To mój ulubiony tomik poezji Wojaczka. Polecam głównie wielbicielom twórczości mrocznej, turpistycznej, pełnej dobitnych i plastycznych opisów. Da się wyczuć inspirację takimi artystami jak Baudelaire lub Rimbaud, co zdecydowanie oceniam na plus.

To mój ulubiony tomik poezji Wojaczka. Polecam głównie wielbicielom twórczości mrocznej, turpistycznej, pełnej dobitnych i plastycznych opisów. Da się wyczuć inspirację takimi artystami jak Baudelaire lub Rimbaud, co zdecydowanie oceniam na plus.

Sezon

Jest poręcz
ale nie ma schodów
Jest ja
ale mnie nie ma
Jest zimno
ale nie ma ciepłych skór zwierząt
niedźwiedzich futer lisich kit

Od czasu kiedy jest mokro
jest bardzo mokro
ja kocha mokro
na placu, bez parasola

Jest ciemno
jest ciemno jak najciemniej
mnie nie ma

Nie ma spać
Nie ma oddychać
Żyć nie ma

Tylko drzewa się ruszają
niepospolite ruszenie drzew

rodzą czarnego kota
który przebiega wszystkie drogi

Sezon

Jest poręcz
ale nie ma schodów
Jest ja
ale mnie nie ma
Jest zimno
ale nie ma ciepłych skór zwierząt
niedźwiedzich futer lisich kit

Od czasu kiedy jest mokro
jest bardzo mokro
ja kocha mokro
na placu, bez parasola

Jest ciemno
jest ciemno jak najciemniej
mnie nie ma

Nie ma spać
Nie ma oddychać
Żyć nie ma

Tylko drzewa się ruszają
niepospolite ruszenie drzew

rodzą...

Wojaczek jest geniusz. Pięć lat temu czytałem go w pośpiechu (zresztą: co ja wiedziałem o życiu pięć lat temu?!) i oburzeniu o cały ten jego turpizm. Od tamtego czasu powracam jednak dość często. W końcu powróciłem w całości. On ma tu takie przebłyski, że słów mi brakuje. Trzeba było dać w łeb samemu sobie sprzed lat pięciu i ocenę poprawić.

Wojaczek jest geniusz. Pięć lat temu czytałem go w pośpiechu (zresztą: co ja wiedziałem o życiu pięć lat temu?!) i oburzeniu o cały ten jego turpizm. Od tamtego czasu powracam jednak dość często. W końcu powróciłem w całości. On ma tu takie przebłyski, że słów mi brakuje. Trzeba było dać w łeb samemu sobie sprzed lat pięciu i ocenę poprawić.

Z jakimi demonami zmagał się Rafał Wojaczek? Bo że się z nimi zmagał i że ostatecznie został przez nie pokonany, nie ma wątpliwości. Jego poezja jest nasycona szarością, turpizmem i wulgaryzmami. Nie ma w sobie nic łagodnego, obrzyda rzeczywistość, dusi czytelnika. A jednak nie mogę się od niej oderwać, bo jest elektryzująco piękna. Wojaczek tworzył swoje utwory z intensywnością godną mistrza. Kreślił szokujący obraz śmierci w każdym wierszu, sięgając niejednokrotnie po drastyczną erotykę i destrukcyjne uczucia.

"jest ciemno
jest ciemno jak najciemniej
mnie nie ma
nie ma spać
nie ma oddychać
żyć nie ma"

To jest kwintesencja Wojaczka i zarazem dowód, że nie każdy będzie nim zachwycony. Jego poezja jest skierowana do zdecydowanej mniejszości, której nie przeszkadza stale obecny klimat depresji. I ja się do tej mniejszości zaliczam.

Z jakimi demonami zmagał się Rafał Wojaczek? Bo że się z nimi zmagał i że ostatecznie został przez nie pokonany, nie ma wątpliwości. Jego poezja jest nasycona szarością, turpizmem i wulgaryzmami. Nie ma w sobie nic łagodnego, obrzyda rzeczywistość, dusi czytelnika. A jednak nie mogę się od niej oderwać, bo jest elektryzująco piękna. Wojaczek tworzył swoje utwory z...

Kumulacja śmierci w każdym wierszu. Niestety, ale twórczość Rafała Wojaczka do mnie nie przemawia.

Kumulacja śmierci w każdym wierszu. Niestety, ale twórczość Rafała Wojaczka do mnie nie przemawia.

Piękne.

Piękne.

Pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela poezji, nie tylko współczesnej!

Pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela poezji, nie tylko współczesnej!