Koniec pieśni

Współczesna literatura tak mało korzysta z piękna języka - są jakieś eksperymenty literackie, gry z językiem czy czytelnikiem - a używanie języka jak pędza malarza już rzadko spotykane. Obrazy i uczucia w tej małej książeczce tak autentyczne, tak żywe... Piękna, niedzisiejsza - zarówno w formie, jak i ze względu na opisywany świat...

Współczesna literatura tak mało korzysta z piękna języka - są jakieś eksperymenty literackie, gry z językiem czy czytelnikiem - a używanie języka jak pędza malarza już rzadko spotykane. Obrazy i uczucia w tej małej książeczce tak autentyczne, tak żywe... Piękna, niedzisiejsza - zarówno w formie, jak i ze względu na opisywany świat...

Refleksyjna.
Poruszająca.
Galsan Tschinag przenosi nas na stepy odległego Ałtaju by opowiedzieć niezwykle przejmującą historię życia zamieszkujących tam ludzi i zwierząt, panującej kultury i obyczajów. Poznajemy z bliska tak odległy dla nas obraz, i historię o jakich nie czyta się często. Koniec Pieśni to powieść, w ktoŕej nie dość że przywiązujemy się do jej bohaterów, to jednocześnie pozycja pouczająca, poszerzająca horyzonty, a na sam koniec okraszona refleksją o wyższych wartościach. O zetknięciu się czasów, dziejów... przemijalności tego co nas otacza - co otaczało naszych bohaterów.
Za takie właśnie cechy wyjątkowo cenię.

Refleksyjna.
Poruszająca.
Galsan Tschinag przenosi nas na stepy odległego Ałtaju by opowiedzieć niezwykle przejmującą historię życia zamieszkujących tam ludzi i zwierząt, panującej kultury i obyczajów. Poznajemy z bliska tak odległy dla nas obraz, i historię o jakich nie czyta się często. Koniec Pieśni to powieść, w ktoŕej nie dość że przywiązujemy się do jej bohaterów,...

"Koniec pieśni" to doskonale oddany klimat mongolskich stepów i ludzi tam żyjących. Koczowniczy tryb życia, zespolenie z naturą i historia miłosna, która w surowych warunkach nie jest taka słodka. Jednocześnie autor pokazuje, jak człowiek oddala się od natury wraz z nadchodzącą nowoczesnością. Step nie jest autorowi obcy, urodził się on bowiem w rodzinie tuwińskich pasterzy, jest również szamanem.

"Koniec pieśni" to doskonale oddany klimat mongolskich stepów i ludzi tam żyjących. Koczowniczy tryb życia, zespolenie z naturą i historia miłosna, która w surowych warunkach nie jest taka słodka. Jednocześnie autor pokazuje, jak człowiek oddala się od natury wraz z nadchodzącą nowoczesnością. Step nie jest autorowi obcy, urodził się on bowiem w rodzinie tuwińskich...

Niezwykle intrygująca, inna niż wszystkie lektura. Początkowo ciężko wczuć się w klimat, pewne opisy są wydają się niezrozumiałe czy wręcz odrzucające, imiona brzmią dziwnie, a i narracja wygląda dość nietypowo, ale gdy już wciągnie się w historię, to ciężko się od niej oderwać. "Koniec pieśni" to opowieść o umierającej kulturze, miłości i trudnych wyborach. Świat przedstawiony różni się od naszego w stopniu nie mniejszym niż te, z którymi spotykamy się w powieściach fantasy.

Niezwykle intrygująca, inna niż wszystkie lektura. Początkowo ciężko wczuć się w klimat, pewne opisy są wydają się niezrozumiałe czy wręcz odrzucające, imiona brzmią dziwnie, a i narracja wygląda dość nietypowo, ale gdy już wciągnie się w historię, to ciężko się od niej oderwać. "Koniec pieśni" to opowieść o umierającej kulturze, miłości i trudnych wyborach. Świat...

Książka ta jest podróżą w przeszłość nie tak odległą, a jednak wydającą się opowieścią sprzed setek lat. Autor opisując losy bohaterów przybliża nam charakter kultury ludów wędrownych zamieszkujących Ałtaj, kulturę, której kres wraz z postępem cywilizacji stał się nieunikniony. Obyczaje, sposób życia, nazwy i historia pozostały żywe we wspomnieniach ostatnich członków plemiennych.

To magiczne przejście do rzeczywistości będącej częścią nieodległej przeszłości. To tęsknota za tym, co utracone, choć nieuniknione.

Książka ta jest podróżą w przeszłość nie tak odległą, a jednak wydającą się opowieścią sprzed setek lat. Autor opisując losy bohaterów przybliża nam charakter kultury ludów wędrownych zamieszkujących Ałtaj, kulturę, której kres wraz z postępem cywilizacji stał się nieunikniony. Obyczaje, sposób życia, nazwy i historia pozostały żywe we wspomnieniach ostatnich członków...

Piękna, choć smutna historia tuwińskiego rodu. Odnajdziemy tu nie tylko ciekawą opowieść o ludziach, ale również piękne opisy przyrody czy tradycji tego przerzucanego z miejsca na miejsce narodu.
Historia, z drugim dnem, którą napisało samo, życie a właściwie wszechobecna globalizacja i komercjalizacja.
Warta uwagi.

Piękna, choć smutna historia tuwińskiego rodu. Odnajdziemy tu nie tylko ciekawą opowieść o ludziach, ale również piękne opisy przyrody czy tradycji tego przerzucanego z miejsca na miejsce narodu.
Historia, z drugim dnem, którą napisało samo, życie a właściwie wszechobecna globalizacja i komercjalizacja.
Warta uwagi.

Pierwsze strony nie zachwyciły mnie, ale z upływem czasu lektura mnie pochłonęła. Książka opowiada o: miłości, szacunku do przyrody, trudnym losie kobiety. Książkę polecam każdemu.

Pierwsze strony nie zachwyciły mnie, ale z upływem czasu lektura mnie pochłonęła. Książka opowiada o: miłości, szacunku do przyrody, trudnym losie kobiety. Książkę polecam każdemu.

Sam smutek i jeszcze więcej smutku.

Sam smutek i jeszcze więcej smutku.

Ciekawa opowieść o zmieniającym się świecie, o globalizacji i braku poszanowania tradycji. Podobała mi się sama konwencja, ponieważ jest to jak bajka przy ognisku, snuje się i oplata nas swoim klimatem. Polecam.

Ciekawa opowieść o zmieniającym się świecie, o globalizacji i braku poszanowania tradycji. Podobała mi się sama konwencja, ponieważ jest to jak bajka przy ognisku, snuje się i oplata nas swoim klimatem. Polecam.

Rewelacyjna

Rewelacyjna