Ogromne okno

W tej książce nie ma nic przyjemnego, a mimo to bardzo przyjemnie się ją czyta. Trzyma poziom poprzednich części, tak samo irytuje zachowanie dorosłych, a jednocześnie postępowanie rodzeństwa wzbudza pełen szacunek. Niby człowiek wie, że nie skończy się to dobrze, a jednak ma nadzieję.

W tej książce nie ma nic przyjemnego, a mimo to bardzo przyjemnie się ją czyta. Trzyma poziom poprzednich części, tak samo irytuje zachowanie dorosłych, a jednocześnie postępowanie rodzeństwa wzbudza pełen szacunek. Niby człowiek wie, że nie skończy się to dobrze, a jednak ma nadzieję.

Ponowiłam lekturę tej serii, aby ją dokończyć, czego nie udało mi się dokonać w wieku nastoletnim.
Niestety, ciężko mi się to czyta, bo jakoś nie potrafię przejść nad niektórymi absurdami do porządku dziennego.

Ponowiłam lekturę tej serii, aby ją dokończyć, czego nie udało mi się dokonać w wieku nastoletnim.
Niestety, ciężko mi się to czyta, bo jakoś nie potrafię przejść nad niektórymi absurdami do porządku dziennego.

5 chłodników ogórkowych na 10

5 chłodników ogórkowych na 10

Kolejne części są pisane według jednego schematu, który zaczyna się robić nudny.

Kolejne części są pisane według jednego schematu, który zaczyna się robić nudny.

"Ogromne okno" to III tom Serii niefortunnych zdarzeń.
Historia sierot, które pomimo tragedii, wykazują się inteligencją.
Rodzeństwo poraz kolejny trafiło do opiekuna zastępczego. Tym razem została nim ciotka Józefina. Wdowa adorowana przez tajemniczego kapitana Szlama, zmaga się z wieloma obawami. Można by rzec, że wręcz przejęły nad nią kontrolę. Sprytne zagranie kapitana nie umknęło jednak uwadze dzieci. Wiedziały, że pod maską kapitana kryje się Olaf.
Co grozi kobiecie i dzieciom?

Kolejna świetna książka autora. Zarówno wątek ciotki Józefiny, jak i kapitana Szalma wzbudził we mnie ciekawość.
W każdej książce pojawienie się jegomościa wywołuje uczucie niepokoju. Jego postać oznacza kłopoty.
Twórczość Lemony'ego Snicket'a wywołuje we mnie wiele emocji. Dotychczas przeczytane przeze mnie książki tego autora nie zawiodły mnie.
Świetna fabuła i ciekawe wątki sprawiają, że strony same się przewijają.
Zdecydowanie polecam 👌

"Ogromne okno" to III tom Serii niefortunnych zdarzeń.
Historia sierot, które pomimo tragedii, wykazują się inteligencją.
Rodzeństwo poraz kolejny trafiło do opiekuna zastępczego. Tym razem została nim ciotka Józefina. Wdowa adorowana przez tajemniczego kapitana Szlama, zmaga się z wieloma obawami. Można by rzec, że wręcz przejęły nad nią kontrolę. Sprytne zagranie...

To już 3 tom serii NZ!
Tak szczerze niezbyt lubię takiego typu książek, lecz ten cykl wyjątkowo przypadł mi do gustu.
Otóż, w 3 części rodzeństwo Baudelaire wprowadzają się do dalekiej ciotki Józefiny, która wszystkiego się boi.
Rodzeństwo podejrzewają, że coś jest nie tak. I jak zwykle, depcze im po piętach ich wróg, czyli Hrabia... A raczej : ,,Kapitan Szlam''.

To już 3 tom serii NZ!
Tak szczerze niezbyt lubię takiego typu książek, lecz ten cykl wyjątkowo przypadł mi do gustu.
Otóż, w 3 części rodzeństwo Baudelaire wprowadzają się do dalekiej ciotki Józefiny, która wszystkiego się boi.
Rodzeństwo podejrzewają, że coś jest nie tak. I jak zwykle, depcze im po piętach ich wróg, czyli Hrabia... A raczej : ,,Kapitan Szlam''.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Wraz z kolejnymi częściami zaczynam coraz bardziej lubić SNZ.. Serio! Każdy kolejny tom podoba mi się jeszcze bardziej niż poprzedni.


“Ogromne Okno” czyli tom III. Jest to najbardziej abstrakcyjna część dotychczas to trudne zadanie, ponieważ każda jest mało prawdopodobna, ale ta była najbardziej odjechana. Mówię tu np o rybach co zjadają ludzi po tym jak ktoś np zjadł przed kąpielą banana;)
Ja po prostu kocham tą serie serio hah
Pod koniec strasznie trzymała w napięciu, ale nie tak bardzo jak tom IV “Traktat Tortur” ,który był totalnym rollercoasterem emocjonalnym. Niby jest to literatura dziecięca ale jak wiemy w tej serii nie wszystko kończy się dobrze i szczęśliwie. Dlatego też książka trzyma w napięciu do ostatnich stron ,bo nigdy nie wiesz co może się wydarzyć.
Ja na pewno wiem że robię się powoli wielką fanką tej serii i już nie mogę się doczekać V i VI tomu które już są w sprzedaży!
Recenzja z mojego ig @zuziawydro

Wraz z kolejnymi częściami zaczynam coraz bardziej lubić SNZ.. Serio! Każdy kolejny tom podoba mi się jeszcze bardziej niż poprzedni.


“Ogromne Okno” czyli tom III. Jest to najbardziej abstrakcyjna część dotychczas to trudne zadanie, ponieważ każda jest mało prawdopodobna, ale ta była najbardziej odjechana. Mówię tu np o rybach co zjadają ludzi po tym jak ktoś np zjadł...

Rodzeństwo Baudelaire trafiają już do trzeciego z kolei opiekuna - ciotki Józefiny. Starsza kobieta ma dom zawieszony na skraju jeziora, w którym to jeziorze żyją mięsożerne pijawki. Głównym problemem nie jest jednak stan strukturalny budowli, ale absurdalne lęki ciotki. O wycieraczkę można się potknąć i zginąć, a klamki nie wolno dotykać po wybuchnie w ręce.

Wioletka, Klaus i Słoneczko są w stanie zaakceptować znerwicowaną i lękliwą ciotkę z bzikiem na punkcie gramatyki, ale niestety Hrabia Olaf dalej depcze im po piętach. Genialne rodzeństwo po raz kolejny musi wykorzystać swoje szare komórki by wyrwać się z opresji i przekonać do swoich racji zaślepionych dorosłych.

Humor, zagadki i akcja są jak zawsze na swoim miejscu. "Ogromne okno" zajmuje uwagę jednak mniejszym stopniu niż dwa poprzednie tomy. Nudzi powtarzalność i łatwowierność dorosłych.

Rodzeństwo Baudelaire trafiają już do trzeciego z kolei opiekuna - ciotki Józefiny. Starsza kobieta ma dom zawieszony na skraju jeziora, w którym to jeziorze żyją mięsożerne pijawki. Głównym problemem nie jest jednak stan strukturalny budowli, ale absurdalne lęki ciotki. O wycieraczkę można się potknąć i zginąć, a klamki nie wolno dotykać po wybuchnie w ręce.

Wioletka,...

3 tom zaczyna się , gdy dzieci trafią do nowego opiekuna , a konkretnie Ciotki Józefiny , która po śmierci męża wszystkiego się boi i ma również obsesję na punkcie gramatyki. Jednak bardzo szybko znów pojawia się Olaf , który tym razem podaję się za kapitana Szlama i podrywa ciotkę Józefinę i mimo , że dzieci próbują Jej powiedzieć , że to Olaf to Ona nie wierzy. A po jakimś czasie mężczyzna do Niej dzwoni i kobieta każę dzieciom iść do pokoju , a jak wracają okazuję się , że Józefiny nie ma. Został tylko list , który mówi , że kobieta popełniła samobójstwo i przekazała dzieci Kapitanowi Szlamowi i dzieci czują , że coś jest nie tak , bo list ma mnóstwo błędów i po jakimś czasie zjawia się Pan Poe i oczywiście nie wierzy dzieciom i jest gotów przekazać je Szlamowi , ale gdy dopełniają formalności dzieci wracają do domu ciotki i jeszcze raz studiują list i odkrywają zaszyfrowaną wiadomość od ciotki i ruszają w morze by ją znaleźć i w końcu odnajdują Ją w grocie i okazuję się , że ukryła się tu przed Olafem i dzieciom udaję się namówić Ją by wróciła z nimi i opowiedziała wszystko Poe , ale gdy wracają odnajduję ich Olaf z pomocnikami i chcę zabić kobietę , ale ta przekonuję go , że zniknie i mówi też , że może zabrać sobie dzieci i ich majątek i dzieci są wstrząśnięte , a Olaf zgadza się Ją oszczędzić , ale gdy kobieta poprawia Jego błąd wkurza się i spycha Ją do wody , gdzie ginie zjedzona przez morskie stworzenia. A następnie Olaf wraca z dziećmi na brzeg i , gdy Pan Poe ma już je przekazać Olafowi dzieci te, a szczególnie Słoneczko udowadniają , że to Olaf i Pan Poe wierzy widząc dowody , ale Olaf oczywiście ucieka. I mamy koniec 3 tom. Historia nadal wciąga , ale jakoś nie polubiłem ciotki Józefiny. Wkurzyła mnie , że chciała oddać dzieci Olafowi. No i wkurza mnie Pan Poe , który za każdym razem nie wierzy dzieciom. Szkoda mi rodzeństwa , a jeszcze tyle przed nimi

3 tom zaczyna się , gdy dzieci trafią do nowego opiekuna , a konkretnie Ciotki Józefiny , która po śmierci męża wszystkiego się boi i ma również obsesję na punkcie gramatyki. Jednak bardzo szybko znów pojawia się Olaf , który tym razem podaję się za kapitana Szlama i podrywa ciotkę Józefinę i mimo , że dzieci próbują Jej powiedzieć , że to Olaf to Ona nie wierzy. A po...