Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No i wracamy na dobre tory!
Po przeciętnym "Wiecznym odpoczynku" wreszcie mamy nieco dłuższą część, o której można powiedzieć "stara dobra Marinina".
Jest skomplikowana intryga, jest gęsta sieć powiązań zmuszająca do myślenia, jest zaskakujące rozwiązanie!
Polecam szczególnie na wakacyjne upały.

No i wracamy na dobre tory!
Po przeciętnym "Wiecznym odpoczynku" wreszcie mamy nieco dłuższą część, o której można powiedzieć "stara dobra Marinina".
Jest skomplikowana intryga, jest gęsta sieć powiązań zmuszająca do myślenia, jest zaskakujące rozwiązanie!
Polecam szczególnie na wakacyjne upały.

Wspaniała! Czytałam ją dosyć długo, bo miałam mało czasu. Może dlatego momentami mi się dłużyła.
Z biegiem czasu myślę, że chyba jednak przebija nawet cz. 4. (pod względem rozwiązania - no po prostu brak słów!!!).
To moje drugie spotkanie z kryminałem, w którym zbrodnia wydarzyła się w odległej przeszłości (po "Ostatnim śladzie" C. Link). Rowling mistrzowsko oddała cały trud wiążący się z badaniem tego typu spraw: mnogość niejasnych wątków, ślepe uliczki, ulotna pamięć świadków i porzucanie po długim czasie bezsensownych tropów, które na początku wydawały się obiecujące...
Bardzo polubiłam wątek zbrodni sprzed lat i mam nadzieję, że na coś jeszcze w tym stylu trafię.
Niedługo zabieram się za "Serce jak smoła" i już się boję, jak dobre to będzie:D

Wspaniała! Czytałam ją dosyć długo, bo miałam mało czasu. Może dlatego momentami mi się dłużyła.
Z biegiem czasu myślę, że chyba jednak przebija nawet cz. 4. (pod względem rozwiązania - no po prostu brak słów!!!).
To moje drugie spotkanie z kryminałem, w którym zbrodnia wydarzyła się w odległej przeszłości (po "Ostatnim śladzie" C. Link). Rowling mistrzowsko oddała cały...

Zdecydowanie najlepsza z czterech powieści z S. H.
Od niej zaczęła się moja miłość do kryminału: wygrzebałam Psa Baskerviellów z półki mamy i pamiętam, że strasznie się bałam światła na moczarach i uwielbiałam scenę z portretami!
Gdybym odkryła tę powieść teraz, po przeczytaniu kilkuset kryminałów o bardziej skomplikowanej intrydze, uznałabym ją po prostu za klimatyczny klasyk. Ale na dwunastolatce zrobiła ona takie wrażenie, że popchnęła ją do czytania.
I za to kocham Psa Baskerviellów:)

Zdecydowanie najlepsza z czterech powieści z S. H.
Od niej zaczęła się moja miłość do kryminału: wygrzebałam Psa Baskerviellów z półki mamy i pamiętam, że strasznie się bałam światła na moczarach i uwielbiałam scenę z portretami!
Gdybym odkryła tę powieść teraz, po przeczytaniu kilkuset kryminałów o bardziej skomplikowanej intrydze, uznałabym ją po prostu za klimatyczny...