Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej nocy mężczyzna od lat szykujący się do zbrodni, w końcu ją popełnia, choć jego przygotowanie jednak nie uwzględniło wszystkiego… Kolejnego dnia do okolicznego lasu zostaje ściągnięty najlepszy białostocki śledczy w wydziale zabójstw - znalezione zostało ciało dziewczyny, ciało, które ktoś próbował spalić. Policja przy rozpytaniu w wiosce, w domku na skraju odkrywa kolejne ciało - to mężczyzna w średnim wieku, zabity nożem. Czy możliwe, by te zbrodnie się nie łączyły? Jak na tak małą miejscowość, to bardzo wątpliwe, zatem śledczy przyjmują pewną hipotezę… A czytelnik dobrze wie, że nie jest ona właściwa.

Książka zaczyna się bardzo niepozornie. Mamy kilka różnych postaci, które zdają się ze sobą nie łączyć, a ich poczynania są jakby chaotyczne… I tak czytamy niepewni co przed sobą mamy, aż nagle okazuje się, że książki nie da się odłożyć - te zwyczajne życia tak absorbują, że po prostu musimy wiedzieć co się z nimi stanie i jak finalnie wszystko połączy się w całość. Jest to kryminał bardzo nieszablonowy, bo tak naprawdę wiemy kto zabił - teraz tylko szukamy i próbujemy zrozumieć motyw, jak i obserwujemy poczynania policji niepewni czy w końcu wpadną na właściwy trop. To historia psychologiczna, w to, jak jedno choćby niepozorne wydarzenie może doprowadzić do wielu prawdziwych tragedii jest prawdziwym celem, jest najważniejsze. Jestem pod wielkim wrażeniem i polecam wszystkim, którzy lubią spokojne psychologiczne historie kryminalne. Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/wiatr-marcin-silwanow-recenzja.html

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej...

Rozwiń

Zwiń

Sally to główna bohaterka nowego thrillera psychologicznego Liz Nugent, irlandzkiej autorki, która za każdym razem zaskakuje mnie i zachwyca niebanalnymi, mocno zagmatwanymi i zaburzonymi kreacji postaci. I tak też było w tym przypadku!

Mała wioska w Irlandii, końcówka roku 2017. Sally, kobieta po czterdziestce, pewnego ranka zastaje swojego ojca martwego. Nie jest specjalnie zdziwiona czy przejęta, mężczyzna chorował, przygotowywał ją na swoją śmierć, ba! nawet powiedział, że jak umrze to powinna go wyrzucić na śmietnik, bo przecież już przydatny dla niej nie będzie. Problem z Sally jest jednak taki, że świat odbiera dosłownie, zatem i polecenie taty było dla niej jasne. Kiedy wychodzi na jaw, że jej ojciec zmarł, a Sally zamiast powiadomić odpowiednie służby, po prostu wyrzuciła i podpaliła w przydomowej spalarni, zaczyna się chaos… Przyjeżdża znajoma lekarka, policja, dziennikarze, a Sally trafia do gazet. I to zaczyna działać jak kula śnieżna - nagle Sally jest widoczna, zaczyna się nią świat interesować, a informacja o niej trafia też do kogoś z nią związanego, ale kogo ona w ogóle nie pamięta…

Jest to książka z gatunku tych, z których im mniej się zdradzi, tym lepiej, bo ważny jest w niej element zaskoczenia. Autorka bardzo sprawnie prowadzi intrygę, co chwilę serwuje na kolejne informacje, które coraz mocniej nas szokują… Bo mimo że nie ma tu morderstw i rozlewu krwi, to jest ogromny ból, ogromna, przejmująca krzywda, której, nawet gdy się o niej zapomni, to nie da się jej wymazać. Ta książka boli, ale i zachwyca - dokładnością w oddaniu zaburzeń psychicznych, kreacją samej Sally czy nawet obrazem tego małego irlandzkiego miasteczka, w którym wszelkiego typu wyśmiewanie, dyskryminowanie inności nadal ma się naprawdę dobrze. To książka, od której naprawdę nie mogłam się oderwać, niesamowity thriller. Oceniam 8,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/dziwna-sally-diamond-liz-nugent.html

Sally to główna bohaterka nowego thrillera psychologicznego Liz Nugent, irlandzkiej autorki, która za każdym razem zaskakuje mnie i zachwyca niebanalnymi, mocno zagmatwanymi i zaburzonymi kreacji postaci. I tak też było w tym przypadku!

Mała wioska w Irlandii, końcówka roku 2017. Sally, k...

Rozwiń

Zwiń

W “Roku szarańczy”, drugiej powieści Terry'ego Hayesa, świat zachodni zderza się z kulturą Bliskiego Wschodu. Jest to powieść sensacyjna, thriller szpiegowski z lekką domieszką SF.

Przyszłość, bardzo bliska naszej aktualności. Do CIA z Pakistanu dociera wiadomość od jednego z ich informatorów - pewien kurier ma dla nich informacje o planowanym zamachu, który ma przybrać rozmiary podobne do 11 września. Szczegóły chce przekazać na miejscu, zatem CIA musi wysłać tam agenta specjalnego - misja przypada Kane'owi, który jest specjalistą od Regionów Niedostępnych. I choć zostaje on zaopatrzony w dobry, solidnie rozpracowany plan i pomocne gadżety, to od początku nic nie idzie po jego myśli - a to dopiero początek historii… Historii, która może doprowadzić do zagłady ludzkości.

Wszystko to poznajemy oczami Kane’a w narracji pierwszoosobowej - to nierozerwalnie łączy wrażenia z lektury z sama kreacją postaci, a ta jest bardzo ludzka, bardzo sympatyczna i bardzo nieszablonowa jak na szpiega. Akcja momentami przyspiesza, momentami zwalnia, jest czas na pogawędki i przytaczanie ciekawych opowieści z przeszłości. Po drodze zastanawiamy się nad walką dobra ze złem, nad religią, która usprawiedliwia zachowania potworne, i o tym czy na pewno przemoc to właściwe wyjście. Sama akcja jest zajmująca, absorbująca, tyle że pod koniec trochę przechodzi w science fiction. Lekko i na końcu wraca z powrotem na realne tory, ale sama takiego zwrotu się nie spodziewałam i chyba przez to nie jestem w pełni z lektury zadowolona, tak jak mogłabym być, gdybym wiedziała o tym wcześniej. Dlatego też Wam o tym donoszę z nadzieją, że dzięki temu będziecie mogli czerpać z lektury tylko i wyłącznie przyjemność! Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/rok-szaranczy-terry-hayes.html

W “Roku szarańczy”, drugiej powieści Terry'ego Hayesa, świat zachodni zderza się z kulturą Bliskiego Wschodu. Jest to powieść sensacyjna, thriller szpiegowski z lekką domieszką SF.

Przyszłość, bardzo bliska naszej aktualności. Do CIA z Pakistanu dociera wiadomość od jednego z ich informa...

Rozwiń

Zwiń

“Nie zawiedź mnie, tato” Stefana Dardy zabiera nas do małej podlaskiej miejscowości… To kryminał z mocnym wątkiem obyczajowym i dodatkiem thrillera psychologicznego. Dobry miks? Jak najbardziej!
Jest to tom drugi, a raczej część pierwsza tomu drugiego serii z Mokryną, ale bez problemów można ją czytać oddzielnie.

Historia toczy się w roku 2019. Mokryna mieszka teraz w Bieszczadach na totalnym odludziu. I tam w pewien lutowy poranek dociera do niego informacja z Podlasia, z Czemian, małej miejscowości, w której spędził sporą część dzieciństwa. Wiadomość pochodzi od sąsiada jego wujenki, który donosi o tym, że kobieta została zamordowana we własnym domu. Mokryna rusza zatem w drogę, by być na miejscu, może coś pomóc, dopilnować, a może samodzielnie odkryć? Nie wie jednak, że to dopiero początek tragicznych wydarzeń, które nawiedzą w najbliższym czasie Czemiany…

Historia zbudowana jest bardzo nieszablonowo, mianowicie zaczyna się… epilogiem. Tak, wydarzeniami z października, które na starcie są dla nas całkowicie niejasne, ale od razu wzbudzają ciekawość. I ten epilog przewija się przez całą powieść, przez części, które opisują wydarzenia w kolejności chronologicznej, a które przedstawia nam Mokryna w narracji pierwszoosobowej. Dzięki temu solidnie poznajemy tę postać, a i ona wychodzi poza schemat, jest kreacją odważną, gdyż jest dosyć... niezdecydowana. Ale przez to bardzo ludzka, bo przecież każdy z nas doświadczył kiedyś sytuacji, na którą po prostu nie wiadomo jak zareagować. Intryga kryminalna, jako że jest to część pierwsza tego tomu, zostaje tutaj zawiązana, ale nie w pełni rozwiązana, choć dzięki epilogowi, mamy już swoje własne hipotezy. Mnie pozostaje czekać na część drugą, a Wam lekturę tej serdecznie polecam! Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/nie-zawiedz-mnie-tato-czi-stefan-darda_15.html

“Nie zawiedź mnie, tato” Stefana Dardy zabiera nas do małej podlaskiej miejscowości… To kryminał z mocnym wątkiem obyczajowym i dodatkiem thrillera psychologicznego. Dobry miks? Jak najbardziej!
Jest to tom drugi, a raczej część pierwsza tomu drugiego serii z Mokryną, ale bez problemów moż...

Rozwiń

Zwiń

Przed lekturą "Szklarza” Daniela Komorowskiego inni czytelnicy trochę straszyli mnie makabrą zawartą w tej historii, ale już tłumaczę o co tak naprawdę chodzi - tak, są tutaj brutalne opisy przypominające średniowieczne tortury, jednak to tylko kilka scen w tej powieści, których napięcie szybko zostaje rozładowane sprawnym, lekkim stylem narracji autora.

Historia toczy się współcześnie w Łodzi. Dziennikarz Adam Lebuda powoli dochodzi do siebie po trudnym rozwodzie i walce o prawa do opieki nad dzieckiem. A skoro tak, to i zawodowo trzeba wrócić do formy - co z tego, kiedy tematy warte uwagi jakoś go omijają, pomysłów i inspiracji brak… Ale Adam próbuje, znowu biegnie na spotkanie z informatorem, później z naczelnym, więc koperta, którą znajduje na wycieraczce, niespecjalnie go od razu obchodzi. Jednak po powrocie do domu sobie o niej przypomina – a w niej znajduje się łamigłówka. Trudna, ale Adam w końcu daje sobie z nią radę i odkrywa adres. A pod nim znajduje ofiarę brutalnego morderstwa… skąd to łamigłówka pod jego drzwiami? Czy przysłał ją sam morderca?

Myślę, że mogę tę książkę określić jako kryminał mocno rozrywkowy - dynamiczny, z narratorem pierwszoosobowym w postaci Adama i mordercy, którzy naprzemiennie odkrywają przed nami swoje wnętrza. Adam jest dosyć zabawny, dzięki czemu cała książka zyskuje lekki styl, uszczypliwie-zabawne komentarze, które rozładowują napięcie. Zagadka rozpisana jest skrupulatnie, trzyma w przyjemnym napięciu, wyprowadza czytelnika w pole i od czasu do czasu zaskakuje, choć tak naprawdę zbudowana jest na znanym szkielecie. Rozwiązanie? Solidnie przemyślane, ale czy zaskakujące? Zależy od doświadczenia i osobistych wyborów literackich czytelnika. Ogólnie dobrze się przy tej historii bawiłam (jakkolwiek głupio to brzmi przy krwawym kryminale…) i myślę, że sprawdzę z czym powróci do nas autor w przyszłości. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/szklarz-daniel-komorowski.html

Przed lekturą "Szklarza” Daniela Komorowskiego inni czytelnicy trochę straszyli mnie makabrą zawartą w tej historii, ale już tłumaczę o co tak naprawdę chodzi - tak, są tutaj brutalne opisy przypominające średniowieczne tortury, jednak to tylko kilka scen w tej powieści, których napię...

Rozwiń

Zwiń

“Za szczytem” Sebastiana Sadleja to proza trudna do skategoryzowana, gdyż poza zagadką kryminalną, która przez większą część powieści jest tylko tłem, mamy tu sporo refleksji przedstawionych w nieco lirycznym i nieco gawędziarskim stylu… Zatem czy nie bliżej jej to literatury pięknej niż kryminału?

Historia toczy się dwutorowo - od piątku 13 grudnia i od poniedziałku 16 grudnia - każda z tych linii czasowych trwa cztery dni. W piątek na górę Śnieżnik wspina się Jadwiga, którą jednak łapie niespodziewane pogorszenie pogody, zamieć, która zmusza ją do zboczenia z trasy i wstąpienia do starej górskiej chatki, w której spotyka kilku mężczyzn. W poniedziałek Alicja, znana himalaistka, odbiera telefon - jej mama nie żyje, została znaleziona w podejrzanych okolicznościach w górskiej chacie. Co się tam stało? Alicja, nauczona, że nie wolno się zatrzymywać, gna na miejsce zdarzenia i obiecuje, że nie ustanie, póki nie odkryje prawdy - czy jednak na pewno jej szuka? A może potrzeba jej ukojenia, wybaczenia?

Z opisu historia faktycznie brzmi kryminalnie, jednak jest to tak naprawdę punkt wyjścia do snucia refleksyjnych opowieści - przede wszystkim o poczuciu winy, o tym, jak jeden cel sprawia, że wszystko inne może się rozmyć. Potrzeba szoku, by ponownie złapać ostrość, zacząć zauważać życie szerzej - czy jednak wtedy nie będzie już za późno? Mroźny, przyjemnie górski zimowy klimat i historię wspinaczek alpinistów i himalaistów to spore plusy tej opowieści. A choć sama intryga nie budziła we mnie typowych dla kryminału emocji, to na końcu wróciła na gatunkowe tory. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/za-szczytem-sebastian-sadlej.html

“Za szczytem” Sebastiana Sadleja to proza trudna do skategoryzowana, gdyż poza zagadką kryminalną, która przez większą część powieści jest tylko tłem, mamy tu sporo refleksji przedstawionych w nieco lirycznym i nieco gawędziarskim stylu… Zatem czy nie bliżej jej to literatury pięknej niż k...

Rozwiń

Zwiń

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, która choć fabularnie jest dosyć dosadna, to pisana tak, że dostarcza naprawdę pozytywnej rozrywki! A co ciekawe - to powieść z roku 1980!

Historia zaczyna się w małym podlondyńskim miasteczku w 1979 roku. Pewnego popołudnia w swoim własnym domu napadnięta zostaje Rosie McKechnie, ale napad jest naprawdę dziwny… I Rosie wychodzi z niego tyle ze szramą na plecach. To jednak dopiero początek - kilka dni później jej mąż odbiera w swojej firmie dziwny telefon: mężczyzna mówi, że to on stoi za napadem na jego żonę i żąda niewielkiej sumy pieniędzy. Policja nie reaguje, ba! wręcz poleca zapłacić. I Brian tak robi, tyle że bandyta wraca ciągle po więcej… jak go zatrzymać? McKechnie decyduje się na pomoc byłego gliny Nicka Duffy'ego. Czy on coś w tej sprawie wskóra?

Gdyby ktoś przed lekturą powiedział mi, że większość czasu spędzę z bohaterem włócząc się po szemranych dzielnicach, gdzie łatwiej spotkać prostytutkę i alfonsa niż zwyczajnego szarego człowieka, to nie wiem czy bym się na nią zdecydowała. Więc dobrze, że tego nie usłyszałam, bo to była naprawdę zaskakująco dobra rozrywka! Niby osadzona w brudnym, gangsterskim, pełnym przemocy świecie, ale pisana ta inteligentnie, tak uszczypliwie komediowo, że jakoś ta brutalność się rozmywa, a pozostaje wrażenie dobrego, brytyjskiego humoru. Jestem też bardzo ciekawa, jak na książkę reagowano w 1980 roku, bo są w niej tematy, które wtedy raczej budziły uprzedzenia. Sama jestem zaskoczona, że ta lektura przypadła mi do gustu, ale tak - chcę więcej! Kiedy kolejne przygody Duffy’ego? 😊 Te oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/duffy-dan-kavanagh.html

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, k...

Rozwiń

Zwiń

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy można czytać niezależnie od siebie, bo przecież znaleźć czas, żeby gdzieś odnaleźć te stare wydania pierwszych tomów i je nadrobić, to byłoby wyzwanie. Okazuje się, że na ratunek przyszedł nam Świat Książki - właśnie ukazało się nowe wydanie tomu pierwszego pt. “Dotyk śmierci” i o nim sobie dzisiaj pogadamy!

Historia toczy się w niedalekiej przyszłości (coś około 2050 roku) w Nowym Jorku. Policjantka Eve właśnie dostaje kolejne zadanie - ktoś zamordował wnuczkę senatora, która na złość rodzinie od jakiegoś czas parała się najstarszym zawodem świata… Oczywiście jej usługi były luksusowe, śmierć jednak brutalna. Eve, zachowując największą poufność śledztwa, ma szybo wytropić mordercę, który na miejscu zbrodni zostawił wiadomość, że to dopiero początek… Czy uda jej się go przechytrzyć zanim dojdzie do kolejnych zbrodni?

Roberts pisze powieści kryminalne dobrze nadające się na szybką, lekką rozrywkę, w których skupioną na solidnej zagadce intrygę kryminalną przeplata ze wstawkami romansowymi. Tu trochę (jak na moje standardy) ich było, ale wynikało to też po prostu z samej zbrodni. Sama intryga jest zaskakująca, ale jej atrakcyjność podbija czas akcji, który dla nas jest świetną ciekawostką, ale dla tych, co czytali książkę te prawie trzydzieści lat temu, musiało być czymś kosmicznym oraz postać głównej bohaterki, policjantki z żelaznymi zasadami. Cieszę się, że mogłam poznać Eve taką, jaka była w pierwszej styczności z czytelnikiem. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/dotyk-smierci-jd-robb.html

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy m...

Rozwiń

Zwiń