Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zróbmy pisarski koktajl. Jako składników użyjemy wyjątkowego stylu Andrzeja Stasiuka i onirycznego stylu Bruno Schulza. Miksujemy wszystko razem, dodajemy sporą garść czeskiego humoru, nietuzinkowe słownictwo i... ryby. Takie połączenie właśnie przyszło mi na myśl, gdy czytałam ten zbiór opowiadań. Pavel jest niczym doskonała hybryda wyżej wymienionych autorów. Zbudował on mikrokosmos w makroświecie. Wyłączcie się na chwilę. Zresetujcie wszystkie ponure i przyziemne myśli, one nie będą Wam potrzebne podczas lektury. Dokładnie za słowami Stasiuka przykucnijcie na łonie natury, otwórzcie "Śmierć pięknych saren" i pochłaniajcie. Możecie czerpać z tej książki do woli, ponieważ w niej zaklęta jest magia. Niewyczerpalna magia dzieciństwa, którą Pavel rozpościera przed czytelnikami, niczym dywan z kwiatów. Ta książka jest dla mnie nie tylko wytchnieniem od pędzącego świata, lecz także świetną rozrywką. Niejednokrotnie bawi do łez wyjątkowym słownictwem i dziecinnymi żarcikami, lecz równie często wzrusza i skłania do głębszej refleksji.

Zróbmy pisarski koktajl. Jako składników użyjemy wyjątkowego stylu Andrzeja Stasiuka i onirycznego stylu Bruno Schulza. Miksujemy wszystko razem, dodajemy sporą garść czeskiego humoru, nietuzinkowe słownictwo i... ryby. Takie połączenie właśnie przyszło mi na myśl, gdy czytałam ten zbiór opowiadań. Pavel jest niczym doskonała hybryda wyżej wymienionych autorów. Zbudował on...

To dopiero moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Jak pierwszy uścisk dłoni, sprawdzający kilka podstawowych cech. Nie owijając w bawełnę - dałam się oczarować! Świat samotnych mężczyzn pochłonął mnie w całości, jakby Murakami machnął różdżką i przeniósł moją duszę do Japonii. Czułam się poniekąd jako cichy obserwator, czasami wręcz jako fantomowy terapeuta. Historie mężczyzn porzuconych nie są powszechnie poruszanym tematem. Zwykle to kobieta ociera łzę po stracie i stara się układać mozaikę życia codziennego na nowo. Murakami tchnął w ten trudny temat świeżość i polot. Te siedem opowieści to mieszanka melancholii, błyskotliwego humoru, groteski i surrealizmu. Emocje również są męskie, nikt nie powinien się ich wstydzić. Chłopaki nie płaczą? To już nieaktualne.

To dopiero moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Jak pierwszy uścisk dłoni, sprawdzający kilka podstawowych cech. Nie owijając w bawełnę - dałam się oczarować! Świat samotnych mężczyzn pochłonął mnie w całości, jakby Murakami machnął różdżką i przeniósł moją duszę do Japonii. Czułam się poniekąd jako cichy obserwator, czasami wręcz jako fantomowy terapeuta. Historie mężczyzn...

Dreszcz przebiega wzdłuż kręgosłupa, zwoje mózgowe wiją się w kompulsywnych ruchach, a źrenice zakrywa mgliste widmo wyczuwalnej tragedii. Nie wiesz czy płakać, współczuć, czy przeklinać. Oddalasz książkę raz, oddalasz też drugi. Na tydzień, na dwa, lecz niewidzialne pióro Aleksijewicz wciąż Cię ściga. W końcu dopada i znów jak mantrę powtarzasz, że to przecież tylko historia. Niepozorne losy ludzi, tak malutkich w obliczu wojny, tak bezsilnych w starciu z brutalną siłą pocisków, zostały opisane w jednym z ważniejszych reportaży ostatnich lat. Ich historie są rozmaite, jedni przeżyli to piekło, inni jedynie wspominają widok cynkowych trumien, kobiety płaczą, mężczyźni płaczą, matki są silne, matki wpadają w depresję, synowie żyją, synowie pomarli. Te kontrasty wciąż towarzyszą czytelnikowi, ukazując konflikt z każdej możliwej strony. Dlatego w pewnym sensie jest to reportaż totalny. Zarówno w swoim wymiarze, jak i w ładunku emocjonalnym. Czytelnik czuje ciężar tych relacji, który wciąż narasta i nie daje odpocząć, a jedynie noszony cierpliwie, wyda swój owoc pod koniec opowieści. Będzie to owoc niezwykle gorzki, lecz chyba żadne lekarstwo nie smakuje dobrze.

Dreszcz przebiega wzdłuż kręgosłupa, zwoje mózgowe wiją się w kompulsywnych ruchach, a źrenice zakrywa mgliste widmo wyczuwalnej tragedii. Nie wiesz czy płakać, współczuć, czy przeklinać. Oddalasz książkę raz, oddalasz też drugi. Na tydzień, na dwa, lecz niewidzialne pióro Aleksijewicz wciąż Cię ściga. W końcu dopada i znów jak mantrę powtarzasz, że to przecież tylko...