Wtem denat

Drugi tom cyklu "Autokorekta", o perypetiach nietuzinkowych pracowników wydawnictwa JaMas. Branża wydawnicza i social media, autorzy i influenser - nieco w krzywym zwierciadle.
Warsztaty literacko-kryminalne w jakiejś leśnej głuszy i śledztwo w sprawie zaginięcia pewnego osobnika. Denat i dramat 😉 W sensie - dla pewnych bohaterów.
Bardzo zgrabnie ujęte zasady vanity press oraz opinia o tym, co się obecnie wydaje i najlepiej sprzedaje. Dużo ironii i sarkazmu.

Ta książka ma różne opinie, dla niektórych była słabsza niż pierwszy tom (nie wiem, każda ma jakby nieco inny "smak', tu jest bardziej plenerowo, przygodowo...) Może i przewidywalnie, ale nie analizowałam, po prostu się dobrze bawiłam, momentami wręcz prawie płacząc ze śmiechu.
Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu styl i poczucie humoru autorki.
Akurat potrzebowałam lekkiej rozrywki i nie mogłam się oderwać. Lektor - Bartosz Głogowski spisał się na medal. Jedynie nie mogłam słuchac przy dzieciach - ze względu na wulgaryzmy.

Drugi tom cyklu "Autokorekta", o perypetiach nietuzinkowych pracowników wydawnictwa JaMas. Branża wydawnicza i social media, autorzy i influenser - nieco w krzywym zwierciadle.
Warsztaty literacko-kryminalne w jakiejś leśnej głuszy i śledztwo w sprawie zaginięcia pewnego osobnika. Denat i dramat 😉 W sensie - dla pewnych bohaterów.
Bardzo zgrabnie ujęte zasady vanity press...

Sama nie wiem, środowisko wydawców, "soszjalów" książkowych, bookstagrammów i bolączek autorów itd. to jednak zbyt wąska perspektywa na osadzenie kryminału tak, aby zwykły czytelnik ( nieznający tych środowisk) mógł się w pełni cieszyć książką. Poza tym fabuła tu w zasadzie jest szczątkowa.
Za to lektor pan Bartosz był genialny!

Sama nie wiem, środowisko wydawców, "soszjalów" książkowych, bookstagrammów i bolączek autorów itd. to jednak zbyt wąska perspektywa na osadzenie kryminału tak, aby zwykły czytelnik ( nieznający tych środowisk) mógł się w pełni cieszyć książką. Poza tym fabuła tu w zasadzie jest szczątkowa.
Za to lektor pan Bartosz był genialny!

1. Jeszcze gorsze niż pierwsza część.
2. Bohaterowie nudni, intryga właściwie nieobecna.
3. Rozwiązanie zagadki kuriozalne.
4. Ta książka nie jest zabawna tylko żenująca - poziom żartów uwłacza inteligencji czytelnika...

1. Jeszcze gorsze niż pierwsza część.
2. Bohaterowie nudni, intryga właściwie nieobecna.
3. Rozwiązanie zagadki kuriozalne.
4. Ta książka nie jest zabawna tylko żenująca - poziom żartów uwłacza inteligencji czytelnika...

Wydawnictwo JaMas stoi na krawędzi. Jedynym ratunkiem wydaje się karkołomny pomysł zorganizowania warsztatów pisarskich w zapomnianym przez Boga, ludzi i zasięg telefoniczny poligonie. Stworzone tam arcydzieła kryminału mają dać upadającemu wydawnictwu fortunę, sławę albo chociaż wyciągnąć je z zapaści finansowej. Plan jest piękny, ale jak zwykle wykonanie pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza kiedy w tajemniczych okolicznościach znika jeden z uczestników.
Muszę szczerze powiedzieć, że ta część moim zdaniem jest słabsza od I tomu cyklu. Z ekipy wydawnictwa ostało się tylko dwóch panów. „Starszaki” reprezentowane są jedynie w postaci Michała Mogiły, na którego barkach spoczęło prowadzenie śledztwa, mimo stosunkowo niskiej szarży. A propos szarż to nagle, w rozdziale 23, starszy sierżant staje się starszym aspirantem i nie wiadomo, czy to awans, czy pomyłka. Ogólnie, mimo że nadal jest zabawnie to opowieść nieco straciła rozpęd i pojawiły się bluzgi, co jest chyba nowością w twórczości Marty Kisiel. Ciekawa jestem w którym kierunku rozwinie się ta historia w trzeciej części.

Wydawnictwo JaMas stoi na krawędzi. Jedynym ratunkiem wydaje się karkołomny pomysł zorganizowania warsztatów pisarskich w zapomnianym przez Boga, ludzi i zasięg telefoniczny poligonie. Stworzone tam arcydzieła kryminału mają dać upadającemu wydawnictwu fortunę, sławę albo chociaż wyciągnąć je z zapaści finansowej. Plan jest piękny, ale jak zwykle wykonanie pozostawia wiele...

Podupadające wydawnictwo JaMas po utracie Głaziny i wiszącej nad nim wizji utraty tekstów głównego autora, musi znaleźć sposób na uratowanie tonącego okrętu.

Tym sposobem miały być "warsztaty literackie z elementami twórczego survivalu". Grupa początkujących autorów zostaje zaproszona na szkolenie, prowadzone przez przedstawicieli policji, w osobach Mogiły i Pozgonnego. Pracownicy JaMas oferują im doskonałe warunki do stworzenia powieści kryminalnej. Dzieje się jednak coś niezwykłego: autorzy nie chcą pisać. W dodatku zatrudniony do promocji wydarzenia influencer znika w tajemniczych okolicznościach.

Po jego zaginięciu w sieci pojawiają się relacje reklamujące event, choć w tej dziczy trudno złapać zasięg.

Okazuje się, że celebryta jest znany z nieczystych zagrań i wiele osób mogło mieć do niego żal.

Książka jest trochę przegadana. Choć nie brak w niej zabawnych sytuacji, zagadka kryminalna nie jest zbyt wymagająca. Trup znajduje się dopiero pod koniec i bardzo szybko zostaje wytypowany sprawca. Pierwsza część jakoś bardziej mi się podobała. Być może był to urok nowości. Tu wracamy do bohaterów już znanych, choć pojawiają się też nowe osoby (potencjalni autorzy). Czekam na trzeci tom.

Podupadające wydawnictwo JaMas po utracie Głaziny i wiszącej nad nim wizji utraty tekstów głównego autora, musi znaleźć sposób na uratowanie tonącego okrętu.

Tym sposobem miały być "warsztaty literackie z elementami twórczego survivalu". Grupa początkujących autorów zostaje zaproszona na szkolenie, prowadzone przez przedstawicieli policji, w osobach Mogiły i Pozgonnego....

Zdecydowanie gorsze od tomu pierwszego. Żarty wymuszone i nieśmieszne.
Zawiodłem się, dotąd ta autorka była pewniakiem, że książka będzie dobra.

Zdecydowanie gorsze od tomu pierwszego. Żarty wymuszone i nieśmieszne.
Zawiodłem się, dotąd ta autorka była pewniakiem, że książka będzie dobra.

Ten tom był dużo lepszy niż "Bagle trup". Miło i lekko się czytało. Ale nie nastawiajcie się na super wątek kryminalny🙃 Duży plus za to, że cały czas coś się działo🙂

Ten tom był dużo lepszy niż "Bagle trup". Miło i lekko się czytało. Ale nie nastawiajcie się na super wątek kryminalny🙃 Duży plus za to, że cały czas coś się działo🙂

Tę książkę czyta się zbyt szybko! Jest zabawna, lekka i przyjemna. Dla mnie podobieństwo do twórczości Joanny Chmielewskiej to wielki plus.

Tę książkę czyta się zbyt szybko! Jest zabawna, lekka i przyjemna. Dla mnie podobieństwo do twórczości Joanny Chmielewskiej to wielki plus.

Wtem denat – to świetny tytuł dla kryminału.
Ależ ja się ubawiłam, co chwilę parskałam śmiechem, bo bohaterowie tej książki są cudownie naiwni i nieporadni, oprócz jednego. Tego, który prawie wyprowadził w pole śledczych, ale się mu nie udało…
Idealne czytadło na weekend (tak, wiem, skopiowałam opis z I tomu, bo odczucia mam identyczne).

Wtem denat – to świetny tytuł dla kryminału.
Ależ ja się ubawiłam, co chwilę parskałam śmiechem, bo bohaterowie tej książki są cudownie naiwni i nieporadni, oprócz jednego. Tego, który prawie wyprowadził w pole śledczych, ale się mu nie udało…
Idealne czytadło na weekend (tak, wiem, skopiowałam opis z I tomu, bo odczucia mam identyczne).

Druga część - (prawie) tak samo dobra jak pierwsza (oceniam na gwiazdkę mniej),super zabawna, świetne postacie i klimat.
Bardzo mnie ucieszyło, że tutaj głównymi bohaterami jest akurat dwójka tych, których najbardziej polubiłam z pierwszej części: sekretarka i Sztywny oraz - w roli drugoplanowej - Jucha. Choć trochę mnie rozczarowało, że Szumski okazał się jakimś tragiczno-romantycznym bohaterem, nieszczęśliwie podkochującym się w mimozie...
Wciągająca - ostatnie ponad 100 stron przeczytałam w jeden dzień, co mi się bardzo rzadko zdarza; ja nie umiem przeczytać powieści w jeden wieczór...
Intryga kryminalna nietypowa - denat jest dopiero na końcu, wcześniej - nieoficjalne poszukiwania zaginionego.

A co do tej gwiazdki mniej - jakby jednak odrobinkę słabszy dowcip, nie wiem, czy to już efekt przyzwyczajenia, czy co... Czytając pierwszą część kilka(naście?) razy śmiałam się w głos - tutaj ani razu. I takie przesadzone, skomplikowane porównania kojarzyły mi się z Rogozińskim...

Ale czekam niecierpliwie na kolejny tom!!

Druga część - (prawie) tak samo dobra jak pierwsza (oceniam na gwiazdkę mniej),super zabawna, świetne postacie i klimat.
Bardzo mnie ucieszyło, że tutaj głównymi bohaterami jest akurat dwójka tych, których najbardziej polubiłam z pierwszej części: sekretarka i Sztywny oraz - w roli drugoplanowej - Jucha. Choć trochę mnie rozczarowało, że Szumski okazał się jakimś...