Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sama książka obiektywnie nie jest zła, jest tak samo dobra jak pierwsza część. Problem w tym, że jest dokładnie tym samym co pierwsza część. Klarowny i "mówiący wprost styl pisania, który podobał mi się w pierwszym tomie, zaczął mnie nużyć i męczyć. Tym razem nie udało mi się wczuć w atmosfere kawiarni. Trzeci tom już kupiłem, więc mam nadzieję, że to się zmieni i będzie trochę ciekawiej.

Sama książka obiektywnie nie jest zła, jest tak samo dobra jak pierwsza część. Problem w tym, że jest dokładnie tym samym co pierwsza część. Klarowny i "mówiący wprost styl pisania, który podobał mi się w pierwszym tomie, zaczął mnie nużyć i męczyć. Tym razem nie udało mi się wczuć w atmosfere kawiarni. Trzeci tom już kupiłem, więc mam nadzieję, że to się zmieni i będzie...

Jak na książkę o historii jazzu zdecydowanie za bardzo odciska się w niej osobowość autora. Styl pisania i narracja są przekombinowane, a częste wtrącenia biograficzne mało wnoszą. Poznałem kilku nowych muzyków i parę ciekawych historii, ale spodziewałem się znacznie więcej.

Jak na książkę o historii jazzu zdecydowanie za bardzo odciska się w niej osobowość autora. Styl pisania i narracja są przekombinowane, a częste wtrącenia biograficzne mało wnoszą. Poznałem kilku nowych muzyków i parę ciekawych historii, ale spodziewałem się znacznie więcej.