Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Beata Liwarowska i Agnieszka Witymska przyjaźniły się przez całe życie. Przetrwały trudny czas wojny, wspierając się nawzajem. Gdy po śmierci Agnieszki Beata przyjeżdża na jej pogrzeb zostaje brutalnie przepędzona przez jej męża i nie wie co się za tym kryje. Na odchodne dostaje plik zaadresowanych do siebie listów pisanych przez Agnieszkę, których ta nigdy nie wysłała. Jak się okazuje jest to swego rodzaju pamiętnik, w którym przyjaciółka opisała swoje sekrety.

Obie kochały się w tym samym mężczyźnie. Piotr odwzajemniał miłość Beaty, lecz ona odeszła nie zdradzając mu powodu swojej decyzji. Wtedy zakręciła się koło niego beznadziejnie zadurzona Agnieszka i wykorzystała sytuację, by zdobyć to, czego pragnęła.
W tym czasie Beata zmagała się z traumą po pewnej sytuacji, bezradna wobec jej konsekwencji. Gdy na świecie pojawiła się córka Piotra i Agnieszki pokochała ją jak swoją. Ciągle była blisko, trzymała małą do chrztu, nieświadoma, że jej matka wszystkich oszukała.

Ta historia mogła potoczyć się inaczej. Pierwszy błąd popełniła Beata, gdy nie zdecydowała się zaufać narzeczonemu i sama męczyła się z sekretem. Agnieszka skorzystała z okazji, by wślizgnąć się na jej miejsce, ale czy była szczęśliwa? Czy jej śmierć naprawdę była wypadkiem?

Opowieść rozciąga się na przestrzeni trzydziestu lat. Poznajemy obie bohaterki jako dziewczynki w latach 30-tych, widzimy ich dorastanie w czasie wojny a wspomnienia te przeplatają się z teraźniejszością w latach 60-tych.

Wojenna rzeczywiście miała istotny wpływ na losy bohaterów, choć konflikt zbrojny pozostaje gdzieś w tle. Na pierwszy plan wysuwają się emocje Beaty i Agnieszki.
To historia zawiedzionych nadziei i utraconego zaufania.
Wiele rzeczy mogło pójść inaczej, lecz po straconych latach na nic myślenia "co by było gdyby". Teraz mogą tylko zdecydować czy sobie wybaczą.

Beata Liwarowska i Agnieszka Witymska przyjaźniły się przez całe życie. Przetrwały trudny czas wojny, wspierając się nawzajem. Gdy po śmierci Agnieszki Beata przyjeżdża na jej pogrzeb zostaje brutalnie przepędzona przez jej męża i nie wie co się za tym kryje. Na odchodne dostaje plik zaadr...

Rozwiń

Zwiń

"Przyszli do nas z piekła, więc zgotujcie im drugie. Tutaj, na ziemi".

"Wieczne igrzysko. Imię duszy" wrzuca nas od razu w środek akcji. Roksana wraz ze swoim oddziałem kanoników leci na czeskie Morawy, gdzie mają odeprzeć napływ piekielników. Na Ziemi otwierają się bramy, przez które prosto z piekła wypełzają na nasz świat demony w skórze poległych żołnierzy z różnych epok. Do tej pory manifestacje były niewielkie a zombie bezrozumne. Tym razem walczą jak zorganizowana armia, atakują na tyle przebiegle, że udaje im się zabić kilku kanoników. Ci ostatni różnią się od zwykłych żołnierzy czy policjantów tym, że są odporni na psychiczne oddziaływanie bram, które przeciętnych ludzi doprowadza do obłędu. Demoniczna emanacja wywołuje depresję i skłonność do przemocy. Kanonicy przed bitwą otrzymują błogosławieństwo, które działa jak narkotyk, napełniając ich wiarą i odwagą mocniej niż przemowy motywacyjne. Powietrze iskrzy od jego mocy.

Główną bohaterką jest wspomniana wyżej Roksana. Podczas bitwy sprzeciwia się dowódcy i biegnie na pomoc swojej przyjaciółce z innego oddziału, Hajfie. Pomiędzy kobietami daje się wyczuć wzajemne przyciąganie. To coś więcej niż przyjaźń. Do grupy Roksany należy także jej były, który nie omieszka jej dopiec przy byle okazji. W trakcie akcji dzieje się coś niezwykłego. Roksana doznaje wizji a jej poświęcenie idzie na marne. Z miejsca staje się główną podejrzaną, tudzież kozłem ofiarnym przełożonych. Ci, chcąc uniknąć degradacji, zrzucają winę na niepokorną kanoniczkę.

Autor dużo miejsca poświęca wzajemnym relacjom przywódców różnych religii. Biskup, imam i rabin współpracują, by uratować ludzkość. Najazdy demonów nasiliły się w ostatnim czasie i trzeba coś z tym zrobić. Mają za mało ludzi. W książce jest równie dużo dynamicznej akcji jak i polityki. Obserwujemy działania przywódców, z których każdy chce przede wszystkim chronić swoją pozycję.

W dalszej części powieści poznajemy historię Roksany, która jak wielu jej kolegów jest sierotą, przygarniętą przez Kapitułę i wyszkoloną do walki na wzór oddziałów specjalnych, tyle że kościelnych.

Autor miał bardzo ciekawą wizję, która pobudza ciekawość. Wrzucenie czytelnika w wir walki od samego początku także było sprytnym zabiegiem. Opisy operacji specjalnych są realistyczne, postaci wyraziste. Przekonują mnie ich relacje i dialogi. Gdy myślę o podobnych tytułach przychodzi mi na myśl jedna z moich ulubionych serii science-fiction' "Nocarz" Magdaleny Kozak. "Wieczne igrzysko" ma podobny klimat i też występuje w nim wampir, aczkolwiek nie w roli głównej. Nie brak też w nim elementów humorystycznych:

"- Jak to mówią o wampirach? Jeśli żyjesz trzysta lat i nadal jesteś biedny, po prostu wyjdź na..."

Walka dobra ze złem jest tu doskonale zorganizowana. Nie ma jednego bohatera, który usiłuje przetrwać pośród zalewu krwiożerczych potworów, lecz wyszkolone jednostki, łączące siły kościelne i zbrojne. Jest to pierwsza część cyklu, więc pewne wątki nie zostały zakończone. Jestem ciekawa rozwiązania sprawy tokenu oraz tego jak włoski rząd poradzi sobie z zamieszkami, które niechybnie wybuchną po decyzji pani premier. Jestem pod wrażeniem świata wykreowanego przez autora i czekam z niecierpliwością na kolejny tom.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

"Przyszli do nas z piekła, więc zgotujcie im drugie. Tutaj, na ziemi".

"Wieczne igrzysko. Imię duszy" wrzuca nas od razu w środek akcji. Roksana wraz ze swoim oddziałem kanoników leci na czeskie Morawy, gdzie mają odeprzeć napływ piekielników. Na Ziemi otwierają się br...

Rozwiń

Zwiń

Symbolem przewijającym się w finalnym tomie cyklu Incognito jest trójkąt. Taka figura w wielu religiach jest uznawana za synonim boskości i ideału. Trójkąty upodobał sobie anonimowy Nauczyciel, odpowiedzialny za ukształtowanie Sonii
W trójkącie miłosnym tkwi także nasza bohaterka. Anka musi w końcu wybrać. Czy dobrze? Czas pokaże.

Szczepan cierpi na zespół stresu pourazowego po wydarzeniach z "Occulty". Decyduje za siebie i za Ankę, że nie byłby dla niej teraz odpowiednim partnerem, bo przecież facet musi być twardy a on się rozkleja. Szkoda, że nie dał im szansy na weryfikację swoich przypuszczeń.

Urażona Anka zamyka swoje emocje na kłódkę, żeby nie wybuchnąć i nie zniszczyć pięknej przyjaźni, bo na nic innego już nie liczy.

Życie pokazuje, że oboje popełnili bledy.

Rozpoczyna się rozgrywka z kolejnym psychopatą, którego tożsamość może zaskoczyć.

Najmocniejszym punktem książki są rewelacyjne dialogi pomiędzy bohaterami, skrzące się humorem, niebanalnymi porównaniami i kultowymi cytatami ("Nie zrozumiesz historii tego swetra").

Na koniec autorka zaskoczyła fanów pikantnych scen ukrytym prezentem.

Symbolem przewijającym się w finalnym tomie cyklu Incognito jest trójkąt. Taka figura w wielu religiach jest uznawana za synonim boskości i ideału. Trójkąty upodobał sobie anonimowy Nauczyciel, odpowiedzialny za ukształtowanie Sonii
W trójkącie miłosnym tkwi także nasza bohaterka. Anka mus...

Rozwiń

Zwiń

Książka zaczyna się mocnym akcentem, gdy widzimy zbrodnię dokonaną w afekcie. Zresztą kończy się podobnie. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów.

Drugi z braci Noir, Cruz, to babiarz i hulaka. Co dzień zalewa się rumem. Jego uzależnienie podsycają wyrzuty sumienia. Jest łatwym celem dla Nyi. Dziewczyna, której ojciec, zwany nie bez powodu Morskim Diabłem, obiecał własny statek w zamian za schwytanie Noira, zastawia sidła. Cruz nie myśli przytomnie, zaślepia go upodobanie do trunku i kobiet. Nawet nie wie jak pamiętna będzie ta noc.

Wiecznie pijany kapitan ma szczęście, że załoga ogarnia temat bez jego udziału, bo sam naprawdę niewiele robi i dziw bierze, że jeszcze go nie wymienili na lepszy model.

Nya jest jedyną kobietą w pirackiej bandzie. Za wszelką cenę chce udowodnić swą wartość. Nawet gdy rodzi się w niej uczucie do Cruza nie rezygnuje ze swojej misji. Ma dodatkową motywację - Morski Diabeł ma w swej władzy kogoś, kogo kocha.

Nya jest bardzo ciekawą, charakterną bohaterką. Jest odważna i potrafi wiele poświęcić dla miłości, niekoniecznie tej romantycznej.

Rodzina jej nie docenia, lecz Nya dzięki swojej determinacji może i tak osiągnąć sukces, o ile wcześniej nie zginie. Nikt tu nie oszczędza kobiet. Zwykle są brutalnie wykorzystywane, czego i ona doświadczyła.

Drugi tom, podobnie jak pierwszy, zostawia nas w niepewności co do dalszych losów bohaterów. Końcowa scena budzi zainteresowanie, bo pojawiają się nowe postaci.

Jest to historia o miłości, zdradzie i żądzy. Cruz pragnie się zatracić w używkach i ramionach chętnych kobiet. Nya pragnie własnej łajby i załogi, lecz jej intencje napędza nie tylko chciwość. Chce też kogoś chronić a ochronę w tym świecie da jej tylko niezależność i oddalenie od okrutnych mężczyzn, ojca i brata.

Drugi tom wciągnął mnie bardziej niż pierwszy i spodziewam się, że trzeci co najmniej utrzyma poziom.
Jedyne co mi przeszkadzało to nierówny głos lektorki. Marta Markowicz przekonująco odgrywa rolę małej Gal, ale wciąż zmienia natężenie dźwięku, na przemian mówi głośniej i szepcze. Przy słuchaniu na zewnątrz jest to kłopotliwe.

Książka zaczyna się mocnym akcentem, gdy widzimy zbrodnię dokonaną w afekcie. Zresztą kończy się podobnie. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów.

Drugi z braci Noir, Cruz, to babiarz i hulaka. Co dzień zalewa się rumem. Jego uzależnienie podsycają wyrzuty sumienia. Jest łatwym celem dla ...

Rozwiń

Zwiń

To zbiór esejów, wykładów i laudacji, tworzonych przez autorkę w latach 2004-2021.

Pierwsza część przedstawia przemyślenia Atwood na temat sztuki pisania. Autorka opowiada o własnej drodze twórczej oraz wspomina dzieła innych znanych pisarzy, takich jak Marylin French, Richard Powers, Ryszard Kapuściński, Lucy Maud Montgomery, Alice Munro czy Charles Dickens. Analizuje stworzone przez nich postacie i wyszukuje podobieństwa łączące ich życiorysy z losami twórców. Sporo miejsca poświęca także zagadnieniom ekologii i naszego stosunku do przyrody.

Ojciec Margaret był z zawodu entomologiem. Być może stąd wzięło się u niej takie zamiłowanie do natury. Zagłębiała się w ten temat od dziecka, jadąc z rodzicami szlakiem zaraz.

Cześć drugą rozpoczyna inwokacja do czytelnika i rozważania na temat roli pisarza oraz odpowiedzialności jaka na nim ciąży.

W rozdziale "Literatura a środowisko" przedstawia ciekawy pogląd łączący te dwie dziedziny:

"Z tego punktu widzenia warunkiem koniecznym, aby literatura wciąż istniała, jest przetrwanie środowiska w stanie zbliżonym do obecnego. Jeżeli nie uda nam się go ocalić, wszelkie pisarstwo - wasze, moje i w ogóle czyjekolwiek - nie będzie już miało żadnego znaczenia, bo po prostu zabraknie czytelników".

Cześć trzecia rozpoczyna się od wykładu na temat przekładów dzieł literackich. Właściwe przetłumaczenie nie tylko danych słów, ale i ich sensu, jest kluczowe dla odbioru powieści.

Fanów Atwood zainteresują jej wywody dotyczące twórczości własnej. Wspomina o kilku książkach, między innymi snuje refleksje na temat "Opowieści podręcznej": feminizmu i dyktarur religijnych.

"Jak powiedziałam, wszystko, o czym piszę w tej książce, już się kiedyś gdzieś zdarzyło albo, technicznie biorąc, mogło się zdarzyć".

Sporo miejsca poświęca omówieniu twórczości Gabrielle Roy, Williama Szekspira, Marie-Claire Blais.

Cześć czwartą rozpoczyna esej dotyczący sztuki w czasach współczesnych. Dalej czytamy wykłady o feminizmie i prawach człowieka.

Cześć piątą (rok 2020) rozpoczyna tekst "Młodość w czasach kwarantanny", w którym autorka pisze o epidemiach. Wspomina też swoją książkę "Oryks i derkacz", opisującą śmiertelną pandemię wywołaną przez człowieka. Dodaje ówczesnym czytelnikom otuchy pisząc "Nie traćcie wiary! Ludzkość już przez to przechodziła".

Dalej opowiada o dystopijnej powieści Jewgienija Zamiatina "My" i o wierszach, wspomina "Trylogię morską" Rachel Carson, postać Barry'ego Lopeza i ponownie pisze o dewastacji środowiska naturalnego.

Choć wywody pisarki są mądre i inspirujące, książka jest trudna w odbiorze. Na pewno nie przeczytacie jej na raz, te eseje trzeba sobie dawkować i zostawić czas na przemyślenia. Są to bardzo wartościowe teksty, nie raz odsyłające do wartych uwagi utworów innych artystów. Zwracają również uwagę na temat przyszłości naszej planety, istoty wolności i feminizmu.

To zbiór esejów, wykładów i laudacji, tworzonych przez autorkę w latach 2004-2021.

Pierwsza część przedstawia przemyślenia Atwood na temat sztuki pisania. Autorka opowiada o własnej drodze twórczej oraz wspomina dzieła innych znanych pisarzy, takich jak Marylin French, Richard Powers, Rys...

Rozwiń

Zwiń

Tę część poznajemy oczami Dominika, przez co jest bardziej interesująca, bo Francy szczerze mnie drażniła.

Francessa Anfrew po ugodzeniu nożem trafia do szpitala. Od operacji lekarze utrzymują ją w śpiączce farmakologicznej. Gdy się budzi ma zaniki pamięci. Szczęśliwie przypomina sobie Dominika Browna, lecz jej wiedza muzyczna i talent przepadają.

Nastolatka nadzwyczaj szybko wraca do zdrowia. Patrząc ponownie w tęczówki swojego chłopaka odzyskuje wspólne wspomnienia.

Romans Francy i Dominika trwa w najlepsze. Odwiedzając różne kraje, kradnąc sobie pierwsze pocałunki w każdym mieście. Oboje marzą o zemście na Brusie.
Wciąż wisi nad nimi groźba Nordwooda, który chce odzyskać swoje pieniądze. Postanawia tymczasowo odpuścić Dominikowi w nadziei, że ten odda mu wygraną w wyścigu we Francji.

Zbliżający się rajd będzie próbą dla obojga. On musi wygrać a ona szaleńczo się o niego obawia. Towarzyszą im przyjaciele, których życie towarzyskie rozkwita. Ich grono wkrótce się powiększy.

Franka uczy się strzelać. W tym tomie będzie musiała przemóc swój strach przed Nordwoodem. Psychoterapia nie przynosi założonych efektów, ale trudno się dziwić skoro życie dziewczyny ponownie jest zagrożone.

Francessa wydaje mi się bardzo niestabilną osobowością i naprawdę trudno wyrobić sobie o niej jednoznaczne zdanie. Z jednej strony rządzi nią trauma, z drugiej - w krytycznych momentach potrafi wziąć się w garść a nawet okazuje się skłonna do stosowania przemocy. Powiedziałabym, że robi się niebezpieczna. Niestety wciąż nie chce się leczyć, wybiera alkohol zamiast przepisanych tabletek. Po długiej walce o wspólną przyszłość jest w stanie tak po prostu odpuścić, bo Dominik się z nią w czymś nie zgadza. Dziwne to wszystko.

Starszy od niej chłopak jest bardziej opanowany. Przez jakiś czas próbował ją od siebie odsunąć, chcąc oszczędzić jej przykrych przygód z Nordwoodem. W końcu okazuje się jednak, że ten ma zadawniony żal do rodziny Anfrew, więc ich rozstanie nic by nie zmieniło.

Na zakończenie Dominik dostaje list wprawiający jego oraz czytelnika w osłupienie. To zapowiedź kolejnego zwrotu akcji, który zostanie rozwinięty w finałowym tomie.

Książka liczy 660 stron i dałoby się ją skrócić bez straty dla fabuły. Zgodnie z tytułem bywało gorąco a nawet wybuchowo. Były momenty gdy nie mogłam się od niej oderwać, lecz zdarzały się też dłużyzny. Zdziwiło mnie nazywanie Francessy polsko brzmiącą Franką. Szczęśliwie w męskim punkcie widzenia było trochę mniej "tęczówek", jednak kreacja bohaterów wciąż pozostawia wiele do życzenia. Styl pisania jest bardzo „wattpadowy”, niemniej historia Dominika i Francessy zdobywa uznanie wielu młodych osób i warto wyrobić sobie własną opinię.

Tę część poznajemy oczami Dominika, przez co jest bardziej interesująca, bo Francy szczerze mnie drażniła.

Francessa Anfrew po ugodzeniu nożem trafia do szpitala. Od operacji lekarze utrzymują ją w śpiączce farmakologicznej. Gdy się budzi ma zaniki pamięci. Szczęśliwie przypomina sobie Do...

Rozwiń

Zwiń

Ta jedna ciotka wyjeżdża do Ciechocinka. Już w pociągu zawiera nowe znajomości. Ocenia ludzi od pierwszego spojrzenia, nadając im ksywki. Jej otyłe koleżanki zyskują miano żab. Do żab przyczepia się ta ruda, która chwali się efektami odchudzania. Poleca im rewolucyjne tabletki o nieznanym składzie, których nie ma w aptekach. Brałabyś?

Ta jedna ciotka na wszystko ma dobrą radę i zachowuje się jakby zjadła wszystkie rozumy. Wierzy w zabójczą moc skórki od pomidora i inne ludowe przesądy. Chce zabłysnąć mądrością, lecz ciągle myli słowa. Jak w tym starym dowcipie:

"- Słuchaj, fama głosi, że używasz słów, których znaczenia nie rozumiesz.

- Powiedz famie, że jest głupia i vice versa".

Ta jedna ciotka zaczyna każdy rozdział słowami "Boże, Beata!", po których następuje sprawozdanie z pobytu.

Jak łatwo się domyślić cudowne tabletki rudej nie były substancją legalną ani bezpieczną. Jedna z zażywających je kobiet trafiła do szpitala a ciotka na komisariat policji jako współwinna.

Z początku nie przepadałam za bohaterką, zarozumiałą i niezbyt mądrą, lecz przed końcem powieści dała się poznać jako osoba o wielkim sercu, skłonna do pomocy. Szukała sposobu zdemaskowania handlarzy i sama w końcu polubiła osoby, którym tak szybko przypięła łatki, nawet Tadeusza, który zwinął jej sprzed nosa taksówkę.

W postaci tytułowej ciotki możecie odnaleźć cechy znajomej osoby. Książka pełni głównie funkcję rozrywkową, choć można powiedzieć, że jest to kabaret z morałem. A może raczej stand up, bo narrację prowadzi jedna osoba.

Widzimy z jednej strony, że nie należy oceniać po pozorach a z drugiej, że warto zachować ograniczone zaufanie do nowo poznanych osób i ich ofert.

Ta jedna ciotka wyjeżdża do Ciechocinka. Już w pociągu zawiera nowe znajomości. Ocenia ludzi od pierwszego spojrzenia, nadając im ksywki. Jej otyłe koleżanki zyskują miano żab. Do żab przyczepia się ta ruda, która chwali się efektami odchudzania. Poleca im rewolucyjne tabletki o nieznanym ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli chcecie się pośmiać razem z dzieckiem to polecam tę bajkę. Może lepiej słuchać audiobooka, bo ja bym nie utrzymała powagi czytając. Z drugiej strony wersja papierowa ma piękne ilustracje.

W Szepczącym Lesie ktoś rzuca czary, pechowo myląc zaklęcia. To uczennica Czarownicy Jajecznicy. W efekcie pszczoły boją się niedźwiedzia zamiast on ich a drzewa w lesie zmieniają kolory na tęczowe. Leśne Przedszkole jest cudownym miejscem, gdzie młode drzewka odbierają pierwsze życiowe lekcje.

Dzielny Tappi chce ruszyć na wielką przygodę, lecz renifer Chichotek wolałby zostać na miękkiej kanapie. Wypracowują kompromis i wyruszają w świat na meblu.

Chichotek boi się smoków, w końcu byłby dla nich łakomym kąskiem. Na szczęście gad, którego spotykają, woli dżem. Napotykają też marudzącego łosia, którego uwagi tak autentycznie mi przypominały zachowanie niektórych osób, że nie mogłam przestać się śmiać. To taki ktoś, kto narzeka, że nic się nie dzieje, ale jeśli zostaną zorganizowane jakieś zajęcia we wszystkim znajdzie jakieś wady i wymówki, żeby nie skorzystać, tylko dalej narzekać.

Z książeczki dzieci mogą dowiedzieć się, że warto czesać włosy a złą wiedźmę można rozbroić śmiechem.

Jeśli chcecie się pośmiać razem z dzieckiem to polecam tę bajkę. Może lepiej słuchać audiobooka, bo ja bym nie utrzymała powagi czytając. Z drugiej strony wersja papierowa ma piękne ilustracje.

W Szepczącym Lesie ktoś rzuca czary, pechowo myląc zaklęcia. To uczennica Czarownicy Jajecznicy...

Rozwiń

Zwiń

Jesteś szefem zespołu zatrudnionego w Instytucie Północnym. Podlegają ci dwie osoby: Gibbs i Cline. W budynku znajduje się także naukowiec Gilroy, prowadzący badania nad istotą zimna. Zimno jest tam cały czas, bo termostat został przykręcony. Ziąb i pustka za oknami, chłód i nuda wewnątrz. W trójkę wykonujecie powierzone wam przez Kay zadania. Raz w tygodniu otwierasz kopertę i sprawdzasz w jaki sposób będziecie tym razem zabijać czas. Sprawdzać stabilność krzeseł, gładkość blatów stołów czy działanie żaluzji?

Siedzisz w Instytucie tak długo, że tracisz poczucie czasu i nie wiesz kiedy przypadają święta a kiedy twoje urodziny. Nigdy nie zmienia się pogoda, nie widać słońca.

Nagle na bezkresnej połaci śniegu pojawia się ta rzecz. Ciemny punkt. Wszyscy spekulujecie co to może być, próbujecie ją opisać możliwie dokładnie. Problem polega na tym, że nie wolno wam wychodzić na zewnątrz.

Obserwujecie "intruza" z zaniepokojeniem, nie wiedząc, że prawdziwy nieproszony gość jest wewnątrz budynku.

Spodziewałam się po tej książce więcej emocji, tymczasem mogłaby być przepisywana jako środek nasenny. Dominują w niej rozważania głównego bohatera, Harta, na temat rzeczy w śniegu oraz jego własnej roli w zespole. Opowiada o fabule czytanej serii książek, którą zabrał z sobą dla zabicia czasu. Pomimo niewielkiej objętości powieści jej przeczytanie zajęło mi sporo czasu. Nie otrzymałam zapowiadanego w opisie humoru. Miałam wrażenie, że postaci popadają pomału w obłęd, tak absurdalne były ich rozmowy. Żyli w ekstremalnych warunkach, bez żadnych wygód, bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Raz w tygodniu mogli odebrać zapasy i przekazać list do Kay - przedstawicielki firmy, która ich zatrudniła. Raz na pół roku odwiedzał ich lekarz, by ocenić ich stan zdrowia psychicznego i fizycznego, lecz pani doktor sama wydawała się szalona. Pracodawca grupy Harta nie wykupił pakietu premium a w standardzie nie zaoferowano im nawet niezbędnego minimum. Brak dokładności badań podważał całkowicie ich sens.

Ta książka to studium absurdu. Porównywana jest do stylu Monty Pythona, więc może spodoba się jego fanom. Na mnie nie zrobiła wielkiego wrażenia.
Jedynym istotnym punktem był przylot Kay, która wyjaśniła wiele spraw, ale to dopiero pod sam koniec.

Jesteś szefem zespołu zatrudnionego w Instytucie Północnym. Podlegają ci dwie osoby: Gibbs i Cline. W budynku znajduje się także naukowiec Gilroy, prowadzący badania nad istotą zimna. Zimno jest tam cały czas, bo termostat został przykręcony. Ziąb i pustka za oknami, chłód i nuda wewnątrz....

Rozwiń

Zwiń

To gratka dla miłośników historii Gdańska. Autorka z wielką szczegółowością opisuje życie codzienne w Danzig w XVIII wieku. Możemy przenieść się w wyobraźni na ulice miasta, w którym urodził się Artur Schopenhauer a nawet do wnętrza jego domu.

Szesnastoletnia Frida właśnie została najęta jako pomoc kucharki Anny. Niewiele jeszcze umie, ale broni się entuzjazmem i ambicją. Choć jest uboga marzy o sławie kuchmistrzyni i własnej karczmie. Jest trzeźwo myślącą kobietą, która nie pozwoli się zaślepić porywom serca.

Dwaj młodzi złodzieje, Ben i Robert, właśnie dotarli do Gdańska. Zatrzymują się w domu wuja jednego z nich. Henryk jest wyjątkowo odpychającym typem, który bije swoją żonę a dzieci wysyła na żebry. Liczy się dla niego tylko pełna flaszka. Szybko się okazuje, że przyjaciele nie mogą liczyć na jego pomoc. Wręcz przeciwnie, przykłada on rękę do wtrącenia Bena do więzienia.

Kucharka z kamienicy Schopenhauerów została zgwałcona i zamordowana w drodze na targ. Mieszkańcy miasta szepczą między sobą, że sprawcami jest trzech synów zamożnych kupców. Wiedzą jednocześnie, że to biedni płacą za grzechy bogatych.

Robert i Frida niezależnie od siebie postanawiają wszcząć bunt wśród gminu. Ich działania rozpalają serca ludzi domagających się sprawiedliwości.

Czy Ben zostanie stracony czy też sąd przyjrzy się sprawie i osądzi bananową młodzież?

Końcówka książki przypada na czas pruskiej okupacji. Rodzina Schopenhauerów wyjeżdża z miasta. Co będzie dalej z ich służbą oraz dwójką złodziei? Dowiemy się z kolejnej części cyklu.

Duża część akcji toczy się w kuchni. Gdy Anna i Frida przygotowują posiłki prawie czuje się ich zapach.

Także klimat epoki jest wręcz wyczuwalny. Widzimy każdy drobiazg, od sprzętów używanych w kuchni i strojów noszonych przez bohaterów po zdobienia kamienic i bruk rynku. Słyszymy krzyki obnośnych sprzedawców. Nazwy ulic są zapisane w języku niemieckim, lecz w przypisach otrzymujemy tłumaczenie.

Kto zna Gdańsk ten odnajdzie na myślowej mapie trasy naszych postaci. Książka rozbudza wyobraźnię i emocje, gdy trzymamy kciuki za pozytywne zakończenie.

To gratka dla miłośników historii Gdańska. Autorka z wielką szczegółowością opisuje życie codzienne w Danzig w XVIII wieku. Możemy przenieść się w wyobraźni na ulice miasta, w którym urodził się Artur Schopenhauer a nawet do wnętrza jego domu.

Szesnastoletnia Frida właśnie została najęta ...

Rozwiń

Zwiń