Wolność pachnie wanilią

Tytuł: "Wolność pachnie wanilią"
Autor: Dariusz Muszer
Wydawnictwo: FORMA
Liczba stron: 174
Ocena: 8/10

Dariusz Muszer – prozaik, poerta i tłumacz. Ukończył studia prawnicze, pracował w różnych zawodach, jako ślusarz, klezmer, instruktor teatralny, dziennikarz, oświetleniowiec i taksówkarz. Opublikował między innymi tomy wierszy: "Pestki i ogryzki", "Księga zielonej kamizelki", "Jestem chłop", "Wszyscy moi nieznajomi" oraz opowieści: "Ludziojad", "Wolność pachnie wanilią", "Niebieski". Mieszka w Hanowerze. Pisze po polsku i niemiecku.

Książka została napisana prostym, niezwykle precyzyjnym, jasnym i poetyckim językiem. Jest pełna czarnego humoru i fantastycznych przewrotek. Niektóre historie są bardzo kontrowersyjne i muszę przyznać, że nie raz chciałem nią rzucić, ale ostatecznie zagłębiałem się dalej. Można by dużo mówić dobrych rzeczy o tej książce, lecz wystarczy rzec: mistrzowska gra literacka.

Cały utwór jest opowieścią pewnej osoby. Jest ona bardzo otwarta, pozwala nam zajrzeć do swojej duszy i odkryć najgłębsze i najkrwawsze tajemnice. Czasem spotykamy się z humorem, a czasem z pełnymi grozy scenami. Autor nie dostarcza nam wielu informacji o głównym bohaterze. Możemy się tylko domyślać jak wyglądał oraz jaki był. To daje nam niezwykłe pole do popisu, bo jedni zobaczą rządnego krwi mordercy, a inni zwykłego, szarego człowieka popsutego przez życie.

Muszę przyznać, że spodobało mi się to dzieło. Poruszyło moje sumienie i dało do myślenia. Dotarło do miejsca, gdzie rzadko trafiają książki. Polecam czytać wieczorami przy otwartym oknie, bo mroźne powietrze sprawi, że pójdziemy spać, a nie 'zginiemy' się w książce. Choć to drugie jest bardzo możliwe. Kolejnym argumentem, aby przeczytać tę książkę jest fakt, że została ona odznaczona nagrodą Związku Pisarzy Niemieckich dla najlepszej książki roku 1999 w konkursie "Nowa książka w Dolnej Saksonii i Bremie".

Tytuł: "Wolność pachnie wanilią"
Autor: Dariusz Muszer
Wydawnictwo: FORMA
Liczba stron: 174
Ocena: 8/10

Dariusz Muszer – prozaik, poerta i tłumacz. Ukończył studia prawnicze, pracował w różnych zawodach, jako ślusarz, klezmer, instruktor teatralny, dziennikarz, oświetleniowiec i taksówkarz. Opublikował między innymi tomy wierszy: "Pestki i ogryzki", "Księga zielonej...

www.ujrzecslowa.pl

To już moje kolejne spotkanie z serią Kwadrat i jakże się cieszę, że książka Pana Dariusza trafiła w moje ręce. Kto z was nie kojarzy uczucia, gdy do waszych nozdrzy dochodzi zapach wanilii? Dla wielu jest uzależniający, w tym i dla mnie. Z jednej strony jest to mdły zapach, a z drugiej, ma w sobie coś pociągającego.

Nie do końca wiem, jak podejść do tej formy książki, a przede wszystkim do jej przekazu. Nie mam zbyt wielkiej wiedzy o niemieckim systemie wartości, dlatego też nie uważam jej w tym wymiarze, jako nadzwyczajnie obrażającej, czy niesmacznej. Dla mnie była to niezwykła podróż, do poznania stosunków kulturowo-społecznych między Polakami, Niemcami i żydami, a także i plemieniem słowiańskim, Łużyczan. Tak jak już wspomniałam, sama nie posiadam wielkiej wiedzy na ten temat, ponieważ nigdy nie interesowałam się historią. Jednak to przekaz tej historii mnie zaskoczył i zadziwił.

Autor nie przebiera w słowach i pisze jak jest naprawdę, chociaż w dosadny i dla wielu osób obcesowy sposób. Główny bohater Naletnik, stosuje wyraziste słowa, w szczególności, gdy odnosi się do swojej żony. Zapewne te sytuacje, mogły wśród czytelników wywołać odruch bezwarunkowy, jakim jest odraza. Jeżeli nie podobają Ci się obrzydliwie nacechowane słowa i myśli Autora, to na pewno nie macie czego szukać w tej historii.

Autor przedstawiając tę historię, odsłania nasze własne charaktery i myśli. My jedynie boimy się wielu z nich wypowiedzieć na głos. Nie potrafię w sposób artystyczny i dobitny przekazać wam tej historii i moich odczuć w tej recenzji. Jednak musicie wiedzieć, że warto poznać historię Naletnika, by odkryć w samym sobie cząstkę głównego bohatera. Nie zapominajcie jednak, że książka jest opatrzona czarnym humorem i do wielu rzeczy należy podchodzić z dystansem. A jak to bywa, nam Polakom, tak wiele go brakuje.

www.ujrzecslowa.pl

To już moje kolejne spotkanie z serią Kwadrat i jakże się cieszę, że książka Pana Dariusza trafiła w moje ręce. Kto z was nie kojarzy uczucia, gdy do waszych nozdrzy dochodzi zapach wanilii? Dla wielu jest uzależniający, w tym i dla mnie. Z jednej strony jest to mdły zapach, a z drugiej, ma w sobie coś pociągającego.

Nie do końca wiem, jak podejść do...

Dariusz Muszer pisze po polsku i niemiecku. Wolność pachnie wanilią to jego pierwsza książka w języku niemieckim, którą następnie przetłumaczył i wydał również w Polsce. Mieszka w Hanowerze i tam też umiejscowił akcję swojej oryginalnej powieści. Bardzo trudno pisać mi o niej. Nigdy jeszcze nie czytałam czegoś tak nieprzyjemnego i rzadko mi się zdarza mieć tak skwaszoną minę podczas lektury jak miało to miejsce w tym tygodniu.

Mówią o tej książce, że jest wstrętna. Całkowicie się pod tym podpisuję. Mówią, że czyta się ją z ochotą rzucenia nią o ścianę, ja również niejednokrotnie miałam na to ochotę. Kilka też razy, szczególnie w pierwszej części, chciałam w ogóle zaniechać dalszego czytania, lecz jakaś niewidzialna siła zmuszała mnie do kontynuacji tej dziwnej opowieści. Wiem, że nie zaznałabym spokoju dopóki książki bym nie doczytała i dopiero kiedy dobrnęłam do ostatniej strony poczułam prawdziwą ulgę, że to koniec, że nie muszę już więcej zanurzać się w brudny świat głównego bohatera. Może jeszcze przez kilka dni będą nachodziły mnie mroczne obrazy dawnej Polski albo śmierdzącego dworca w Hanowerze, ale potem chce już o tym zapomnieć i nigdy już do tego nie wracać. Bez wątpienia jednak, będę potrzebowała kilka dobrych dni aby otrząsnąć się z tej absurdalnej rzeczywistości Muszera.

Wiecej tu:http://iwonas.blogspot.de/2012/04/zielona-pilotka.html

Dariusz Muszer pisze po polsku i niemiecku. Wolność pachnie wanilią to jego pierwsza książka w języku niemieckim, którą następnie przetłumaczył i wydał również w Polsce. Mieszka w Hanowerze i tam też umiejscowił akcję swojej oryginalnej powieści. Bardzo trudno pisać mi o niej. Nigdy jeszcze nie czytałam czegoś tak nieprzyjemnego i rzadko mi się zdarza mieć tak skwaszoną...