Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak jak ww. opis donosi Matylda powraca! I to w całkiem dobrym stylu. Ponownie jest ciekawie, tajemniczo i klimatycznie. Zagłębiając się w ten wykreowany, ale jakże rzeczywisty świat sami możemy poczuć gwałtowną wręcz chęć rzucenia wszystkiego w… i wyjechania na… Suwalszczyznę.

Tak jak ww. opis donosi Matylda powraca! I to w całkiem dobrym stylu. Ponownie jest ciekawie, tajemniczo i klimatycznie. Zagłębiając się w ten wykreowany, ale jakże rzeczywisty świat sami możemy poczuć gwałtowną wręcz chęć rzucenia wszystkiego w… i wyjechania na… Suwalszczyznę.

Na Suwalszczyźnie co prawda jeszcze nie byłam, ale takie mroczne, pełne magii i tajemniczości klimaty nie są mi obce, powiem więcej – bardzo je lubię. Tam za każdym drzewem mogą czaić się demony, duchy, strachy (także te w nas)…
To już moje drugie spotkanie z prozą autorki. Choć poprzednia książka była o zupełnie innej tematyce (fantasy) to i tutaj są pewne spójności (w stylu). „Suknia z wilgotnej mgły” została napisana przystępnym językiem, wnikliwie i z dbałością nie tylko o klimat ale i wiarygodność bohaterów, którzy dość szybko zyskują naszą sympatię. A zwłaszcza główna bohaterka Matylda.

Na Suwalszczyźnie co prawda jeszcze nie byłam, ale takie mroczne, pełne magii i tajemniczości klimaty nie są mi obce, powiem więcej – bardzo je lubię. Tam za każdym drzewem mogą czaić się demony, duchy, strachy (także te w nas)…
To już moje drugie spotkanie z prozą autorki. Choć poprzednia książka była o zupełnie innej tematyce (fantasy) to i tutaj są pewne spójności (w...

Historia wydawałoby się obyczajowa z nutką horroru, trochę taka szalono-straszna. Jest niepokój, jest tajemnica z jednej strony – takie pogranicze obłędu… a z drugiej ciepłe (ale i trudne) rodzinne relacje, zależności i uwikłania oraz nieprzepracowane traumy.
Taka mieszanka zawsze jest wybuchowa a w tej książce (o dziwo) świetnie się broni i jak wciąga w fabułę!!!
Mimo znamion horroru, jest też dużo humoru (tak, tak czarnego i absurdalnego) i prawdziwych wzruszeń.

Pięknie wszystko skomponowane, na prawdę jestem urzeczona konstrukcją, fabułą, bohaterami. Już niecierpliwie czekam na kolejną książkę tego autora.

P.S. Był to chyba mój pierwszy tego typu „horror” 🙂

Historia wydawałoby się obyczajowa z nutką horroru, trochę taka szalono-straszna. Jest niepokój, jest tajemnica z jednej strony – takie pogranicze obłędu… a z drugiej ciepłe (ale i trudne) rodzinne relacje, zależności i uwikłania oraz nieprzepracowane traumy.
Taka mieszanka zawsze jest wybuchowa a w tej książce (o dziwo) świetnie się broni i jak wciąga w fabułę!!!
Mimo...

Na początku wahałam się czy sięgnąć po tę książkę, biorąc po uwagę to wszystko co się dzieje dookoła (zwłaszcza na Ukrainie). Oczywiście było to ze strachu, czy podźwignę taki temat, czy dam radę przeczytać książkę traktującą o tak dramatycznych i traumatycznych sprawach. Ale zaryzykowałam i nie żałuję. Bałam się też, że autor z drugiej strony może spłycić wszystko i tak „po amerykańsku, w zachodnim stylu” temat potraktować. Jednak nie na darmo ma tyle książek na koncie i taka renomę, lekcje odrobił! Książkę czyta się bardzo dobrze. Emocje bohaterów są wiarygodne (jak i oni sami) i stają się także naszymi emocjami. Dodatkowo (co in plus) pisarz nie epatuje nadmierną brutalnością (dziwne prawda), jakby chciał nam mimo wszystko trochę tych najtrudniejszych emocji oszczędzić.

Podsumowując „Symfonia potworów” jest historią o odwadze, sile matczynej miłości oraz uczuć między rodzeństwem. To opowieśc, która mówi o (ratującej) mocy wyobraźni i nigdy niegasnącej nadziei.
Myślę, że sięgnę po inne książki tego autora…a mam co nadrabiać 🙂

Na początku wahałam się czy sięgnąć po tę książkę, biorąc po uwagę to wszystko co się dzieje dookoła (zwłaszcza na Ukrainie). Oczywiście było to ze strachu, czy podźwignę taki temat, czy dam radę przeczytać książkę traktującą o tak dramatycznych i traumatycznych sprawach. Ale zaryzykowałam i nie żałuję. Bałam się też, że autor z drugiej strony może spłycić wszystko i tak...

Ruth Ware, to jedna z moich „kryminalnych” ulubienic. „Dzień zero” jest powieścią, która jest w pewnym sensie cały czas w „ruchu” tu nie ma przestoi, bo już autorka o to zadbała. Mimo znamienia powieści sensacyjno -thrillerowej, ma ona także wymiar edukacyjny (w pewnym sensie), chodzi o kwestię anonimowości w sieci. Bohaterowie są wiarygodni i bez problemu możemy się z nimi utożsamiać.

Książkę czyta się z przyjemnie szybko, także dzięki ciekawym twistom w zwrotach akcji . Więc autorka na pewno nie wyszła z wprawy.

Ruth Ware, to jedna z moich „kryminalnych” ulubienic. „Dzień zero” jest powieścią, która jest w pewnym sensie cały czas w „ruchu” tu nie ma przestoi, bo już autorka o to zadbała. Mimo znamienia powieści sensacyjno -thrillerowej, ma ona także wymiar edukacyjny (w pewnym sensie), chodzi o kwestię anonimowości w sieci. Bohaterowie są wiarygodni i bez problemu możemy się z nimi...

Opowieści i sagi rodzinne fascynują niejednego z nas, sama im jestem starsza, tym częściej skłaniam się ku takim historiom.
„Ludzie z kości” to niezwykle szczera (momentami wręcz brutalna) przepełniona pasją opowieść o wyborach i decyzjach życiowych. Ale także historia o nadziei, determinacji i niemal zwierzęcym instynkcie przetrwania. Jest i o niełatwej historii naszego kraju (zwłaszcza w wojennych czasach), o historii narodów żyjących obok siebie (jak Polacy i Ukraińcy)
Sam styl narracji może nie należy do najprostszych, ale gdy już się do niego przyzwyczaimy, to lektura idzie całkiem sprawnie. Jest to z pewnością jedna z tych książek, które „uwodzą” nas niemalże e pod koniec opowieści, czyniąc ja jeszcze bardziej wartościową.

Powieść odrzuca i zachwyca i nie da się obok niej przejść obojętnie.
Skłania do refleksji i zostaje z nami na dłużej. Polecam.

Opowieści i sagi rodzinne fascynują niejednego z nas, sama im jestem starsza, tym częściej skłaniam się ku takim historiom.
„Ludzie z kości” to niezwykle szczera (momentami wręcz brutalna) przepełniona pasją opowieść o wyborach i decyzjach życiowych. Ale także historia o nadziei, determinacji i niemal zwierzęcym instynkcie przetrwania. Jest i o niełatwej historii naszego...

Uwielbiam magiczne (takie na wskroś) w klimacie książki, i „Domek z kart” do takich właśnie należy. I do tego została cudownie wydana.
Jest w tej opowieści coś specyficznego i przyciągającego jak magnes, nie ma siły, żeby się oderwać podczas lektury. Dodatkowo zwroty akcji niejednego zaskoczą dynamizmem. Całość czyta się płynnie – mimo (dłużyzn) tzw. „opisów przyrody”, które zawsze można przecież pominąć 🙂
Pozycja obowiązkowa dla wszelkich artystycznych dusz, marzycieli ale nie tylko. Po książkę powinien sięgnąć każdy, kto chciałby czasem choć w przenośni „wyjść” z tej naszej szarej rzeczywistości.

Uwielbiam magiczne (takie na wskroś) w klimacie książki, i „Domek z kart” do takich właśnie należy. I do tego została cudownie wydana.
Jest w tej opowieści coś specyficznego i przyciągającego jak magnes, nie ma siły, żeby się oderwać podczas lektury. Dodatkowo zwroty akcji niejednego zaskoczą dynamizmem. Całość czyta się płynnie – mimo (dłużyzn) tzw. „opisów przyrody”,...

„Czarownica z Bostonu” jest nie tylko dobrze napisaną (przemyślaną) i pełną zwrotów powieścią (swoistym thrillerem), świetnie ukazująca wszelkie zależności i niuanse społeczne XVII w. w (purytańskiej) Ameryce To wnikliwe spojrzenie na społeczeństwo w którym oskarżanie i karanie niewinnych osób, było przyzwoleniem i okrutna rzeczywistością.
Mimo płynnego czytania, nie jest to książka lekka (ani łatwa) autor wymaga trochę wysiłku od czytelnika – co jest według mnie dużym plusem.

Książka niesamowicie wciąga i to już od od pierwszych akapitów. Jest bardzo ciekawie i bardzo emocjonalnie. To bardzo „prawdziwa” powieść, nie tylko dla kobiet.

„Czarownica z Bostonu” jest nie tylko dobrze napisaną (przemyślaną) i pełną zwrotów powieścią (swoistym thrillerem), świetnie ukazująca wszelkie zależności i niuanse społeczne XVII w. w (purytańskiej) Ameryce To wnikliwe spojrzenie na społeczeństwo w którym oskarżanie i karanie niewinnych osób, było przyzwoleniem i okrutna rzeczywistością.
Mimo płynnego czytania, nie jest...

„Kornik” to zaiste niewielka książeczka, ale za to z jakim ładunkiem, niepokojącym ładunkiem emocjonalnym… No, bo niby jakiś dom, a w nim babcia z wnuczką (jak w baśni Grimmów). Ale w ścianach są też inni lokatorzy realni i nierealni mieszkańcy i goście. Choć nic nie jest czarno na białym, a wiele się domyślamy.

Nietypowy styl (w końcu to debiut), nietypowa fabuła, nietypowe bohaterki… w zasadzie to wszystko tutaj jest nietypowe… i może dlatego takie dobre.
Jest też dość mrocznie (gdyby ktoś pytał).
Jest też o niesprawiedliwości (szczególnie wobec kobiet)
Jest też i o zemście (i o traumie)
Jest też o wiele więcej (między wierszami)

Aż prosi się o więcej nie tylko treści (w tej książce) ale po prostu o kolejne powieści autorki.

„Kornik” to zaiste niewielka książeczka, ale za to z jakim ładunkiem, niepokojącym ładunkiem emocjonalnym… No, bo niby jakiś dom, a w nim babcia z wnuczką (jak w baśni Grimmów). Ale w ścianach są też inni lokatorzy realni i nierealni mieszkańcy i goście. Choć nic nie jest czarno na białym, a wiele się domyślamy.

Nietypowy styl (w końcu to debiut), nietypowa fabuła,...

Książki o dojrzewaniu nigdy nie są łatwe ani w pisaniu ani w odbiorze (jak samo dojrzewanie zresztą). Znajdziemy tu poruszonych wiele różnorodnych tematów, będzie o odejściach i powrotach, o stracie i przebaczeniu (także tym sobie) no i o miłości (także matczynej). Powieść została napisana pięknym językiem, choć dość surowym momentami, to jednocześnie niezwykle ujmującym w odbiorze.
„Popłynę… ” jest przepiękna w swej prostocie i surowości. Niezwykle dopracowana nie tylko językowo ale i w fabularnych szczegółach. Po prostu chwyta za serce.

Nie jest to lektura do szybkiego czytania, raczej do rozsmakowania się w niej, tak jak w złocistych i dojrzałych brzoskwiniach.

Książki o dojrzewaniu nigdy nie są łatwe ani w pisaniu ani w odbiorze (jak samo dojrzewanie zresztą). Znajdziemy tu poruszonych wiele różnorodnych tematów, będzie o odejściach i powrotach, o stracie i przebaczeniu (także tym sobie) no i o miłości (także matczynej). Powieść została napisana pięknym językiem, choć dość surowym momentami, to jednocześnie niezwykle ujmującym w...

Coetzee po raz kolejny udowadnia, że zakochanie się w drugiej osobie może przyjmować bardzo różne oblicza, a także może oczywiście przydarzyć się niespodziewanie w każdym wieku, nawet w tym bardzo już podeszłym. Nie znajdziemy jednak w tej książce historii udanego związku, jest za to zaledwie kilka chwil, kilka rozmów, które mają wystarczyć za całość. Pomiędzy tym wszystkim, co jest z zdecydowanie wartością w tym utworze, mamy do czynienia z psychologią, przede wszystkim dotyczącą kobiety, jako obiektu zauroczenia.

Książkę czyta się wprost błyskawicznie. Ale co najważniejsze, nie pozostawia nas obojętnym, co oznacza, że myśli z pewnością będą krążyły wokół tej historii przez czas jakiś. Czy będą inspirujące, czy odkryją przed nami coś nowego, czego wcześniej nie dostrzegaliśmy – to może się przytrafić!

Coetzee po raz kolejny udowadnia, że zakochanie się w drugiej osobie może przyjmować bardzo różne oblicza, a także może oczywiście przydarzyć się niespodziewanie w każdym wieku, nawet w tym bardzo już podeszłym. Nie znajdziemy jednak w tej książce historii udanego związku, jest za to zaledwie kilka chwil, kilka rozmów, które mają wystarczyć za całość. Pomiędzy tym...

Książka fantasy, jako debiut literacki, to start z wysokiego C (moim zdaniem). Poza tym napisać dobrą, czy choćby przyzwoitą powieść fantasy wcale nie jest łatwo. Tym większe ukłony składam autorce. Książkę czyta się dobrze i w (fajnym) szybkim tempie. Rozdziały kończąc się przechodzą płynnie w kolejne, podsycając tym samym naszą ciekawość.
Wydawałoby się wprawdzie, że wszystko już było, pomysły, intrygi magiczne i światy.
Ale tu podane interesująco, że nie nudzi a tu i tam nawet miło zaskoczy.

Myślę, że warto sięgnąć po „Zaginioną stronę świata”, choćby po to, aby przenieść się w inne światy…

Książka fantasy, jako debiut literacki, to start z wysokiego C (moim zdaniem). Poza tym napisać dobrą, czy choćby przyzwoitą powieść fantasy wcale nie jest łatwo. Tym większe ukłony składam autorce. Książkę czyta się dobrze i w (fajnym) szybkim tempie. Rozdziały kończąc się przechodzą płynnie w kolejne, podsycając tym samym naszą ciekawość.
Wydawałoby się wprawdzie, że...

Książka za sprawą słowa „coś” w tytule i miejsca akcji od razu nasuwa skojarzenie z pewnym znanym starszym filmem (horrorem) pt. „Coś” Jednak podobieństwo jest tylko na tym poziomie. Owszem powieść już samego początku wprowadza nas w klimat izolacji, odludzia itp. jednak też zauważamy towarzyszące bohaterom absurdalne z naszej strony sytuacje, czy zadania, których muszą się podjąć (a które traktują bardzo poważnie).
pomimo, że sami zapętlają się i wątpią we własne zdrowie psychiczne.

Wydawałoby się skoro nie ma akcji, wybuchów, pościgów, czy potworów, to powieje nudą, o nic bardziej mylnego. Książka jest niezwykle błyskotliwa i ciekawa. Specyficzny humor oraz ironia dopełniają całości, która jest na prawdę bardzo oryginalna.

Czekam już na kolejne książki tego autora, może teraz to coś w trawie… kto wie 🙂

Książka za sprawą słowa „coś” w tytule i miejsca akcji od razu nasuwa skojarzenie z pewnym znanym starszym filmem (horrorem) pt. „Coś” Jednak podobieństwo jest tylko na tym poziomie. Owszem powieść już samego początku wprowadza nas w klimat izolacji, odludzia itp. jednak też zauważamy towarzyszące bohaterom absurdalne z naszej strony sytuacje, czy zadania, których muszą się...

Powiedzieć o tej książce, że czyta się ją w lekkich „oparach absurdu” nie będzie przekłamaniem. Akcja dziwna jak w mało w której powieści, wszechobecne poczucie zagrożenia i wyobcowania głównej bohaterki

Narracja i fabuła przez te zabiegi literackie wydaje się wręcz oniryczna, a odnaleźć sens w fabule jest po prostu trudno. Trzeba odebrać to tak jak jest napisane, czyli z entuzjazmem godnym neofity, bez oczekiwań… a wtedy da radę.

I mimo, że różowe, puchate, króliczkowe, to podskórnie dość mroczne, bo że szalone to już pisałam wyżej. Przekonajcie się sami.

Powiedzieć o tej książce, że czyta się ją w lekkich „oparach absurdu” nie będzie przekłamaniem. Akcja dziwna jak w mało w której powieści, wszechobecne poczucie zagrożenia i wyobcowania głównej bohaterki

Narracja i fabuła przez te zabiegi literackie wydaje się wręcz oniryczna, a odnaleźć sens w fabule jest po prostu trudno. Trzeba odebrać to tak jak jest napisane, czyli z...

Charlotte Link – to niemiecka pisarka, która wydała już pewnie około 20 powieści, które przetłumaczono na kilkanaście języków. Jej wszystkie książki miesiącami gościły w ścisłych czołówkach list bestsellerów. Na podstawie kilku nakręcono nawet seriale telewizyjne. Mieszka wraz z rodziną i licznymi psami w Wiesbaden. Działa aktywnie w organizacji ochrony zwierząt PETA. Najnowsza powieść jej autorstwa nosi tytuł „Samotna noc”, która jest 4 tomem z cyklu Kate Linville.

okładkowo
W mroźny grudniowy wieczór Anna Carter wraca do domu opustoszałą drogą prowadzącą przez wrzosowiska północnego Yorkshire. Otuchy dodaje jej jadący przed nią czerwony samochód. Nagle kierująca nim kobieta zatrzymuje się, a do środka wsiada mężczyzna. Chociaż Anna nabiera podejrzeń, odjeżdża, nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń.
Następnego dnia okolicę obiega wiadomość o śmierci kobiety z czerwonego samochodu. Kim był mężczyzna, z którym widziano ją poprzedniej nocy – nieznajomym czy przyjacielem? Czy to on zabił Diane? Śledztwo komplikuje się, gdy znalezione w samochodzie ofiary odciski palców prowadzą policjantów do nierozwiązanej sprawy sprzed niemal dekady. Co łączyło kobietę lub jej mordercę z zaatakowanym we własnym domu nastolatkiem?

Powiedziałam kiedyś, że przestanę czytać jej książki, jeśli rozwiążę choć jedną z zagadek kryminalnych przez nią opisanych. No… czytam dalej 🙂
Choć pani Link niczym specjalnie nas z książki na książkę nie zaskoczy, to spotkanie z każda jej nową powieścią, jest jak spotkanie z dobrze znanym i zawsze mile widzianym przyjacielem. Po którym choć wiemy czego się spodziewać, to oczekujemy też jakiegoś zaskoczenia, no i je dostajemy…

Jest świetnie (jak zawsze) skonstruowana fabuła, mroczni lub zwyczajnie nijacy wręcz „niewidzialni” dla innych bohaterowie. No i zagadka kryminalna, niby przewidywalna, a jednak…

Link ostatnio gustuje w kreowaniu cykli (jak ten ww Kate Linville) i mimo że ja nie lubię cykli i nie czytuję ich zazwyczaj to dla tej autorki robię wyjątek. Dlatego serdecznie polecam „Samotną noc”.

Charlotte Link – to niemiecka pisarka, która wydała już pewnie około 20 powieści, które przetłumaczono na kilkanaście języków. Jej wszystkie książki miesiącami gościły w ścisłych czołówkach list bestsellerów. Na podstawie kilku nakręcono nawet seriale telewizyjne. Mieszka wraz z rodziną i licznymi psami w Wiesbaden. Działa aktywnie w organizacji ochrony zwierząt PETA....

Znośna lekkość bytu, no nie powiem, obyczajówka komediowa z jednej strony, a le też realistyczna z drugiej. Plus rodzinne relacje, a z rodzina wiadomo, niekiedy najlepiej wychodzi się na fotografii. Jest przede wszystkim za o miłości, potrzebie bliskości o popełnianiu błędów ale i o naprawianiu ich.

Książkę napisano lekkim i prostym językiem, a czyta się ją bardzo szybko ale ciekawie. Dobra do pociągu czy na urlop, idealna do odpoczynku.

Znośna lekkość bytu, no nie powiem, obyczajówka komediowa z jednej strony, a le też realistyczna z drugiej. Plus rodzinne relacje, a z rodzina wiadomo, niekiedy najlepiej wychodzi się na fotografii. Jest przede wszystkim za o miłości, potrzebie bliskości o popełnianiu błędów ale i o naprawianiu ich.

Książkę napisano lekkim i prostym językiem, a czyta się ją bardzo szybko...

WOW! Moje odkrycie roku 2023, genialna. Idealny materiał na film, bez zmian scenariuszowych, perfekcyjny (y)

WOW! Moje odkrycie roku 2023, genialna. Idealny materiał na film, bez zmian scenariuszowych, perfekcyjny (y)

„Witajcie w Wieczności” to z pewnością rasowy kryminał z niespieszną akcją i zaskakującym zakończeniem. Książka wciąga już od pierwszych akapitów, dodatkowo mamy dwutorowo (dwuczasowo) prowadzoną akcję, którą dzieli ja niemal dekada, a która czyni książkę jeszcze ciekawszą.

Autorka świetnie dawkuje napięcie, które nieustannie trzyma nas czytelniczo w garści i pobudza ciekawość na zasadzie: „co będzie dalej”. Pojawia się też klasyczna zagadka „zamkniętego pokoju”. Książka mocno wyróżnia się pośród innych tego typu – na plus oczywiście. Z pewnością sięgnę też po inne jej książki.

„Witajcie w Wieczności” to z pewnością rasowy kryminał z niespieszną akcją i zaskakującym zakończeniem. Książka wciąga już od pierwszych akapitów, dodatkowo mamy dwutorowo (dwuczasowo) prowadzoną akcję, którą dzieli ja niemal dekada, a która czyni książkę jeszcze ciekawszą.

Autorka świetnie dawkuje napięcie, które nieustannie trzyma nas czytelniczo w garści i pobudza...

Uwielbiam książki dystopijne (i nie ważne jaką mają przyczynek głównych wydarzeń) ważne, ze się dzieje. Podobnie tutaj od razu po nią sięgnęłam. Porównywana jest do „Pamiętniki podręcznej”- którego akurat nie znam, ale jest w planach.
Książka bardzo hermetyczna, w zasadzie czyta się ją niemal jak pamiętnik młodej kobiety w dziwnym, „kończącym się” czy też niebezpiecznie przeobrażającym się (sterowanym przez sfery) świecie…w którym jest coraz mniej dzieci.
Książka wciąga, intryguje i zaskakuje zwłaszcza nieoczywistym, choć do przewidzenia mrocznym i niepokojącym – zakończeniem.

Uwielbiam książki dystopijne (i nie ważne jaką mają przyczynek głównych wydarzeń) ważne, ze się dzieje. Podobnie tutaj od razu po nią sięgnęłam. Porównywana jest do „Pamiętniki podręcznej”- którego akurat nie znam, ale jest w planach.
Książka bardzo hermetyczna, w zasadzie czyta się ją niemal jak pamiętnik młodej kobiety w dziwnym, „kończącym się” czy też niebezpiecznie...

Po świetnie skonstruowanej książce zawierającej dwie opowieści pt. „Elena wie. Twoja. ” – kolejna książka Piñeiro nie była dla mnie zaskoczeniem, bo w pewnym sensie jej po prostu oczekiwałam. Tak samo jak poprzednia, tak i ta jest niezwykle wnikliwym spojrzeniem na samą kobiecość. Spojrzeniem na to czym w naszej świadomości jest „bycie dziewczyną”, „bycie kobietą”.
Tym bardziej, że w „Czasie much” powróciła do nas bohaterka „Twojej” Autorka zabiera czytelnika w pełną emocji podróż w poszukiwaniu siebie, tropieniu własnych demonów ale i podejmowaniu (czasem nawet dla nas samych) nieprzewidywalnych wyborów. Jest przyjaźń, ale jest i zdrada, plus spojrzenie na (jakże egzotyczne dla nas Europejczyków) argentyńskie społeczeństwo. Wartka narracja z ciekawą akcją sprawiają, czyta się to wprost doskonale.

Po świetnie skonstruowanej książce zawierającej dwie opowieści pt. „Elena wie. Twoja. ” – kolejna książka Piñeiro nie była dla mnie zaskoczeniem, bo w pewnym sensie jej po prostu oczekiwałam. Tak samo jak poprzednia, tak i ta jest niezwykle wnikliwym spojrzeniem na samą kobiecość. Spojrzeniem na to czym w naszej świadomości jest „bycie dziewczyną”, „bycie kobietą”.
Tym...