Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma na świecie antywojennej powieści, która w aż tak brutalny sposób obrazuje barbarzyństwo wojen i ludzi, którzy za nie odpowiadają.
Niesamowicie mocna powieść. Nie sądziłem, że w niecałych 200 stronach da się zawrzeć tyle okrucieństwa i smutku, jednocześnie oddając w tak rzeczywisty sposób realia I wojny światowej.
Nie wiem, czy książka o takiej treści może być dziełem, bowiem treść nie urzeka pięknem, a raczej ohydą wydarzeń. Remarque, czapki z głów za ten manifest antywojenny!

Nie ma na świecie antywojennej powieści, która w aż tak brutalny sposób obrazuje barbarzyństwo wojen i ludzi, którzy za nie odpowiadają.
Niesamowicie mocna powieść. Nie sądziłem, że w niecałych 200 stronach da się zawrzeć tyle okrucieństwa i smutku, jednocześnie oddając w tak rzeczywisty sposób realia I wojny światowej.
Nie wiem, czy książka o takiej treści może być...

Powieść-monolog. To fascynujące w jak wyjątkowy sposób przedstawiona została tak szeroka treść jaką jest życie. „Traktat o łuskaniu fasoli” jest bowiem podróżą, bez fajerwerków czy spektakularnych scen. Nie ma w zasadzie akcji - jest po prostu treść, historia. Jest życie, ale jakby już przeżyte. Narrator opowiada, zahacza o anegdoty, dzieli się przemyśleniami i prowadzi przez głębię wielu tematów. Wyjątkowa powieść, wyjątkowego autora. Jest to książka na liście „przeczytać ponownie za x czasu”, bowiem z takich dzieł zawsze wyciąga się coś innego, coś więcej z biegiem lat.

Powieść-monolog. To fascynujące w jak wyjątkowy sposób przedstawiona została tak szeroka treść jaką jest życie. „Traktat o łuskaniu fasoli” jest bowiem podróżą, bez fajerwerków czy spektakularnych scen. Nie ma w zasadzie akcji - jest po prostu treść, historia. Jest życie, ale jakby już przeżyte. Narrator opowiada, zahacza o anegdoty, dzieli się przemyśleniami i prowadzi...

Autobiograficzna część powieści jest jej najlepszą stroną. Dużo dziwnych, chaotycznych wątków (niektóre kompletnie zbyteczne) przeplatanych z tymi naprawdę ciekawymi. Metafora drzewa figowego najbardziej zapada w pamięć.

Autobiograficzna część powieści jest jej najlepszą stroną. Dużo dziwnych, chaotycznych wątków (niektóre kompletnie zbyteczne) przeplatanych z tymi naprawdę ciekawymi. Metafora drzewa figowego najbardziej zapada w pamięć.