Bałam się, całkiem słusznie, że główna bohaterka zamiast skupić się na najważniejszym zacznie rozkminiać: czy kocha, czy nie, czy jest kochana, czy ją kochają, czy jest piękna wystarczająco, żeby ją kochać, czy to miłość czy tylko pożądanie czy jednak połączenie jednego z drugim? A może ktoś wpłynął na to, że jest...

Yarros, Maas i Armentrout na bank mają jakąś grupę na Whatsappie, gdzie radośnie dzielą się pomysłami na swoje książki. W efekcie wszystkie są pisane na jedną modłę. Co nie byłoby do końca złe, może takie wymogi kanonu? Największa szkoda jest w tym, że powielają wszystkie szkodliwe i irytujące czytelnika schematy jak Marysuizm, toksyczne związki czy zupełnie szalone i niepasujące do sytuacji zachowania bohaterów.

W tej konkretnej pozycji wszystkie zalety pierwszej części (szczegółowa konstrukcja szkoły, chemia bohaterów, niesztampowe zwroty akcji) niestety zostały przyćmione przez jej wady powyżej.

Yarros, Maas i Armentrout na bank mają jakąś grupę na Whatsappie, gdzie radośnie dzielą się pomysłami na swoje książki. W efekcie wszystkie są pisane na jedną modłę. Co nie byłoby do końca złe, może takie wymogi kanonu? Największa szkoda jest w tym, że powielają wszystkie szkodliwe i irytujące czytelnika schematy jak Marysuizm, toksyczne związki czy zupełnie szalone i...

Ech. Liczyłam na więcej. Pierwszy tom był dla mnie przyjemną niespodzianką, tutaj dostaliśmy niestety odgrzewanego kotleta. Zupełnie nie zaangażowałam się w tę historię, nie poczułam żadnej chemii między bohaterami, mimo że zwykle znajduję sobie na drugim planie jakąś postać, która przykuwa moją uwagę - tutaj obsadzie z tła poświęcono tak mało miejsca, że w pewnym momencie przestałam ich nawet odróżniać. Zadziwiające, biorąc pod uwagę to, jak gruba jest ta książka. Może przez to zrobiła się bardzo powtarzalna i, według mnie, dużo bardziej nudna niż tom pierwszy. Przydałoby się wyciąć sporo dłużyzn i przemyśleń pojawiających się po raz enty, a zamiast tego większy nacisk położyć na relacje między postaciami i rozbudowę świata przedstawionego.

Ech. Liczyłam na więcej. Pierwszy tom był dla mnie przyjemną niespodzianką, tutaj dostaliśmy niestety odgrzewanego kotleta. Zupełnie nie zaangażowałam się w tę historię, nie poczułam żadnej chemii między bohaterami, mimo że zwykle znajduję sobie na drugim planie jakąś postać, która przykuwa moją uwagę - tutaj obsadzie z tła poświęcono tak mało miejsca, że w pewnym momencie...

Oficjalnie uznaję dołączenie Violet do zacnego grona irytujących i bezmyślnych kobiecych postaci, niby superbohaterek, obrończyń ludzkości… Z jakiegoś powodu jest kreowana na najmądrzejszą i najsilniejszą, a do tego najlepszy smok i najfajniejszy facet w książce należą do niej. Miałam nadzieję, że w końcu ktoś ją wykończy. Cała reszta historii i pozostali bohaterowie świetnie poradziliby sobie bez niej. Czyli naprawdę bardzo mnie irytowała 😉

Oficjalnie uznaję dołączenie Violet do zacnego grona irytujących i bezmyślnych kobiecych postaci, niby superbohaterek, obrończyń ludzkości… Z jakiegoś powodu jest kreowana na najmądrzejszą i najsilniejszą, a do tego najlepszy smok i najfajniejszy facet w książce należą do niej. Miałam nadzieję, że w końcu ktoś ją wykończy. Cała reszta historii i pozostali bohaterowie...