Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria „Naruto” pokazała już, że tomy poświęcone niemal wyłącznie walce mogą być interesujące. Skupiano się nie tylko na technikach walki, ale też na charakterach postaci. Jak to wygląda w przypadku tomu 17 serii „Boruto”?

Boruto i Kawaki wdają się w walkę z Codem. Obu bohaterom grozi utrata kontroli na własnym ciałem. Z odsieczą nadchodzi jednak Naruto.

W tym tomie autorzy starali się za wszelką cenę podkreślić potęgę Code’a. Walczą z nim kolejne postacie, ale nie mogą sobie z nim poradzić. Podobało mi się jednak, że pokazano, iż mimo wszystko nie jest to łatwe starcie dla Code’a, a on sam w pewnym momencie musi korzystać ze wsparcia innych

W tomie dochodzi do pewnej przemiany Boruto i Kawakiego. Początkowo liczyłem na to, że będą to trwałe zmiany bohaterów, ale szybko powraca dawny status quo. U Boruto jednak ma to pewną cenę.

Rozczarował mnie udział w tej sprawie dawnych bohaterów. Nie pokazują niczego nowego, a także nie mają specjalnie wiele do powiedzenia. Bardziej przeszkadzają w fabule niż pomagają.

Niestety rysunki są dosyć niestaranne. Udaje się tu czytelnie przedstawić akcję, a niektóre kadry są dosyć spektakularne. Jednakże same postacie wyglądają niechlujnie.

Jeśli komuś zależy tylko na samej walce, to powinien być zadowolony z tomu. Dla mnie zabrakło jednak rozwoju postaci. Przez to ten tom szybko stał się dla mnie nużący.

Seria „Naruto” pokazała już, że tomy poświęcone niemal wyłącznie walce mogą być interesujące. Skupiano się nie tylko na technikach walki, ale też na charakterach postaci. Jak to wygląda w przypadku tomu 17 serii „Boruto”?

Boruto i Kawaki wdają się w walkę z Codem. Obu bohaterom grozi utra...

Rozwiń

Zwiń

Niedawno czytałem autobiograficzną mangę „Dziennik z zaginięcia”, której główny bohater był mangaką. Tam fragmenty dotyczące kariery twórcy mangi wydały mi się najmniej ciekawe z całego tomu. Manga Jiro Taniguchiego też w dużej mierze skupia się na pracy mangaki. Jak to wypada w tym wydaniu?

Hamaguchi to młody chłopak pracujący w zakładzie tekstylnym. Zostaje poproszony o opiekę nad nieposłuszną córkę właściciela. Skutkiem tego zadania będą duże zmiany w życiu bohatera.

Zarówno początek, jak i tytuł mangi są bardzo mylące. Sugerowane jest, że głównym tematem będzie relacja Hamaguchiego z kobietą, której pilnuje. Szybko jednak okazuje się, że to tak naprawdę zmyłka, a fabuła zmierza w zupełnie inną stroną. Początkowo poczułem się trochę oszukany taką zagrywką, ale po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że jest to bardzo życiowe przedstawienie sytuacji.

Praca mangaki jest tu przedstawiona w bardzo obyczajowym świetle. Mangacy są zwykłymi ludźmi, którzy nie są w stanie żyć tylko twórczością. Pokazane jest jak muszą odreagować trudy codziennej pracy. Zawód ten często spotyka się z niechęcią ze strony najbliższych, co bardzo dobrze jest przedstawione w świetnym rozdziale o bracie głównego bohatera. Czasami też trzeba zdawać sobie sprawę z własnych ograniczeń i być zadowolonym z tego co się już osiągnęło. Podobało mi się też jak ukazano tutaj motywację bohatera – tutaj głównym motorem twórczości jest jego relacja z pewną dziewczyną. Odniosłem jednak wrażenie, że ten wątek jest niedokończony i tom urywa się przedwcześnie.

Rysunki Jiro Taniguchiego zachwycają swoją dokładnością. Przeszkadzał mi jednak, że bohaterowie mają dosyć ograniczoną mimikę twarzy.

Udało się tutaj uniknąć znużenia czytelnika pracą mangaki przez położenie nacisku na warstwie obyczajowej. Dzięki temu można łatwiej utożsamiać się z bohaterami i przeżywać ich sukcesy oraz porażki.

Niedawno czytałem autobiograficzną mangę „Dziennik z zaginięcia”, której główny bohater był mangaką. Tam fragmenty dotyczące kariery twórcy mangi wydały mi się najmniej ciekawe z całego tomu. Manga Jiro Taniguchiego też w dużej mierze skupia się na pracy mangaki. Jak to wypada w tym wydani...

Rozwiń

Zwiń

Hideo Azuma jest to raczej nieznany w Polsce autor mang. Tworzył komiksy erotyczne, humorystyczne oraz powiązane z szeroko pojmowaną fantastyką. Jedynym jego tytułem jaki ukazał się po polsku jest autobiograficzny "Dziennik z zaginięcia", który po oryginalnej polskiej publikacji w 2009 r. został ponownie wznowiony po 14 latach. Czy jest to dobra pozycja dla osób nieznających twórczości tego autora?

Pierwsza część komiksu czyli "Spacerując nocą" opowiada o tym jak bohater zmęczony codziennością zaczyna wieść żywot bezdomnego. Pokazane jest jak codziennie radzi sobie ze zdobywaniem pożywienia i kawałka miejsca do spania. Osobiście zaskoczyła mnie beztroska tego życia - stosunkowo łatwo udaje mu się znaleźć jedzenie, a pobliski las oferuje miejsce na nocleg. Nikt nie jest nawet specjalnie agresywny wobec niego. Przez to można zrozumieć czemu tak wiele osób decyduje się żyć poza społeczeństwem.

Troszkę inaczej tę sytuację pokazuje "Spacerując po mieście". Tutaj znowu bohater postanawia żyć na ulicy, ale zostaje szybko zaangażowany do pracy w firmie budowlanej. Pokazany tutaj zostaje kontrast między radzeniem sobie samemu, a koniecznością dostosowania się do norm pracy. Paradoksalnie bardziej stabilne i bezstresowe wydaje się tu życie bezdomnego. Historię urozmaica cały szereg oryginalnych postaci pracujących w firmie. Kojarzyło mi się to trochę z komiksem "Śmieci". Uważam, że trochę niepotrzebnie zostaje tu opowiedziana kariera bohatera jako mangaki. Ten fragment szybko staje się nużący i powtarzalny.

Ostatnia część tomu czyli "Odwyk alkoholowy" opowiada o problemach autora z alkoholem. Można się dowiedzieć jak nałóg zaczął mu utrudniać życie, przez co trafił do zakładu psychiatrycznego. Pokazane są japońskie metody leczenia uzależnień, które pod wieloma względami przypominają europejskie sposoby. Tutaj też podobnie jak w historii o firmie budowlanej w pamięć zapadają dosyć ekscentryczni towarzysze niedoli bohatera.

Kreska jest bardzo karykaturalna. Pozwala to dobrze oddać emocje poszczególnych bohaterów. Niestety żeńskie postacie są tu zbyt podobne do siebie.

Pod koniec tomu umieszczone są wywiady z twórcą mangi. Dzięki temu można się trochę więcej dowiedzieć o kulisach powstawania poszczególnych opowieści i w jakim stopniu odzwierciedlają rzeczywistość.

Manga jest bardzo interesująca. Daje czytelnikowi dokładniejszy wgląd na takie zjawiska jak bezdomność, praca w firmie budowlanej czy alkoholizm. Nie wiem jednak czy chciałbym sięgnąć po inne pozycje tego autora, bo z opowieści jego samego nie brzmią one zbyt ciekawie.

Hideo Azuma jest to raczej nieznany w Polsce autor mang. Tworzył komiksy erotyczne, humorystyczne oraz powiązane z szeroko pojmowaną fantastyką. Jedynym jego tytułem jaki ukazał się po polsku jest autobiograficzny "Dziennik z zaginięcia", który po oryginalnej polskiej publikacji ...

Rozwiń

Zwiń