Bardzo przyjemne krótkie opowiadania.

Bardzo przyjemne krótkie opowiadania.

Kolejna książka Wiśniewskiego, przeczytana chyba tylko dlatego, że mam jakiś minimalny sentyment, a do tego jego książki są bardzo krótkie i najczęściej składają się z krótkich form. Nie jestem podekscytowana, nie jestem zachwycona, brakuje mi ikry w tych opowiadaniach i felietonach (bo tak sobie to roboczo nazwę),są standardowo takie szorstkie i z bardzo widoczną męską perspektywą. Te wypowiedzi bohaterów są takie pourywane wszystkie, w zasadzie coraz mniej mnie one u Wiśniewskiego interesują. Trochę jakbym czytała jakieś krótkie strumienie świadomości ludzi mijanych na ulicy. Nie wiem czy ja go jeszcze będę czytać, niby szybciutko, szast-prast i przeczytane, ale z drugiej strony, czy to w ogóle warto? Bo jakość tej literatury na tym etapie mojego życia jest znikoma. Zastanowię się, od czasu do czasu wracam do jakiejś książki Wiśniewskiego, więc i teraz nie mówię nie. Chyba z wiekiem rozumiem go i zgadzam się z nim zwyczajnie mniej, odniosłam wrażenie, że zaczął jakieś uświęcone znaczenie przypisywać seksowi, a ja jestem po zupełnie innej stronie tegoż twierdzenia.

Kolejna książka Wiśniewskiego, przeczytana chyba tylko dlatego, że mam jakiś minimalny sentyment, a do tego jego książki są bardzo krótkie i najczęściej składają się z krótkich form. Nie jestem podekscytowana, nie jestem zachwycona, brakuje mi ikry w tych opowiadaniach i felietonach (bo tak sobie to roboczo nazwę),są standardowo takie szorstkie i z bardzo widoczną męską...

Książka lekka, na jeden raz jako przerywnik pomiędzy innymi lekturami bardziej wymagającymi. Opowiada historie, a raczej wypowiedzi zwykłych, prostych ludzi, którzy zapadli w pamięć pisarzowi w różny sposób.

Książka lekka, na jeden raz jako przerywnik pomiędzy innymi lekturami bardziej wymagającymi. Opowiada historie, a raczej wypowiedzi zwykłych, prostych ludzi, którzy zapadli w pamięć pisarzowi w różny sposób.

Ja zwykle Wiśniewski zachwyca mnie swoimi krótkimi opowiadaniami. Bardzo „ciepłe” , krótkie , pełne przemyśleń i życia . Potrafią napełnić mnie nadzieją i popatrzeć z innej strony na świat. Bo życie jest piękne.

Ja zwykle Wiśniewski zachwyca mnie swoimi krótkimi opowiadaniami. Bardzo „ciepłe” , krótkie , pełne przemyśleń i życia . Potrafią napełnić mnie nadzieją i popatrzeć z innej strony na świat. Bo życie jest piękne.

Zbliżenia to... zbliżenia relacji ludzi z "różnych światów". Relacji przeróżnych - tych mniej lub bardziej wypełnionych miłością (i różnymi jej formami),przyjaźnią, ciepłem rodzinnym i seksem. Sposób ukazania kobiet w książkach Wiśniewskiego jest o tyle specyficzny, że są one - takie przynajmniej mam wrażenie - dużo wrażliwsze i emocjonalne na każdym kroku niżeli faktycznie jest w rzeczywistości. A może to kwestia tego, że "wyciąga" on w swoich książkach na pierwszy plan te najgłębiej skrywane (niekiedy) emocje?

Całość recenzji http://www.mellod.pl/2018/09/janusz-l-wisniewski-zblizenia.html

Zbliżenia to... zbliżenia relacji ludzi z "różnych światów". Relacji przeróżnych - tych mniej lub bardziej wypełnionych miłością (i różnymi jej formami),przyjaźnią, ciepłem rodzinnym i seksem. Sposób ukazania kobiet w książkach Wiśniewskiego jest o tyle specyficzny, że są one - takie przynajmniej mam wrażenie - dużo wrażliwsze i emocjonalne na każdym kroku niżeli...

Wiele historii wielu ludzi. Ich małe i większe problemy, uczucia, rozmaite dysonanse rządzące ich losem. Wiśniewski opisał to ze znaną sobie czułością i wrażliwością. Czyta się przyjemnie, choć fajerwerków brak.

Wiele historii wielu ludzi. Ich małe i większe problemy, uczucia, rozmaite dysonanse rządzące ich losem. Wiśniewski opisał to ze znaną sobie czułością i wrażliwością. Czyta się przyjemnie, choć fajerwerków brak.

Szału nie ma. Historie są tak króciutkie, że czytelnik nie ma nawet czasu żeby wczuć się w poszczególne z nich. Wygląda to trochę tak, jakby autor nie miał pomysłu na książkę i spisał wszystko, co przyszło mindo głowy. Lektura na godzinę czytania.

Szału nie ma. Historie są tak króciutkie, że czytelnik nie ma nawet czasu żeby wczuć się w poszczególne z nich. Wygląda to trochę tak, jakby autor nie miał pomysłu na książkę i spisał wszystko, co przyszło mindo głowy. Lektura na godzinę czytania.

"Mężczyzna powinien zawsze dotykać kobiety tak, jak gdyby to był pierwszy i ostatni raz. I całował mnie tak, jak gdyby był to ostatni pocałunek."

Wiśniewski jak zwykle zawładnął moim sercem! "Zbliżenia" to zbiór czułych opowiadań. Zbiór pełen emocji wylewających się z poszczególnych stron. To takie opowieści na dzień dobry i na dobranoc. Na chłodny wieczór i na słoneczny początek dnia. W taki sposób potrafi pisać tylko ten autor. Subtelnie o miłości, marzeniach, bliskości i o tym czego brakuje w życiu. PO-LE-CAM!

"Mężczyzna powinien zawsze dotykać kobiety tak, jak gdyby to był pierwszy i ostatni raz. I całował mnie tak, jak gdyby był to ostatni pocałunek."

Wiśniewski jak zwykle zawładnął moim sercem! "Zbliżenia" to zbiór czułych opowiadań. Zbiór pełen emocji wylewających się z poszczególnych stron. To takie opowieści na dzień dobry i na dobranoc. Na chłodny wieczór i na słoneczny...

zwierzenia osób napotkanych przez autora
nic szczególnego

zwierzenia osób napotkanych przez autora
nic szczególnego

Nie powinnam!
Czytać książki po książce tego samego autora...
Szukałam podobieństw...
Natchnienia, i scenariusza do mojego życia - tak jak było to obecne w <Mojej bliskości największej>
Niestety nie trafiła do mnie aż tak.
Tym razem otrzymujemy 18 opowiadań/scenografów z rozmów. Każde w odmiennym tonie. Każde,jak to bywa u autora trafiające w punkt sedna sprawy, każde - co jest ogromną zaletą z innej perspektywy rozmówcy.
Mamy tu syna - który walczy o uwagę ojca, mamy wychowującego etatowego ojca,mamy walczącą babcie, mamy kwiatową kochankę, mamy piękność niedoskonałą, mamy zdesperowaną kobietę która sięga po broń ostateczną, mamy przyjaźń, miłość i kochanie [...]
Daje o gwiazdkę mniej, no bo jednak czegoś nie było...
Yhmm.
Jak dla mnie w punkt - mamy odwieczny problem - czy istnieje przyjaźń damsko - męska? ... - Przyjaźń 2.0
Hmmm. Nie ma takiej przyjaźni- tak jak nie ma kompotu z ogórków.

Nie powinnam!
Czytać książki po książce tego samego autora...
Szukałam podobieństw...
Natchnienia, i scenariusza do mojego życia - tak jak było to obecne w <Mojej bliskości największej>
Niestety nie trafiła do mnie aż tak.
Tym razem otrzymujemy 18 opowiadań/scenografów z rozmów. Każde w odmiennym tonie. Każde,jak to bywa u autora trafiające w punkt sedna sprawy, każde -...