Klub Podróżników w Wyobraźni

Ostatnia część dobra jak i pozostałe. Niestety wiele wątków jest zbyt szybko i niedokładnie opisanych z czego można odnieść, że panuje lekki chaos, ale całość przystępna, z lekkim humorem i przygodą. Polecam szczególnie, że jest to finałowy tom serii.

Ostatnia część dobra jak i pozostałe. Niestety wiele wątków jest zbyt szybko i niedokładnie opisanych z czego można odnieść, że panuje lekki chaos, ale całość przystępna, z lekkim humorem i przygodą. Polecam szczególnie, że jest to finałowy tom serii.

Klub podróżników w czasie to ostatni tom serii o Ulyssesie Moore. Tak, wiem, pojawiły się po nim kolejne, ale ten został napisany tak, aby zakończyć serię.
Przyjaciele są porozrzucani po różnych zakątkach krain Wyobraźni. Nestor wciąż szuka swojej żony Penelopy, a tymczasem Kilmore Cove dostaje się pod armatni ostrzał z okrętu z czarnymi żaglami. Pierwsza pod ogień idzie Willa Argo, z której uciekają bliźniaki z rodzicami nieświadomymi tego, jak szczególny jest ich dom. Szukają schronienia w miasteczku, lecz również ono zasypywane jest kulami, a do tego pojawiają się stada małp będących pod rozkazami kapitana Spencera.
Autor w tej części szybko prowadzi akcję, ale tak, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Wyjaśnia prawie wszystkie tajemnice bohaterów cyklu, co sprawia, że zamyka historię Ulyssesa.
Książkę pierwotnie przeczytałam zaraz po kupieniu, ale powróciłam do niej, bo kupiłam kolejne części i musiałam sobie przypomnieć jak skończyła się historia Podróżników w Czasie. Mimo upływu lat wciąż uważam, że to bardzo dobra historia, wciągająca młodego czytelnika, trzymająca w napięciu. Pokazuje nie tylko miłość, przyjaźń, miłe zachowania, ale i zdradę, śmierć i rozpacz. Według mnie to znakomita młodzieżowa literatura.
A teraz mam nadzieję, że jej kontynuacja okaże się równie dobra...

Klub podróżników w czasie to ostatni tom serii o Ulyssesie Moore. Tak, wiem, pojawiły się po nim kolejne, ale ten został napisany tak, aby zakończyć serię.
Przyjaciele są porozrzucani po różnych zakątkach krain Wyobraźni. Nestor wciąż szuka swojej żony Penelopy, a tymczasem Kilmore Cove dostaje się pod armatni ostrzał z okrętu z czarnymi żaglami. Pierwsza pod ogień idzie...

'Klub Podróżników w Wyobraźni' wraz z poprzedzającym go 'Ogrodem Popiołu' to dwie najlepsze książki cyklu o Ulyssesie Moorze – mimo ogromnego sentymentu do pierwszej serii (tomy 1-6),w której nie ma słabych momentów, uważam, że te dwa ostatnie tomy serii drugiej (czyli 11 i 12) stanowią wizytówkę całej sagi.

Przyznaję, że po przeczytaniu 'Ogrodu Popiołu' miałam spore oczekiwania względem 'Klubu…' - tom 11 był tak dobry, że chyba nigdy tak dobrze nie czytało mi się którejkolwiek książki z tej serii. Mimo, iż powyższa lektura trochę mnie rozczarowała i nie jest tak świetna jak jej poprzedniczka, to jakość i lekkość przekazu również są na wysokim poziomie.

'Klub Podróżników w Wyobraźni' rozwiązuje wszelakie wątki, kreowane nie tylko w ostatnim tomie, ale również te, które pojawiły się na przestrzeni wszystkich książek sagi. Praktycznie nie ma kwestii, która nie zostałaby w jakiś sposób wyjaśniona przez autora.
Pisarz w ciekawy sposób prowadzi czytelnika przez różne Miejsca w Wyobraźni, zaskakując go pojawieniem się dawno niewidzianych bohaterów oraz małym dreszczykiem emocji, kiedy inne postacie wpadają w poważne tarapaty.

Dwie sprawy mi się nie spodobały i być może dlatego trochę się 'Klubem…' rozczarowałam.
Po pierwsze: mimo ogromnego potencjału, postać pani Stelli nie została zbyt dobrze opisana. Owszem, jako czytelnik wiem, kim ona jest, ale niestety nie mam informacji na temat jej szczegółowej działalności w Kilmore Cove.
Po drugie: zabrakło mi prawdziwej konfrontacji między Ulyssesem Moorem, a kapitanem Spencerem. Całość lepiej by wypadła, gdyby tak się stało – zwłaszcza, że to właśnie chęć zemsty powodowała, że pirat sprawiał wrażenie tak groźnego. Dodatkowo dostrzegłam lukę w motywie jego córki… No cóż, chyba nie można mieć wszystkiego.

Mimo tych kilku minusów, na tle wielu innych książek tej sagi 'Klub Podróżników w Wyobraźni' wypada naprawdę świetnie i nie sposób tego nie docenić :)
Bardzo udane zakończenie tego etapu sagi – po takim końcu, aż ciężko sobie wyobrazić dalsze przygody w tym świecie, więc tym większa jest moja ciekawość względem kolejnych tomów.

'Klub Podróżników w Wyobraźni' wraz z poprzedzającym go 'Ogrodem Popiołu' to dwie najlepsze książki cyklu o Ulyssesie Moorze – mimo ogromnego sentymentu do pierwszej serii (tomy 1-6),w której nie ma słabych momentów, uważam, że te dwa ostatnie tomy serii drugiej (czyli 11 i 12) stanowią wizytówkę całej sagi.

Przyznaję, że po przeczytaniu 'Ogrodu Popiołu' miałam spore...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2018/07/smutno-wesoy-koniec.html

Mieliście kiedyś, tak, że nie chcieliście kończyć serii? Tak wam spodobała się ona, że aż szkoda ją zakończyć, ponieważ nie będzie już następnych części. Powiedzmy o dużym prawdopodobieństwie, że nie będzie następnych części. Autor zawsze może napisać nowe. Od siebie lub pod presją czytelników.

Chociaż dwunasty tom serii "Ulysses Moore" nie jest praktycznie ostatnim tomem (jest chyba jeszcze sześć) to... Na początku było założenie, że na tym tomie kończy się historia. Wszystko się rozwiązuje i splata. Oczywiście, jest też tom szósty, który kończy jeden etap serii, ale... On, chociaż zakończył jedną część to zostawił wiele furtek otwartych. One były na tyle otwarte... Przymknięty, że pozostawiały wybór autorowi. Trudno to wytłumaczyć. W tej drugiej części p. Baccalario wraca do wątków z pierwszych sześciu tomów, umiejętnie je splata, wyjaśnia. Druga część to poniekąd uzupełnienie. Przy trzeciej części... Nie wiem, jak to rozegra autor. Zamierzam przeczytać te tomy, które zostały przetłumaczone na język polski, wtedy się zobaczy. Nie słyszałam dobrych opinii. Według mnie nie trzeba tego, aż tak tego rozwijać, chociaż, racja - świat wykreowany przez autora ma dużo pytań.

W ostatnich rozdziałach "Ogrodu Popiołu" do Kilmore Cove przybyło zagrożenie. Zagrożenie z którym żaden mieszkać miasteczka jeszcze się nie spotkał. Napaść piratów. Tak to można nazwać. Rodzeństwo Covenant musi zrobić wszystko, co w swojej mocy, że ochronić nadmorskie miasto. W pewnym sensie są zdani tylko na siebie. Okej, z pomocą przychodzą im jeszcze dwie osoby, ale to i tak mało, jak na zgraje dziwnych postaci, które chcą zniszczyć Kilmore Cove.
Rick znajduje się w Wenecji, a Ulysses... Dał nogę, że tak się wyrażę. To znaczy, wiemy od poprzedniego tomu, że mężczyzna poszukuje swojej zaginionej żony. Nadal szuka Penelopy. Poniekąd można go zrozumieć, ale... Momentami myślałam: naprawdę ich zostawiłeś? jak mogłeś!

Pisałam w recenzji "Ogrodu Popiołu", że nowy antagonista, czyli kapitan Spencer jest, tak ważny, że potrzebował oddzielnej książki, żeby wprowadzić jego postać. Taak, tutaj pokazuje się realnie. Chociaż.. Mało jest scen z nim w roli głównie. Jeśli się nie mylę to dwie. Zbyt mało według mnie. Mężczyzna jest dodatkowo owiany tajemnicą, że pojawiają się nowe wątki z nim związane. Coraz bardziej czytelnik może zrozumieć jego czyny, Nawet poznajemy go od tej ludzkiej strony. I... To wszystko pozostawia niedosyt po całej książce. Wielki zły o którym chce się czytać więcej. To już o Klubie Podpalaczy było więcej informacji, a przede wszystkim mieliśmy więcej z nimi do czynienia. Miałam nadzieję, że może tego bohatera polubię. I nic. To znaczy ani go polubiłam, ani nie. Stał się obojętną postacią, która wzbudza ciekawość. Przecież nie można znienawidzić kogoś tylko przez to, że jest brutalny. Nawet przez morderstwa jakich dokonał.

Oczywiście są jeszcze pozostali bohaterowie, ale w tym tomie na ich tle wybija się również bohater zbiorowy, czyli mieszkańcy miasteczka. To zwykli ludzie, którzy nie rozumieją skąd nagle wzięli się piraci w Kilmore Cove. To brzmi jak bajka, a wygląda jak sen. Jasne jest, że ci ludzie się boją, ale, tak jak przy powodzi było, tak i teraz oni stanowią w grupie siłę. Każdy opiekuje się każdym, starsi pocieszają młodszych, dają im jakąś nadzieję, ponieważ tamci wiedzą, co robić, jak się zachować. Może to trochę dziwne, że akcja ratunkowa przebiega nadzwyczaj dobrze, ale to jednak małe miasteczko - każdy zna każdego. Zresztą... W filmach wojennych też mamy większą ilość osób, które chronią się w bunkrach na znak syreny.

Ulysses jak Ulysses. W pewnym sensie jest on z charakteru znany czytelnikowi, jednak teraz poznajemy go znowu od innej strony. On wie, co chce zrobić. Może nie ma stuprocentowej pewności, gdzie znajduje się Penelopa, ale ma świadomość, że żyje i to jest najważniejsze. Nic więcej mu nie potrzeba. Poznajemy jego zawziętość i siłę, ale też... Spokojniejszą stronę - zarezerwowaną tylko dla najbliższych.

Pisałam o powracaniu do starych wątków. Nie można o nich napisać bez spoilerów. Ale... Mogę napisać, że się zdziwicie. To nieoczywiste potoczenie wątków.

Przez całe sześć tomów (w drugiej części) przewijał się wątek podróży Leonarda Minaxo i Kalipso - spokojnie, on nie był niepotrzebny; autor nie zapomniał o nich.

W ogóle mam wrażenie, że p. Baccalario zadbał o praktycznie wszystko. Każdy zaczęty wątek ma koniec. Tu nie ma nic niepotrzebnego, ponieważ każdy gra konkretną rolę i to nie tylko chodzi o ludzi. ;)
Żeby nie było, tak różowo to pod koniec zauważyłam lukę, która w żadnym stopniu nie została wyjaśniona. Może to gdzieś przegapiłam. Czysto ogólnie: rodzice bliźniaków.

Koniec jest... Przez pewne wydarzenia trochę smutny. No i kończymy jakąś tam przygodę w końcu. Ale nie kończy się też jakoś bardzo źle. Rozumiem zabieg związany z rodziną Covenant - inaczej się nie dało. Koniec świetnie nadaje się na scenę w filmie. Ciekawie mogłoby to wyglądać na ekranie.

Cóż więcej?
Humor p. Baccalario jest genialny! Potrafi zaskoczyć czytelnika. Nie raz to pokazał, ale tutaj to niespodzianka za niespodzianką! Jedne dobre, głównie dobre, ale są też smutne,
Ogólnie tyle się dzieje, że bardzo łatwo było zaskoczyć czytelnika w jednej kwestii. ;)

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2018/07/smutno-wesoy-koniec.html

Mieliście kiedyś, tak, że nie chcieliście kończyć serii? Tak wam spodobała się ona, że aż szkoda ją zakończyć, ponieważ nie będzie już następnych części. Powiedzmy o dużym prawdopodobieństwie, że nie będzie następnych części. Autor zawsze może napisać nowe. Od siebie lub pod presją...

"Ostatni" tom serii o Ulyssesie Moore... Miał być ostatnim i wydaje mi się, że będzie ostatnim przynajmniej z mojej perspektywy... Książka wydana w listopadzie 2011, przeleżała na mojej półce aż do tego czasu, bo muszę przyznać, że już wtedy czułam się trochę za stara na tego typu pozycję... Aktualnie? Książka przeczytana bardziej z sentymentu, niż z rzeczywistej ciekawości... Mimo wszystko budzi w sercu jakieś drgnięcie - bo w końcu to od tego cyklu zaczynałam książkową przygodę... Ale tak jak przypuszczałam już 4 lata temu - wyrosłam z historii napisanej przez Pierdomenico'a Baccalario i bardzo ciężko jest mi ocenić ten 12 tom...
Z jednej strony czuję rozczarowanie - wszystkie pozostałe tomy czytałam z takim zapałem! A ten? Po prostu z konieczności. Historia wydała się wymuszona i schematyczna... ale... Z drugiej strony przecież to książka dla dzieci, czy na prawdę muszę od niej wymagać "czegoś więcej"? I... W głowie pojawia się pytanie - czy jak byłam mała i ta przeciętna pozycja mi się podobała, to znaczy, że miałam beznadziejny gust do książek?
...
Ale to są pytania na które sama muszę sobie odpowiedzieć ;)
Sama książka - jest idealnym zwieńczeniem serii jak sądzę, oczywiście pod warunkiem, że czyta się ten cykl za jednym zamachem - bo w przeciwnym wypadku fakty się zacierają, czytelnik dorasta i nie ma już tej samej "frajdy".

Nie mówię, że nie powrócę kiedyś do tego cyklu... Może gdy już doczekam się dzieci, będę im czytać te książki na dobranoc? Czas pokaże :)

"Ostatni" tom serii o Ulyssesie Moore... Miał być ostatnim i wydaje mi się, że będzie ostatnim przynajmniej z mojej perspektywy... Książka wydana w listopadzie 2011, przeleżała na mojej półce aż do tego czasu, bo muszę przyznać, że już wtedy czułam się trochę za stara na tego typu pozycję... Aktualnie? Książka przeczytana bardziej z sentymentu, niż z rzeczywistej...

Super.
Obrazek Pandory jest piękny.
Jak mi się podobało spotkanie Nestora z Penelopom <3

Super.
Obrazek Pandory jest piękny.
Jak mi się podobało spotkanie Nestora z Penelopom <3

Recenzja na blogu --> http://wswiecieksiazkow.blogspot.com/2015/10/ulysses-moore.html

Recenzja na blogu --> http://wswiecieksiazkow.blogspot.com/2015/10/ulysses-moore.html

Cykl się kończy. Ostatnia książka. Warta tego, by przeczytać, naprawdę!

Cykl się kończy. Ostatnia książka. Warta tego, by przeczytać, naprawdę!

Mam ważnie, że autor za bardzo rozciąga tą serię przez co spada jakość treści książki

Mam ważnie, że autor za bardzo rozciąga tą serię przez co spada jakość treści książki

To zakończenie było takie jakieś... nie wiem po prostu mi się nie podobało, domyka za wiele wątków. Od koniec wiemy jak wyglądało życie bohaterów, jaką pracę wybrali itp., takie typowe "żyli długo i szczęśliwie "

To zakończenie było takie jakieś... nie wiem po prostu mi się nie podobało, domyka za wiele wątków. Od koniec wiemy jak wyglądało życie bohaterów, jaką pracę wybrali itp., takie typowe "żyli długo i szczęśliwie "