Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cykl o Erice Foster to jedna z moich ulubionych serii które miałem okazję przeczytać w ostatnich latach. Zawsze wypowiadałem się o tym cyklu w samych superlatywach i wiązałem z nim duże nadzieję, stąd też mam naprawdę duży problem z tą częścią.

Poprzednie części miały pewien motyw przewodni, czasami autor wodził nas za nos do samego końca ukrywając rozwiązanie zagadki, czasami podawał rozwiązanie stosunkowo wcześnie, ale za to skupiał się na swoistym pojedynku między policją a tajemniczym mordercą, a teraz... tak naprawdę, do końca nie jestem pewny co zaszło.

W przeciągu całej książki mamy co prawda okazję spojrzenia na sytuację z obu stron, ale tak naprawdę do ostatnich stron czekamy na jakąkolwiek konfrontację. W międzyczasie, trochę znikąd, pojawia się poboczny wątek, który zapowiada się naprawdę interesująco, ale znika on równie szybko i niespodziewanie jak się pojawił.

Standardowo mamy kilka rozdziałów których zadaniem miało być przybliżenie nam trochę postaci Eriki, ale tym razem i one wypadają dosyć miałko. Każda interakcja głównej bohaterki z innymi postaciami na gruncie "prywatnym" była dosyć prosta i żadna z nich nie pokazała nam niczego czego już byśmy nie wiedzieli o Pani Inspektor.

Najdziwniejszą rzeczą w tej książce jest jednak to, że pomimo tego wszystkiego, wciąż nie miałem problemu z wciągnięciem się w historię. Autor ma bardzo, ale to bardzo przystępny styl, dzięki któremu kolejne rozdziały można pokonać z prędkością światła.

Wydaje mi się że ten tom można by porównać do "zapychacza". Wiecie jak to jest, kiedy serial musi wyprodukować więcej odcinków niż chcieliby scenarzyści, więc trochę na siłę trzeba też dopisać kilka pobocznych wątków, nakręcić parę odcinków których zadaniem będzie tylko i wyłącznie wypełnić ramówkę. Jednakże, zanim dojdziemy do tych zapychaczy, zdążymy już polubić bohaterów i wciągnąć się w ich historie, więc mały przestój nie razi aż tak bardzo .

Cykl o Erice Foster to jedna z moich ulubionych serii które miałem okazję przeczytać w ostatnich latach. Zawsze wypowiadałem się o tym cyklu w samych superlatywach i wiązałem z nim duże nadzieję, stąd też mam naprawdę duży problem z tą częścią.

Poprzednie części miały pewien motyw przewodni, czasami autor wodził nas za nos do samego końca ukrywając rozwiązanie zagadki,...

"Upadające Imperium" przyszło do mnie trochę z zaskoczenia. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Johnie Scalzim, ani o żadnej z jego prac, ale gdy ta książka została mi zaoferowana przez wydawnictwo do recenzji, uznałem że "hej, to jakieś sci-fi, ja osobiście lubię ten gatunek, co może pójść nie tak?". I wszystko poszło jak z płatka, a jedynym minusem całej sytuacji jest fakt że obecnie jestem na siebie trochę zły za brak wcześniejszej wiedzy o autorze.

Historia jest dosyć prosta i oparta na dosyć popularnych schemacie wśród tego gatunku pod tytułem "wszechświat stoi na skraju przepaści i tylko nasi bohaterowie mogą temu zapobiec". Nie jest to w żadnym wypadku wada, bo jeśli coś nie jest zepsute, to nie ma sensu tego naprawiać, a Pan Scalzi bardzo umiejętnie wykorzystuje drzemiący w tym potencjał.

Jedna rzecz która wyróżnia tę powieść od podobnych lektur z tego gatunku, to styl autora który małym nakładem sił potrafi przykuć czytelnika do historii. Gdzieś mniej więcej w połowie książki zorientowałem się że pomimo tego że nie wydarzyło się jeszcze zbyt wiele, to w pewien sposób te wszystkie pomniejsze wydarzenia nadają całości swoistej "pełni".

Główni bohaterowie z których perspektyw obserwujemy wydarzenia sprawdzają się w swoich rolach, aczkolwiek mam nadzieję że w kolejnych tomach autor da nam również okazję spojrzeć na wydarzenia z innej strony. Bardzo podobał mi się rozdział poświęcony Ghreniemu, który rzucił trochę światła na wiele spraw i wprowadził trochę "świeżości" do lektury.

Bardzo interesująca książka która zgrabnie łączy sci-fi z polityką, która trochę zaskakująco okazała się bardzo istotnym wątkiem całej historii. Zdecydowanie czekam na kolejne tomy, ta część udowodniła że zarówno w fabule, jak i w bohaterach drzemie wiele potencjału, mam również nadzieję że kontynuacja dostarczy mi przynajmniej tyle samo rozrywki co ta część.

"Upadające Imperium" przyszło do mnie trochę z zaskoczenia. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Johnie Scalzim, ani o żadnej z jego prac, ale gdy ta książka została mi zaoferowana przez wydawnictwo do recenzji, uznałem że "hej, to jakieś sci-fi, ja osobiście lubię ten gatunek, co może pójść nie tak?". I wszystko poszło jak z płatka, a jedynym minusem całej sytuacji jest fakt że...

"Podróż w Ciemność" to kolejna książka w której John Douglas przybliża nam tajniki spraw nad którymi pracował dla FBI.

I podobnie jak w przypadku pierwszej części "Mindhuntera", ta część książki która skupia się na samych morderstwach, nad wyjaśnieniem motywu sprawcy, na tym w jaki sposób behawioryści byli w stanie zawęzić krąg podejrzanych i bardzo trafnie wytypować sprawcę, nad przeszkodami na które napotykali się podczas śledztwa oraz na samych procesach sądowych - ta część książki jest absolutnie genialna. Historie przedstawione przez autora są często przerażające, ale zarazem fascynujące i ciężko się od nich oderwać.

Niestety, podobnie jak w pierwszej części, autor z chęcią dorzuca swoje trzy grosze które trochę burzą nastrój całości. Ostatnio były to pogaduszki o jego życiu, tym razem mieliśmy do czynienia z fikcyjnym śledztwem w głośnej sprawie OJ Simpsona, długimi rozważaniami nad tym czy kara śmierci ma sens, oraz całym rozdziałem poświęconym dorastaniu jednej z ofiar. I muszę przyznać że jestem co prawda w stanie zrozumieć po co to wszystko znalazło się w książce, o tyle nie będę ukrywał że te części wytrącały mnie trochę z rytmu i zwyczajnie nie pasują do całości.

Całkiem dobra pozycja, która niestety nie ustrzegła się wad, ale pomimo wszystko jest warta przeczytania. 75% książki to naprawdę interesujące true crime.

"Podróż w Ciemność" to kolejna książka w której John Douglas przybliża nam tajniki spraw nad którymi pracował dla FBI.

I podobnie jak w przypadku pierwszej części "Mindhuntera", ta część książki która skupia się na samych morderstwach, nad wyjaśnieniem motywu sprawcy, na tym w jaki sposób behawioryści byli w stanie zawęzić krąg podejrzanych i bardzo trafnie wytypować...