Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„(…) droga twórczości artystycznej daje kobiecie wolność ekspresji”.

Maria Konopnicka – jedna z najwybitniejszych pisarek w polskiej historii literatury, „wieszczka pozytywizmu”, „córeczka wieszczów”, „wieszczka postępu, „wieszczka rewolucji”, „poetka serca chłopskiego”, „poetka robotników”, „poetka ludu”, „poetka dzieci”, nowelistka, tłumaczka, redaktorka, recenzentka, krytyk literacki, a przy tym matka, żona, kobieta niezależna, fascynująca postać, która przeszła niezwykle trudną i długą drogę, by z anonimowej wieśniaczki „z gromadką dzieci i mężem bankrutem” stać się wybitną pisarką o międzynarodowym oddziaływaniu, kobietą, która odważyła się mówić głośno przeciw ciemnocie, zacofaniu, zabobonom, sięgnąć po swoje literackie marzenia, choć nierzadko miała pod górkę..

„Maria. Dziesięć dni z życia Konopnickiej” to zapis wspomnień kobiety u kresu życia, która przeżyła wiele i stała się symbolem nowoczesnej i postępowej kobiety swoich czasów. Bo Maria była kobietą z krwi i kości, od dziecka nauczoną dźwigać ciężar ról i oczekiwań wobec niej, ale też mającą odwagę wyrwać się z nich „ku rzeczom i ideom większym, ważniejszym, znaczącym”. Poznała smak małżeństwa, od zauroczenia, wzruszeń, szczęścia, nadziei, po niechęć, urazy, rozczarowanie, żal.. Na własne skórze poznała cienie i blaski macierzyństwa, które najpierw było dla niej niezwykłą przygodą, spełnieniem, dumą, ale bywało również bólem, stratą, koszmarem, rozczarowaniem. Zasmakowała życiowych dylematów, niespełnionych obietnic „o szczęściu odnalezionym w dbaniu o dom i rodzinę”. Jej wolność swobody decydowania o sobie kosztowała ją wiele trudu i wysiłku. Przeczołgała ją przez biedę, lęk, wyrzuty sumienia, ataki i słowa krytyki. Ale dzięki swojej sile charakteru i harcie ducha odnalazła nie jedną bratnią duszę, z którą mogła dzielić swoje przemyślenia, marzenia i codzienność.

„Maria. Dziesięć dni z życia Konopnickiej” to klimatyczna, ciekawa i nieoczywista opowieść o czasach, w których w bólach rodził się polski feminizm.

Polecam.

„(…) droga twórczości artystycznej daje kobiecie wolność ekspresji”.

Maria Konopnicka – jedna z najwybitniejszych pisarek w polskiej historii literatury, „wieszczka pozytywizmu”, „córeczka wieszczów”, „wieszczka postępu, „wieszczka rewolucji”, „poetka serca chłopskiego”, „poetka robotnikó...

Rozwiń

Zwiń

Polecam.

Polecam.

„Nienawiść nie bierze się znikąd (…).
Nienawiść.
Motywem zbrodni w Rakowiskach była nienawiść.
Tak po prostu?”.

On – chłopak tak zwanego dobrego domu, kulturalnym, perspektywiczny, „z kasą i klasą”. Jedyne dziecko swoich rodziców – ukochany, wyczekiwany. Tak szybko wyrósł z niego młody mężczyzna u progu dorosłości, uczeń najlepszego liceum w mieście, ba nawet w powiecie. Duma matki i ojca. Zawsze schludnie ubrany, niewyróżniający się z tłumu. Sprawiający wrażenie grzecznego i ułożonego. Majacy przyjaciół, znajomych, dziewczynę.. psa. Jak każdy nastolatek ciekawy świata i niestroniący od „próbowania” jego smaków.. Niedawno wprowadził się do nowego, wypasionego domu z ogrodem, na który jego rodzice pracowali całe życie.

Ona – jeszcze wciąż nastoletnia młoda kobieta. Wychowywana przez samotną matkę, która jednak wolała skupić swoją całą uwagę na karierze, niż na potrzebach własnego dziecka, których nie sposób zaspokoić tylko pieniędzmi i prezentami. Zbuntowana, pyskata, łamiąca zakazy, niestosująca się do zakazów, negująca wszelkie zasady. Wyróżniająca się z tłumu wyglądem i własnym zadaniem.. Ogólnie nielubiana i nieakceptowalna. Gdzieś tam głęboko – zraniona i przerażona dziewczyna ukrywająca się pod pancerzem twardej, cynicznej, butnej i aroganckiej laski niestroniącej od używek i będącej „ponad to”.. ponad wszystko. Inteligentna, wrażliwa, tak naprawdę chyba niepewna siebie dziewczyna z potężnymi brakami emocjonalnymi.

On zawsze potrafił dostosować się do sytuacji. Wypełniać nakazy i zakazy. Spełniać oczekiwania i pokładane w nim nadziej. To przecież łatwe, gdy ma się wszystko! Potrzeby, obawy i lęki również?

Ona nie potrafiła się dopasować do ogółu, „podążanie pod prąd było tym, co ją określało”. Samotna dorosła niedorosła, pragnąca tylko aż akceptacji, bliskości i uwagi..

Ciężko uwierzyć, że tych dwoje mogłaby połączyć wyjątkowa więź, trudna do zdefiniowania relacja, niespodziewane „porozumienie dusz”.. „suma lęków, problemów, niepewności, pozorów i doświadczeń”? Pragnienie życia na własnych warunkach.. A jednak, nagle stali się „best friends forever” – „my kontra świat”. I nie tak chyba znowu nagle, w ich głowach zrodził się nie jeden chory pomysł, i ten jeden wyjątkowo makabryczny, który zapragnęli wcielić w życie.. Zbrodnia, która naznaczyła i połączyła ich na zawsze.. i nie tylko ich..
Jeśli wciąż żyjecie w tym złudnym poczuciu komfortu i przekonaniu, że zło dzieje się gdzieś tam daleko.. to niestety mrzonka. A ono jest tu, tuż obok nas..

W nocy z 12 na 13 grudnia 2014 r. w Rakowiskach, „działając wspólnie i w porozumieniu, z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia” dwójka młodych ludzi zabiła rodziców chłopaka. Tą okrutną zbrodnią wstrząśnięta była rodzina, sąsiedzi, przyjaciele, znajomi, internauci, miliony Polaków, nawet śledczy.. i ja też. Odpowiedź na pytanie dlaczego jest strasznie smutna.. to suma wielu czynników i zamiennych, konsekwencji działań i skutków zaniechań, efektów niedostrzegania sygnałów ostrzegawczych, rezultatów manipulacji, pokłosia odwracania głów, następstw zatykania uszu, owoców ułomności systemu..

„Rakowiska” to książki z gatunku true crime, tzw. non-fiction, za punkt wyjścia biorąca sobie faktyczne wydarzenia. Autorka podejmując nie lada wyzwanie w niezwykle wyczulony sposób przybliżyła jedną z najbardziej przerażających zbrodni ostatnich lat. Wybrała historię, która rozdziera serce, boli, zatrważa, ostrzega.. Historię, obok której nie sposób i nie wolno przejść obojętnie. Dała też czytelnikowi pole na wysnucie własnych wniosków i samodzielnej oceny, ile „prawdy” może być w „prawdzie” o tej zbrodni.

Polecam.

„Nienawiść nie bierze się znikąd (…).
Nienawiść.
Motywem zbrodni w Rakowiskach była nienawiść.
Tak po prostu?”.

On – chłopak tak zwanego dobrego domu, kulturalnym, perspektywiczny, „z kasą i klasą”. Jedyne dziecko swoich rodziców – ukochany, wyczekiwany. Tak szybko wyrósł z niego młody mę...

Rozwiń

Zwiń

„(…) czasami opłacało się przed kimś otworzyć, opowiedzieć chociaż część swojej historii. Odnaleźć w tym zrozumienie. Dać się poznać”.

Znacie tę piękna fioletową serię – „Miasto gasnących świateł”? Tęczową historię pełną barwnych postaci i nieszablonowych zagadek kryminalnych. Uwodzącą stylem. Z wyczuciem i smakiem dotykająca tak współcześnie ważnych i trudnych tematów..

Tym razem tłem opowieści jest misja Konrada Gronczewskiego – księcia wrocławskiego półświatka i byłego żołnierza Legii Cudzoziemskiej, faceta o niezwykłej „charyzmie, inteligencji i przebiegłości zapakowanej w seksowny metr dziewięćdziesiąt i obleczonej w garnitur Toma Forda”. Konrad chce za wszelką cenę odnaleźć swoją morderczą siostrę i może trochę uciec.. od kogoś, kto, nagle i bez ostrzeżenia stał się dla niego ważny, bliski, pożądany..

Lecz nieoczekiwanie, nie tylko Konrad i jego plan znajdą się w centrum uwagi, a pewien młody chłopak z promiennym uśmiechem, osoba niebinarna – Antek oraz jego historia, która na tyle dotknie zimnego serca gangstera, że stopi lód megalomanii i uruchomi uśpione instynkty „cebuli” – nieprzewidywalność i diabelski spryt.

Aleksandra Świderska z rozmachem zaprasza na swój sensacyjny blekaut. Jak w filmach o Jamesie Bondzie, będzie więc szybko, oryginalnie i wybornie. Od Monako, przez Londyn i Paryż, po alpejskie Jezioro Como – z widokiem na piękne krajobrazy, ekskluzywne jachty i żaglowce, szybkie samochody i elitarne hotele, w towarzystwie samych VIPów, w otoczce wieloświatowych perfum i wybornych trunków, wstrząśniętych, nie zmieszanych rzecz jasna – rozegra się spektakularne polowanie na przeszłość, gra o bardzo wysoką stawkę, zastawianie pułapki na międzynarodowych przestępców.. Tu łatwo o błąd, który może kosztować czyjeś życie..

Jeśli czytaliście „Mgłę” i Burzę” – na „Równonoc” nie trzeba namawiać, jeśli nie – zapewniam, że seria „Miasto gasnących świateł” ma ogromną szansę być powiewem świeżości w Waszym czytelniczym świecie, przestrzenią dla głosu w ważnej sprawie o tolerancji, szacunku i o wrażliwości na innych ludzi pragnących, jak każdy z nas, być sobą.

Polecam.

„(…) czasami opłacało się przed kimś otworzyć, opowiedzieć chociaż część swojej historii. Odnaleźć w tym zrozumienie. Dać się poznać”.

Znacie tę piękna fioletową serię – „Miasto gasnących świateł”? Tęczową historię pełną barwnych postaci i nieszablonowych zagadek kryminalnych. Uwodzącą st...

Rozwiń

Zwiń

„Może być śmiesznie, może być strasznie, może być smutno. A może… doświadczysz tego wszystkiego naraz”.

On🔥.
Nagie męskie ciało pokryte gęsią skórką.
Skrępowane.
Zesztywniałe..
Jego myśli ciemniejsze od mroku.
I KTOŚ, kto ma wobec niego niecne plany. Ale nie, nie takie jak myślisz🙈.
KTOŚ, nie bez przyczyny, uwięził Go w wilgotnej jaskini, pozbawił możliwości obrony, pozostawił na pastwę łaski i niełaski swojego autorskiego widzimisię.

W tym mistycznym teatrze, okrutnej grze na czas, przeciąganiu liny pomiędzy sacrum a profanum – główną rolę gra jednak nie On, a krew – symbol życia i śmierci..

„Liturgia krwi” to kompletnie pokręcona historia. Krwawy thriller, gdzie Autor z premedytacją bawi się z czytelnikiem w totalnie niezabawną machinację gwarantującą emocjonalny rollercoaster. Niby prowadzi po nitce do kłębka, pozwala coś tam zgadnąć, coś przewidzieć. A potem wybebesza wszystkie przyjęte hipotezy i odkrywa karty z tak bardzo smutną prawdą o chorych umysłach, patologicznych relacjach, sekretach i tajemnicach, stracie, zemście i karze, nieprzepracowanych traumach i ekstremalnych konsekwencjach nietrafnych życiowych decyzji.

Zdecydowanie jestem na TAK.

Polecam.

„Może być śmiesznie, może być strasznie, może być smutno. A może… doświadczysz tego wszystkiego naraz”.

On🔥.
Nagie męskie ciało pokryte gęsią skórką.
Skrępowane.
Zesztywniałe..
Jego myśli ciemniejsze od mroku.
I KTOŚ, kto ma wobec niego niecne plany. Ale nie, nie takie jak myślisz🙈.
KTOŚ,...

Rozwiń

Zwiń

(…) życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.

Czas na podróż do Białegostoku i okolic, by wśród odgłosów szumu, świszczenia, wycia i huku niepokornego wiatru, usłyszeć też historię o zemście, która podobno najlepiej smakuje na zimno. Ktoś ją tu pieczołowicie przez lata planował i cierpliwie czekał na odpowiedni moment spełnienia. Ktoś ma drobiazgowo opracowany plan, który realizuje punkt po punkcie. Wydaje się przygotowany na wszystkie ewentualności, a przede wszystkim, na eliminację każdego, kto mógłby w jakikolwiek sposób zaszkodzić powodzeniu jego misji. Tylko czy palenie za sobą mostów to dobra strategia.. I co się stanie, jeśli „mściciel” nie przewidział zbyt dokładnie tego, że ktoś zupełnie nieświadomie może stanąć mu na drodze, znaleźć się w nieodpowiednim miejscu, w niewłaściwym czasie.. No i ten wiatr. Niepokojący, gwałtowny, irytujący, nerwowy..

Jeśli ktoś gustuje w klimatycznych, realistycznych, nienachalnych kryminalnych układankach, historiach, w których choć od początku wiadomo co się dzieje, to by zrozumieć dlaczego - trzeba się trochę natrudzić i przeczołgać, razem z równie ciekawskimi śledczymi, przez kilka możliwych hipotez – „Wiatr” z pewnością spełni oczekiwania.

Polecam.

(…) życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.

Czas na podróż do Białegostoku i okolic, by wśród odgłosów szumu, świszczenia, wycia i huku niepokornego wiatru, usłyszeć też historię o zemście, która podobno najlepiej smakuje na zimno. Ktoś ją tu pieczołowicie przez lat...

Rozwiń

Zwiń

„„(…) postanawiam być szczęśliwa, choćby nie wiem co! Szczęśliwa i wolna! Choćby to szczęście miało trwać tylko chwilę. Szczęśliwe chwile to motyle. Będę je łapać” - przysięgam”.

Ona i On.
„Kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach”.
Kraków i Afganistan.
Rok 2013.

Kilka zbiegów okoliczności, mniej lub bardziej rozsądnych decyzji, garść szczęścia w nieszczęściu, nagły poryw serca i po dekadzie rozłąki, życiowe drogi dwójki przyjaciół, Beaty i Tomasza, choć oddalone o setki kilometrów, dostały niepowtarzalną szansą, by się znów przeciąć..

Jej akurat zawalił się cały świat. I choć to nie pierwszy jego „koniec” w jej życiu, nigdy by nawet nie przypuszczała, że tak szybko dostanie szansę na nowy „początek”..

On, nieustępliwy reporter, świadek w sercu okrutnej wojny „by pokazać, jak bezduszne ideologie niszczą ludzkie życie”. Niepotrafiący już tylko obserwować i dokumentować. Przypadkiem, czy też na własne życzenie – właśnie wpakował się w niezłe kłopoty..

Szansa, by odnaleźć się po latach, odkryć, to co nieodkryte, odzyskać utracony czas i zawalczyć o szczęście – przyjdzie znienacka, a jej pełne wykorzystanie będzie uzależnione od siły, odwagi i determinacji obdarowanych jej blaskiem. A okoliczności nie będą sprzyjające.. Ale przecież, nikt nie mówił, że będzie łatwo.

„Kamienie i motyle” to esencjonalna powieść na skroś przepełniona emocjami. Migawki z podróży ku szczęściu. Przez góry ludzkich pragnień. Doliny słabości. Rzeki oczekiwań. Jeziora rozczarowań. Jaskinie strachu. Strumienie nadziei. Wąwozy pokory.
Jest sensacyjnie i obyczajowo.
Ogół zdecydowanie działa na wyobraźnie.
Podobało mi się.
Polecam❤️.

„„(…) postanawiam być szczęśliwa, choćby nie wiem co! Szczęśliwa i wolna! Choćby to szczęście miało trwać tylko chwilę. Szczęśliwe chwile to motyle. Będę je łapać” - przysięgam”.

Ona i On.
„Kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach”.
Kraków i Afganistan.
Rok 2013.

Kilka zbiegów ok...

Rozwiń

Zwiń

„Z czasem się nie da dyskutować. Czas jest jak matka, zawsze wie swoje i zawsze wie lepiej. Nawet jak niczego nie wie...”

Podobno „chłopaki nie płaczą”. Są odważni, silni, twardzi i basta. Tu bitwa oczekiwania vs rzeczywistość, jak wiemy z autopsji, co do zasady, mniej lub bardziej kończy się jednak obawą.. Tłumione emocje, niezależnie od płci, wcześniej czy później, muszą w końcu znaleźć ujście. Łzy są jedną z dróg, by je upuścić.. wyłuskać napięcie, popełnić słabość, zrealizować receptę na poskromienie życia choć na moment.

Ku pokrzepieniu serca, dla uwolnienia tęsknot, odkrycia pragnień, obnażenia niepokoi, by złapać patos, uchwycić nielichy wydźwięk – okryjcie sensualną historię dwóch mężczyzn, których drogi splotły się jak pędy wierzby uformowane na kształt kosza wypełnionego wspomnieniami, nadzieją, obietnicami, lękami i bólem istnienia.

Jeden z nich, „ogromny facet, postać nabita ciężkimi mięśniami, dłonie jak z blachy”, tatuaże na rękach – z dnia na dzień, „bez mapy, bez planu, byle daleko”, targając swój dobytek na plecach „jak jakiś ślimak”, postanowiła schować się przed światem i swoją kryminalną przeszłością, w Bieszczadach.

Drugi, to młody mężczyzna, szczeciński gangster, którego coś „gniotło do ziemi”, „podcięło mu nogi, wsadziło kij w szprychy, palec w oko”, wewnętrznie rozchybotany, zakopany w myślach, błądzący w poszukiwaniu drogi do prawdy o sobie – ewidentnie zmagający się z zaburzeniami lękowymi. Poszukujący uleczenia w terapii.
Łączy ich trudna przeszłość i skomplikowana przyszłość. Pytania, na które oczekują odpowiedzi. Niewypowiedziane słowa. Wykrzyczane życzenia. Przemilczane motywy. Rozczarowanie osądami. Stłumione potrzeby. Zagubiony sens. Przysypany żar. Nieuleczalny głód spełnienia. Ciężar dźwiganego strachu. Silny przeciwnik – każdy sam sobie. I deszcz.. bo są momenty, że „niebo czyste, rzeka daleko, a jednak pada”..

„Beksa” – nowa powieść Marcina Grzelaka pochłania i zachwyca. Dotyka duszy i serca. Zatrzaskuje w męskim świecie, jednocześnie nie zasłaniając kobiecych enklaw. Wymagająca spojrzenia ponad i prosto w twarz. Za siebie, by zamknąć wciąż otwarte drzwi i z nadzieją otworzyć na oścież te przed sobą.

Polecam.

Kto zna książki Autora, z całą pewnością się nie zawiedzie, a jeszcze bardziej zachwyci Jego niezwykłym talentem i mądrością. Kto nie zna – odkryje magię słowa, które zwiewnie działa na wszystkie zmysły.

„Z czasem się nie da dyskutować. Czas jest jak matka, zawsze wie swoje i zawsze wie lepiej. Nawet jak niczego nie wie...”

Podobno „chłopaki nie płaczą”. Są odważni, silni, twardzi i basta. Tu bitwa oczekiwania vs rzeczywistość, jak wiemy z autopsji, co do zasady, mniej lub bardziej kończy...

Rozwiń

Zwiń