Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O typie, co rzucił wszystko i z zającem wyjechał na fińską prowincję.

Bardzo fajna rzecz, trochę zabawna, trochę złośliwa, jednym słowem - pocieszna. A przy tym wzbudzająca trochę tęsknotę za jakimś prostszym światem, nie zżartym jeszcze przez kapitalizm, gdzie jest więcej wolności, więcej życzliwości i więcej szacunku do natury.

Może nie trzeba, ale jak najbardziej można.

O typie, co rzucił wszystko i z zającem wyjechał na fińską prowincję.

Bardzo fajna rzecz, trochę zabawna, trochę złośliwa, jednym słowem - pocieszna. A przy tym wzbudzająca trochę tęsknotę za jakimś prostszym światem, nie zżartym jeszcze przez kapitalizm, gdzie jest więcej wolności, więc...

Rozwiń

Zwiń

Nie jest to takie gówno, jak "Her Soul to Take", ale trochę brakuje mu do "Her Soul for Revenge".

Pierwsze 100 stron - weszło jak złoto, pomyślałam nawet, że autorka naprawdę się jakoś rozwinęła albo redakcja wzięła ją solidnie w obroty, ale potem niestety im dalej, tym gorzej, a ostatnie 150 stron trochę zmęczyłam. Ten tom jest zdecydowanie za długi, Laroux zbyt wiele razy się powtarza i miejscami przegrywa z imperatywem fabularnym.

Doceniam za world building dotyczący wiedźm i bogów, ale ten związany z Piekłem w ostatniej ćwiartce książki - na tym etapie całego cyklu był zupełnie zbędny. Doceniam za dynamikę relacji Evelry i Calluma, ale pod koniec było już zbyt słodko-pierdząco i też wątpię, czy jako postaci są oni spójni, zwłaszcza Callum. Niektóre sceny zbliżeń były fajne, a niektóre żenujące. Fajnie zróżnicowane, ale niestety, podobnie jak w pierwszym tomie - dość przypadkowe.

Generalnie żałuję, że cała rzecz nie jest jakoś lepiej zaplanowana i napisana, bo byłaby naprawdę fajna, jakby zabrał się za nią ktoś z lepszym warsztatem. Tymczasem jak na dark romance, który ma całą stronę triggerów, jest tutaj potwornie ckliwie i... konserwatywnie. Demony w całej serii są mroczne, rozpustne i rozsmakowane w przemocy, ale co z tego, skoro nagle ta jedna dwudziestoletnia typiara okazuje się wielką miłością na całe życie? A w "Soul of a Witch" idziemy w tym jeszcze o krok dalej.

Ostatecznie - jest to książka, przy której pierwszej połowie wysłałam szare komórki na urlop i bawiłam się wyśmienicie. Nie ma to żadnych ambicji, bo nie musi, czyta się szybko, jest trochę krindżowe, ale niezbyt problematyczne, ma w sobie sporo niewykorzystanego potencjału. Wywala się na twarz pod koniec, ale z rozpędu już się je doczytuje.
A po wszystkim nawet ma się jakiś mały, malusieńki żal, że to już koniec cyklu. Ale taki tyci tyci.

Nie jest to takie gówno, jak "Her Soul to Take", ale trochę brakuje mu do "Her Soul for Revenge".

Pierwsze 100 stron - weszło jak złoto, pomyślałam nawet, że autorka naprawdę się jakoś rozwinęła albo redakcja wzięła ją solidnie w obroty, ale potem niestety im dalej, t...

Rozwiń

Zwiń

Nie są to ani moje rejony geograficznie, ani nieszczególnie są mi bliskie horror i makabra. A mimo to ten zbiór opowiadań (a właściwie zbiory?) bardzo mi siadł.

Bardziej podobały mi się opowiadania z pierwszej części książki, gdzie było bardziej intrygująco, może bardziej krwawo i zakończenia wydawały się bardziej w punkt. Druga połowa, choć równie interesująca, składa się z historii, które czasem się wręcz urywają i rzadko pozostawiają poczucie satysfakcji. Mimo to każdą historią Enriquez była wstanie mnie zainteresować już od pierwszych zdań i utrzymać mnie przy czytaniu tak samo zainteresowaną.

Jej Argentyna jest pełna zjaw, okrucieństwa, biedy, brudu, duchoty, potu, szemranych dzielnic, opuszczonych domów, niepokojących rytuałów, okaleczonych dzieci, ludzi żyjących na ulicach. To na nich autorka kieruje obiektyw, gdy akurat nie utrzymuje go na swoich narratorkach - kobietach w różnym wieku i o różnym statusie, bardziej lub mniej wiarygodnych, bardziej lub mniej skonfliktowanych ze światem lub samymi sobą. Bo tak naprawdę "Niebezpieczeństwa..." są częściowo opowiadaniami grozy o duchach, wizjach, powracających zmarłych, ale równie mocno pozostają przy samym człowieku i demonach, które owszem, są, ale w jego głowie.

Nie jest to miłość, ale Enriquez ma moją uwagę i moje zainteresowanie. Nie ukrywam, że sięgnęłam po ten zbiór jako po wprawkę przed "Naszą częścią nocy" i teraz czuję się lepiej przygotowana na spotkanie z tamtą powieścią.

Nie są to ani moje rejony geograficznie, ani nieszczególnie są mi bliskie horror i makabra. A mimo to ten zbiór opowiadań (a właściwie zbiory?) bardzo mi siadł.

Bardziej podobały mi się opowiadania z pierwszej części książki, gdzie było bardziej intrygująco, może bardziej krwawo i zakońc...

Rozwiń

Zwiń